บท
ตั้งค่า

บทที่ 4 สัญญาสวาท

เพลินพิชชามาทำงานตามเวลานัดหมายที่ตกลงกับบริษัทเอาไว้ เธอสวมชุดทะมัดมะแมง เพราะต้องออกมายืนเชียร์สินค้าที่ด้านนอกวันนี้อากาศค่อนข้างร้อนเหลือเกิน

การทำงานในเช้าวันนี้ราบรื่นผ่านไปได้ด้วยดี สินค้าที่เพลินพิชชาเชียร์นั้น ส่วนมากจะเป็นไวน์ธรรมดาทั่วไป ตามท้องตลาดในไทยที่เธอเคยพบเห็น

อคิณเองก็มาทำงานแต่เช้าเช่นกัน เขาจอดรถเสร็จเรียบร้อย ก็เดินตรงไปที่แผนกเชียร์สินค้าทันที และได้พบกับเพลินพิชชาที่กำลังทำงานอย่างขยันขันแข็ง

"ผู้ช่วยพอร์ท"

"ครับท่านรอง"

"พนักงานเชียร์สินค้าคนนั้นทำงานดี บอกลุงทิมให้เลื่อนตำแหน่งมาเป็นเลขาส่วนตัวของฉัน"

"ครับท่านรอง"

ผู้ช่วยพอร์ทมองตามมือของอคิณที่ชี้ไปทางเพลินพิชชา ก่อนจะพยักหน้าอย่างเข้าใจ

เพลินพิชชายกขวดน้ำขึ้นมาดื่ม ก่อนจะนั่งพักเหนื่อยเสียหน่อย สายตาของเธอมองไปเรื่อยเปื่อย ก่อนจะพบกับชายชราผู้หนึ่งที่กำลังเดินมาหาเธอ เพลินพิชชาจึงรีบลุกขึ้นทันที

"สวัสดีค่ะคุณลุง สนใจสินค้าตัวไหน สอบถามได้เลยนะคะ"

ลุงทิมพยักหน้าเล็กน้อยอย่างพอใจ

"หนูชื่อเพลินพิชชาใช่ไหม?"

"ใช่ค่ะ"

"ต่อไปนี้ไม่ต้องมาทำงานแผนกเชียร์สินค้าแล้วนะ"

"ทำไมล่ะคะ?จะไล่หนูออกเหรอ?"

เพลินพิชชาตื่นตระหนกทันทีเมื่อได้ยินที่ลุงทิมพูดขึ้นมาเช่นนี้

"ไม่ใช่ ท่านรองอคิณมีคำสั่งให้หนูเลื่อนตำแหน่งเป็นเลขา"

"เลขา!!!"

"ใช่ ไปกับลุงเร็วเข้า ไปเจอกับท่านรองอริณ"

"ค่ะๆ"

เพลินพิชชาไม่ได้คิดสิ่งใดมากมาย เธอคิดเพียงแค่ว่า โชคช่างเข้าข้างเธอไม่น้อย อยากจะเห็นหน้าท่านรองอคิณผู้แสนใจดีคนนั้นจัง

"ท่านรอง เพลินพิชชามาแล้วครับ"

"ลุงทิมออกไปก่อนครับ ผมจะสัมภาษณ์งานเป็นการส่วนตัว"

"ครับผม"

ลุงทิมพยักหน้าก่อนจะเดินออกจากห้องไป เหลือเพียงอคิณและเพลินพิชชาที่อยู่ในห้องด้วยกันเพียงลำพัง

เพลินพิชชาพิจารณามองชายหนุ่ม ที่นั่งอยู่บนโต๊ะและหันหลังให้เธอด้วยแววตาครุ่นคิด 

ทำไมมันดูคุ้นตาจังนะ เหมือนเคยเจอที่ไหนสักที่?

"ชื่อเพลินพิชชาเหรอ?"

"ค่ะท่านรอง ขอฝากตัวด้วยนะ มีอะไรที่เพลินทำไม่ถูกใจก็ชี้แนะได้นะคะ"

"อ้อ งั้นเหรอ?"

"ค่ะ"

"คุณถูกใจผมทุกอย่าง ทำงานดี ขยันขันแข็ง แต่มีเรื่องเดียวที่ผมข้องใจอยากจะถามคุณ?"

เพลินพิชชาขมวดคิ้วมุ่น รับรู้ได้ถึงความไม่ชอบมาพากลอย่างบอกไม่ถูก

"เรื่องอะไรเหรอคะ?"

อคิณค่อยๆหันมามองเพลินพิชชาอย่างช้าๆด้วยสายตาที่ล้ำลึก 

นะ นั่นมัน!!!

เพลินพิชชาจ้องมองอคิณด้วยความตกใจ

"คุณหนีผมทำไม?คุณได้ผมแล้วคิดจะทิ้งเหรอ หนูเพลิน?"

"ขอลาออกค่ะ!!!"

เพลินพิชชารีบหมุนตัวเตรียมจะวิ่งหนีออกจากห้องไป แต่ทว่าอคิณกลับกระโดดลอยตัวข้ามโต๊ะทำงาน พุ่งตรงเข้ามาคว้าเอวบางของเธอเอาไว้ได้ทัน

"ว๊ายย!!!ท่านรอง!!"

อคิณที่กอดรัดเอวของเพลินพิชชาเอาไว้ด้านหลังค่อยๆโน้มใบหน้าลงไปกระซิบที่ข้างหูของเธอด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า

"คุณจะหนีไปไหนอีก?"

"ฉันขอลาออกค่ะ ฉันคิดว่าฉันไม่เหมาะสมกับงานนี้"

"ไม่เหมาะสมยังไง?"

"ไม่เหมาะสมค่ะ ฉันเริ่มไม่ชอบงานนี้แล้ว!"

อคิณพลิกร่างบางของเพลินพิชชาให้หันหน้าเข้าไปหาเขา ก่อนจะจ้องตาเธออย่างต้องการคำตอบ เพลินพิชชามองหน้าอคิณด้วยสายตาหวาดๆก่อนจะนึกถึงพระเอกหนังอีโรติกที่เธอเพิ่งดูไปเมื่อสามวันก่อน

"ซี๊ดดด โอววว"

ให้ตายสิ!!!หน้าเขาคล้ายพระเอกหนังนั่นที่เธอชื่นชอบ!!!

"วันนั้นคุณหนีผมทำไม?"

"วันไหนคะ?"

เพลินพิชชาแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เธอตีหน้าตายอย่างไม่สนใจสิ่งใด เธอไม่มีทางยอมรับเสียหรอก หากเธอยอมรับแล้วเขาเอาเธอไปประจานจะทำอย่างไรเล่า!!

"คุณจำคืนนั้นไม่ได้แล้วเหรอ?

"ท่านรองจำคนผิดแล้วค่ะ ฉันไม่เคยเจอท่านรองมาก่อนเลย!!"

"แน่ใจเหรอ แต่ผมจำได้ว่าคุณเป็นคนเปิดซิงผม?"

เพลินพิชชาเม้มริมฝีปากแน่น ใบหน้าแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย

"ท่านรองเข้าใจผิดแล้วค่ะ ฉันไม่เคยเปิดซิงใครเลยค่ะ ฉันเปิดไม่เป็น"

"ให้ผมสอนเปิดดีไหมล่ะ?"

"ฉันเป็นคนไม่ชอบเรียนค่ะ แหะแหะ"

"ได้!!!คุณจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ก็ได้!!!"

"ถ้าอย่างนั้นฉันขอลาออกนะคะ"

"สิบล้าน!!"

"เอ๋?"

"คุณเซ็นสัญญาทำงานกับบริษัทของผมเป็นเวลาสองปี หากคุณคิดจะฉีกสัญญาและคิดลาออกหนีไปแบบดื้อๆก็จ่ายค่าเสียหายมาสิบล้าน!!"

"ท่านรอง!!"

"จ่ายสด!!"

"ฉันไม่มีเงินจ่ายหรอกค่ะ"

"งั้นคุณก็ต้องทำงานเป็นเลขาของผมให้ครบสองปี!!"

"แต่ฉัน!"

"สิบล้าน!!"

เพลินพิชชาทำได้เพียงถอนหายใจออกมาอย่างอับจนหนทาง เธอเดินกลับเข้าไปยืนที่เดิมและไม่คิดหนีออกไปข้างนอกอีก

อคิณเดินเข้าไปหาเพลินพิชชาอย่างช้าๆ เป็นจังหวะเดียวกับที่เธอหันหน้ากลับมาพอดี

จุ๊บ

"อื้อออ!!!"

อคิณฉวยโอกาสดึงร่างบางเข้ามาไว้ในอ้อมกอด แล้วจึงทาบทับริมฝีปากหนาใหญ่ลงไปช่วงของความหวานจากริมฝีปากแดงระเรื่อของเพลินพิชชา เขาสอดลิ้นเข้าไปในโพลงปากสวยของเธออย่างถือวิสาสะ เพลินพิชชาที่ตอนแรกขัดขืนนั้น ตอนนี้กลับเริ่มรู้สึกอ่อนระทวยคล้อยตามไปกับเขา

เมื่อรู้สึกตัวเธอจึงผลักอคิณออก ใบหน้าสวยหวานแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย

อคิณยิ้มมุมปากด้วยความพอใจ  ก่อนจะกลับไปนั่งที่เดิม คอยสั่งงานให้เพลินพิชชาทำตามใจเขา

ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
สแกนคิวอาร์โค้ดเพื่อดาวน์โหลดแอปHinovel