บทที่ 5 ข้าวกล่องของหนูเพลิน
เพลินพิชชานั่งจัดแฟ้มเอกสารอยู่ไม่ไกลจากอคิณมากเท่าใดนัก ใบหน้าสวยหวานงอง้ำลงอย่างเห็นได้ชัด อคิณรู้สึกขบขันกับท่าทางของคนตัวเล็กตรงหน้าไม่น้อย
"หนูเพลิน"
"คะท่านรอง"
"มานี่สิ"
เพลินพิชชาเงยหน้าไปมองอคิณด้วยสายตาหวาดระแวง เธอยังคงหวาดกลัวกับเรื่องเมื่อครู่ที่เขาฉวยโอกาสจูบเธออย่างไม่ทันตั้งตัว
"มานี่ กลัวฉันกินเธอหรือไง?"
"ไม่ใช่นะคะ"
"ก็มานี่สิ!!"
อคิณขึ้นเสียงใส่เพลินพิชชาเล็กน้อยจนเธอสะดุ้งตัวโยน ยอมเดินเข้าไปหาเขาด้วยท่าทีเก้ๆกังๆ
"นี่เป็นตารางงานของผมทั้งหมด ผมจะเข้าบริษัทตอนแปดโมงเช้าของทุกวัน ดื่มกาแฟดำไม่ใส่น้ำตาล ตอนเที่ยงผมจะออกไปทานข้าวที่ร้านโปรด ตอนบ่ายก็จะกลับมาตรวจงาน ผมทำงานถึงแค่สี่โมงเย็นเท่านั้น"
เพลินพิชชาที่ได้ยินอย่างนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่น อคิณที่ได้เห็นอย่างนั้นจึงเอ่ยถามเธอขึ้นมา
"เป็นอะไร?"
"นี่เวลางานหรือเวลาหายใจทิ้งคะ?"
เธอเอ่ยถามทั้งที่ยังก้มหน้าดูแผนผังตารางงานของอคิณ ก่อนจะค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา และได้สบตากับดวงตาทรงเสน่ห์ของเขาที่ชวนหลงใหล
"อุ๊ย!ขออภัยค่ะท่านรอง ฉันปากไวไปนิด"
"จริงเหรอ? ผมอยากจะลองดูแล้วสิ ว่าปากคุณไวเหมือนที่พูดมาหรือเปล่า?"
อคิณค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ๆเพลินพิชชา สองมือของเขาเท้าเอาไว้ที่โต๊ะทำงาน เพื่อกักขังเธอเอาไว้ในอ้อมกอด สายตาเจ้าเล่ห์จ้องมองเธอราวกับเหยื่อชั้นดี
"เอ่อ ฉันมีงานต้องทำ วร้ายยย?!!!"
เพลินพิชชาที่ไม่ทันระวังตัว พยายามจะผลักเขาออก แต่ทว่ามือน้อยๆของเธอกลับคว้าจับที่แท่งเอ็นร้อนใหญ่ยาวตรงเป้ากางเกงของเขา
"โอะ ขอโทษค่ะท่านรอง ฉัน..."
"จับไว้!!!"
"ปล่อยค่ะ!!!"
"จับไว้เผื่อจะจำขนาดได้!!!"
อคิณรั้งมือของเพลินพิชชาให้จับลำแท่งแนื้อใหญ่ยาวของเขาเอาไว้ พร้อมกับส่งรอยยิ้มกรุ้มกริ่มให้แก่เพลินพิชชา
เพลินพิชชาพยายามดึงมือออกแต่ก็ไม่เป็นผล
ขนาดน่าจะเท่ากับพระเอกหนังอีโรติกคนนั้น ยาวมาก ใหญ่กว่ามือเราอีก!! วันนี้ต้องกลับไปดูอีกรอบ
นี่ฉันกำลังคิดบ้าอะไรเนี่ย!!ให้ตายสิ!!
เพลินพิชชาดึงมือของเธอกลับมาได้สำเร็จ ก่อนจะก้าวถอยหลังออกห่างจากเขาอย่างระมัดระวัง
"เที่ยงแล้ว ออกไปข้างนอกกับผม"
"ไปไหนคะ?"
"คุณคิดว่าไปที่ไหนดีล่ะ?โรงแรมดีมะ?"
"เอ่อ ท่านรองไปเลยค่ะ ฉันห่อข้าวกล่องมา"
อคิณมองตามมือเรียวงามของเธอที่ชี้ไปตรงข้าวกล่องบนโต๊ะ ก่อนจะถือวิสาสะเดินไปหยิบมันขึ้นมาเปิดออกดู
แกงเขียวหวานไก่นี่ ของโปรดเขาเลย!
"ท่านรองคะ?"
"คุณชอบกินแกงเขียวหวานไก่เหรอ?"
"ค่ะ ทุกอย่างที่เป็นแกงเขียวหวานฉันชอบหมด"
"แล้วทำไมถึงไม่ชอบผมล่ะ?คุณหนีผมทำไม"
เพลินพิชชาชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะยื่นมือออกไปหวังจะแย่งข้าวกล่องออกมาจากมือเขา แต่อคิณกลับยกข้าวกล่องของเธอขึ้นสูง จนตัวเธอคว้ามันไม่ถึง
"ท่านรอง!!!"
"คุณตอบคำถามผมก่อนสิ"
"ฉันไม่มีอะไรจะตอบค่ะ ฉันไม่เคยรู้จักกับท่านรองมาก่อน"
"เธอแน่ใจเหรอ?"
"ค่ะ"
อคิณพยักหน้าเล็กน้อย แววตาของเขามีความหมองเศร้าปรากฏอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหันไปมองพิชชาด้วยสายตาที่ล้ำลึก
อยากจะรู้เหมือนกันว่าคุณจะหนีผมไปถึงเมื่อไหร่?
"ขอข้าวกล่องคืนด้วยค่ะ"
"ผมอยากลองชิมดู"
"ไม่ได้นะคะ ฉันเตรียมมาแค่กล่องเดียว"
"ก็กินด้วยกันสิ"
"ไม่ค่ะ โอะ!!!"
ร่างของอคิณเซล้มลงไปนั่งที่โซฟาด้านหลัง ส่วนเพลินพิชชาก็ล้มลงไปตามเขาด้วย
ใบหน้าของเพลินพิชชาซุกอยู่ที่หว่างขาของอคิณ ลำแท่งเอ็นร้อนข้างในกางเกงของเขาเริ่มแข็งดุนดันจนเธอสัมผัสได้ มันตั้งโด่มาโดนใบหน้าของเธอ จนเธอรู้สึกเขินอายเล็กน้อย
"เอ่อ ขอโทษค่ะท่านรอง"
เพลินพิชชารีบลุกขึ้นยืนก้มหน้าก้มตาไม่กล้าสบสายตากับอคิณ เธอกังวลและอับอายอย่างมากที่สุด
"ถอดแว่นก็สวยดี คุณจะใส่มันทำไม?"
คำพูดของอคิณทำให้เพลินพิชชาเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าแว่นของเธอหล่นออกมา เธอมองไปโดยรอบด้วยสายตาที่พร่ามัว พยายามคลำหาแว่นของเธอทันที
"ท่านรอง ช่วยหาแว่นให้ฉันหน่อยค่ะ"
"แว่นคุณ คุณก็หาเองสิ"
"ท่านรอง โอะ ใช่ตรงนั้นหรือไม่?"
"หนูเพลิน อุ๊บ!!!"
เพลินพิชชาที่ดวงตาพร่ามัวพลันพุ่งตัวเข้ามาจูบที่ริมฝีปากของอคิณอย่างไม่ทันตัว
"อื้ออ ขอโทษค่ะ แว่น แว่นฉัน!!!"
อคิณหยิบแว่นที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมาส่วมใส่ให้เธออย่างขบขัน เพลินพิชชาที่มองภาพตรงหน้าชัดแล้ว เมื่อเห็นว่าเธอกำลังนั่งทับอยู่บนตัวอคิณ ก็รีบเด้งตัวลุกขึ้นมาทันที
"ขอข้าวกล่องคืนด้วยค่ะ"
"คุณนี่งกจริงๆ ไม่ต้องกินหรอก ผมจะพาคุณไปกินข้างนอก"
"แต่ท่านรองคะ!!"
"สิบล้าน"
"ไปก็ได้ค่ะ!!"
เพลินพิชชาเดินตามอคิณออกไปอย่างไม่เต็มใจเท่าใดนัก เขาพาเธอขับรถออกมาจากบริษัท ตรงไปที่ร้านค้าริมทางร้านหนึ่ง อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ดูร่มรื่นไม่น้อย
ข้าวแกงบุฟเฟ่ต์
เพลินพิชชาหันไปมองอคิณด้วยความสงสัย เขารวยออกขนาดนี้แต่กลับแวะกินข้าวข้างทางโดยไม่นึกรังเกียจ
"ผมรู้ว่าผมหล่อมาก คุณไม่ต้องจ้องขนาดนั้น ผมเขินนะ"
เพลินพิชชาลอบเบ้ปากอย่างหมั่นไส้ ช่างหลงตัวเองเสียจริง
"ท่านรองชอบร้านนี้เหรอคะ?"
"ใช่ ผมชอบมาก"
เพลินพิชชามองเขาด้วยสายตาล้ำลึกคราหนึ่ง อยากจะบอกเหลือเกินว่าร้านนี้ก็เป็นร้านโปรดของเธอเหมือนกัน
"ไปกินกันเถอะ มื้อนี้ผมจะเลี้ยงต้อนรับที่คุณเข้ามาทำงานในฐานะเลขาของผมเป็นวันแรก อยากกินอะไรก็ตักเลย ไม่อั้น!!"