บทที่ 2 ฉันคือเซี่ยเจียวหง (2/1)

บทที่ 2

ฉันคือเซี่ยเจียวหง

ร่างอ้วนท้วนนอนอยู่บนเตียงกลับลืมตาตื่นขึ้นมาทันทีหลังจากนางหลิงมู่เดินจากไป

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ฉันตายไปแล้วนี่ แล้วป้าและเด็กทั้งสองคนเมื่อครู่นี้เป็นใครกัน”

เธอพึมพำออกมา ในเมื่อภารกิจจบสิ้นแล้ว เธอเองก็ตายไปพร้อมกับเป้าหมาย ทำไมเธอยังมีชีวิตล่ะ แต่แล้วอยู่ ๆ ภาพทุกอย่างในความทรงจำฉายชัดขึ้นมาในหัวยิ่งกว่าภาพยนตร์ ทำให้เธอปวดหัวแทบจะระเบิด

“ร่างนี้ชื่อว่าเจียวหงแซ่เซี่ย แต่งงานแล้ว มีลูกสองคนวัยสี่ขวบ ส่วนสามีไปทำงานต่างเมือง บ้านหลังนี้จึงอยู่กันเพียงสี่คนเท่านั้น”

หลังจากที่ทบทวนความทรงจำของร่างทั้งหมด เธอกลับหมดสติไปอีกครั้ง กว่าจะฟื้นขึ้นมาก็ฟ้าเกือบสว่าง

ซืออี้ฝานและซืออี้เจินสองพี่น้องหลังจากที่ตื่นและเก็บที่นอนเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองวิ่งเข้ามาที่ห้องของแม่ทันที เพื่อดูว่าแม่ฟื้นหรือยัง เพราะเมื่อวานหลังจากกินมื้อเย็นเสร็จ ทั้งสองยังคงมาเฝ้าแม่ของตัวเองไม่ห่าง จนย่ามาพาไปนอน

แต่พอเปิดประตูขึ้นมาจึงเห็นร่างของแม่นั่งอยู่บนเตียง พร้อมกับมองมาที่เขาและน้องสาว ทำให้ความกลัวแม่ของทั้งสองคนตื่นตัวอีกครั้ง แต่กลับกลายเป็นเซี่ยเจียวหงกวักมือเรียกทั้งสองคนเข้ามาหาแทน

“อาฝาน เจินเจิน ไม่ต้องกลัว เข้ามาหาแม่สิ”

รอยยิ้มของเซี่ยเจียวหงครั้งนี้ทำให้เด็กน้อยทั้งสองคนคลายความกลัวลง แต่ยังมีความลังเลที่จะเดินเข้ามาหาแม่ที่ดูจะเปลี่ยนไปหลังจากฟื้นขึ้นมา

“แม่จะไม่ตีผมกับน้องใช่ไหม”

ซืออี้ฝานถามย้ำอีกครั้งตามประสา เด็กน้อยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับแม่ของตน หลังจากที่แม่ฟื้นลักษณะและท่าทางของแม่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง แถมยังยิ้มให้เขาและน้องอีกด้วย

“แม่สัญญาว่าหลังจากนี้แม่จะเปลี่ยนเป็นคนใหม่ แม่จะไม่ตีอาฝานและเจินเจินอีกแล้ว ลูกทั้งสองคนให้อภัยแม่คนนี้ได้ไหม”

เซี่ยเจียวหงอ้าแขนทั้งสองข้างออกแม้จะไม่พอใจที่ร่างกายของตนอ้วนจนเคลื่อนกายลำบาก แต่ก็พยายามจะอ้าแขนเพื่อให้ลูกทั้งสองเข้ามาหา

ซืออี้ฝานและซืออี้เจินเห็นรอยยิ้มของแม่ที่เปลี่ยนไปจากเดิม เด็กน้อยทั้งสองคนจึงน้ำตาซึมก่อนจะโถมตัวเข้ากอดแม่อย่างไม่คิดอะไรอีกแล้ว ทั้งสองคนแม้จะอายุไม่มาก แต่ก็โหยหาความรักความอบอุ่นจากพ่อและแม่ตลอดมา

พ่อเฉิงซานไม่ต้องพูดถึง ทั้งสองคนแทบจะจำหน้าไม่ได้ เพราะย่าบอกว่าพ่อไปทำงานหาเงินเพื่อส่งมาให้เขากับน้อง แต่แม่ที่อยู่ด้วยกัน กลับไม่เคยให้ความรักและความอบอุ่นกับเขาและน้องเลย ซืออี้ฝานและซืออี้เจินไม่ลังเลอีกแล้วที่จะเข้าหาแม่ของตัวเอง

“ฮือ ๆ ๆ แม่ครับ / แม่คะ”

สองแฝดเรียกแม่ด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

“แม่ขอโทษนะลูก แม่ขอโทษ ต่อไปนี้แม่สัญญาว่าจะดูแลลูกทั้งสองคนอย่างดี และย่าของลูกด้วย แม่จะไม่ทำร้ายคนในครอบครัวของเราอีกแล้ว”

เซี่ยเจียวหงปลอบลูกน้อยทั้งสองคนทั้งน้ำตาเช่นกัน นางหลิงมู่แอบยืนมองภาพนี้หน้าห้องทั้งน้ำตา ในใจนั้นหวังว่าลูกสะใภ้ของเธอจะเปลี่ยนแปลงตัวเองได้จริง ๆ ก่อนจะคิดถึงลูกชายที่ขาดการติดต่อไปร่วมปีด้วยความห่วงหาและเป็นห่วงจับใจเพราะกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเฉิงซานลูกชายเพียงคนเดียวของเธอ

“ย่าว่าเราไปกินอาหารกันดีกว่า ให้แม่ของหลานพักผ่อนก่อน เพิ่งจะฟื้นขึ้นมา เดี๋ยวจะไข้กลับอีก”

นางหลิงมู่เอ่ยขึ้นมา เธอไม่อยากให้หลานทั้งสองคนร้องไห้มากนัก อีกทั้งลูกสะใภ้เองก็เพิ่งฟื้น เดี๋ยวจะไม่สบายเปล่า ๆ

“ครับย่า/ค่ะย่า”

ทั้งสองคนเชื่อฟังอย่างว่าง่าย แต่สายตายังมองไปที่แม่ของตน จนเซี่ยเจียวหงต้องพยักหน้าให้ เมื่อลูกทั้งสองคนเดินจากไป เธอจึงหันมาพูดกับแม่สามีด้วยท่าทางที่จริงจัง