ตอนที่ 3

พสุธาโน้มใบหน้าลงมาเล็กน้อยเห็นแววตาทอประกายอีกฝ่ายเลยรีบเบือนหน้าหนี ระหว่างทางมีเพียงความเงียบจนกระทั่งสองร่างหยุดยืนตรงป้ายรถเมล์ หลายต่อหลายครั้งที่เขาทำหน้าที่โบกแท็กซี่แต่กลับถูกปฏิเสธ ช่วงฝนตกหนักเช่นนี้คงยากที่จะหาแท็กซี่จอดรับ อาจเพราะกลัวรถสกปรกก็เป็นได้

หลายครั้งที่เขาหันมามองเห็นสีหน้าไม่สู้ดี แต่สุดท้ายแล้วความพยายามก็ประสบผลเมื่อแท็กซี่ยินยอมจอดรับทั้งคู่ โมยาวีทำหน้าที่บอกทางจนรถจอดหน้ารั้วเหล็ก เขายื่นเงินให้กับคนขับแต่หญิงสาวกลับแย่งจ่ายทั้งคู่รถมาจากรถ ดวงตาเรียวคมมองผ่านประตูใหญ่ด้านหน้าจนเลยถึงด้านในบ้านหลังใหญ่ดูงดงามราคาคงนับสิบล้านบาท ยิ่งมองยิ่งรู้ว่าเขากับเธอต่างกันมากเท่าไหร่

“ขอบคุณมากนะคะพี่ธา อุตส่าห์มาส่งโมถึงบ้าน”โมยาวีระบายยิ้มรู้สึกสุขใจ

“ไม่เป็นไรหรอกครับ”

“แล้วพี่จะกลับยังไงคะ แท็กซี่ก็ออกไปแล้วด้วย”

“ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวพี่เดินไปเรียกแท็กซี่หน้าปากซอยก็ได้”เขารู้ดีว่าอีกฝ่ายจะต้องเกรงใจแน่นอน

“พี่ธาคะ เอาค่าแท็กซี่ไปนะคะ”โมยาวีควักเงินในกระเป๋าแล้วส่งให้

คนตัวใหญ่นิ่งเงียบส่งสายตาดุๆ ไปหา โมยาวีชะงักรู้สึกผิดขึ้นมา ไม่ได้ตั้งใจแค่คิดว่าเงินมีความสำคัญต่อเขามากขนาดไหน

“อย่าทำแบบนี้อีกนะครับมันไม่ดี พี่จ่ายเองได้ครับ!”เขาบอกเชิงตำหนิ

“ขอโทษนะคะ โมแค่เห็นว่าพี่ลำบาก”น้ำเสียงหญิงสาวสั่นเครือ

เมื่อเห็นคนโดนดุน้ำตารื้น พสุธาถึงกับทำอะไรไม่ถูก เผลอทำร้ายความรู้สึกไปเสียแล้วเพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบเท่านั้น สีหน้าท่าทางของเขาทำให้คนใจเสียรู้สึกดีขึ้น

“น้องโม... พี่ขอโทษนะครับ”เสียงแผ่วเอ่ยออกมาอย่างรู้สึกผิด

“ไม่เป็นไรค่ะพี่ธา โมผิดเอง... พี่กลับบ้านได้แล้วนะคะมันดึกแล้ว”โมยาวีเตือน

พสุธายืนรอให้เธอเปิดประตูรั้วเพื่อเดินเข้าบ้าน อยากน้อยได้มาส่งถึงที่เห็นว่าปลอดภัย เพียงเท่านี้ก็สุขใจมากแล้วชายหนุ่มตัดใจเดินออกมาจากซอยหลายกิโลจนมาหยุดยืนอยู่ตรงป้ายรถเมล์ เป็นจริงอย่างที่โมยาวีว่าสุดท้ายแล้วเขาไม่ได้ขึ้นแท็กซี่กลับ เงินสำคัญมากจริงๆ แต่ศักดิ์ศรีความเป็นคนก็สำคัญเฉกเช่นเดียวกัน

รถเมล์จอดรับในชั่วโมงถัดมา พสุธาก้าวขึ้นรถตอนนี้เริ่มดึกมากผู้โดยสารเลยน้อยทำให้มีที่นั่งว่างมากทีเดียว ชายหนุ่มโยนกายลงบนเบาะท่าทีเหนื่อยอ่อนระหว่างทางเหม่อมองวิวนอกหน้าต่างลมพัดกระทบผิวหน้าเป็นระยะ ในหัวสมองกลับครุ่นคิดถึงใบหน้าหมดจดของหญิงสาวในดวงใจมาตลอดทาง ถึงบ้านในช่วงตีหนึ่งมองเข้ามาเห็นแม่กางมุ้งนอนเรียบร้อยแล้วเลยค่อยๆ ย่องอย่างระมัดระวังแต่ไม่วายคนเป็นแม่ลืมตาตื่นด้วยความเป็นห่วงบุตรชาย

“ไปไหนมาลูก ทำไมกลับดึกจังเลยล่ะลูก?”คนเป็นแม่ขยับกายลุกนั่ง

“ผมไปส่งรุ่นน้องที่มหาลัยมาครับ”

“ไปนอนเถอะไป พรุ่งนี้มีเรียนไม่ใช่เหรอ ถ้าหิวแม่ทำกับข้าวไว้ในตู้ไปดูเอานะลูก”จันทราบอกบุตรชาย

“ครับแม่”พสุธารับคำ

จันทราเอนกายลงนอนตามเดิม ชายหนุ่มถอนใจแล้วจัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า กางมุ้งแล้วล้มตัวลงนอนไม่วายยกท่อนแขนก่ายหน้าผากใจพลางคิด ทำยังไงหนอเขาถึงจะลืมเลือนใบหน้าของเธอได้ในยามหลับใหลเช่นนี้