บทที่ 6

ตอนมาที่บ้านสกุลเจียง เซี่ยหลิ่งเฟยควบม้าตัวพ่วงพีมาเพียงลำพัง ไม่ได้คิดละเอียดรอบคอบ อย่างการเตรียมรถม้าเพื่ออำนวยความสะดวกให้กับว่าที่เจ้าสาวของตน เขาคิดเพียงว่าเดินทางด้วยม้าตัวเดียวไม่ยุ่งยากและรวดเร็วกว่า

ตลอดทางที่เซี่ยหลิ่งเฟยควบม้าโดยมีเจียงจิวอินนั่งอยู่ด้านหน้า เขาครุ่นคิดถึงสถานะระหว่างหนิ่วเจิ้งหั่วกับเจียงจิวอินไปด้วย

เห็นชัดว่าหนิ่วเจิ้งหั่วชอบเจียงจิวอินและต้องการสู่ขอนางเป็นภรรยา แล้วเจียงจิวอินเล่า หากไม่ได้หมั่นหมายกับเขาตั้งแต่แรก นางต้องการหนิ่วเจิ้งหั่วด้วยหรือไม่

คิดถึงเรื่องนี้ทีไร ความหงุดหงิดก็แผ่ขยายตัวอยู่ในอกของเซี่ยหลิ่งเฟย ยิ่งคิดว่าหนิ่วเจิ้งหั่วประกาศจะไม่ยอมตัดใจจากเจียงจิวอินก็ยิ่งรู้สึกโมโห ดังนั้นการพูดประชดประชันออกมา จึงเป็นวิธีเดียวที่จะระบายความอึดอัดใจที่ดีที่สุดสำหรับเซี่ยหลิ่งเฟย

“เนื้อหอมเสียจริง หนิ่วเจิ้งหั่วมาสู่ขอเจ้าแล้วกี่หนกัน เหตุใดเจ้าไม่แต่งงานกับเขาไปเสียเลยล่ะ ชาวบ้านจะได้เลิกครหาเจ้า”

เจียงจิวอินที่นั่งเงียบมาตลอดทางได้ยินสิ่งที่เซี่ยหลิ่งเฟยพูด อดไม่ได้ต้องอ้าปากค้าง

นางรู้ดีว่าเซี่ยหลิ่งเฟยกำลังประชดประชัน และเพราะรู้ นางจึงไม่ตอบโต้ใดๆ เพราะคิดว่าประเดี๋ยวเบื่อแล้ว เขาก็หยุดพูดไปเอง

แต่ทว่า...

“ไม่พูด? นั่นแสดงว่าเจ้ายินยอมให้หนิ่วเจิ้งหั่วเกี้ยวพาต่อไป เห็นอย่างนี้ ที่แท้เจ้าก็มีนิสัยชอบปั่นหัวบุรุษ หึ! ข้ามองเจ้าผิดไปจริงๆ จิวอิน” เซี่ยหลิ่งเฟยยังคงประชดนางอยู่หลายประโยค

หญิงสาวกัดริมฝีปากล่าง เริ่มรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาแล้ว

เซี่ยหลิ่งเฟยพูดขึ้นต่อไปอีก

“ไม่พบหน้าถึงเจ็ดปี ไม่คิดว่าเจียงจิวอินจะชื่นชอบการปั่นหันบุรุษ เจ้าคงอยากเห็นบุรุษสองคนทะเลาะเบาะแว้งกันเพื่อเจ้า จิวอิน เจ้าคงสนุกมากสินะ”

เมื่อได้ยินมาถึงตรงนี้ ในที่สุด หญิงสาวก็ทนต่อไปไม่ไหว นางสูดหายใจลึก ก่อนตวาดออกไป

“หยุดม้าเดี๋ยวนี้!”

“ข้าไม่หยุด เจ้าจะไปหาหนิ่วเจิ้งหั่วหรือ ไม่มีวันเสียหรอก”

ไม่เพียงพูดเปล่า เซี่ยหลิ่งเฟยยังใช้เท้ากระทุ้งท้องม้าให้มันวิ่งเร็วขึ้นไปอีก

นางสูดหายใจเข้าลึกอีกเฮือก โต้กลับไปว่า “ข้าไม่ได้จะไปหาใครทั้งนั้น ข้าแค่รู้สึกว่าเซี่ยหลิ่งเฟยคนที่ข้ารู้จักเหตุใดถึงช่างประชดประชดและพูดมากเหลือเกิน”

เซี่ยหลิ่งเฟยขมวดคิ้วมุ่น

“เจ้าคิดว่าข้าเหน็บแหนมเจ้าโดยไร้เหตุผล?”

เจียงจิวอินโต้กลับ

“แล้วไม่ใช่หรืออย่างไร”

ชายหนุ่มจับสังเกตได้ว่า ในน้ำเสียงของนางมีความฉุนเฉียว

“นี่เจ้าโกรธข้า? เจ้าโกรธข้าเพราะหนิ่วเจิ้งหั่วหรือ”

ยิ่งพูดก็ยิ่งไม่รู้เรื่อง เจียงจิวอินอยากจะบอกให้เขาหุบปาก พูดกันตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์

ทว่า เซี่ยหลิ่งเฟยตอนนี้ไม่ใช่คนเดิมที่นางรู้จักอีกแล้ว ต่อให้นางพูดกับเขาด้วยเหตุผลดีๆ เขาก็คงตีความหมายผิด และคิดเป็นอย่างอื่นอยู่ดี ดังนั้นนางจึงพูดตัดบทเสียเลย

“ท่านจะคิดอย่างไรก็เป็นสิทธิ์เรื่องของท่าน ข้าไม่พูดกับท่านแล้ว”

“นี่เจ้า!”

เซี่ยหลิ่งเฟยคำรามใส่นาง ก่อนจะควบม้าเข้าไปในป่าด้วยความเร็วรี่ และหยุดลงตรงใต้ต้นไม้ใหญ่

ท่ามกลางความสงสัยของเจียงจิวอิน เซี่ยหลิ่งเฟยตวัดตัวลงจากหลังม้าก่อน จากนั้นอุ้มนางลงมา และผลักนางจนแผ่นหลังบอบบางติดกับต้นไม้ใหญ่

เจียงจิวอินมองสีหน้าโกรธๆ ของเขา ก่อนถามอย่างลนลานว่า “หลิ่งเฟย ท่านคิดจะทำอะไรข้า จะฆ่าข้าอย่างนั้นหรือ!”

เซี่ยหลิ่งเฟยพูดเสียงรอดไรฟัน “ฆ่าเจ้านั้นง่ายมาก สู้ทรมานเจ้าให้เจ็บปวดยิ่งกว่าตายทั้งเป็นไม่ดีกว่าหรือ”

ได้ยินอย่างนั้น นางก็มีสีหน้าหวาดกลัวขึ้นมา มิใช่เพราะกลัวตาย แต่กลัวว่าเขาจะทำอะไรไม่คิด

“หลิ่งเฟย!?”

เขาก้าวเท้าเดินเข้ามาประชิดนางอีกเล็กน้อย ซ้ำยังยันแขนทั้งสองข้างกับต้นไม้ที่อยู่ด้านหลังนาง ทำให้นางถูกกักอยู่ตรงกลาง

ตอนที่เซี่ยหลิ่งเฟยทำท่าจะก้มหน้าลงมา พลันนั้น เจียงจิวอินยกมือขึ้นตวัดใส่หน้าเขาอย่างแรง

ชายหนุ่มนิ่งอึ้ง นางเองก็เช่นเดียวกัน

ความเงียบปกคลุมลงมา ทำให้บรรยากาศรอบตัวเกิดความอึดอัด

เนิ่นนานหลายอึดใจ ในที่สุด ผู้ที่พูดขึ้นมาก่อนเป็นเซี่ยหลิ่งเฟย “ข้าไม่พอใจที่เห็นหนิ่วเจิ้งหั่วมาสู่ขอเจ้า ข้าไม่พอใจที่หนิ่วเจิ้งหั่วเรียกชื่อเจ้าอย่างสนิทสนม ข้าไม่พอใจที่เจ้าโกรธข้าเพราะหนิ่วเจิ้งหั่วคนนั้น จิวอิน ข้าไม่พอใจเจ้า!”

“เซี่ยหลิ่งเฟย ท่าน…” นางขบริมฝีปาก สิ่งที่พูดออกมาเหมือนว่าเขาชอบนางอย่างไรอย่างนั้น

อย่างไรก็ตาม นางก็ไม่กล้าคิดว่าเขาจะชอบนางจริงๆ ทว่าหากไม่เอ่ยถาม ความสงสัยก็จะติดตามนางจนไม่เป็นอันทำอะไร

“ท่านชอบข้าหรือ”

ได้ยินคำถามนั้น ชายหนุ่มนิ่งงัน จับจ้องมองนางไม่คราดครา

ชอบนางหรือไม่นั้น เขาไม่รู้ รู้เพียงว่า…

“ข้าแค่ต้องการเจ้า”

หลิ่งเฟยพูดจบก็อุ้มเจียวจิวอินขึ้นม้าตัวใหญ่ ก่อนที่ตนจะตวัดตัวขึ้นตามหลัง และควบม้ามุ่งหน้าไปยังสำนักคุ้มภัยวิหคเหิน

อีกไม่นาน เขาจะทำให้นางเป็นของเขา ถึงเวลานั้น ความรู้สึกปั่นป่วนในอกที่เกิดขึ้นในตอนนี้อาจหายไปก็เป็นได้

ภายใต้ความเงียบ เจียงจิวอินอึ้งงันกับคำตอบของเซี่ยหลิ่งเฟย ก่อนจะยกมือขึ้นมากุมตำแหน่งของหัวใจ

แม้รู้อยู่แล้วว่าไม่ช้าก็เร็วนางต้องตกเป็นของเขา แต่... เหตุใดหัวใจของนางถึงเจ็บปวดเช่นนี้เล่า!