บทที่ 4 ชาวบ้านแตกตื่น 4/2

“กลับกันดีกว่าแม่ น่าจะไม่มีอะไรให้พวกเราแล้วล่ะ หิมะก็เพิ่งหยุดได้ไม่นานสัตว์ป่าน่าจะยัง...”

กวงฮ่าวจื่อยังพูดไม่ทันจบก็ต้องอ้าปากค้างกับภาพที่เห็น

“อะไรอาจื่อ อยู่ ๆ ก็หยุดพูดขึ้นมา”

นางกวงหลินเงยหน้าขึ้นมาถามลูกชาย แต่พอเห็นภาพที่เซี่ยเจียวหงลากสิ่งของมาเธอกลับอ้าปากค้างไปอีกคนรวมถึงชาวบ้านคนอื่น ๆ ด้วยเช่นกัน

“เจียวหง!”

เมื่อได้ยินเสียงเรียก เซี่ยเจียวหงจึงเงยหน้ามอง ก่อนจะกวักมือเรียกนางกวงหลินและลูกชายเข้ามาหา

ตอนนี้เธอต้องแกล้งทำเป็นหมดแรง ไม่เช่นนั้นทุกคนจะคิดว่าเธอเป็นปีศาจนะสิ เพราะไม่มีใครที่สามารถลากหมูป่าตัวใหญ่สองตัวและกระสอบหน่อไม้กับกระสอบมันป่าสามกระสอบได้อย่างง่ายดายแบบนี้แน่ อีกทั้งขาเธอก็ล้าแล้วเช่นกัน

“ป้ากวง พี่ใหญ่กวง มาช่วยหน่อย ขาฉันไม่มีแรงแล้ว”

นางกวงหลินวางมือจากวิ่งของตรงหน้าพร้อมลูกชายแล้วรีบวิ่งไปช่วยเซี่ยเจียวหงทันที

“สะใภ้ซือ อย่าบอกนะว่าเธอจับหมูป่ามาเอง” นางกวงหลินเอ่ยถามอย่างตกใจและอยากรู้

“ใช่แล้วป้า แต่ตอนนี้หมดแรง พวกเรากลับบ้านก่อนเถอะพี่ใหญ่กวงด้วย ด้านหลังมีทั้งหมูป่า หน่อไม้ มันป่า และปลาอีกเป็นสิบตัว ไม่ต้องหาผักป่าแล้ว เพิ่งหมดหน้าหนาวสัตว์ต่าง ๆ ยังไม่ออกมา ไปแบ่งอาหารที่บ้านซือเถอะ”

เซี่ยเจียวหงแกล้งทำเป็นเหนื่อยหอบ แต่มือหนึ่งก็ช่วยทั้งสองคนลากไปด้วยเพราะจะได้เบาแรงของสองแม่ลูกบ้านกวง

“เจียวหงหมูป่าพวกนี้แบ่งให้พวกเราบ้างสิ”

ชาวบ้านหน้าไม่อายคนหนึ่งรีบเอ่ยถาม เมื่อได้ยินว่าเซี่ยเจียวหงให้สองแม่ลูกบ้านกวงไปแบ่งอาหารที่บ้านซือ

“อย่าเยอะป้า ที่ฉันบอกบ้านกวงเพราะป้ากวงเป็นเพื่อนกับแม่สามี และพี่ใหญ่กวงก็เป็นเพื่อนกับสามีฉัน อีกทั้งพี่สะใภ้กวงก็กำลังท้องใกล้คลอด ฉันคิดว่าควรจะกินน้ำแกงปลาหรือขาหมูตุ๋นจะดีกว่า และที่สำคัญบ้านกวงก็อยู่ติดกับบ้านซือคอยดูแลลูกและแม่สามีฉันตอนที่พี่เฉิงซานไปทำงาน แล้วป้าล่ะมีความดีอะไรที่ฉันต้องแบ่งให้”

เซี่ยเจียวหงย้อนกลับอย่างเจ็บแสบ ใครดีมาเธอพร้อมจะดีกลับ แต่เมื่อไรที่ใครเห็นแก่ตัวกับครอบครัวเธอ เธอพร้อมที่จะโต้กลับอย่างเจ็บแสบเช่นกัน

สองแม่ลูกบ้านกวงได้ยินที่เซี่ยเจียงหงพูดกับชาวบ้าน ทั้งสองคนรู้สึกขอบคุณในใจ ไม่คิดว่าเธอจะแบ่งอาหารอันมีค่าอย่างเช่นเนื้อหมูป่าให้บ้านกวง

“แล้วหล่อนพอจะแบ่งขายได้ไหม”

ชาวบ้านอีกคนที่อยากจะกินหมูป่าเหมือนกันจึงเอ่ยถาม

เซี่ยเจียวหงไม่รู้ว่าหมูป่าพวกนี้ขายราคาอย่างไร จึงหันไปขอความช่วยเหลือนางกวงหลินและกวงฮ่าวจื่อ

“ถ้าน้องสะใภ้จะขายก็ได้นะชั่งละห้าหยวน แต่ถ้าไปซื้อในตลาดตำบล ของป่าพวกนี้ราคาน่าจะสูงกว่าเนื้อหมูธรรมดาที่วางขายทั่วไป”

กวงฮ่าวจื่อเป็นคนตอบแทน เขาคิดว่าราคาห้าหยวนเป็นราคาที่ชาวบ้านทั่วไปที่หาหมูป่ามาได้ซื้อขายกัน แต่ถ้านำไปขายร้านอาหารในตำบลจะอยู่ที่สี่หยวนต่อชั่ง เพราะขายเหมายกตัว

เซี่ยเจียวหงจึงพยักหน้ารับ ชั่งละห้าหยวนคงทำให้บ้านเธอมีเงินขึ้น ก่อนจะหันไปพูดกับชาวบ้านและกวงฮ่าวจื่อ

“ถ้าใครอยากจะซื้อให้ไปที่บ้านซือแล้วฉันจะแบ่งขายให้ ว่าแต่ พี่ใหญ่กวงพอจะรู้จักใครที่แล่หมูบ้าง ฉันจะให้เขามาช่วยแล่ให้หน่อย ฉันจะแบ่งเนื้อให้เป็นค่าแรง”

“พอจะมีอยู่ เดี๋ยวกลับถึงบ้านพี่จะไปตามให้ และขอบใจมากนะน้องสะใภ้ที่นึกถึงบ้านกวง”

กวงฮ่าวจื่อพอจะรู้จักคนแล่เนื้อ จึงไม่ใช่เรื่องหนักหนาอะไรเขายินดีที่จะไปตามให้ พร้อมกับเอ่ยขอบคุณอีกครั้ง

“อย่าคิดมากเลยพี่ รีบกลับบ้านก่อนดีกว่า ป่านนี้แม่สามีกับลูกฉันคงรอแย่แล้ว”

จากนั้นทั้งสามคนเอาข้าวของไปกองไว้ที่ด้านหลังและช่วยกันลากหมูป่าและของทั้งหมดกลับบ้านซือ