บท
ตั้งค่า

บทที่ 5 ข้าวกล่องของหนูเพลิน

เพลินพิชชานั่งจัดแฟ้มเอกสารอยู่ไม่ไกลจากอคิณมากเท่าใดนัก ใบหน้าสวยหวานงอง้ำลงอย่างเห็นได้ชัด อคิณรู้สึกขบขันกับท่าทางของคนตัวเล็กตรงหน้าไม่น้อย

"หนูเพลิน"

"คะท่านรอง"

"มานี่สิ"

เพลินพิชชาเงยหน้าไปมองอคิณด้วยสายตาหวาดระแวง เธอยังคงหวาดกลัวกับเรื่องเมื่อครู่ที่เขาฉวยโอกาสจูบเธออย่างไม่ทันตั้งตัว

"มานี่ กลัวฉันกินเธอหรือไง?"

"ไม่ใช่นะคะ"

"ก็มานี่สิ!!"

อคิณขึ้นเสียงใส่เพลินพิชชาเล็กน้อยจนเธอสะดุ้งตัวโยน ยอมเดินเข้าไปหาเขาด้วยท่าทีเก้ๆกังๆ

"นี่เป็นตารางงานของผมทั้งหมด ผมจะเข้าบริษัทตอนแปดโมงเช้าของทุกวัน ดื่มกาแฟดำไม่ใส่น้ำตาล ตอนเที่ยงผมจะออกไปทานข้าวที่ร้านโปรด ตอนบ่ายก็จะกลับมาตรวจงาน ผมทำงานถึงแค่สี่โมงเย็นเท่านั้น"

เพลินพิชชาที่ได้ยินอย่างนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่น อคิณที่ได้เห็นอย่างนั้นจึงเอ่ยถามเธอขึ้นมา

"เป็นอะไร?"

"นี่เวลางานหรือเวลาหายใจทิ้งคะ?"

เธอเอ่ยถามทั้งที่ยังก้มหน้าดูแผนผังตารางงานของอคิณ ก่อนจะค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา และได้สบตากับดวงตาทรงเสน่ห์ของเขาที่ชวนหลงใหล

"อุ๊ย!ขออภัยค่ะท่านรอง ฉันปากไวไปนิด"

"จริงเหรอ? ผมอยากจะลองดูแล้วสิ ว่าปากคุณไวเหมือนที่พูดมาหรือเปล่า?"

อคิณค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ๆเพลินพิชชา สองมือของเขาเท้าเอาไว้ที่โต๊ะทำงาน เพื่อกักขังเธอเอาไว้ในอ้อมกอด สายตาเจ้าเล่ห์จ้องมองเธอราวกับเหยื่อชั้นดี

"เอ่อ ฉันมีงานต้องทำ วร้ายยย?!!!"

เพลินพิชชาที่ไม่ทันระวังตัว พยายามจะผลักเขาออก แต่ทว่ามือน้อยๆของเธอกลับคว้าจับที่แท่งเอ็นร้อนใหญ่ยาวตรงเป้ากางเกงของเขา

"โอะ ขอโทษค่ะท่านรอง ฉัน..."

"จับไว้!!!"

"ปล่อยค่ะ!!!"

"จับไว้เผื่อจะจำขนาดได้!!!"

อคิณรั้งมือของเพลินพิชชาให้จับลำแท่งแนื้อใหญ่ยาวของเขาเอาไว้ พร้อมกับส่งรอยยิ้มกรุ้มกริ่มให้แก่เพลินพิชชา

เพลินพิชชาพยายามดึงมือออกแต่ก็ไม่เป็นผล

ขนาดน่าจะเท่ากับพระเอกหนังอีโรติกคนนั้น ยาวมาก ใหญ่กว่ามือเราอีก!! วันนี้ต้องกลับไปดูอีกรอบ

นี่ฉันกำลังคิดบ้าอะไรเนี่ย!!ให้ตายสิ!!

เพลินพิชชาดึงมือของเธอกลับมาได้สำเร็จ ก่อนจะก้าวถอยหลังออกห่างจากเขาอย่างระมัดระวัง

"เที่ยงแล้ว ออกไปข้างนอกกับผม"

"ไปไหนคะ?"

"คุณคิดว่าไปที่ไหนดีล่ะ?โรงแรมดีมะ?"

"เอ่อ ท่านรองไปเลยค่ะ ฉันห่อข้าวกล่องมา"

อคิณมองตามมือเรียวงามของเธอที่ชี้ไปตรงข้าวกล่องบนโต๊ะ ก่อนจะถือวิสาสะเดินไปหยิบมันขึ้นมาเปิดออกดู

แกงเขียวหวานไก่นี่ ของโปรดเขาเลย!

"ท่านรองคะ?"

"คุณชอบกินแกงเขียวหวานไก่เหรอ?"

"ค่ะ ทุกอย่างที่เป็นแกงเขียวหวานฉันชอบหมด"

"แล้วทำไมถึงไม่ชอบผมล่ะ?คุณหนีผมทำไม"

เพลินพิชชาชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะยื่นมือออกไปหวังจะแย่งข้าวกล่องออกมาจากมือเขา แต่อคิณกลับยกข้าวกล่องของเธอขึ้นสูง จนตัวเธอคว้ามันไม่ถึง

"ท่านรอง!!!"

"คุณตอบคำถามผมก่อนสิ"

"ฉันไม่มีอะไรจะตอบค่ะ ฉันไม่เคยรู้จักกับท่านรองมาก่อน"

"เธอแน่ใจเหรอ?"

"ค่ะ"

อคิณพยักหน้าเล็กน้อย แววตาของเขามีความหมองเศร้าปรากฏอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหันไปมองพิชชาด้วยสายตาที่ล้ำลึก

อยากจะรู้เหมือนกันว่าคุณจะหนีผมไปถึงเมื่อไหร่?

"ขอข้าวกล่องคืนด้วยค่ะ"

"ผมอยากลองชิมดู"

"ไม่ได้นะคะ ฉันเตรียมมาแค่กล่องเดียว"

"ก็กินด้วยกันสิ"

"ไม่ค่ะ โอะ!!!"

ร่างของอคิณเซล้มลงไปนั่งที่โซฟาด้านหลัง ส่วนเพลินพิชชาก็ล้มลงไปตามเขาด้วย

ใบหน้าของเพลินพิชชาซุกอยู่ที่หว่างขาของอคิณ ลำแท่งเอ็นร้อนข้างในกางเกงของเขาเริ่มแข็งดุนดันจนเธอสัมผัสได้ มันตั้งโด่มาโดนใบหน้าของเธอ จนเธอรู้สึกเขินอายเล็กน้อย

"เอ่อ ขอโทษค่ะท่านรอง"

เพลินพิชชารีบลุกขึ้นยืนก้มหน้าก้มตาไม่กล้าสบสายตากับอคิณ เธอกังวลและอับอายอย่างมากที่สุด

"ถอดแว่นก็สวยดี คุณจะใส่มันทำไม?"

คำพูดของอคิณทำให้เพลินพิชชาเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าแว่นของเธอหล่นออกมา เธอมองไปโดยรอบด้วยสายตาที่พร่ามัว พยายามคลำหาแว่นของเธอทันที

"ท่านรอง ช่วยหาแว่นให้ฉันหน่อยค่ะ"

"แว่นคุณ คุณก็หาเองสิ"

"ท่านรอง โอะ ใช่ตรงนั้นหรือไม่?"

"หนูเพลิน อุ๊บ!!!"

เพลินพิชชาที่ดวงตาพร่ามัวพลันพุ่งตัวเข้ามาจูบที่ริมฝีปากของอคิณอย่างไม่ทันตัว

"อื้ออ ขอโทษค่ะ แว่น แว่นฉัน!!!"

อคิณหยิบแว่นที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมาส่วมใส่ให้เธออย่างขบขัน เพลินพิชชาที่มองภาพตรงหน้าชัดแล้ว เมื่อเห็นว่าเธอกำลังนั่งทับอยู่บนตัวอคิณ ก็รีบเด้งตัวลุกขึ้นมาทันที

"ขอข้าวกล่องคืนด้วยค่ะ"

"คุณนี่งกจริงๆ ไม่ต้องกินหรอก ผมจะพาคุณไปกินข้างนอก"

"แต่ท่านรองคะ!!"

"สิบล้าน"

"ไปก็ได้ค่ะ!!"

เพลินพิชชาเดินตามอคิณออกไปอย่างไม่เต็มใจเท่าใดนัก เขาพาเธอขับรถออกมาจากบริษัท ตรงไปที่ร้านค้าริมทางร้านหนึ่ง อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ดูร่มรื่นไม่น้อย

ข้าวแกงบุฟเฟ่ต์

เพลินพิชชาหันไปมองอคิณด้วยความสงสัย เขารวยออกขนาดนี้แต่กลับแวะกินข้าวข้างทางโดยไม่นึกรังเกียจ

"ผมรู้ว่าผมหล่อมาก คุณไม่ต้องจ้องขนาดนั้น ผมเขินนะ"

เพลินพิชชาลอบเบ้ปากอย่างหมั่นไส้ ช่างหลงตัวเองเสียจริง

"ท่านรองชอบร้านนี้เหรอคะ?"

"ใช่ ผมชอบมาก"

เพลินพิชชามองเขาด้วยสายตาล้ำลึกคราหนึ่ง อยากจะบอกเหลือเกินว่าร้านนี้ก็เป็นร้านโปรดของเธอเหมือนกัน

"ไปกินกันเถอะ มื้อนี้ผมจะเลี้ยงต้อนรับที่คุณเข้ามาทำงานในฐานะเลขาของผมเป็นวันแรก อยากกินอะไรก็ตักเลย ไม่อั้น!!"

ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
สแกนคิวอาร์โค้ดเพื่อดาวน์โหลดแอปHinovel