บท
ตั้งค่า

บทที่ 2 (2)

มาร์คหายใจกระหืดกระหอบ ขณะรอรับคำสั่งก็แอบชำเลืองตามองหญิงสาวที่ยืนนิ่งหวาดหวั่นอยู่ภายในห้องของกัปตัน

บารอนหันไปมองหญิงสาวครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยสั่งลูกเรือเสียงดัง

“บอกลุกซ์ให้จอดเทียบท่าเดี๋ยวนี้”

“ได้ครับกัปตัน” แม้จะยังงงๆ กับคำสั่งของกัปตัน แต่มาร์คก็รับคำแล้วรีบวิ่งกลับไปยังห้องบังคับเรือทันที

นันท์นลินรู้สึกราวกับฟ้ากำลังจะถล่ม คำสั่งเมื่อสักครู่เป็นดังคำตัดสินประหารนักโทษอุกฉกรรจ์ เธอไม่ต้องการลงจากเรือในเวลานี้ เสี่ยพารุณต้องส่งคนออกตามหาเธอรอบๆ บริเวณใกล้เคียงแน่ ถึงเธอจะหนีเสี่ยพารุณพ้น เธอก็ไม่มีเงินติดตัวสักแดงเดียว ครั้งนี้เธอสามารถเอาตัวให้รอดพ้นจากปากแร้งปากอีกาได้ แต่ครั้งต่อไปเธอไม่แน่ใจว่าตนเองจะเอาตัวรอดได้หรือเปล่า เธอจะไม่กลับไปหาพ่ออีกแล้ว พอกันทีสำหรับการขายตัวเพื่อล้างหนี้ให้พ่อ

หญิงสาวกัดฟันแน่นขณะที่พยายามพยุงกายให้ลุกขึ้นยืน เธอเดินเขยกๆ เข้าไปหากัปตันหนุ่มเจ้าของห้อง ริมฝีปากสั่นระริกเม้มเข้าหากันแน่นก่อนจะเอ่ยขอร้องเสียงแผ่วเบา

“เดี๋ยว! คุณ...เอ่อ...”

“บารอน ดี ทีสต์ เรียกดี ทีสต์”

กัปตันบารอนเอ่ยบอกติดรำคาญ แต่เมื่อเหลือบสายตามองลงไปที่เท้าเปล่าเปลือยเขาก็ต้องตกใจเล็กน้อย เลือดสีแดงสดหยดเป็นทางตามรอยเท้าที่หญิงสาวเดินมา ผ้าพันคอผืนเล็กที่พันแผลไว้เปียกชุ่มไปด้วยเลือดที่ยังไหลรินไม่ขาดสาย

นันท์นลินเม้มริมฝีปากไว้แน่น มือบางสั่นเทาเล็กน้อยขณะที่ทำใจกล้าเอื้อมไปแตะต้นแขนแข็งแกร่งสีแทน และราวกับถูกกระแสไฟนับหมื่นโวลต์แล่นเข้าสู่ร่างกายหญิงสาวรีบกระชากมือกลับอย่างรวดเร็วพร้อมกับก้าวถอยร่นไปข้างหลังด้วยความตกใจ

บารอนตีสีหน้างุนงงกับปฎิกิริยาที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ มีผู้หญิงนับไม่ถ้วนที่ต้องใช้ทั้งฝีมือความสามารถประสบการณ์ที่ช่ำชองในการปลุกเร้าอารมณ์เขาให้ลุกฮือขึ้นมา แต่หญิงสาวคนนี้ไม่ต้องทำอะไรเลย แค่นัยน์ตากลมโตที่มองมาอย่างหวาดหวั่น เรียวปากอวบอิ่มแดงระเรื่อสั่นเทาที่ขบเม้มแน่น มือบางที่แตะต้นแขนก็สามารถทำให้เขาสะดุ้งเฮือกราวกับถูกไฟช็อต อารมณ์รักดิบเถื่อนที่ซุกซ่อนอยู่ภายในถูกปลุกให้เดือดแล่นพล่านอยู่ทั่วกาย เขากัดฟันกรอดๆ นัยน์ตาสีทองลุกวาวด้วยความโกรธตนเองที่ทำราวกับเด็กหนุ่มที่เพิ่งริลองรักและโมโหหญิงสาวที่ยืนทำหน้าตื่นอยู่ตรงหน้าโดยไม่รู้ตัวว่าท่าทางของเธอกำลังปลุกเร้าอารมณ์เขาอย่างหนัก

นันท์นลินได้ยินเสียงกัดฟันกรอดๆ ใบหน้าหล่อคมเข้มถมึงทึง นัยน์ตาสีแปลกๆ ลุกวาวเป็นไฟกำลังจ้องเขม็งมาก็รีบถอยกรูไปข้างหลังอีกหลายก้าว น้ำเสียงที่กำลังเอ่ยขอร้องตะกุกตะกักด้วยความหวาดหวั่น

“เอ่อ...คุณบารอนคะ”

“บอกว่าให้เรียก ดี ทีสต์” บารอนตวาดเสียงดังจนหญิงสาวสะดุ้งเฮือกหน้าซีดเผือด

“ค่ะ คุณดี ทีสต์ คุณ...อย่าส่งฉันลงที่ท่าเรือข้างหน้าเลยนะคะ”

“นั่นก็ขึ้นอยู่ว่าเธอจะเล่าความจริงให้ผมฟังหรือเปล่า” กัปตันบารอนเอ่ยขัดอย่างรำคาญ

นันท์นลินเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะเอ่ยบอกอีกครั้ง “ฉัน...ถูกหลอกมาขายจริงๆ ค่ะ ถูกพาเข้าไปในห้องนอนของไอ้เสี่ยตัณหากลับ จากนั้นแม่บ้านใจมารก็บังคับให้ใส่ชุดนอนชุดนี้ ฉันอาศัยตอนที่ไอ้เสี่ยพารุณกับลูกน้องมันเผลอแล้วแอบหนีออกมาจากไนต์คลับ พอไอ้เสี่ยพารุณรู้ว่าฉันหนีมันก็ส่งลูกน้องออกตาม ฉันวิ่งหนีมาเรื่อยๆ จนมาถึงเรือลำนี้ พอเห็นว่าไม่มีใครอยู่บนดาดฟ้าก็เลยรีบวิ่งขึ้นมาซ่อนตัวที่ห้องของคุณ”

หญิงสาวได้แต่ภาวนาในใจของให้กัปตันดี ทีสต์เชื่อในสิ่งที่เธอพูดไป ถึงแม้ว่าเธอจะโกหกในตอนต้น แต่บางช่วงบางตอนเธอก็เล่าถึงความเป็นจริงที่เกิดขึ้น

กัปตันบารอนยิ้มเยาะตรงมุมปาก ปรบมือกราวให้กับนิทานหลอกเด็กที่หญิงสาวปั้นแต่งมาเล่าให้ฟัง เท้าแข็งแกร่งสาวเท้าอย่างรวดเร็วแผ่วเบาเข้าไปหิ้วปีกหญิงสาวไว้อีกรอบ เสียงเย้ยหยันที่เอ่ยลอดไรฟันทำเอานันท์นลินหน้าซีดไร้สีเลือด

“ขอบใจเธอมากที่อุตส่าห์เล่านิทานหลอกเด็กให้ผมฟัง เธอแน่มากเลยน่ะนันท์นลิน กล้าลูบคมคนอย่างกัปตันดี ทีสต์”

“เดี๋ยว! คุณดี ทีสต์จะพานลินไปไหน” หญิงสาวร้องเสียงหลงสั่นเทา เมื่อถูกลากกึ่งหิ้วปีกออกจากเคบิน

“ถึงเวลาที่คนโกหกตลบตะแลงอย่างเธอจะลงจากเรือเดอะรอยัล อาดามัส ได้แล้ว”

กัปตันบารอนกัดฟันตอบลากหญิงสาวขี้โกหกออกจากเคบินไปตามทางเดิน เมื่อมาถึงดาดฟ้าเขาก็โยนโครม! ไปบนพื้นที่เปียกชื้นเย็นยะเยือกโดยไม่ปรานีปราศรัย

ลูกเรือเดอะรอยัล อาดามัส รวมทั้งมาร์คและลุกซ์ต้นหนเรือที่พากันวิ่งมาบนดาดฟ้าต่างก็ตกใจเมื่อเห็นกัปตันตีสีหน้าถมึงทึงโยนหญิงสาวร่างบอบบางที่น่าสงสารลงไปกองกับพื้นเรือ

เสียงผิวปากหวีดหวิว เสียงโห่แซวหยาบโลนของลูกเรือดังขึ้นมาตอนที่หญิงสาวถูกโยนไปฟุบกับพื้นเรือแล้วชุดนอนบางใสร่นขึ้นมาจนทำให้เห็นน่องขาวเนียน คอเสื้อที่ค่อนข้างลึกอวดให้เห็นหน้าอกอวบอิ่มเนียนผ่องรำไร

นันท์นลินตกใจกลัวสุดชีวิต เธอขยับถอยร่นจนแผ่นหลังชนกับขอบเรือ มือบางยกขึ้นมาขยุ้มคอเสื้อไว้กันสายตานับสิบคู่ที่กำลังมองด้วยความหื่นกระหาย หญิงสาวกัดริมฝีปากแน่นน้ำตาตกใน เธอกำลังหนีเสือปะจระเข้แท้ๆ

กัปตันบารอนเห็นท่าทางหวาดกลัว ริมฝีปากสั่นเทาเม้มเข้าหากันแน่นก็นึกสงสารอยู่ไม่น้อย เขาถอดเสื้อเชิ้ตสีดำออกแล้วโยนให้หญิงสาวใส่เพื่อกันสิ่งสวยงามจากสายตาหื่นๆ ของลูกเรือทุกคน เธอไม่มีสิทธิ์อวดสิ่งสวยงามที่ธรรมชาติบรรจงสรรค์สร้างให้คนอื่นเห็น...นอกจากเขาคนเดียว

ด้วยความที่เป็นคนใจดีขี้สงสารและมีหลานสาวรุ่นราวคราวเดียวกันกับหญิงสาวที่นั่งหน้าซีดอยู่กับพื้นเรือทำให้ลุกซ์รีบเดินผ่านกัปตันหนุ่มแล้วเข้าไปประคองให้หญิงสาวที่น่าสงสารลุกขึ้นยืนก่อนจะเอ่ยถามกัปตันให้หายสงสัย

“เกิดอะไรขึ้นครับกัปตัน”

“ส่งผู้หญิงคนนี้ลงจากเรือ”

บารอนตะโกนสั่งเสียงดังทำเอาหญิงสาวหน้าซีดน้ำตารื้นขอบตาทันที

“ไม่น่ะ ขอร้อง!...อย่าไล่นลินลงจากเรือเลยนะคะ อย่าส่งนลินไปตายเลย”

หญิงสาวเบี่ยงกายหนีจากคนที่กำลังประคองอยู่แล้ววิ่งไปเกาะขากัปตันดี ทีสต์ไว้ เธอเงยหน้ามองกัปตันหนุ่มด้วยใบหน้าเศร้าหมอง น้ำตารื้นขอบตาที่เจ้าตัวพยายามกล้ำกลืนก้อนแข็งไว้ๆ เสียงอ้อนวอนแผ่วเบาจนลูกเรือเดอะรอยัล อาดามัส ต้องเบือนหน้าหนีด้วยความสงสาร

บารอนก้มมองหญิงสาวที่เกาะขาแข็งแกร่งเขาไว้แน่น ก่อนจะสะบัดขาออกกัดฟันกรอดแข็งใจเอ่ยปากไล่อีกครั้ง

“ลุกซ์! ลากตัวเธอออกไป!”

“ไม่! ขอร้อง...กัปตันดี ทีสต์ นลินขอร้อง จะให้นลินทำงานบนเรือเยี่ยงทาสก็ได้ นลินยอมทั้งนั้น แต่อย่าให้นลินลงจากเรือตอนนี้เลย”

หญิงสาวเกาะขากัปตันหนุ่มไว้อีกครั้ง คราวนี้เธอร้องขอเว้าวอนทั้งน้ำตา บารอนกำมือแน่น กัดฟันกรอดกำลังต่อสู้กับความรู้สึกของตนเองอย่างหนัก การส่งเธอลงจากเรือให้ไปเผชิญหน้ากับไอ้เสี่ยพารุณก็ใช่ว่าจะดี แต่ถ้าให้เธอร่วมเดินทางไปในท้องทะเลไกลนับพันๆ ไมล์ที่เต็มไปด้วยอันตรายทั้งจากภัยธรรมชาติและโจรสลัดที่โหดเหี้ยมฆ่าได้แม้กระทั้งเด็กและผู้หญิงก็ยิ่งน่ากลัวกว่าหลายสิบเท่านัก

ในตอนแรกลูกเรือเดอะรอยัล อาดามัส มองหญิงสาวด้วยสายตาหื่นกระหาย แต่ตอนนี้ทุกคนกลับมองหญิงสาวด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสารและทนเห็นหญิงสาวที่น่าเวทนาร้องไห้อ้อนวอนต่อกัปตันผู้ใจแข็งไม่ได้ จึงพากันสะกิดและพยักพเยิดให้มาร์คเอ่ยขอร้องแทนหญิงสาว

“กัปตันครับ ให้เธอไปกับพวกเราเถอะครับ”

“นายก็รู้ว่าเส้นทางที่เราจะผ่านไปมันน่ากลัวแค่ไหน ถ้าหากเธอถูกจับได้เธอต้องตายทั้งเป็น”

กัปตันบารอนเอ่ยบอกความเป็นจริงที่แสนน่ากลัวที่ลูกเรือทุกคนต่างก็รู้ดี หญิงสาวที่แสนสวยหวานอย่างนันท์นลินไม่มีทางถูกฆ่าตายง่ายๆ แต่เธอจะถูกลูกเรือนับสิบนับร้อยคนทำลาย หลังจากนั้นจะถูกส่งไปขายยังตลาดทาสซึ่งไม่ได้หยุดอยู่แค่นี้ เธอจะถูกขายทอดตลาดไปเรื่อยๆ จนกว่าร่างกายเธอจะหมดสภาพหรือหมดลมหายใจ

ลุกซ์ ต้นหนเรือ ชายผู้มากด้วยประสบการณ์ชีวิต เขาอยู่กับครอบครัวดี ทีสต์มาช้านานเคยเห็นกัปตันหนุ่มตั้งแต่สมัยเด็กๆ จนกระทั่งโตมาเป็นกัปตันเรือผู้เก่งกาจ เขารู้ดีว่าสิ่งที่บารอนเอ่ยออกมาก็เพื่อเป็นการกันหญิงสาวที่แสนอ่อนหวานออกไปจากตัวเท่านั้นเอง เขาเชื่อว่าถ้าเรือเดอะรอยัล อาดามัส ถูกโจมตีจากโจรสลัด กัปตันบารอนไม่มีทางปล่อยให้หญิงสาวถูกจับตัวไปได้ง่ายๆ กัปตันจะต่อสู้เพื่อหญิงสาวจนวินาทีสุดท้าย เขาแอบสังเกตนัยน์ตาสีทองที่จ้องมองหญิงสาวด้วยแววตาแข็งกระด้าง แต่ถ้าหากมองลึกๆ ลงไปจะเห็นถึงความอ่อนโยนห่วงใยที่กัปตันหนุ่มพยายามเก็บซ่อนไว้ไม่ให้ใครเห็น

ลุกซ์เดินเข้าไปประคองให้หญิงสาวลุกขึ้นยืนเคียงคู่กับกัปตันหนุ่มที่ใจแข็งดุจหินผา เขาแตะแขนกัปตันบารอนเบาๆ ก่อนจะเอ่ยออกมาสั้นๆ

“บารอน! ทำตามที่ใจต้องการเถอะ”

“กัปตันครับ ให้เธอไปด้วยเถอะครับ พวกเราขอร้อง ถ้าหากเจอโจรสลัดจริงๆ เราพร้อมที่จะปกป้องเธอให้รอดพ้นจากอันตราย” มาร์คเอ่ยขอร้องอีกครั้ง

กัปตันบารอนหันไปมองลุกซ์ ต้นหนเรือที่รู้ใจเขาไปทุกอย่าง พอหันกลับไปมองลูกเรือต่างก็พากันพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของมาร์ค ทุกคนยืนยันที่จะปกป้องหญิงสาวที่พวกเขาไม่รู้จักแม้แต่ชื่อเสียงเรียงนาม

นันท์นลินรู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจของลูกเรือเหล่านี้ พบเจอกันแค่ไม่กี่นาที แต่พวกเขากลับเต็มใจที่จะปกป้องเธอด้วยชีวิต หญิงสาวหันไปยิ้มขอบคุณทุกคนก่อนจะเอ่ยขอร้องกัปตันอีกครั้ง

“กัปตันดี ทีสต์คะ ให้นลินไปด้วยนะคะ นลินจะทำงานทุกอย่างเหมือนลูกเรือของกัปตัน”

“ไม่! งานเหล่านี้ลูกเรือของฉันเขาทำดีอยู่แล้ว บนเรือเดอะรอยัล อาดามัส ไม่มีตำแหน่งว่างสำหรับคนโกหกอย่างเธอ”

กัปตันบารอนเอ่ยปฏิเสธเสียงแข็งก่อนจะก้าวเท้าออกห่างจากร่างบางหอมละมุน

เคยมีเสียงเล่าขานกันว่าคนในตระกูลดี ทีสต์ใจแข็งดุจดังหินผา ถึงตอนนี้ลูกเรือเดอะรอยัล อาดามัสเพิ่งประจักษ์แจ้งกับสิ่งที่เคยได้ยินมา

นันท์นลินน้ำตาคลอ เธอเม้มริมฝีปากไว้แน่นด้วยความรันทดอดสู เคยถูกพ่อบังเกิดเกล้าบังคับให้ขายตัวขัดหนี้พนันมานักต่อนักแล้ว ครั้งนี้เธอจะเสนอขายตัวเองบ้าง เธอจะขายให้คนที่กล้าซื้อ...และกล้าที่จะปกป้องเธอ หญิงสาวยกมือปาดน้ำตาออกจากดวงตาคู่สวย กล้ำกลืนก้อนสะอื้นลงคอใบหน้างามเชิดขึ้น นัยน์ตากลมโตดำขลับจ้องมองลูกเรือและหยุดนิ่งตรึงอยู่ที่กัปตันดี ทีสต์ ด้วยสายตาเด็ดเดี่ยว มือบางปลดเสื้อเชิ้ตสีดำที่ถูกโยนให้ก่อนหน้านี้ออกจากเรือนกายเผยให้เห็นเรือนร่างอรชรงดงามดังประติมากรรมชิ้นเลิศ เสียงที่เอ่ยพูดออกมาทำให้คนทั้งลำเรือเงียบกริบ

“กัปตันดี ทีสต์คะ ไม่กี่นาทีที่ผ่านมาคุณกล่าวหาว่านลินเป็นอีตัว ตอนนี้นลินจะเป็นเหมือนที่คุณว่า ใครก็ได้ที่จ่ายเงินให้นลินหนึ่งล้านบาทและยอมให้นลินอยู่ในห้องเคบินแคบๆ ด้วย นลิน...จะยอมเป็นนางบำเรอให้กับคนนั้นทันที”

ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
สแกนคิวอาร์โค้ดเพื่อดาวน์โหลดแอปHinovel