5

ทั้งสองกราบไหว้ขอพรพระพุทธรูป ขอให้อยู่รอดปลอดภัย พวกนางเห็นหลวงจีนท่านหนึ่งนั่งสมาธิอยู่ จึงสนทนาธรรมกันเล็กน้อย จากนั้นจางซีซีขอค้างแรมที่วัด พร้อมมอบตั๋วเงินให้เล็กน้อย หลวงจีนตอบตกลงทันที อีกทั้งยังพาพวกนางมาที่เรือนพำนักด้านหลังวัด จากนั้นก็ขอตัวลา

สองนายบ่าวปรายตามองเรือนนอนแคบๆ มีเตียงสองหลัง ที่เก่าจะพังแหล่ ไม่พังแหล่ จางซีซีทอดสายตามองเตียงแล้วนั่งลงอย่างผ่อนคลาย ไป๋เถารีบหาเทียนมาจุด เพราะเวลานี้ฝนหยุดตก ประเดี๋ยวคงจะมืดค่ำ

สายตาของจางซีซีเห็นถังข้าวสาร นางรีบเดินไปดูเปิดดู มีถังข้าวสารเล็กน้อย “ไป๋เถารีบนำข้าวไปทำข้าวต้มเร็ว”

“เจ้าค่ะ” สาวใช้อย่างไป๋เถาไม่รอช้า นางรีบหาเครื่องครัวอยู่หลังเรือนมาทำข้าวต้มทันที ไม่นานนักข้าวต้มร้อนๆ สองชามก็วางที่โต๊ะกลมในเรือนพำนักของนาง

จางซีซีปรายตามองข้าวต้มน้ำใสของไป๋เถา กลิ่นหอมๆ ของข้างลอยเข้าจมูกนาง ไม่นานสองนายบ่าวก็กินข้าวต้มจนอิ่ม จากนั้นรีบไปอาบน้ำแล้วเข้ามาที่เรือนนอนเหมือนเดิม เวลานี้ฝนห่าใหญ่ได้หยุดตกแล้ว

จางซีซีที่นอนยืนอยู่บริเวณหน้าต่างดวงตาหงส์ของนางทอดมองดวงจันทร์ที่ออกมาหลังฝนห่าใหญ่หยุดตก นางคิดถึงบิดามารดาเหลือเกินป่านนี้พวกเขาจะเป็นอย่างไรบ้าง

เสียงเคาะประตูดังขึ้นในยามนี้ สองนายบ่าวต่างหันหน้ามาสบตากันทันที

“ผู้ใด” จางซีซีใคร่อยากรู่ใครมาเคาะประตูยามนี้

“ประสกเปิดประตูเร็วเข้า อาตมามีเรื่องจะสนทนาด้วย” เสียงท่านเจ้าอาวาสดังขึ้นหน้าเรือนนอน

ที่แท้เป็นท่านเจ้าอาวาสนั่นเอง สองนายบ่าวถึงกับถอนลมหายใจอย่างแรง โล่งอกไปที ไป๋เถารีบเปิดประตูทันที

ภาพตรงหน้าทำให้จางซีซีกับสาวใช้ของนาง ถึงกับต้องเป็นลม มิใช่เจ้าอาวาสที่มาหาพวกนาง แต่เป็นเหล่าทหารกับท่านแม่ทัพต่างหากที่มาด้วย

“พวกท่าน” จางซีซีกำลังจะเอ่ยขึ้น

“แม่นาง ท่านพักกับสาวใช้สองคนรึ” คนที่ถามคำคามนี้คือท่านแม่ทัพแห่งวานแคว้น อย่างมู่หรงเยว่ วันนี้เขาไปที่จุดเกิดเหตุต้นไม้ใหญ่ แต่ก็ต้องพบว่าไม่พบศพของคนที่ตามหา ทำให้เขาคิดว่าพวกนางต้องพักอยู่แถวๆนี้ เขาจึงรุดตามหา จนเจอวัดแห่งนี้บนภูเขา พวกนางต้องพักที่แห่งนี้แน่ๆ แต่ทว่าก็ผิดคาด เมื่อประตูถูกเปิดออก เขาคิดว่าต้องได้พบกับใบหน้างามของฉู่หลินซีเป็นแน่แท้

แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อพบกับสตรีอัปลักษณ์ทั้งสองนาง

จางซีซีทอดดวงตาหงส์พินิจดวงหน้าหล่อเหล่าของเขา ในใจก็หวั่นเล็กน้อยเพราะกลัวเขาจับได้ ริมฝีปากบางเอื้อนเอ่ยออกมา “ข้าพักกับสาวใช้สองคนเจ้าค่ะ” น้ำเสียงหวาน ช่างสวนทางกับหน้าตาโดยแท้ ทหารหลายนายต่างคิดเยี่ยงนี้

มู่หรงเยว่ทอดสายตาเข้าไปในเรือนนอนพบเพียงแต่แม่นางอัปลักษณ์ทั้งสองคน ไม่พบสิ่งใดผิดปกติ เพราะเรือนนอนมีแค่เตียงสองหลัง กับเก้าอี้และโต๊ะเพียงตัวเดียว คงไม่มีที่ให้สตรีทั้งสองนางนั่นซ่อนตัวเป็นแน่แท้ อีกทั้งเมื่อมาถึงเขาได้เอ่ยถามเจ้าอาวาสแล้ว ว่าใครมาพักบ้าง ท่านตอบเพียงว่ามีแค่สตรีสองคน

“ข้าไม่รบกวนแม่นางแล้ว” กล่าวจบเขาประสานมือคำนับแล้วล่าถอยออกไปพร้อมเหล่าทหารนับสิบนาย

ด้านเจ้าอาวาสได้แต่ยิ้มให้สตรีทั้งสองนางก่อนจะล่าถอยออกไป ไป๋เถารีบปิดประตูทันที สตรีทั้งสองนางถึงกับโล่งอก เรื่องเมื่อกี้นี้ผ่านไปได้ดี ต้องขอบคุณผงปกปิดที่ช่วยชีวิตพวกนาง…

เช้าวันถัดมาแสงสุริยันเจิดจรัสสว่างจ้า สองนายบ่าวรีบย่างกรายออกมาจากวัดทันที พวกนางมุ่งหน้ามาที่เมืองไคเฟิงทั้งสองคนต่างเร่งเดินทาง สุดท้ายก็ถึงเมืองไดเฟิงเสียที

“คุณหนูพวกเรามาถึงเมืองไคเฟิงแล้วเจ้าค่ะ” ไป๋เถาเอ่ยขึ้นอย่างดีใจ ดวงหน้ากลมนั้นเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มแห่งความดีใจที่จะได้ใช้ชีวิตใหม่ ดวงตาหงส์ทอดมองเมืองไคเฟิงที่มีฝูงชนเดินเข้าออกมิขาดสาย ประตูเมืองสีแดงอย่างใหญ่โตมโหฬาร

สองนายบ่าวสบตากันจากนั้นยืนต่อแถวเพื่อเข้าเมือง พวกนางต่างหยิบใบสำมะโนครัวออกมาจากห่อผ้า เมื่อทหารเรียกตรวจสำมะโนครัว จางซีซีกับไป๋เถาต่างยื่นให้ทหารดู

นายทหารผู้นั้นเห็นว่าไม่มีอะไรผิดปกติ จึงให้พวกนางทั้งสองเข้าเมืองไคเฟิงได้ สองนายบ่าวเดินบนท้องถนนในเมืองไคเฟิงอย่างมีความสุข อันดับแรกจางซีซีคิดว่า นางต้องหาที่พักนางอยากได้เรือนเช่าสักหนึ่งหลัง

หญิงสาวเดินนำหน้าสาวใช้อย่างไป๋เถา สายตาของจางซีซีมองไปที่ร้านขายหมั่นโถว นางจึงย่างกรายไปซื้อหมั่วโถวสี่ลูก อีกทั้งถามหาเรือนเช่า แถวนี้ด้วย

เถ้าแก่ร้านหมั่นโถวทอดสายตามองหญิงอัปลักษณ์ทั้งสองคน “มีสิแม่นางทั้งสองอยากได้รึ ข้าจะพาไป เป็นเรือนของข้าเอง”

สองนายบ่าวได้ยินเยี่ยงนี้ต่างดีใจ “เจ้าค่ะ” จางซีซีรีบเอ่ยขึ้นทันที จากนั้นสองนายบ่าวรีบตามเถ้าแก้ร้านหมั่นโถวไปทันที เขาพวกนางมาทางตรอยซอยที่ไม่ค่อยมีผู้คนอาศัยอยู่เท่าไรนัก

จางซีซีพลางคิดว่า ทำไมที่ถนนสายนี้มันวังเวงยิ่งนักไม่ค่อยมีร้านค้าผู้ใดเปิดเลยแม้แต่น้อย เดินมาใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งเค่อก็ถึงเรือนของเถ้าแก้ร้านหมั่นโถวแล้ว

จางซีซีทอดดวงตาหงส์มองเรือนไม้ที่เก่ามากโข หนึ่งเรือน หน้าเรือนรายล้อมไปด้วยบุปผานาๆ ชนิดที่ปลูกอยู่ทำให้เรือนอยู่งดงามตา ไป๋เถาเองก็คิดไม่ต่างจากเจ้านายยิ่งนักเรือนนี้งดงามตา

“เรือนของข้า ข้าจะพาพวกท่านเข้าไปชม” กล่าวจบเถ้าแก่รีบเปิดประตูเรือนทันที สองนายบ่าวสาวเท้าเข้ามาในเรือนแห่งนี้ รู้สึกดียิ่งนักเมื่อได้กลิ่นบุปผานานาชนิด ที่ปลูกอยู่หน้าเรือนส่งกลิ่นหอมอบอวลโดยทั่ว

พวกนางรีบเดินตามเขาเข้ามาในเรือนแห่งนี้ หญิงสาวทั้งสองกวาดสายตามองรอบๆ มีเตียงนอนสองหลัง มีห้องสองห้อง ห้องอาบน้ำหนึ่งห้อง ห้องครัวหนึ่งห้อง แต่ทว่าไม่มีแขกรับแขก

จางซีซีมองประเมินเรือนแห่งนี้ ไม่เล็กไม่ใหญ่มากอีกทั้งข้าวของ เครื่องนอนมีครบ เถ้าแก่ร้านหมั่วโถวเห็นนางพึงใจจึงรีบเอ่ยขึ้นว่า “แม่นางทั้งสองมาข้าคิดค่าเช่าไม่แพ”

“ค่างวดต่อเดือนเท่าไรเจ้าคะ” จางซีซีใคร่อยากรู้ราคา เถ้าแก่บอกว่าคิดให้นางเป็นกันเองไม่แพงเท่าไร แค่ห้าร้อยอีแปะต่อเดือน อีกห้าร้อยอีกแปะ ก็จะครบ หนึ่งตำลึงเงินแล้ว (สิบตำลึงเงินเท่ากับสิบตำลึงทอง) หลังจาดจ่ายค่างวดเช่าเรือนเสร็จ

สองนายบ่าวนั้นรีบทำความสะอาดเรือนทันทีเวลาผ่านไปหนึ่งชั่วยาม ทั้งสองคนทำความสะอาดเรือนจนเสร็จเป็นที่เรียบร้อย กระนั้นก็พลบค่ำพอดี

“คุณหนูพวกเราไปเดินตลาดยามเย็นหรือไม่เจ้าคะ” ไป๋เถาที่นั่งเก้าอี้ไม้อีกตัวปรายตามองเจ้านายนั่งมือเท้าคาง

“ดีเหมือนกัน ข้าจะได้หาลู่ทางทำมาหากิน”

ในสมองจางซีซี คือการขบคิดเรื่องทำมาค้าขาย นางจะขายอะไรดีนะ ในคราที่อยู่ในจวนอัครเสนาบดีฉู่หวัง นางกับมารดาคือฮูหยินใหญ่ ชอบทำอาหารเป็นประจำ เมื่อเอ่ยถึงการทำอาหาร นางคิดถึงมารดาขึ้นมาทันที กระนั้นทำให้ดวงหน้างามนั้นเศร้าทันที

“คุณหนูเป็นอะไรไปเจ้าคะ”

“ข้าคิดถึงท่านแม่ ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง” ดวงตาหงส์เปื้อนเปรอะไปด้วยคราบน้ำตา

“โธ่ คุณหนูของบ่าว” ไป๋เถารีบหาผ้าเช็ดหน้า ในย่ามมาซับน้ำตาให้เจ้านายทันที กล่าวถึงฮ฿หยินใหญ่ ตั้งแต่วันที่จางซีซีเห็นมารดาและบรรดาพี่สาวพี่ชายถูกจับตัวออกไปเมื่ออยู่ที่หน้าจวน นางก็มิรู้อีกเลยว่ามารดาของนางจะได้ไปเป็นทาสอยู่ที่หมู่บ้านไหน หรือถ้าโชคดีหน่อยก็อาจเป็นทาสในเรือนขุนน้ำขุนนาง ถ้าโชร้ายอาจจะอยู่หอนางโลม นางช่างเป็นลูกที่อกตัญญูยิ่งนัก หนีเอาตัวรอดคนเดียวมิห่วงผู้ใดเลยแม้แต่น้อย

“ข้าอกตัญญูยิ่งนัก หนีเอาตัวรอดคนเดียวปล่อยให้พวกนางต้องทุกข์ยากลำบาก” น้ำเสียงเศร้าปนสะอื้นเอ่ยออกมา ทั้งขี้มูกก็ไหลออกมาด้วย

“ไม่เจ้าค่ะ ท่านมิได้อกตัญญู บ่าวเชื่อว่า ถ้านายท่านกับฮูหยินใหญ่รับรู้พวกเขาต้องดีใจแน่ๆ ที่ท่านมีชีวิตที่ปลอดภัยเจ้าค่ะ” สาวใช้ตัวอวบปลอบใจเจ้านาย

ก็จริงอย่าไป๋เถาว่า

“ข้าตั้งตัวได้เมื่อไร ข้าจะไปรับพวกเขากลับมาอยู่ด้วย” ถ้ามีเงินนางก็สามารถที่จะซื้อทาสนอกเมืองได้ กระนั้นนางต้องรีบค้าขายโดยเร็ว

“ไปตลาดกัน ประเดี๋ยวตลาดจะวาย”