บทที่ 2 ฉันคือเซี่ยเจียวหง (2/2)

“แม่คะ ที่ผ่านมาฉันขอโทษที่ทำไม่ดีในทุก ๆ เรื่อง แต่หลังจากนี้ไปจะไม่มีอีกแล้ว ครอบครัวเราขาดพี่เฉิงซานไปหนึ่งคน ฉันเองก็ต้องลุกขึ้นยืนเพื่อมาเป็นหัวหน้าครอบครัว ปีหน้าอาฝานกับเจินเจินต้องเข้าเรียนในชั้นเด็กเล็ก ฉันต้องหาเงินให้ได้มากที่สุด”

“เธอพูดจริงหรือ ว่าจะดูแลลูกทั้งสองคนอย่างดี”

นางหลิงมู่แทบไม่อยากจะเชื่อ แต่เธอผ่านร้อนผ่านหนาวมาเยอะ เมื่อมองไปทางแววตาของลูกสะใภ้ แม้ว่าหน้าตาและรูปร่างจะยังเหมือนเดิม แต่แววตานั้นบอกเธอว่าไม่ใช่ แต่มันจะเป็นไปได้อย่างไร เมื่อคิดว่าตัวเองคิดเรื่องที่เป็นไปไม่ได้จึงสะบัดหัวเล็กน้อยเพื่อเอาความคิดนั้นออกไปจากหัว

เซี่ยเจียวหงเหมือนจะอ่านความคิดของแม่สามีออก หญิงสาวจึงยิ้มให้อย่างอ่อนโยนก่อนจะบอกให้แม่สามีไปดูหลานทั้งสองคน ส่วนเธอขอเปลี่ยนเสื้อผ้าและเช็ดตัวสักหน่อย แล้วจะรีบตามออกไป

นางหลิงมู่พยักหน้ารับแล้วเดินจากไปอีกคน แต่ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับอ่างใส่น้ำใบเล็กเพื่อให้ลูกสะใภ้ได้เช็ดตัวก่อนจะเดินไปหาหลานอีกครั้ง

“ฉันไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรนะเจียวหง ในเมื่อมีแม่สามีที่แสนดี ขนาดนี้ แต่ยังกลับไปให้บ้านเดิมของตัวเองหลอกจนแทบจะหมดตัวในเมื่อฉันมาอยู่ในร่างนี้ ทุกคนที่นี่ฉันจะดูแลและฉันจะเป็นเซี่ยเจียวหงเอง”

เซี่ยเจียวหงพูดไปกับสายลม

หลังจากที่เช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อใหม่เรียบร้อย เซี่ยเจียวหงจึงเดินออกมาสำรวจบ้าน แต่ภาพที่เห็นกลับทำให้เธอปวดใจ บ้านนี้มีแค่สองห้องเท่านั้น ซึ่งก็คือห้องที่เธออยู่ และห้องของแม่สามี ส่วนสภาพบ้านไม่ต้องพูดถึง จะพังแหล่มิพังแหล่อยู่แล้ว ไม่รู้ว่าหน้าหนาวที่ผ่านมาอยู่มาได้อย่างไร แม้ว่าตอนนี้หิมะจะหยุดตกไปแล้วก็ตามแต่อากาศยังคงเย็นอยู่

พอเห็นอาหารที่แม่สามีและลูกทั้งสองคนกิน มีเพียงข้าวต้มที่เห็นน้ำมากกว่าเม็ดข้าว กับแตงกวาดองโดยไม่มีไข่หรือว่าเนื้อเลยสักนิดเดียว “มิน่าล่ะร่างกายทั้งสามคนจึงผอมแบบนี้”

ต่อให้ไม่อยากกินแค่ไหน แต่มื้อนี้ก็ต้องกินไปก่อน เธอเชื่อว่าความสามารถที่เธอมีน่าจะเข้าป่าล่าสัตว์ได้บ้าง โดยที่เซี่ยเจียวหงไม่รู้เลยว่าร่างกายนี้ตั้งแต่ที่เธอเข้ามาอยู่กลับแข็งแรงขึ้นจนน่าตกใจ ต่อให้ล้มผู้ชายสิบคนพร้อมกัน เธอก็สามารถทำได้อย่างสบาย

“แม่รู้ไหม ถ้าเราจะสร้างบ้านสักหลัง เราต้องใช้เงินเท่าไร”

เซี่ยเจียวหงถามขณะเก็บถ้วยชามไปล้าง

นางหลิงมู่เหลือบมองลูกสะใภ้อย่างไม่เข้าใจ อย่าหวังว่าจะสร้างบ้านเลย แค่ซ่อมแซมเธอยังไม่มีปัญญาแต่ก็ยังตอบลูกสะใภ้ให้หายข้องใจ

“ถ้าบ้านหลังเล็กไม่ใหญ่ประมาณสองถึงสามห้องนอนห้าร้อยหยวนก็น่าจะพอ แต่ขึ้นอยู่กับแบบบ้านนะ ส่วนถ้าต้องการหลังใหญ่กว่านั้นคงต้องไปสอบถามร้านที่เขารับเหมาดู แต่แม่คิดว่าน่าจะอยู่ที่พันหยวนเป็นอย่างต่ำ”

“ที่ข้างบ้านนี่เป็นของหรือเปล่าคะแม่”

เซี่ยเจียวหงยังคงถามต่อ ความคิดเธอตอนนี้นอกจากหาเงินมาซื้อของเข้าบ้าน แต่ความต้องการหลักคือสร้างบ้านหลังนี้ก่อน เธอกลัวว่าหากวันไหนเกิดฝนตกพายุเข้าบ้านจะโดนพัดไปกับลมจนไม่มีที่ซุกหัวนอน

“อืม ที่ข้างบ้านเป็นของแม่เอง ตอนนั้นพ่อของเฉิงซานซื้อไว้แต่ไม่นานพ่อของเฉิงซานก็จากไป”

เมื่อพูดถึงสามีอันเป็นที่รัก นางหลิงมู่จึงปาดน้ำตาที่ซึมออกมา

“แม่รอนี่ก่อนนะ เดี๋ยวฉันมา”

เซี่ยเจียวหงเดินกลับห้องเพื่อไปหยิบเงินที่สามีเคยส่งมาให้ จากนั้นจึงเดินออกมาจากห้องและยื่นเงิน จำนวนหนึ่งให้แม่สามี

“แม่นำเงินนี้ไปซื้อข้าวและไข่ไก่มานะ รวมถึงของในบ้านที่หมด”

นางหลิงมู่ยื่นมือมารับแต่ยังมองลูกสะใภ้อย่างไม่เชื่อสายตา

“แม่ไปซื้อจะง่ายกว่าที่ฉันไปซื้อ แม่ก็รู้ว่าคนในหมู่บ้านไม่ชอบฉัน และฉันเมื่อก่อนร้ายแค่ไหนแม่น่าจะรู้ แม่ซื้อมาให้พอกินก่อนนะ ฉันจะหาวิธีหาเงินเพื่อจะไปซื้อของมาตุนจากตำบลวันหลังเอง”

“แล้วอาหงจะหาเงินจากไหน”

“ฉันจะลองเข้าป่าดูค่ะ เผื่อว่าจะได้สัตว์ป่ามาบ้าง อย่างน้อยพวกหน่อไม้หรือมันป่าน่าจะมี” เก็บเล็กผสมน้อยก็คงจะขายได้เงินมาบ้าง