บทที่ 6 มื้อค่ำ

อคิณนั่งมองเพลินพิชชาที่ตักข้าวมาสี่จานเล็กๆและแกงเขียวหวาน ไก่ หมู มาสองถ้วยใหญ่ ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น

"คุณกินหมดเหรอ"

"ทั้งหม้อก็หมดค่ะ"

"ทำไมไม่ตักแกงเขียวหวานเนื้อมาด้วย"

"ฉันไม่กินเนื้อค่ะ ท่านรองจะกินเหรอคะ เดี๋ยวฉันไปตักให้"

"ไม่ต้อง คุณกินเถอะ ผมก็หิวแล้ว"

เพลินพิชชาพยักหน้าก่อนจะตั้งหน้าตั้งตากินแกงเขียวหวานที่เธอชอบจนหมด

อ๊าาา!!อิ่มจนพุงกาง

อคิณมองดูเพลินพิชชาที่นั่งลูบท้องของตนเองด้วยแววตาขบขัน

น่ารักจัง!

หลังจากที่กินข้าวกันอิ่มแล้ว  อคิณและเพลินพิชชาก็กลับขึ้นมาบนรถ เพื่อเตรียมตัวกลับบริษัท

"โอะ อยู่ไหนนะ?"

"คุณหาอะไร?"

"หากระเป๋าฉันน่ะค่ะ จำได้ว่าวางเอาไว้ข้างประตู"

"มาผมช่วยหา"

"ท่านรองคะ"

อคิณโน้มตัวเข้ามาเพื่อช่วยเพลินพิชชาหากระเป๋าของเธอ แต่ทว่าดวงตาของทั้งคู่ก็สบประสานจ้องมองกันอีกครั้ง

อคิณมองใบหน้าสะสวยและอ่อนหวานของเพลินพิชชาด้วยสายตาหลงใหล เขาค่อยๆเคลื่อนตัวเข้าไปใกลๆกับใบหน้าของเธออย่างห้ามตนเองไม่ได้

เอิ๊กกกก!!!

"อุ๊ยตาย!!ท่านรอง ขอโทษค่ะ"

เพลินพิชชาเรอออกมาเสียงดัง จนอคิณย่นจมูกและถอยตัวหนีออกมาอย่างนึกเสียดาย

"ท่านรอง"

"ไม่เป็นอะไร แค่กลิ่นเครื่องแกงตีขึ้นจมูกเท่านั้น"

"ขมคอเหรอคะ?"

"ไม่ครับ ไม่เป็นอะไร"

"แต่ตาท่านรองดูเหล่ๆนะคะ เมาแกงเขียวหวานหรือเปล่า?"

อคิณส่ายหน้าไปมา ก่อนจะหันไปตั้งใจขับรถต่อ เพลินพิชชาหันหน้าไปอีกฝั่ง ก่อนจะยกฝ่ามือขึ้นมาแล้วเป่าลมหายใจราดรดลงไป

อื้อหือ!!กลิ่นแกงไตปลาหึ่งเลย

เธอรีบล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า เพื่อหยิบสเปรย์พ่นริมฝีปากขึ้นมาพ่นรัวๆเข้าไปในโพลงปากท้นที

น่าขายหน้าที่สุดเลย!!!

หลังจากจากที่กลับมาถึงบริษัท เพลินพิชชาก็ตั้งหน้าตั้งตาทำงาน และคอยนับเวลาอีกด้วย เธออยากกลับบ้านเร็วๆจะได้ ไปให้พ้นๆจากเขาเสียที

"วันนี้พอแค่นี้ กลับบ้านกันเถอะ"

"ค่ะ ฉันขอตัวก่อนนะคะ"

"เดี๋ยว!!"

"ผมไปส่ง"

"ฮ่าๆๆ ไม่เป็นอะไรค่ะ ฉันกลับเองได้"

"ผมจะไปส่งรีบไปกันเถอะ"

เพลินพิชชายกมือขึ้นตบที่หน้าผากของตนเองอย่างอับจนหนทาง ชาติก่อนเป็นปลิงกลับชาติมาเกิดเหรอ ถึงคอยตามเธอไม่ยอมห่างแบบนี้

เพลินพิชชาเดินตามอคิณออกมาอย่างร้อนรน สายตาของหญิงสาวในบริษัทต่างมองมาที่เธอด้วยสายตาที่อิจฉาริษยา

เธอเดินขึ้นมานั่งบนรถของอคิณอย่างไม่เต็มใจเท่าใดนัก

"บอกทางผมด้วยนะ"

"เลี้ยวซ้ายข้างหน้าค่ะ จะมีร้านขายอาหารตามสั่ง เข้าไปห้าร้อยเมตรนั่นล่ะค่ะบ้านของฉัน"

อคิณพยักหน้าขับรถไปตามทางที่เพลินพิชชาบอก เขามองบ้านไม้สองชั้น ที่ทาสีขาวเอาไว้ทั้งหลังดูสะอาดตาไม่น้อย เป็นบ้านหลังขนาดพอดี น่าอยู่อีกด้วย

"ส่งฉันแค่นี้แหละค่ะ ขอบคุณมาก"

เพลินพิชชารีบเดินลงมาจากรถ แต่ทว่าอคิณกลับเดินตามเธอลงมาด้วย เพลินพิชชารีบเดินเข้าไปขวางทางเขาทันที

"ท่านรอง กลับไปเถอะค่ะ บ้านฉันไม่มีอะไรน่าดูหรอกค่ะ"

"มีสิ บ้านของภรรยาผมอยากดู"

เพลินพิชชาดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ 

ภรรยาอะไรกัน พูดจา!!!

"เอ่อ ฉันไม่ใช่ภรรยาท่านรองค่ะ"

"เป็นตอนนี้เลยไหมล่ะ ตรงกระโปรงรถเนี่ย เอ้าท์ดอร์ ผมชอบ!!"

"ท่านรอง!!!"

"หนูเพลิน อ้าวนั่นพาใครมาด้วยล่ะลูก"

"สวัสดีครับคุณแม่ผมเป็นผั...... โอะ!!"

"เอ่อ เจ้านายที่ทำงานของเพลินน่ะค่ะแม่ เขากำลังจะกลับพอดี"

เพลินพิชชาแอบยื่นมือไปหยิกแขนของอคิณเพื่อห้ามปรามคำพูดที่จะสร้างหายนะให้แก่เธอ

"อ้าว คุณเจ้านาย"

"เรียกผมว่าคิณก็ได้ครับ"

"อ่อค่ะ คุณคิณ ไหนๆก็มาแล้ว มาทานข้าวด้วยกันก่อนสิคะ แม่ทำแกงเขียวหวานกับพะแนงเอาไว้ คุณอุตส่าห์มาส่งหนูเพลิน แม่เกรงใจ"

"ขอบคุณแม่มากเลยนะครับ วันนี้ผมคงต้องฝากท้องไว้กับคุณแม่แล้ว"

เพลินพิชชาหันไปมองอคิณตาขวาง ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน ล้างไม้ล้างมือและช่วยแม่จัดโต๊ะอาหาร

"มาค่ะคุณคิณทานข้าว หนูเพลินตักข้าวเลยลูก"

"ค่ะแม่"

เพลินพิชชาตักข้าวให้ทุกคนเสร็จเรียบร้อยจึงมานั่งกินข้าว เธอชำเลืองมองอคิณที่กินกับข้าวของแม่เธออย่างเอร็ดอร่อย

"ฝีมือคุณแม่อร่อยๆมากๆเลยครับ วันหลังผมคงต้องขอมาอีก"

"ได้เลยค่ะ"

เพลินพิชชาเบ้ปากมองอคิณเล็กน้อย ให้ตายสิ!!!มาทุกวัน เธอไม่ต้องตัวติดกับเขาตลอดเวลาเช่นนั้นหรือ

"หนูเพลิน เดี๋ยวแม่มานะ เอาผ้าไปส่งให้คุณยายที่หน้าปากซอยแปปเดียว คุณคิณอยู่เป็นเพื่อนหนูเพลินสักครู่นะคะ เดี๋ยวแม่มาแปปเดียว"

"ได้ครับแม่"

เพลินพิชชามองแม่ที่ขี่รถมอไซต์ออกไปส่งผ้า แม่นะแม่!!!กล้าทิ้งเธอเอาไว้กับเขาได้อย่างไรกัน

อคิณหันมามองเพลินพิชชาด้วยรอยยิ้มที่เปล่งประกาย เพลินพิชชารีบหลบสายตาของเขาทันที ก่อนจะยกถ้วยชามบนโต๊ะไปล้าง

อคิณลุกขึ้นเดินตามเธอไปทันที

"ให้ผมช่วยไหม"

"ไม่เป็นอะไรค่ะ"

"แต่ผมอยากช่วย"

"ท่านรอง!!"

ตี๊ด ตี๊ด

เสียงโทรศัพท์ของอคิณดังขึ้นมาขัดจังหวะ เขาลอบสบถเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงมองเบอร์แปลกที่โทรเข้าในเครื่องของเขา

อคิณขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะกดตัดสายทิ้ง แต่ทว่าเขาดันกดปุ่มผิด ไปกดปุ่มรับสายและเปิดลำโพงแทน

"คุณอคิณค่ะ กระป๋องหรรษามีขนพรอมแพรมที่คุณสั่งมาส่งแล้วค่ะ จะทดลองนำอวัยวะเพศสอดเข้าไปเพื่อเช็คความแน่นฟิตของสินค้าก่อนหรือไม่คะ?'

เพลินพิชชามองอคิณด้วยสายตาขบขัน

สั่งซื้อของเล่นมาใหม่หรือ เขานี่ก็หมุกหมุ่นเรื่องอย่างว่าไม่เบาเลยจริงๆ

"จะกลับไปเช็คสินค้าก่อนไหมคะ ฉันอยู่คนเดียวได้"

"เอ่อ คงโทรผิดน่ะ"

"คุณชอบขนพรอมแพรมเหรอคะ?"

อคิณใบหน้าเห่อร้อน ก่อนจะยกยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก และจ้องมองเพลินพิชชาอย่างไม่ละสายตา

"ใช่ เหมือนของคุณนั่นแหละ ขนไม่มี ขยับทีฟิตถึงใจ"

"นี่ท่านรอง!!!หยาบคาย!!"

เพลินพิชชากระทืบเท้าอย่างโมโห เธอคิดจะทุบตีเขาแต่ทว่าแม่ของเธอกำลังกลับมาพอดี

"แม่ส่งท่านรองด้วยนะคะ เพลินจะไปอาบน้ำแล้ว"

เพลินพิชชาเดินตึงตังขึ้นไปบนบ้านด้วยความโมโห อคิณยกมือไหว้แม่ของเธอ ก่อนจะขอตัวกลับไปบ้าน

หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว เพลินพิชชาก็ทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง เธอเปิดกล่องพัสดุที่เพิ่งส่งมาเมื่อวานออกดู เธอเห็นมันโฆษณาว่าใช้ดีมาก คนขายรับประกันความฟิน เธอจึงลองสั่งมาทดลองใช้ดู

แท่งหรรษา สั่นได้360เดซิเบล มีไฟสายรุ้ง ปรับขนาดสั้นยาวได้ตามใจลูกค้า