ตอนที่ 4

สิบเอ็ดโมงช่วงพักหลังจากเข้าห้องเรียนนักศึกษาคณะบริหารธุรกิจรวมตัวกันที่ซุ้ม ช่วงว่างชายหนุ่มรีบล้วงหนังสือในกระเป๋าออกมาอ่าน ใกล้ช่วงสอบยิ่งต้องพยายามหนักขึ้น ในขณะที่เพื่อนร่วมคณะต่างสนใจกับการคุยกับแฟนบ้าง หรือไม่ก็แชทคุยกันสาวๆ อย่างสนุกสนาน

กฤตพนธ์เพื่อนร่วมชั้นเรียนและสนิทสนมกับพสุธาเป็นพิเศษ กำลังเล่นเกมในมือถืออย่างเมามันจนกระทั่งจบลงเลยหันมาให้ความสนใจกับนักศึกษาตัวอย่างที่กำลังอ่านหนังสืออย่างเอาเป็นเอาตาย

“ไอ้ธาแกจะเอาอะไรอีกแค่นี้ก็ได้เกียรตินิยมแล้วจะขยันห่าอะไรนักหนา พวกข้าไม่แย่งตำแหน่งแกหรอก”กฤตพนธ์เย้า

“เปล่าสักหน่อย ข้าแค่ขยันเพราะอยากได้ทุนเรียนต่อเมืองนอกต่างหาก”

“ทุนเรียนต่อเมืองนอกเหรอ มีด้วยเหรอ?”เพื่อนชายเริ่มสนใจ

“มีสิ นี่ไง”

ชายหนุ่มชู้แผ่นกระดาษที่อาจารย์ที่ปรึกษานำมาให้เขา เป็นเอกสารการรับสมัครนักศึกษาที่สนใจไปเรียนต่อต่างประเทศแต่ไม่มีทุนทรัพย์

“แบบนี้ก็ดีสิ แกจะได้มีเงินเลี้ยงแม่ของแกไงไอ้ธาถ้าแกเรียนสูงๆ เงินเดือนแกก็จะเยอะไปด้วย”กฤตพนธ์สนับสนุน

“อืม”

โมยาวีหยุดยืนหน้าซุ้มคณะกวาดตามองหาใครบางคน เธอรู้แค่ว่าตนเองกับเขาอยู่คณะเดียวกัน แต่ไม่รู้เลยว่าอยู่เอกไหน จนกระทั่งเหลือบเห็นเขากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ ระบายยิ้มเร่งฝีเท้าเดินเข้าหาอย่างรวดเร็ว หนุ่มๆ ในคณะหันมองอย่างไม่เชื่อสายตา น้องโมดาวมหาลัยจะเข้ามาเยี่ยมเยือนทั้งที่ก่อนหน้าไม่เคยเห็นเลยสักครั้ง

“เฮ้ย! น้องโมเดินมาทางพวกเรานี่หว่า จะมาหาใครวะ”อาทิตเพื่อนร่วมคณะส่งเสียง

“ไม่รู้สิ ใครในนี้สนิทกับน้องโมล่ะ”กฤตพนธ์สมทบ

พสุธาเงยหน้าจากหนังสือจังหวะนั้นโมยาวีหยุดยืนคงหน้าเรียบร้อย ทุกคนอึ้งกับมองสองคนผลัดกันไปมาด้วยความสงสัย ถุงขนมวางไว้บนโต๊ะ

“พี่ธา โมซื้อขนมมาฝากพี่นะคะ”

เพื่อนในกลุ่มต่างหันมองเป็นตาเดียว รอยยิ้มหวานส่งผ่านยิ่งทำให้ทุกคนยิ่งงงหนักเข้าไปอีก พสุธาปั้นหน้าไม่ถูกทำได้แค่เพียงหลบเลี่ยงสายตา

“ขอบคุณมากนะครับน้องโม”ชายหนุ่มบอกเสียงเบา

“ทานเยอะๆ นะคะ โมขอตัวก่อนวันนี้มีเรียน”ร่างบางหันหลังจะกลับแต่เท้ากลับหยุดชะงัก แล้วหันมาหาเขาอีกครั้ง “พี่ธาโมขอมือถือด้วยคะ”

พสุธามองอีกฝ่ายด้วยความสงสัยยอมส่งมือถือให้แต่โดยดี เธอจัดการแลกเบอร์กับเขาเสร็จสรรพแล้วส่งคืน

“นี่เบอร์โมนะคะ บางทีโมอาจจะต้องรบกวนพี่ให้ติวหนังสือให้โมไปก่อนนะคะ”

สาวน้อยแสนสวยเดินหายลับตา แต่ตอนนี้หูของพสุธากำลังอื้อไม่ได้ยินเสียงอะไร เพราะไอ้พวกข้างๆ มันเอาแต่ตะโกนโหวกเหวกโวยวายกับเรื่องเขากับโมยาวีจนถึงตอนนี้ก็ไม่ยอมหยุด จนต้องอธิบายกันยืดยาว

“ไอ้ธา ฉันขอเบอร์น้องโมหน่อยสิ”กฤตพนธ์จดจ่อหน้าจอมือถือทันที

“แกจะเอาเบอร์น้องเค้าไปทำไมไอ้กฤต”

“ก็ฉันแอบมองน้องเค้ามานานแล้ว แต่ไม่กล้าไปคุยด้วย ฉันชอบน้องโมมานานแล้ว”กฤตพนธ์สารภาพ

พสุธายอมยื่นมือถือให้มันจัดการเอาเอง อยากยิ้มเยาะตนเองนัก ทำทุกอย่างตรงข้ามทั้งที่ในใจรู้สึกเจ็บอยู่ลึกๆ แต่ก็รู้ตัวเองว่าไม่เหมาะสมพอ สำหรับกฤตพนธ์นั้นไม่ใช่เลย ฐานะทางบ้านร่ำรวย มีหน้าตาสังคม จะว่าทัดเทียมกันก็ว่าได้

โมยาวีกดดูเบอร์เขาในมือถืออีกครั้ง ในใจอิ่มเอมอย่างประหลาด โกหกทุกถ้อยคำว่าเพื่อนสนใจ แต่แท้จริงแล้วเธอต่างหากที่หลงชอบ พสุธาอบอุ่นอ่อนโยน เป็นสุภาพบุรุษที่หาไม่ได้อีกแล้ว ไม่เคยสนว่าฐานะจะเป็นเช่นไร หากจะรักใครขอรักด้วยหัวใจเท่านั้น

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นพสุธารีบล้วงออกมาหลุบตามองเบอร์หน้าจอ ขึ้นชื่อ... โมยาวี เสียงหวานใสบอกกล่าวต้องการพบเขามีปัญหาอยากปรึกษา แล้วตัดสายยังไม่ทันให้เขาได้ปฏิเสธหรือตอบรับใดๆ สุดท้ายเลยจำต้องไปตามนัดจนได้ สะพายกระเป๋ามาถึงสวนหย่อมมหาวิทยาลัยด้านหลังตึกคณะมนุษย์ศาสตร์ ที่นี่ค่อนข้างเงียบเพราะชั้นสองเป็นห้องพักอาจารย์นักศึกษาเลยไม่กล้าส่งเสียงดังเท่าไหร่ พอนานเข้าเลยไม่ค่อยมีใครมานักเล่นกลายเป็นสถานที่เหมาะสำหรับท่องหนังสือแทน

พสุธาเดินทางมาถึงจุดนัดหมาย เห็นเธอนั่งรออยู่ก่อนแล้ว รีบก้าวเข้าหาจังหวะนั้นโมยาวีเงยหน้าจากหนังสือ โบกมือทักทาย

“มีอะไรหรือเปล่าครับ นัดพี่มาเจอ”ร่างสูงนั่งลงตรงข้าม

“พี่ธาคะ โมมีงานพิเศษให้พี่ทำพี่ธาสนใจไหม”เธอถามแล้วอมยิ้มอย่างมีเลศนัย

“งานอะไรเหรอครับ”สีหน้าพสุธาสงสัยเต็มที่

“โมจะจ้างพี่ธาสอนพิเศษให้โมค่ะ”