บทที่ 3 (1)

รถเก๋งคันงามที่กำลังตีวงโค้งแคบๆ จนเกือบเสยเสาโรมันที่แกะสลักอย่างสวยงาม พอเคลื่อนตัวมาจอดหน้าทางเข้าโรงแรมก็ดูเงอะๆ งะๆ ทำเอาพนักงานรับรถสองคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ และอีกหนึ่งคนที่วิ่งไปเป่านกหวีด ทำสัญญาณมือให้รถเก๋งได้จอดหยุดนิ่ง ต่างก็ลุ้นระทึกว่าสารถีสาวแสนสวยจะสามารถจอดรถโดยไม่จูบก้นรถบีเอ็มดับบลิวรุ่นใหม่ล่าสุด แถมยังเป็นป้ายแดงที่จอดอยู่ด้านหน้าได้หรือเปล่า เพราะคนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยไม่ค่อยจะเชื่อฟังเสียงนกหวีดที่เป่าให้สัญญาณสักเท่าไร

พอรถเก๋งสีขาวจอดห่างจากรถป้ายแดงได้แค่ไม่กี่นิ้ว เรียกว่าเส้นยาแดงผ่าแปด พนักงานรับรถทั้งสาม รวมทั้งสารถีสาวที่เพิ่งก้าวลงจากรถ ต่างก็พร้อมใจกันถอนหายใจเฮือกใหญ่

“เฮ้อ! ถึงสักที เดอะ คิง ออฟ คอรันดัม อาณาจักรของเฟรดร์ดิโค้ เลมาร์โค้ กว่าจะมาถึงได้นึกว่าจะไม่รอดแล้วสิเรา” หญิงสาวบ่นพึมพำพร้อมกับยิ้มหวานให้พนักงานรับรถ

“ช่วยเอารถของลิต้าไปจอดให้หน่อยได้ไหมคะ”

เสียงหวานๆ ที่ทักทายอย่างเป็นกันเอง กอปรกับใบหน้างามที่แย้มยิ้มตลอดเวลา ทำเอาพนักงานรับรถหัวใจแทบละลาย ต่างก็อ้าปากค้างจนลืมยกมือไหว้แขกที่มาเยือนโรงแรม ส่วนเจ้าของรถป้ายแดงที่เพิ่งก้าวลงจากรถ ก็แทบลืมตุ๊กตาหน้ารถที่ควงมาด้วยเช่นเดียวกัน

“ครับๆ ผมจะเอารถไปเก็บให้เดี๋ยวนี้ครับ”

พนักงานรับรถคนที่เป่านกหวีดนิ่งอึ้งอยู่นานหลายนาทีกว่าจะได้สติ แล้วรีบก้าวยาวๆ มารับกุญแจจากลูกค้าสาวแสนสวย

ปาลิตา หรือลิต้า ลูกสาวเพียงคนเดียวของครอบครัวกุลโรจน์ได้ชายตามองเจ้าของรถบีเอ็มดับบลิวป้ายแดงที่ดูท่าจะเจ้าชู้ไม่หยอก ขนาดว่ามีสาวหุ่นนางแบบยืนแนบกายก็ยังอุตส่าห์จ้องมองเธอเขม็ง และหากไม่ติดว่ามีมือเล็กๆ ที่เคลือบเล็บสีแดงสดกอดต้นแขนไว้แน่น ป่านนี้เจ้าของรถป้ายแดงคงได้ถลามาขายขนมจีบกับเธอเป็นแน่

และเพราะนึกสนุกอยากบริหารเสน่ห์เล่น หญิงสาวจึงแกล้งทำกระเป๋าถือหล่นไปกองอยู่แทบเท้า ซึ่งคนเจ้าชู้ที่จ้องมองเธอตาเป็นมัน ก็รีบมาเก็บให้อย่างรวดเร็วเช่นเดียวกัน

ผู้ที่อาสาเก็บกระเป๋าให้ได้พาร่างที่หอมฟุ้งไปด้วยกลิ่นโคโลญจ์เข้ามาใกล้เธอ แล้วยื่นกระเป๋ามาข้างหน้าพร้อมกับยิ้มให้อย่างเจ้าชู้ขณะเอ่ยบอก

“กระเป๋าครับคุณผู้หญิง”

ปาลิตาโปรยยิ้มหวาน ขณะรับกระเป๋ามาจากเจ้าของรถป้ายแดงที่แต่งตัวเสียเนี้ยบก็แอบลอบมองคู่ควงของชายคนดังกล่าว แล้วหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อเห็นหญิงสาวที่ทาเล็บสีแดงสดได้ตีหน้าบึ้งขึงตาใส่อย่างไม่พอใจ

“ขอบคุณมากค่ะ”

ได้บริหารเสน่ห์เล็กๆ น้อยๆ เป็นการเรียกน้ำย่อยแล้ว ปาลิตาก็ก้าวฉับๆ เข้าไปในล็อบบีของโรงแรมตรงดิ่งไปยังประชาสัมพันธ์ โดยไม่รอให้เจ้าของรถป้ายแดงได้สานสัมพันธ์ต่อ

“พี่ริค...เอ่อ...คุณเฟรดร์ดิโค้อยู่ไหมคะ”

ปาลิตาเปลี่ยนสรรพนามในการเรียกเจ้าพ่อแห่งเดอะ คิง ออฟ คอรันดัม แทบไม่ทัน พอประชา

สัมพันธ์สาวจ้องมองเธอด้วยแววตาที่ดูราวกับไม่ชอบหน้าสักเท่าไร ที่จู่ๆ ก็มาถามหาบุรุษหล่อเหลาซึ่งเป็นนายของพวกหล่อน ก็ได้แต่ถอนหายใจยาวพลางงึมงำอยูในใจอย่างเซ็งๆ

‘สงสัยคิดว่าเราเป็นคู่ควงของพี่ริคแน่เลย’

“ว่าไงคะ คุณเฟรดร์ดิโค้อยู่หรือเปล่าคะ”

เมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมตอบ ปาลิตาจึงถามอีกครั้ง คราวนี้ได้เพิ่มอารมณ์และน้ำหนักเสียงลงไปอีกนิดหนึ่ง รอคอยคำตอบจากประชาสัมพันธ์สาวอย่างใจเย็น

“ไม่ทราบว่าจะให้แจ้งคุณเฟรดร์ดิโค้ว่าใครต้องการเข้าพบคะ” แม้น้ำเสียงที่ถามออกมานั้นจะค่อนข้างแผ่วเบา แต่ก็ติดแข็งห้วนอยู่มาก

ปาลิตาตีหน้าเมื่อยขณะมองประชาสัมพันธ์สาวผู้นี้ ซึ่งเธอคาดเดาว่าคงเป็นพนักงานคนใหม่ที่อาจจะเข้ามาทำงานในโรงแรม หลังจากเธอได้ไปเรียนต่อที่อเมริกาแล้ว จึงไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร

“บอกว่าปา...”

“คุณปาลิตา”

ปาลิตาบอกชื่อตัวเองยังไม่ครบทุกพยางค์ก็มีเสียงห้าวทุ้มทักอยู่ด้านหลัง พอหันไปตามต้นเสียงก็คลี่ยิ้มออกมาทันที เมื่อได้เห็นเลขาสารพัดประโยชน์ของเฟรดร์ดิโค้

“คุณชนุสรนั่นเอง” ปาลิตาทักทายเสียงสดใส ก่อนจะยกมือไหว้เลขาฯ หนุ่มที่กำลังยิ้มกว้างให้เธอเช่นเดียวกัน

“สวัสดีค่ะ ไม่ได้เจอกันเสียนานเลยนะคะคุณชนุสร”

ชนุสรรีบรับไหว้หญิงสาวแสนสวย พร้อมกับร้องโอดครวญออกมาเบาๆ “คุณปาลิตา! อย่าไหว้ผมเลยครับ ลูกจ้างอย่างผมต่างหากที่สมควรไหว้คุณปาลิตา”

ปาลิตาหัวเราะเบาๆ เอ่ยแก้ไขคำพูดของอีกฝ่ายเสียใหม่ “ไม่ได้หรอกค่ะ ลิต้าอายุน้อยกว่าคุณชนุสรตั้งหลายปี อีกอย่างลิต้าก็ไม่ได้เป็นเจ้านายของคุณชนุสรโดยตรง เพราะฉะนั้นคนที่อายุน้อยกว่าก็ต้องยกมือไหว้ผู้อาวุโสกว่า”

“เอ๋...คุณปาลิตากำลังจะบอกว่าผมแก่แล้วใช่ไหมครับ”

ชนุสรแซวยิ้มๆ นึกดีใจและคิดว่าเป็นบุญของตนเองที่ได้เข้ามาทำงานในโรงแรมระดับเกินห้าดาวหนึ่งเดียวในเมืองไทยอย่าง เดอะ คิง ออฟ คอรันดัม เพราะนอกจะได้รับเงินเดือนที่แพงมากโขแล้ว เขายังมีเจ้านายที่ใจดี เข้าใจหัวอกหัวใจของคนที่อยู่ใต้อาณัติ อีกทั้งญาติพี่น้องและคนรักของเฟรดร์ดิโค้ ก็ไม่เคยมีใครเบ่งอำนาจเวลาเข้ามาพักที่โรงแรมแห่งนี้ ดูอย่างปาลิตาซึ่งมีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องและมีหุ้นส่วนใน เดอะ คิง ออฟ คอรันดัม ด้วย แต่ทุกครั้งที่พบเจอกันหญิงสาวมักจะเป็นฝ่ายยกมือไหว้เขาก่อนเสมอ

ปาลิตาหัวเราะคิกพยักหน้ารับคำแซวของเลขาฯ หนุ่ม แต่พอเปล่งเสียงออกมากลับพูดไปอีกทาง

“ลิต้าว่าคุณชนุสรยังไม่แก่สักเท่าไรหรอกค่ะ แต่คนแถวๆ บ้านของลิต้า อายุเท่าๆ คุณชนุสรได้เป็นคุณตาไปหลายรายแล้ว”

ชนุสรหัวเราะร่วน ขอยอมแพ้ให้กับคนที่ช่างพูดอย่างญาติผู้น้องของเจ้าชายตนเอง

“คุณปาลิตากลับมาจากอเมริกาเมื่อไรครับ”

“มาถึงได้สองวันแล้วค่ะ พอหายเหนื่อยจากการเดินทางก็รีบบึ่งรถมาหาพี่ริคเลย” ปาลิตาตอบพร้อมด้วยรอยยิ้มหวาน อยากพบพี่ชายสุดหล่อเต็มแก่แล้ว

“คุณริคทราบไหมครับว่าคุณปาลิตากลับจากอเมริกาแล้ว”

ชนุสรชวนคุยสบายๆ พร้อมกันนั้นก็ได้ผายมือไปข้างหน้า ให้หญิงสาวเดินตรงไปยังห้องทำงานของบุรุษหนุ่มที่ได้ถามหา

ปาลิตาทำหน้าเซ็งๆ ก่อนจะเอ่ยตอบเสียงขุ่น ราวกับงอนพี่ชายสุดหล่อที่มีภารกิจรัดตัวแทบดิ้นไปไหนไม่ได้

“ฮึ! พี่ริคไม่มีทางรู้หรอกคะว่าลิต้ากลับมาเมืองไทยแล้ว ไม่รู้ว่าพี่ริคยังจำได้หรือเปล่าว่ามีน้องสาวคนนี้อยู่ในโลกด้วย”

“คุณริคไม่ลืมคุณปาลิตาหรอกครับ อันนี้ผมรู้ดี เพราะทุกเทศกาลสำคัญๆ คุณริคจะไปซื้อของขวัญให้คุณปาลิตาและเป็นคนไปส่งที่ไปรษณีย์ด้วยตนเองทุกครั้งเลยนะครับ”

ชนุสรรายงานให้สาวน้อยแสนสวยได้คลายอาการงอนพี่ชาย ซึ่งเรื่องที่เขาพูดมานั้นเป็นจริงทุกประการ หากเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับน้องสาวที่กำลังเดินคู่กับเขาอยู่ในขณะนี้แล้ว เฟรดร์ดิโค้จะทำทุกอย่างด้วยตนเอง ไม่ว่าจะเป็นการเลือกซื้อของขวัญ รวมถึงการส่งไปให้น้องสาวที่ศึกษาอยู่ในรัฐมิชิแกน

คำพูดของชนุสรช่วยเรียกรอยยิ้มหวานได้จากเรียวปากอิ่มของปาลิตา และทำให้หญิงสาวหายงอนพี่ชายเป็นปลิดทิ้ง

“ที่พูดมาเป็นเรื่องจริงหรือเปล่าคะคุณชนุสร”

“จริงแท้แน่นอน ไม่มีโป้ปดมดเท็จครับ” ชนุสรรับคำ พร้อมกับเอ่ยถามต่อ “คุณปาลิตายังไม่ได้โทรบอกคุณริคใช่ไหมครับว่าคุณปาลิตามาหาถึงที่นี่แล้ว”

ปาลิตาส่ายหน้าแรงๆ จนเส้นผมนุ่มสลวยทิ้งตัวตามแรงสะบัด “ลิต้าอยากเซอร์ไพรส์พี่ริคนะค่ะ ตอนนี้พี่ริคอยู่ในห้องใช่ไหมคะ”

“ครับ เชิญคุณปาลิตาเข้าไปได้เลยครับ หากต้องการอะไรก็เรียกผมมารับใช้ได้ทุกเมื่อนะครับ”

ชนุสรพยักหน้ารับ เมื่อเดินมาถึงห้องทำงานของเจ้านายแล้ว

“ขอบคุณมากค่ะคุณชนุสร เดี๋ยวลิต้าเข้าไปจ๊ะเอ๋พี่ริคเองค่ะ”

ปาลิตาบอกยิ้มๆ รอจนกระทั่งเลขาฯ หนุ่มโค้งศีรษะให้ แล้วเดินจากไปเพื่อทำงานตามหน้าที่ของตนเองต่อ จึงได้ยกมือเคาะประตูบานใหญ่อย่างหนักมือ

ก๊อก...ก๊อก...

หญิงสาวเคาะประตูห้องอย่างไม่เกรงใจเจ้าของห้องว่าจะมีงานยุ่งหรือมีแขกอยู่หรือเปล่า และไม่ต้องรอให้ได้ยินเสียงอนุญาต เธอก็ได้เปิดประตูห้องออกกว้าง พร้อมกับลอบอมยิ้มจนแก้มป่อง เมื่อได้ยินเสียงทักห้วนๆ อย่างเข้าใจผิดของผู้ที่เป็นพี่ชาย Waiting In The )

“ทำไมมาช้าจังรีน่า”

เฟรดร์ดิโค้ เลมาร์โค้ หรือ พี่ริคของปาลิตา บุรุษหนุ่มลูกครึ่งไทย-อิตาเลียน เจ้าของโรงแรม เดอะ คิง ออฟ คอรันดัม ซึ่งเป็นธุรกิจหนึ่งในเครือ เดอะ คิง ออฟ คอรันดัม กรุ๊ป ได้เปล่งเสียงถามโดยไม่ได้เงยหน้าจากงานที่ทำอยู่ เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูและเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาในห้อง

“ไม่ใช่รีน่าสุดสวย แต่เป็นปาลิตาของพี่ชายต่างหากล่ะ”

ปาลิตาเอ่ยตอบกลั้วหัวเราะ ก่อนจะเดินเป็นวิ่งเข้าไปสวมกอดร่างสูงใหญ่ของผู้ที่มีศักดิ์เป็นพี่ชายไว้แนบแน่น

เฟรดร์ดิโค้รีบลุกขึ้นรับร่างบางระหงที่วิ่งเข้ามากอดตัวเองไว้แน่น ก่อนจะดันตัวน้องสาวออกห่างเล็กน้อยแล้วใช้สายตาคมกริบพิจารณาหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า

“ลิต้าหรือนี่ พี่จำเกือบไม่ได้เลย”

“ลิต้าสวยผิดหูผิดตาจนพี่ริคคาดไม่ถึงเลยใช่ไหม”

ปาลิตาช้อนดวงตาดำขลับภายใต้ขนตายาวงอนมองชายหนุ่มหล่อเหลาที่เธอรักและนับถือไม่ต่างจากพี่ชายด้วยสีหน้าที่ประดับไปด้วยรอยยิ้ม

“พี่นึกไม่ถึงว่าลูกเป็ดขี้เหร่จะเติบโตเป็นนางหงส์งดงามถึงเพียงนี้”

เฟรดร์ดิโค้เอ่ยชมยิ้มๆ คาดไม่ถึงจริงๆ ว่าน้องสาวที่เขาเคยเห็นเมื่อ 7-8 ปีก่อน ซึ่งแข้งขายาวเก้งก้างกระโดกกระเดกไม่แพ้ผู้ชาย พอโตขึ้นจะงดงามบานสะพรั่งไม่ต่างจากดอกไม้แรกแย้ม

ปาลิตาหัวเราะคิกชอบใจ ก่อนจะเอ่ยแซวพี่ชายบ้าง “ถึงจะเป็นนางหงส์ยังไงก็คงสวยสู้ผู้หญิงที่ชื่อรีน่าไม่ได้”

“แก่แดดจริงนะเรา” เฟรดร์ดิโค้เคาะหัวน้องสาวเบาๆ ด้วยความเอ็นดูก่อนจะเอ่ยถามต่อ

“แล้วเรารู้ได้ไงว่ารีน่าสวยกว่า”

“แหม! ระดับเฟรดร์ดิโค้ เลมาร์โค้ นักธุรกิจหนุ่มผู้เก่งกาจอย่างหาตัวจับยาก คงไม่มองผู้หญิงที่ขี้เหร่หรอกจริงไหมคะพี่ริค ว่าแต่ว่าคนนี้เป็นคู่เดตคนใหม่ของพี่ริคหรือคะ”

ปาลิตายักคิ้วใส่ขณะเอ่ยแซวไม่ได้หยุด และในตอนท้ายก็ไม่ทิ้งนิสัยเดิมของตัวเองที่อยากรู้อยากเห็นเรื่องของพี่ชายสุดหล่อไปเสียทุกอย่าง

เฟรดร์ดิโค้ยิ้มกว้างให้คนขี้สงสัยช่างซักช่างถาม ก่อนจะเอ่ยตอบให้น้องสาวได้เบิกตาโตเท่าไข่ห่าน

“คนนี้ไม่ใช่คู่เดต แต่จะเป็นคู่ชีวิตของพี่”

“ฮ้า! โอ้แม่เจ้า!”

ปาลิตาอุทานเสียงหลงอย่างคาดไม่ถึง จากนั้นก็ยิ้มกว้างด้วยความดีใจ แล้วเอ่ยถามพี่ชายซึ่งกำลังยิ้มกริ่มอย่างคนที่กำลังตกอยู่ในห้วงแห่งความรัก

“ลิต้าจะมีพี่สะใภ้แล้วใช่ไหมคะ”

“ฮื่อ...พี่กำลังเคลียร์งาน จัดตารางช่วงเดือนสองเดือนข้างหน้าให้ว่าง แล้วจะให้คุณแม่กับคุณพ่อของลิต้าไปสู่ขอรีน่าให้ถูกต้องตามประเพณี”