เชลยรักท่านแม่ทัพไร้ใจ

บทนำ

เรือนร่างอรชรในชุดสีขาวที่สกปรกเปรอะเปื้อนนั่งอิงผนังกับสตรีอีกนางหนึ่งที่เอาแต่ร้องไห้ ดวงหน้างามของสตรีอีกนางปรายตามองสาวใช้คนสนิทอย่างเสี่ยวสี่ ที่เอาแต่ร้องไห้ ทำให้คนเป็นเจ้านายชักจะรำคาญสาวใช้อย่างเสี่ยวสี่

“เจ้าเลิกร้องไห้ได้แล้ว พวกเราไม่ตายหรอก อย่างมากก็แค่เป็นทาส” ฉู่หลินซี เอ่ยกับสาวใช้ผู้โง่งม ที่ร้องไห้เป็นเต่าเผาขน

ว่าไปแล้วชีวิตของนางก็อาภัพยิ่งนัก เป็นคุณหนูผู้สูงส่ง ในตระกูลฉู่ บิดาของนางเป็นอัครเสนาบดีฝ่ายขวา นามว่า ฉู่หวัง แต่ทว่าวันหนึ่งได้เกิดเรื่องขึ้น เมื่ออัครเสนาบดีฝ่ายขวาอย่างฉู่หวัง ได้เกิดคิดกบฏขึ้นร่วมมือกับองค์ชายรองผู้มักใหญ่ใฝ่สูง คิดแย่งชิงราชบัลลังก์ กระนั้นทำให้ฮ่องเต้จับได้เสียก่อน จึงต้องสั่งลงโทษคนตระกูลฉู่ คนตระกูลฉู่ อนุ ฮูหยินใหญ่ เด็กเล็ก บ่าวชาย บ่าวหญิง คุณหนู คุณชาย รวมแล้วสี่ร้อยกว่าชีวิตที่ต้องถูกเนรเทศเป็นทาสนอกเมือง ตามหมู่บ้านต่างๆ

พี่สาว น้องสาว ของฉู่หลินซี บางคนถูกขายเข้าไปในหอนางโลมอันดับหนึ่งของแคว้นฉี บางคนเป็นทาสในเรือนเบี้ย ส่วนพี่ชาย น้องชาย ต่างเป็นทาสชายที่นอกเมือง ทำงานขนหิน ขนแร่ คิดได้กระนั้นฉู่หลินซีก็ปลอบใจตัวเอง นางไม่รู้ว่าจะถูกส่งไปอยู่ที่หมู่บ้านแห่งไหน นางเองก็หวาดกลัวยิ่งนัก แต่ทว่าก็ต้องปลอบใจตัวเองให้เข้มแข็ง

“เจ้าค่ะ บ่าวจะเลิดร้องไห้” เสี่ยวสี่ปาดน้ำตาบนใบหน้ากลมๆ ราวกับลูกซาลาเปาของนาง ฉู่หลินซียิ้มให้เสี่ยวสี่

“ถ้าเจ้าไม่หยุดข้าก็จะร้องไห้ตามเจ้า”

“คุณหนู” เสี่ยวสี่จับมืองามของคุณหนูของนางไว้

“ข้าก็หวาดกลัวไม่ต่างจากเจ้าหรอกนะ แต่ข้าต้องเข้มแข็งเพื่อสู้กับปัญหาที่ พวกเรากำลังเผชิญ”

“บ่าวจะไม่ร้องแล้วเจ้าค่ะ”

“ดี”

นายทหารชั้นผู้น้อยผู้เฝ้าคุกหลวงแห่งนี้ย่างกรายเข้ามา แล้วหยุดอยู่ตรงหน้ากรงขังของพวกนางทั้งสองคน นายทหารทอดสายตามองสตรีที่เคยสูงส่งแห่งเมืองหลวงหยางอัน บัดนี้ไม่ต่างจากทาสในเรือนเบี้ย พวกนางทั้งสองคนต้องถูกส่งตัวไปเป็นทาสในหมู่บ้านแร้งแค้น

“พวกเจ้าออกมา ถึงเวลาแล้วที่พวกเจ้าจะต้องถูกส่งตัวไปหมู่บ้าน” น้ำเสียงหนักแน่นของนายทหารเอ่ยขึ้น ทำให้สองนางบ่าวหวาดกลัวอยู่ไม่น้อย

สองสตรีกำลังจะย่างกรายออกจากคุก แต่ทว่ามีนายทหารอีกสองนายเดินเข้ามา พวกมันทั้งสองคนทำสายตาหยาบโล้นใส่พวกนางทั้งสองคน

จนฉู่หลินซีมีลางสังหารไม่ค่อยดี

“พวกเจ้ามันเป็นแค่ทาส ก่อนไปมาสนุกกับพวกข้าก่อนดีกว่า” หนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้น มือของมันจับที่ใบหน้างามของฉู่หลินซี

“อย่านะ” เสี่ยวสี่ปัดมือมันออก

ฉู่หลินซีอึ้งกับการกระทำสาวใช้ นางอยู่ข้างหลังเสี่ยวสี่ มือหนาใหญ่กระทบลงบนใบหน้าสาวใช้อย่างแรง

“เจ้ามันแค่คนไร้ค่า กล้าดีอย่างไรมาปัดมือข้า ข้าจะบอกให้นะบุตรสาวขุนนางที่จะต้องถูกส่งตัวไปเป็นทาสที่หมู่บ้าน ล้วนถูกพวกข้าลิ้มลองแล้วค่อยปล่อยไป”

สองนายบ่าวได้ยินคำพูดประโยคนี้ดวงตาแทบถลนออกมา

พวกมันจับตัวเสี่ยวสี่ไปอีกด้านหนึ่ง “เสี่ยวสี่” ฉู่หลินซีเรียกชื่อสาวใช้

“เจ้าไม่ต้องกลัวเหงา ข้าจะจัดให้” นายทหารอีกคนเลียริมฝีปากอย่างหยาบโล้น แล้วใช้สายตาอันน่าเกลียดมองฉู่หลินซีราวกับว่านางเป็นอาหารอันโอชะของมัน

“อย่านะ” ฉู่หลินซีถูกกดลงพื้นที่เย็นเฉียบ