เดิมพันรักคว้าหัวใจนายวายร้าย

“ยัยริน แกไม่อยากมีแฟนบ้างเหรอ เพื่อนๆ เขาก็มีแฟนกันหมดแล้ว” ยัยพราวเพื่อนสนิทของฉันพูดขึ้น ตอนนี้เรานั่งอยู่โต๊ะหินอ่อนใต้คณะ ยังไม่ถึงเวลาเข้าเรียนเลยมานั่งส่องหนุ่มๆ ซะหน่อย

“ไม่อ่ะ ไม่รีบ อายุยังไม่เยอะซะหน่อย” ฉันพูดพร้อมกับกินขนมที่อยู่ในมือ

“แกไม่เหงาเหรอ ที่ฉันพูดเพราะรู้สึกผิดตอนที่พวกฉันไปกับแฟนแล้วแกต้องมานั่งหงอยอยู่คนเดียว” ยัยขวัญนี่ก็อีกคน พวกมันพูดทำให้ฉันคิดทันทีว่าควรจะมีแฟนกับเขาดีไหม เพราะตั้งแต่เล็กจนโตฉันยังไม่เคยมีแฟนกับเขาสักคน

“พวกแกจะพูดทำไม”

“เอ้า ก็เผื่อเพื่อนอยากมี” ยัยหลิวก็เอากับเขาด้วย

ฉันมีเพื่อนสนิทอยู่สามคนผู้หญิงล้วน ส่วนผู้ชายก็มีนะ แต่ก็ไม่ได้สนิทมากเหมือนสามคนนี้

“เลิกพูดเถอะ ถึงเวลามันก็มาเองแหละ” ฉันตัดรำคาญ

“ไม่ได้ เอางี้ฉันขอท้าแก ให้แกมีแฟนและต้องเอาหล่อๆ ล่ำๆ น่าฟัด น่าหยิก น่าขย้ำ น่าขย่ม” ยัยขวัญกัดปากกัดฟันพูด สงสัยมันต้องคิดไปพร้อมกับพูดแน่ๆ ยัยนี่มันหื่นเข้าสมอง

“โอ๊ย ยัยบ้า ไปขย่มแฟนแกโน้น” ฉันโว้ยขึ้น มันให้ฉันหาแฟนหรือให้ฉันหาผัวกันแน่

“ผัวฉันขย่มอยู่ทุกวันไม่ต้องบอกหรอก” นั่นไง มันหื่นมากจริงๆ แล้วกลุ่มฉันเป็นกลุ่มที่พูดอะไรตรงๆ ไม่อายปากด้วย

“ฉันเห็นด้วยกับยัยขวัญนะริน มีผัวเหอะ”

“ยัยพวกบ้า แฟนเหอะ” ฉันอยากจะบ้าตายกับพวกมันทำไมถึงอยากให้ฉันมีแฟนนัก แต่ก็เข้าใจอยู่หรอกว่ากลัวฉันจะเหงา แต่มันก็ไม่ใช่เปล่าวะ แฟนไม่ใช่หากันง่ายๆ นะ

“นั่นแหละ จะแฟนจะผัวก็แล้วแต่ แต่แกต้องหาให้ได้ ถ้าแกหาได้แกอยากได้อะไรฉันจะหาให้” ฉันหันขวับไปหายัยพราวทันทีที่ได้ยินแบบนั้น อยากได้อะไรจะหาให้งั้นเหรอ

“พูดจริง”

“จริง”

“ก็ได้แต่แกห้ามคืนคำนะ” ฉันยอมเล่นกับมันด้วย

“แน่นอน แล้วอะไรที่แกอยากได้” มันหันมาถามฉัน ฉันยกยิ้มมุมปากสิ่งที่ฉันจะขอก็ไม่มีอะไรมากหรอก

“คอนโดใกล้ๆ มอสักห้อง” ฉันบอกมัน ตอนนี้ฉันอยู่ที่บ้านแต่มีแพลนว่าจะย้ายมาอยู่คอนโด ตอนนี้ยังไม่ได้หาแต่ก็มีดูๆ ไว้บ้าง ทีแรกว่าจะขอพ่อซื้อสักห้องแต่มีข้อเสนอมาแบบนี้ก็ไม่ต้องรบกวนที่บ้านแล้ว

“อีโลภมาก” ยัยพราวอ้าปากค้างแล้วหันมาตะโกนใส่ฉัน

“ให้ไม่ได้เหรอ อยากให้เพื่อนมีผัวต้องลงทุนกันหน่อย” ฉันยักคิ้วให้มัน แค่คอนโดห้องเดียวขนหน้าแข่งมันไม่ร่วงหรอกมันรวยจะตาย

“เออ ถ้าแกมีผัวฉันจะซื้อให้เอาไว้ไปขย่มกับผัวให้หนำใจไปเลย” ดูมันพูดเข้า เพื่อนฉันแต่ล่ะคน แต่มันก็ใจกล้ามากนะที่กล้าให้ฉัน

“พูดแล้วห้ามคืนคำ” ฉันจ้องหน้ามัน มันก็จ้องหน้าฉัน นี่พวกมันอยากให้ฉันมีผัวจริงๆ เหรอ แล้วผู้ชายหล่อล่ำน่าฟัด น่าขย้ำ น่าขย่ม นี่มันหากันได้ง่ายๆ ที่ไหนล่ะ

“ยัยริน แก แกฉันหาผัวให้แกได้แล้ว” ในขณะที่ฉันจ้องตากับยัยพราวอยู่นั้น ยัยหลิวก็สะกิดฉันจากด้านหลัง

“อะไร ผัวฉันนี่มันหาง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ” ฉันหันไปหามันอย่างเซ็งๆ

“ไม่รู้ว่าง่ายไหม รู้แต่ว่าหล่อ ล่ำ น่าขย้ำ น่าขย่มมาก” ยัยนี่ท่าจะเป็นเอามาก

“ไหน”

“โน่นเดินไปโน่นแล้ว เห็นไหม พวกแกว่าไงคนนี้ผ่านไหม” ฉันมองตามที่มันชี้ก็เห็นหลังผู้ชายท่าทางหุ่นดีคนหนึ่งที่เดินเข้าไปในตึกเรียนแต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้เรียนคณะนี้เพราะเขาใส่เสื้อช็อป

“ผ่าน ถึงฉันจะเห็นแค่ด้านหลังฉันก็ให้ผ่าน ถ้าแกบอกหล่อฉันเชื่อ” ยัยพราวก็เป็นไปด้วยอีกคน

“ฉันก็ผ่าน ถึงจะเห็นแค่สันจมูกแวบๆ ฉันเชื่อสายตาแก” ยัยขวัญก็ด้วย

“ลุยเลย คนนี้แหละ”

“พวกแก อย่าบ้านักเลยน่า ใครก็ไม่รู้ เขาเป็นคนยังไง นิสัยยังไง แล้วถ้าเกิดเขามีแฟนแล้วล่ะ ฉันไม่เอาด้วยหรอก ฉันจะหาเอง” ฉันค้านพวกมัน ถ้าเกิดผู้ชายคนนั้นเป็นคนไม่ดีล่ะจะทำยังไง แล้วถ้าเกิดเขามีแฟนล่ะ ฉันไม่อยากทำบาปหรอกนะ

“โอ๊ย แกคิดเยอะไปรึเปล่า ฉันไม่ได้ยุให้แกทำบาป แต่เราไม่ลองเราก็ไม่รู้” พวกมันนี่ท่าจะเป็นเอามากจริงๆ

“เออๆ ๆ แล้วแต่พวกแก ฉันไปก่อนต้องรีบกลับบ้าน” วันนี้ไม่มีเรียนแล้ว ฉันเลยอยากรีบกลับบ้านเพราะพี่ชายฉันจะกลับมาวันนี้ ฉันมีพี่ชายคนหนึ่ง ชื่อมินนะ

“เอ้า ยัยรินแกไม่รอดูเขาก่อนเหรอ” ฉันโดนยัยพราวดึงไว้

“พวกแกอยากดูก็ดูไปสิ ฉันรีบ” ฉันแกะมือมันออก แต่มันไม่ออก

“รอก่อน นั่นไง นั่นไงแกเขาเดินออกมาแล้ว” ฉันถอนหายใจออกมายาวๆ อะไรของมันนักหนา ป่านนี้พี่มินคงถึงบ้านแล้ว

“พวกแกนี่”

“หันไปมองเดี๋ยวนี้ยัยริน ว่าที่ผัวแกเดินมาทางนี้แล้ว” ฉันอ้าปากค้าง แล้วรีบเอามือปิดปากมันไว้ มันพูดเสียงดังมาก เพราะดูได้จากคนที่หันมามอง

“อือๆ อื้อ” ยัยพราวดิ้นออกจากมือฉัน

“พอแล้วแกเดี๋ยวมันก็ขาดอากาศหายใจก่อนพอดี แต่เขาหล่อจริงๆ เว้ยแกยัยหลิวไม่ได้โม้” ยัยขวัญห้ามฉันแล้วก็ทำสายตาเพ้อฝันมองไปด้านหลังฉัน จนฉันอดหันไปมองไม่ได้

“หล่อไหมแก” หลังจากที่ฉันปล่อยมือออกจากปากมัน มันก็กระตือรือร้นถามฉันทันที ฉันเห็นซะทีไหนล่ะ เขาเดินไปโน่นแล้ว เห็นแต่ข้างหลังเหมือนเดิม แต่ท่าจะหล่อจริงไม่งั้นพวกนี้ไม่เป็นขนาดนี้หรอก

“หล่อมั้ง” ฉันตอบพวกมันไปส่งๆ

“หล่อมั้งอะไรของแก หล่อมากต่างหาก” ยัยพราวพูด

“พูดอะไรเกรงใจผัวพวกแกด้วยโน่นมาโน้นแล้ว” ฉันบอกพวกมันเพราะสามหนุ่มแฟนมันเดินมาทางนี้แล้ว แต่ละคนความหล่อกินกันไม่ลงจริงๆ

เดินมาอย่างกับบอยแบรนด์

“ไหน จริงด้วย” ยัยขวัญทำท่าสงบเสงี่ยมทันที

“ฉันไปก่อนนะ” ฉันโบกมือลาพวกมัน

“ฉันจะสืบเรื่องของว่าที่สามีแกให้ พรุ่งนี้รีบมานะเว้ย” ยัยพราวยังมีหน้าตะโกนตามหลังฉันอีก พวกมันคงอยากให้ฉันมีแฟนมาก

ชีวิตฉันยังไม่เคยมีแฟนเพราะคิดว่า การมีแฟนจะนำความวุ่นวายเข้ามาในชีวิต เหมือนกับพวกมัน ถ้าเกิดว่าเรามีความรู้สึกดีๆ กับใครสักคน รู้สึกรักผู้ชายสักคนที่เป็นความรักแบบชายหญิง มันจะทำให้ฉันคิดเรื่องของเขา คอยห่วง หวง คอยระแวงเหมือนอย่างที่พวกเพื่อนฉันเป็นอยู่ ฉันเป็นคนที่ไม่อยากคิดอะไรมาก ไม่อยากให้ชีวิตยุ่งยาก อยากอยู่เงียบๆ ถ้าจะมีใครเข้ามาในชีวิตฉันจริงๆ มันก็ต้องดีกว่าเดิม ไม่ใช่ทำให้เราทุกข์ใจกว่าเดิม

แต่พวกมันกลับบอกว่าฉันเป็นพวกที่คิดอะไรไม่เข้าท่า ชีวิตคนเรามันต้องใช้ให้คุ้ม การมีแฟนก็ถือเป็นประสบการณ์ของชีวิต และมันก็มีทั้งความสุขและความทุกข์ป่นกันไป