บทที่ 3 เข้าป่า (3/1)

บทที่ 3

เข้าป่า

“คงยาก ชาวบ้านที่ไม่ทำงานในไร่ล้วนก็ขึ้นเขาหาหน่อไม้หรือหาพวกสัตว์ป่ากันทั้งนั้น มีเพียงป่าชั้นกลางและป่าชั้นในที่ไม่มีใครกล้าเข้า นอกจากพรานป่าประจำหมู่บ้าน แต่พรานก็ยังไม่กล้าเข้าถึงป่าชั้นในเพราะมันอันตราย ส่วนมากที่เขาได้มาก็จะมีหมู่ป่าตัวเล็กเท่านั้น”

“ฉันคงต้องลองเข้าไปสักครั้ง เผื่อได้หมูป่ามาสักตัว”

“อย่าไปเลย มันอันตราย ไม่คุ้มหรอก เดี๋ยวแม่ไปรับจ้างพวกชาวบ้านดีกว่า”

นางหลิงมู่ไม่อยากให้ลูกสะใภ้เข้าป่าลึกเพราะมันอันตราย อีกทั้งเธอรู้นิสัยขอเซี่ยเจียวหงดีว่าเป็นคนที่ไม่เอาอะไร หากเข้าป่าชั้นกลางหรือชั้นใน จะกลายเป็นเอาชีวิตไปทิ้งเสียเปล่า

“ต่อไปนี้แม่ไม่ต้องรับจ้างอะไรอีกแล้ว ดูแลอาฝานและเจินเจินดีกว่า ฉันจะเป็นคนหาเงินเอง”

แต่เธอคงต้องลดความอ้วนเสียก่อน จะให้เธอไปหางานทำในตำบลหรืออำเภอ ไปในสภาพนี้คงไม่มีใครรับเธอทำงานแน่

“ดูแลตัวเองด้วยแล้วกัน อย่าลืมว่าตอนนี้อาฝานกับเจินเจินมีแต่อาหง ส่วนเฉิงซาน...”

“แม่คะ พี่เฉิงซานอาจจะเจอปัญหา หรือไม่เขาอาจจะมีคนอื่นไปแล้ว เราอยู่ที่นี่ควรจะดูแลตัวเอง เมื่อไรที่พี่เฉิงซานกลับมาค่อยว่ากันอีกที แต่ถ้าเขามีครอบครัวใหม่ฉันต้องขอหย่า แม่เข้าใจฉันใช่ไหม”

เซี่ยเจียวหงคิดว่าเมื่อไรที่สามีมีครอบครัวใหม่ เธอคงต้องขอหย่า ส่วนลูกทั้งสองคนเธอคงต้องดูแลเอง

“ไม่มีทาง เฉิงซานไม่ใช่คนแบบนั้น เขารักลูกทั้งสองคนมากเฉิงซานไม่มีทางมีคนอื่น”

นางหลิงมู่ยืนยันหนักแน่น เธอรู้จักนิสัยลูกชายดี กลัวเพียงว่าจะเกิดเรื่องจน...

“แม่อย่าคิดมากเลย ฉันจะเข้าป่าเสียหน่อย เผื่อว่าพอจะหาอะไรติดไม้ติดมือกลับมาได้บ้าง”

“ในห้องเก็บของมีอุปกรณ์เข้าป่าของเฉิงซานและพ่อของเขาอยู่ แต่มันเก่ามากแล้ว ไม่รู้ว่ายังใช้งานได้อีกไหมอาหงลองเข้าไปดูสิ”

“ค่ะแม่ เดี๋ยวฉันล้างถ้วนล้างชามเสร็จจะเข้าไปดู อย่างไรฝากแม่ดูสองแฝดด้วยนะคะ”

เซี่ยเจียวหงรีบทำงานตรงหน้าให้เสร็จเพื่อจะได้รีบไปดูอุปกรณ์เข้าป่าของสามีและพ่อสามีในห้องเก็บของด้านหลังบ้าน

“อาฝาน เจินเจิน ไปซื้อของเข้าบ้านกับย่าที่ร้านป้าหม่าไหมลูก”

นางหลิงมู่เดินเข้ามาถามหลานรักทั้งสองคน ป้าหม่าที่เธอพูดถึงคือนางหม่าซื่อ

“ไปครับ / ไปค่ะ”

สองแฝดรีบตอบ เพราะน้อยครั้งที่จะได้ไปเดินซื้อของที่ร้านของป้าหม่าในหมู่บ้าน แต่พอคิดว่าบ้านไม่มีเงินใบหน้าของเด็กน้อยทั้งสองหม่นหมองลง

นางหลิงมู่เห็นใบหน้าที่หม่นหมองของหลานจึงยิ้มกว้าง และบอกว่าเซี่ยเจียวหงให้เงินมาซื้อแล้ว ยังสามารถซื้อลูกอมให้หลานทั้งสองคนได้อีกด้วย

“เรื่องเงินไม่ต้องห่วง อาหงแม่ของหลานให้เงินย่ามาแล้ว ย่าจะซื้อลูกอมให้ทั้งสองคนด้วยดีไหม”

พอได้ยินว่าแม่ให้เงินย่า เด็กน้อยทั้งสองคนเงยหน้ามองอย่างดีใจ

“จริงหรือครับย่า ที่แม่ให้เงินมา”

“จริงสิ ย่าจะโกหกอาฝานและเจินเจินทำไม ไปกันเถอะ”

นางหลิงมู่บอกหลานทั้งสองคนด้วยรอยยิ้ม จากนั้นสามคนย่าหลานจึงเดินจูงมือไปที่ร้านค้าในหมู่บ้านเพื่อหาซื้ออาหารกลับมาทำกินเย็นนี้ เพราะว่ามื้อกลางวันชาวบ้านแบบพวกเธอไม่ค่อยจะได้กินกันหรอก ไม่เหมือนคนมีเงินหรือพวกคนในเมือง

เซี่ยเจียวหงหลังจากจัดการคว่ำถ้วยชามเสร็จแล้วเธอจึงเดินเข้าห้องเก็บของเพื่อมาดูว่าพอจะมีอุปกรณ์ชิ้นไหนยังใช้งานได้บ้าง

“ธนูอันนี้ยังใช้การได้ ส่วนลูกธนูเอาไปใช้แก้ขัดก่อนก็แล้วกัน ค่อยหาไม้มาทำใหม่”

เมื่อได้สิ่งที่ต้องการสองสามชิ้น เธอจึงหยิบตะกร้าและกระสอบสองสามใบเผื่อหาจะหาพวกหน่อไม้หรือหัวมันได้

จากนั้นจึงเดินออกมาหน้าบ้านเมื่อไม่เห็นแม่สามีและลูกทั้งสองจึงคิดว่าพวกเขาคงไปกับย่าเพื่อซื้อข้าวและอาหารเข้าบ้าน หลังจากที่ปิดประตูบ้านเรียบร้อยเธอจึงมุ่งหน้าเดินไปทางท้ายหมู่บ้านเพื่อเข้าป่า