บทที่ 3 พบโดยบังเอิญ

สองวันต่อมา เพลินพิชชาตื่นนอนแต่เช้าเธอลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว เตรียมไปสัมภาษณ์งานที่บริษัท อคิณไวน์ เธอสวมชุดสูตรแขนยาว กระโปรงสีดำยาวเลยเข่า สวมแว่นสายตา ถือแฟ้มเอกสารเอาไว้ในมือ เพลินพิชชาเป็นคนสายตาสั้นมาตั้งแต่สมัยเรียน เธอใส่แว่นมาตลอด จะใส่คอนแทคเลนส์บ้างเวลาที่จะออกไปเที่ยวเท่านั้น

บริษัท อคิณไวน์

อคิณนั่งอยู่บนเก้าอี้ ขาทั้งสองข้างของเขาวางพาดอยู่บนโต๊ะทำงาน ในมือกำลังถือโทรศัพท์เลื่อนดูภาพสินค้าที่นำเข้ามาใหม่ในเดือนนี้

ของเล่นสำหรับสุภาพบุรุษมาใหม่ ถ้ำสวาทซิลิโคน ทรงกระบอกมาใหม่ไซส์พอดีฟิตแน่นเท่าขนาดชาย ไม่หลวม มีขนขึ้นพรอมแพรม ไม่ดกดำจนเกินไป 

อคิณยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะกดสั่งกระป๋องหรรษามาทั้งหมดสิบอัน เขาชอบใช้มันเวลาที่รู้สึกมีความต้องการเป็นที่สุด มันให้ความรู้สึกแน่น ฟิต ราวกับเขากำลังพุ่งตัวลอยไปบนท้องฟ้า

"ท่านรองครับ สินค้ารอบนี้เป็นไวน์นำเข้า ท่านรองคิดว่าจะนำเข้าเท่าไหร่ดีครับ"

"สิบกระป๋อง ผมใช้บ่อย แตกไว"

"อะไรนะครับท่านรอง?อะไรแตกนะครับ?"

อคิณรู้สึกตัวทันทีว่าเมื่อครู่เขาพูดอะไรออกไป ก่อนจะกระแอมออกมาสองครั้งและปรับสีหน้าให้เป็นปกติ

"ลุงทิมถามอะไรนะครับ?"

"ผมถามท่านรองว่า สินค้ารอบนี้มีไวน์นำเข้า ท่านรองจะนำเข้ามาเท่าไหร่ครับ แล้วจะตรวจหน้างานเองหรือเปล่า"

อคิณพยักหน้าเล็กน้อย

"ไวน์รอบนี้นำเข้าจากที่ไหน?"

"ฝรั่งเศสครับ ชาร์ดอเน"

"นำเข้ามาให้มากกว่ารอบก่อน ไวน์ยี่ห้อนี้ขายดี คนชอบดื่มมาก"

"ครับท่านรอง เอ่อ ท่านรองครับ?"

"อะไร?"

"เมื่อครู่อะไรจะแตกหรือครับ?"

อคิณส่ายถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย จะสงสัยอะไรนักหนา เดี๋ยวพ่อก็แตกโชว์เสียนี่!!

ด้านเพลินพิชชาที่มาสัมภาษณ์งานในวันนี้ก็พบกับเรื่องที่น่ายินดี นั่นคือเธอได้รับเลือกเข้าทำงานที่บริษัทอคิณไวน์ ในแผนกเชียร์สินค้า และเซ็นสัญญาเป็นพนักงานบริษัทสองปี

เธอแวะซื้อแซนวิสกับนมที่ร้านค้าเล็กๆภายในโรงอาหารของบริษัท ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะ และหยิบแซนวิสขึ้นมากินอย่างเอร็ดอร่อย

"ท่านรองครับ ให้คนส่งอาหารขึ้นไปก็ได้ จะลงมาเองทำไมครับ?"

พอร์ส ผู้ช่วยคนใหม่ที่ลุงทิมหามาให้อคิณ เป็นเด็กหนุ่มไฟแรงอายุ22ปี แต่ทำงานดีใช้ได้ เขาเดินตามอคิณ ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความสงสัย

"เบื่อ อยากลงมาเดินเล่นบ้าง"

"ท่านรอง กรี๊ดดด!!!"

เหล่าสาวๆต่างส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดเมื่อเห็นอคิณเดินผ่านมา เขาเพียงพยักหน้าและยิ้มน้อยๆ ไม่ได้ใส่ใจเท่าใดนัก

เพลินพิชชาที่ได้ยินเสียงกรี๊ดก็รีบหันหลังกลับไปมองทันที

พรวดดด!!!

นั่นมัน!!พระเอกหนังอีโรติก

ไม่ใช่สิ!!แค่หน้าเหมือน

นั่นมัน ผู้ชายที่เรามีอะไรด้วยคืนนั้นนี่หว่า!!!

อยู่ไม่ได้แล้ว!!

พลั่ก!!

ด้วยความรีบทำให้เพลินพิชชาทำมือถือร่วงหล่นบนพื้น อคิณที่ได้ยินจึงรีบหันมามองทันที

สายตาทั้งสองจ้องมองสบตากันไปมา อคิณจ้องมองเพลินพิชชาอย่างพิจารณา ก่อนจะค่อยๆยกมือชี้มาที่เธอ

ซวยแล้ว!!หากเขาคิดจะประจานฉันขึ้นมาล่ะ ไม่ได้ เผ่นโลดดด!!

เพลินพิชชารีบหยิบกระเป๋าและวิ่งพรวดพราดออกไปจากโรงอาหารอย่างรวดเร็ว

"นี่เธอ!!"

"ท่านรองครับ!!!"

เพลินพิชชารีบวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต จนเห็นแท็กซี่คันหนึ่งที่ขึ้นป้ายว่างกำลังขับผ่านมา เธอจึงรีบขึ้นรถแท็กซี่หนีไปทันที

"โธ่เว้ยยย!!!"

อคิณสบถออกมาอย่างหัวเสีย เขาจำได้ว่าเป็นผู้หญิงคนนั้น เขาจำเธอได้!!!

ว่าแต่เธอมาทำอะไรที่นี่?

ด้านเพลินพิชชา เธอยกมือขึ้นจับที่หน้าอกฝั่งซ้าย หัวใจของเธอเต้นถี่ระรัว หายใจเหนื่อยหอบเพราะวิ่งออกมาอย่างสุดชีวิต

ทำไมเขาถึงมาอยู่ในที่ทำงานของเธอได้ หรือว่าเขาก็ทำงานที่นี่เหมือนกัน?

ตายแน่ๆหนูเพลิน ทำไมโลกมันถึงกลมแบบนี้ ถ้าหากเขาเอาเรื่องที่เกิดขึ้นคืนนั้นไปบอกกับคนในที่ทำงานล่ะ!!

ฮือออออ!!!

เพลินพิชชายกมือกุมหน้าตนเองก่อนจะกระทืบเท้าด้วยความรู้สึกที่ทุกข์ในใจ

อคิณกลับเข้ามานั่งในห้องด้วยความคิดที่สับสนวุ่นวาย

จะหนีทำไมกัน ทำไมจะต้องหนีเขาด้วย!?!!

"ท่านรองครับ นี่เป็นใบสมัครงานพร้อมประวัติของพนักงานแผนกเชียร์สินค้าคนใหม่ครับ"

"วางไว้ตรงนั้น"

"ครับท่านรอง"

อคิณปรายตามองเอกสารตรงหน้าเล็กน้อย ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาเปิดอ่าน ภาพของหญิงสาวตรงหน้า ทำให้สติของเขาหลุดลอยไปอย่างห้ามไม่ได้

ชื่อจริง: เพลินพิชชา

ชื่อเล่น: หนูเพลิน

การศึกษา: ปริญญาตรี คณะบริหาร เอกการบัญชี

อายุ :25ปี

เพลินพิชชา!

หนูเพลิน!

อคิณหัวเราะจนเสียงดังลั่นห้องราวกับคนบ้า เขาพยักหน้าไปมาและยิ้มกว้าง สายตาก็จับจ้องมองดูรูปของเพลินพิชชาด้วยความเจ้าเล่ห์

คิดจะหลอกกินฉันแล้วทิ้งอย่างนั้นหรือแม่สาวน้อย!!หนูเพลิน ระวังแมวอคิณจะตะครุบหนูกินนะจ๊ะ!!

ฮ่าา