บทที่ 4 สัญญาสวาท
เพลินพิชชามาทำงานตามเวลานัดหมายที่ตกลงกับบริษัทเอาไว้ เธอสวมชุดทะมัดมะแมง เพราะต้องออกมายืนเชียร์สินค้าที่ด้านนอกวันนี้อากาศค่อนข้างร้อนเหลือเกิน
การทำงานในเช้าวันนี้ราบรื่นผ่านไปได้ด้วยดี สินค้าที่เพลินพิชชาเชียร์นั้น ส่วนมากจะเป็นไวน์ธรรมดาทั่วไป ตามท้องตลาดในไทยที่เธอเคยพบเห็น
อคิณเองก็มาทำงานแต่เช้าเช่นกัน เขาจอดรถเสร็จเรียบร้อย ก็เดินตรงไปที่แผนกเชียร์สินค้าทันที และได้พบกับเพลินพิชชาที่กำลังทำงานอย่างขยันขันแข็ง
"ผู้ช่วยพอร์ท"
"ครับท่านรอง"
"พนักงานเชียร์สินค้าคนนั้นทำงานดี บอกลุงทิมให้เลื่อนตำแหน่งมาเป็นเลขาส่วนตัวของฉัน"
"ครับท่านรอง"
ผู้ช่วยพอร์ทมองตามมือของอคิณที่ชี้ไปทางเพลินพิชชา ก่อนจะพยักหน้าอย่างเข้าใจ
เพลินพิชชายกขวดน้ำขึ้นมาดื่ม ก่อนจะนั่งพักเหนื่อยเสียหน่อย สายตาของเธอมองไปเรื่อยเปื่อย ก่อนจะพบกับชายชราผู้หนึ่งที่กำลังเดินมาหาเธอ เพลินพิชชาจึงรีบลุกขึ้นทันที
"สวัสดีค่ะคุณลุง สนใจสินค้าตัวไหน สอบถามได้เลยนะคะ"
ลุงทิมพยักหน้าเล็กน้อยอย่างพอใจ
"หนูชื่อเพลินพิชชาใช่ไหม?"
"ใช่ค่ะ"
"ต่อไปนี้ไม่ต้องมาทำงานแผนกเชียร์สินค้าแล้วนะ"
"ทำไมล่ะคะ?จะไล่หนูออกเหรอ?"
เพลินพิชชาตื่นตระหนกทันทีเมื่อได้ยินที่ลุงทิมพูดขึ้นมาเช่นนี้
"ไม่ใช่ ท่านรองอคิณมีคำสั่งให้หนูเลื่อนตำแหน่งเป็นเลขา"
"เลขา!!!"
"ใช่ ไปกับลุงเร็วเข้า ไปเจอกับท่านรองอริณ"
"ค่ะๆ"
เพลินพิชชาไม่ได้คิดสิ่งใดมากมาย เธอคิดเพียงแค่ว่า โชคช่างเข้าข้างเธอไม่น้อย อยากจะเห็นหน้าท่านรองอคิณผู้แสนใจดีคนนั้นจัง
"ท่านรอง เพลินพิชชามาแล้วครับ"
"ลุงทิมออกไปก่อนครับ ผมจะสัมภาษณ์งานเป็นการส่วนตัว"
"ครับผม"
ลุงทิมพยักหน้าก่อนจะเดินออกจากห้องไป เหลือเพียงอคิณและเพลินพิชชาที่อยู่ในห้องด้วยกันเพียงลำพัง
เพลินพิชชาพิจารณามองชายหนุ่ม ที่นั่งอยู่บนโต๊ะและหันหลังให้เธอด้วยแววตาครุ่นคิด
ทำไมมันดูคุ้นตาจังนะ เหมือนเคยเจอที่ไหนสักที่?
"ชื่อเพลินพิชชาเหรอ?"
"ค่ะท่านรอง ขอฝากตัวด้วยนะ มีอะไรที่เพลินทำไม่ถูกใจก็ชี้แนะได้นะคะ"
"อ้อ งั้นเหรอ?"
"ค่ะ"
"คุณถูกใจผมทุกอย่าง ทำงานดี ขยันขันแข็ง แต่มีเรื่องเดียวที่ผมข้องใจอยากจะถามคุณ?"
เพลินพิชชาขมวดคิ้วมุ่น รับรู้ได้ถึงความไม่ชอบมาพากลอย่างบอกไม่ถูก
"เรื่องอะไรเหรอคะ?"
อคิณค่อยๆหันมามองเพลินพิชชาอย่างช้าๆด้วยสายตาที่ล้ำลึก
นะ นั่นมัน!!!
เพลินพิชชาจ้องมองอคิณด้วยความตกใจ
"คุณหนีผมทำไม?คุณได้ผมแล้วคิดจะทิ้งเหรอ หนูเพลิน?"
"ขอลาออกค่ะ!!!"
เพลินพิชชารีบหมุนตัวเตรียมจะวิ่งหนีออกจากห้องไป แต่ทว่าอคิณกลับกระโดดลอยตัวข้ามโต๊ะทำงาน พุ่งตรงเข้ามาคว้าเอวบางของเธอเอาไว้ได้ทัน
"ว๊ายย!!!ท่านรอง!!"
อคิณที่กอดรัดเอวของเพลินพิชชาเอาไว้ด้านหลังค่อยๆโน้มใบหน้าลงไปกระซิบที่ข้างหูของเธอด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า
"คุณจะหนีไปไหนอีก?"
"ฉันขอลาออกค่ะ ฉันคิดว่าฉันไม่เหมาะสมกับงานนี้"
"ไม่เหมาะสมยังไง?"
"ไม่เหมาะสมค่ะ ฉันเริ่มไม่ชอบงานนี้แล้ว!"
อคิณพลิกร่างบางของเพลินพิชชาให้หันหน้าเข้าไปหาเขา ก่อนจะจ้องตาเธออย่างต้องการคำตอบ เพลินพิชชามองหน้าอคิณด้วยสายตาหวาดๆก่อนจะนึกถึงพระเอกหนังอีโรติกที่เธอเพิ่งดูไปเมื่อสามวันก่อน
"ซี๊ดดด โอววว"
ให้ตายสิ!!!หน้าเขาคล้ายพระเอกหนังนั่นที่เธอชื่นชอบ!!!
"วันนั้นคุณหนีผมทำไม?"
"วันไหนคะ?"
เพลินพิชชาแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เธอตีหน้าตายอย่างไม่สนใจสิ่งใด เธอไม่มีทางยอมรับเสียหรอก หากเธอยอมรับแล้วเขาเอาเธอไปประจานจะทำอย่างไรเล่า!!
"คุณจำคืนนั้นไม่ได้แล้วเหรอ?
"ท่านรองจำคนผิดแล้วค่ะ ฉันไม่เคยเจอท่านรองมาก่อนเลย!!"
"แน่ใจเหรอ แต่ผมจำได้ว่าคุณเป็นคนเปิดซิงผม?"
เพลินพิชชาเม้มริมฝีปากแน่น ใบหน้าแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย
"ท่านรองเข้าใจผิดแล้วค่ะ ฉันไม่เคยเปิดซิงใครเลยค่ะ ฉันเปิดไม่เป็น"
"ให้ผมสอนเปิดดีไหมล่ะ?"
"ฉันเป็นคนไม่ชอบเรียนค่ะ แหะแหะ"
"ได้!!!คุณจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ก็ได้!!!"
"ถ้าอย่างนั้นฉันขอลาออกนะคะ"
"สิบล้าน!!"
"เอ๋?"
"คุณเซ็นสัญญาทำงานกับบริษัทของผมเป็นเวลาสองปี หากคุณคิดจะฉีกสัญญาและคิดลาออกหนีไปแบบดื้อๆก็จ่ายค่าเสียหายมาสิบล้าน!!"
"ท่านรอง!!"
"จ่ายสด!!"
"ฉันไม่มีเงินจ่ายหรอกค่ะ"
"งั้นคุณก็ต้องทำงานเป็นเลขาของผมให้ครบสองปี!!"
"แต่ฉัน!"
"สิบล้าน!!"
เพลินพิชชาทำได้เพียงถอนหายใจออกมาอย่างอับจนหนทาง เธอเดินกลับเข้าไปยืนที่เดิมและไม่คิดหนีออกไปข้างนอกอีก
อคิณเดินเข้าไปหาเพลินพิชชาอย่างช้าๆ เป็นจังหวะเดียวกับที่เธอหันหน้ากลับมาพอดี
จุ๊บ
"อื้อออ!!!"
อคิณฉวยโอกาสดึงร่างบางเข้ามาไว้ในอ้อมกอด แล้วจึงทาบทับริมฝีปากหนาใหญ่ลงไปช่วงของความหวานจากริมฝีปากแดงระเรื่อของเพลินพิชชา เขาสอดลิ้นเข้าไปในโพลงปากสวยของเธออย่างถือวิสาสะ เพลินพิชชาที่ตอนแรกขัดขืนนั้น ตอนนี้กลับเริ่มรู้สึกอ่อนระทวยคล้อยตามไปกับเขา
เมื่อรู้สึกตัวเธอจึงผลักอคิณออก ใบหน้าสวยหวานแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย
อคิณยิ้มมุมปากด้วยความพอใจ ก่อนจะกลับไปนั่งที่เดิม คอยสั่งงานให้เพลินพิชชาทำตามใจเขา