เจ้าสาวไร้รัง-6 ชีวิตในบ้านหลังใหม่

รุ่งเช้านรีรัตน์สะดุ้งตื่นเพราะแสงแดดเริ่มออกแล้ว นรีรัตน์กำลังจะเดินไปที่เรือนเล็กเพื่อจะไปอาบน้ำแต่งตัว เพราะข้าวของก็ยังมีเหลืออยู่ที่นั่นถ้าคุณหญิงมาติกาถามเธอจะตอบว่าที่มาที่นี่ เนื่องจากไม่อยากรบกวนภูษิตที่กำลังหลับอยู่ ขณะที่กำลังจะเดินผ่านตึกใหญ่เธอก็ได้พบกับคุณพิไลที่เดินออกมาพอดี นรีรัตน์จึงได้ยกมือไหว้

"ไง! เข้าหอคืนแรกก็ต้องระเหเร่ร่อนออกมานอนในสวนเลยเหรอ เป็นแค่การิอาจอยากเป็นหงษ์ หึ.น่าสมเพช" คุณพิไลเอ่ยออกมาพร้อมด้วยใบหน้าที่เย้ยหยัน แล้วเดินจากส่วนตัวหญิงสาวเองก็ไม่ได้ตอบโต้อะไร ก่อนจะเดินไปทางเรือนเล็กเพื่อไปทำธุระของตน และทำหน้าที่ของตนที่เคยทำเป็นประจำทุกวันอย่างที่เคย

นรีรัตน์ทำธุระส่วนตัวเสร็จก็ดูแลงานที่เรือนเล็ก และเตรียมอาหารเช้าเพื่อจะไปป้อนคุณหญิงมาติกาก็ถูกให้เข้าเรียกพบก่อน หญิงสาวจึงละทิ้งงานในมือและเดินไปพบคุณหญิงมาติกาตามคำสั่ง นรีรัตน์เคาะประตูและเมื่อได้รับคำอนุญาตให้เข้าไปได้ หญิงสาวจึงเปิดประตูเข้าแต่ต้องตกใจเมื่อภายในห้องไม่ได้มีแค่คุณหญิงมาติกาแค่คนเดียว เพราะภายในห้องมีภูษิตคุณพิไลและคุณภูเบศอยู่ด้วย พร้อมทั้งนมแช่มที่เป็นแม่นมให้ชายหนุ่มตั้งแต่เยาว์วัย

"คุณท่านเรียกหนูมามีอะไรเหรอคะ" หญิงสาวเอ่ยถามด้วยใบหน้าหวั่นเกรง เพราะกลัวว่าคุณหญิงมาติกาจะรู้ว่าเมื่อคืนเธอถูกเจ้าบ่าวไล่ออกจากห้อง และต้องมานอนฟุบหลับที่สวนหลังบ้านแทน

"ไม่มีอะไรหรอกลูก ต่อไปไม่ต้องเรียกคุณทงคุณท่านหรอกนะ เรียกย่าเถอะลูก" หญิงชราเอ่ยบอกหญิงสาว นรีรัตน์เงยหน้ามองทุกคนที่อยู่ในห้อง คุณพิไลและภูษิตมองด้วยสายตาที่ไม่พอใจ ส่วนภูเบศผู้เป็นพ่อมองด้วยสายตายินดีและเอ็นดู สร้างความไม่พอใจให้สองแม่ลูกเป็นอย่างมาก

"เอิ่ม..แต่ว่า.."

"ไม่ต้องมีตงมีแต่ ฉันให้เรียกอะไรก็เรียกเถอะ" หญิงชราเอ่ยบอกเพื่อตัดปัญหา

"เอาล่ะที่ฉันเรียกทุกคนมาเพราะว่าฉันมีอะไรจะให้ตาภูมิและให้ทุกคนได้รับรู้ ตาภูมิย่าให้บ้านที่เพิ่งซื้อไว้เป็นของขวัญแต่งงานหลานนะ ที่นั่นอยู่ใกล้บริษัทด้วย เผื่อแกทำงานจะได้ไม่ต้องเดินทางไกล อีกอย่างแกก็แต่งงานมีครอบครัวแล้วลองไปใช้ชีวิตครอบครัววกันนะลูก ย่าไม่ได้ไล่นะ แค่อยากให้หลานกับหนูน้ำค้างมีความเป็นส่วนตัว บ้านย่าเตรียมพร้อมไว้ให้แล้ว วันนี้ก็เตรียมเข้าไปอยู่เลยนะย่าจะให้นมแช่มไปอยู่ด้วย หลานทั้งสองจะว่ายังไง"

"คุณแม่จะให้ตาภูมิไปอยู่ที่อื่นเหรอคะ ทำไมคะอยู่ที่นี่มันจะเป็นอะไร หรือเพราะคนบางคนไม่อยากอยู่ถึงต้องพากันไปอยู่ที่อื่น" คุณพิไลเอ่ยถามแม่สามีอย่างไม่พอใจที่จะให้บุตรชายของตนออกไปอยู่ที่อื่น

"ไม่เป็นไรครับคุณแม่ ผมว่าก็ดีเหมือนกันผมจะทำอะไรได้สะดวกหน่อย ผมหมายถึงเวลาไปทำงานอะครับ" เมื่อถูกสายตาทุกคนจับจ้องภูษิตจึงต่อท้ายประโยคที่ตนเองพูดเพื่อจะได้ไม่มีใครสงสัยอะไร มีแต่ผู้เป็นมารดาเท่านั้นที่รู้ว่าที่ตนพูดหมายถึงอะไร

"งั้นหลานทั้งคู่ก็เตรียมตัวได้เลยนะ ก็ไม่มีอะไรแล้วทุกคนแยกย้ายกันไปเถอะ ย่าจะขอพักผ่อนสักหน่อย"

"ค่ะ"

"ครับ" จากนั้นทุกคนก็ออกมานรีรัตน์กลับมาที่ห้องเพื่อเตรียมตัวเก็บของย้ายไปอยู่ที่บ้านหลังใหม่ โดยที่ไม่รู้เลยการที่ย้ายไปอยู่กับภูษิตครั้งนี้จะต้องเจอกับอะไรบ้าง และแน่นอนว่าภูษิตนั้นก็มีแผนที่จะจำกัดกาฝากชีวิตให้ออกไปจากตนให้เร็วที่สุด

บ้านหลังใหม่

"คุณภูมิจะให้นมไปเก็บที่ไหนคะ" นมแช่มเอ่ยถามชายหนุ่ม

"นมไม่ต้องทำหรอกครับ ไปพักผ่อนเถอะเดี๋ยวผมจะให้คนทำเอง" ชายหนุ่มเอ่ยบอกออกไป นมจึงเดินเอาของของตนไปยังห้องนอนตนที่ถูกจัดไว้ให้ ไม่นานนรีรัตน์ก็หอบข้าวของเดินตามเข้ามา และกำลังจะเดินขึ้นชั้นบนเพื่อเอาของขึ้นเก็บตามที่คนดูแลบ้านบอก

"จะไปไหน!!" ภูษิตกระชากเสียงถาม

"หนูจะเอากระเป๋าไปเก็บค่ะ" หญิงสาวเอ่ยตอบออกไปอย่างกลัวๆ

"นั่น ห้องเธออยู่ที่นั่น" ภูษิตชี้ไปทางห้องใต้บันไดที่ส่วนมากคนอื่นจะใช้เป็นห้องเก็บของซะส่วนใหญ่

"ห้องใต้บันไดคือห้องของเธอ อย่างเธอใช้ห้องนั้นเป็นห้องนอนเหมาะสมแล้ว ไม่ต้องสะเออะอยากนอนห้องข้างบนหรอก คงคิดสินะว่าจะได้นอนห้องเดียวกับฉัน อย่าฝันซะให้ยากคนอย่างเธอเหมาะกับห้องใต้บันไดที่สุดแล้ว ดีแค่ไหนที่ไม่ไล่ไปนอนห้องคนใช้" ภูษิตชี้ไปทางห้องใต้พร้อมกับบอกหญิงสาวด้วยใบหน้าและน้ำเสียงเย้ยหยัน

"ค่ะ คุณภูมิหนูทราบแล้วค่ะ" นรีรัตน์ตอบออกไปอย่างเข้าใจ และกำลังจะหมุนตัวเดินไปทางห้องใต้บันได แต่ยังไม่ทันจะได้ไปชายหนุ่มก็เอ่ยขึ้นต่อ

"หน้าที่ของเธอคือ ดูแลบ้าน กวาด ถู ซักผ้า ล้างจาน ทำกับข้าว ล้างห้องน้ำ แม้กระทั่งทำสวน และดูแลทุกๆอย่าง ทำแบบคนรับใช้เขาทำกันเข้าใจไหม?"

"ค่ะ หนูเข้าใจแล้วค่ะ"

"ฉันบอกเธอไว้ก่อนนะว่าเธอไม่ได้อยู่ในฐานะภรรยาฉัน แต่เธออยู่ในฐานะคนรับใช้ต่างหาก ขนของไปเก็บให้หมด แล้วขึ้นไปทำความสะอาดจัดห้องให้ฉัน ห้ามมีฝุ่นแม้แต่นิดเดียวไม่งั้นเธอเจอดีแน่ เข้าใจไหม!!" นรีรัตน์ได้พยักหน้ารับคำสั่งจากภูษิต ก่อนจะรีบไปทำตามคำสั่งที่เขาบอก เธอเข้าใจดีว่าเขาเกลียดเธอ หญิงสาวรับรู้มาตลอดแค่1ปีตามที่เขาบอกเธอก็จะเป็นอิสระ และการตอบแทนบุญคุณทำตามคำขอร้องของคุณท่านก็จะสิ้นสุด หญิงสาวหวังว่าเขาจะไม่ใจร้ายกับเธอมากนัก และตัวเธอเองก็จะไม่ไปทำอะไรขวางหูขวางตาเขา

หลายอาทิตย์ต่อมา

นรีรัตน์ใช้ชีวิตอยู่ในบ้านหลังนี้ที่ไม่ต่างอะไรกับคนใช้ ไม่สิเธอเป็นคนใช้ต่างหากอย่างที่เขาได้เคยบอกไว้ บางครั้งเขาก็กลั่นแกล้งเธอใช้งานหนักจนเธอแทบไม่ได้พักผ่อน ส่วนนมแช่มเขาสั่งให้อยู่เฉยๆไม่ให้ทำอะไร จะทำอย่างเดียวคือทำความสะอาดห้องของเขาซึ่งเขาไม่ต้องการให้นรีรัตน์ย่างกายเข้าไปในห้องแม้แต่นิดเดียว นมเองก็ไม่สามารถเอ่ยพูดอะไรได้ ได้แต่พูดปลอบใจให้กับหญิงในบางครั้งที่เห็นนรีรัตน์ทำหน้าเศร้าเวลาถูกภูษิตต่อว่าแรงๆ แทบทุกครั้งที่เจอหน้า

นรีรัตน์ทำทุกอย่างเสร็จก็เตรียมตัวออกไปจ่ายตลาดในช่วงเย็น เพื่อจะกลับมาทำกับข้าวให้ทันเวลามื้อเย็นเพราะเกรงว่าถ้าทำช้าจะทำให้ภูษิตนั้นไม่พอใจ ในขณะนั้นเองนักรบกับสุพจน์และภูวดลเพื่อนสนิทของภูษิตได้เดินเข้ามา

"สวัสดีค่ะ คุณนักรบ คุณสุพจน์ คุณภูวดล" หญิงสาวยกมือไหว้สวัสดีชายหนุ่มทั้งสามคนที่เดินเข้ามา

"สวัสดีครับน้องน้ำค้าง" ทั้งสามหนุ่มรับไหว้และตอบกลับ

"น้องน้ำค้างกำลังจะไปไหนเหรอครับ?" เป็นนักรบเองที่ถามขึ้น

"หนูกำลังจะออกไปจ่ายตลาดค่ะ จะมาทำมื้อเย็นให้คุณภูมิทาน" นรีรัตน์เอ่ยตอบออกไป

"จะไปก็รีบไป มายืนเสนอหน้าอยู่ทำไมเกะกะรกหูรกตา และอย่าลืมหากับแกล้มมาให้ฉันด้วยล่ะ ฉันให้เวลาชั่วโมงหนึ่งหวังว่าคงมากพอนะ ฉันเป็นคนใจร้อนไม่ชอบรออะไรนาน ไปได้แล้วยืนบื้ออยู่ได้" ภูษิตที่เดินลงมาได้ยินเสียงพูดคุยพอดีจึงพูดแทรกขึ้นมาด้วยความไม่พอใจ ซึ่งวันนี้เขามีนัดกับเพื่อนๆฉลองบ้านใหม่

"มาหากูไม่คิดจะทักกูเลยไง"

"เอ้าอะไรของมึงกูเอ่ยทักน้องเขาตามมารยาท มึงบ้าเปล่าเนี้ย" เป็นสุพจน์ที่ตอบกลับมา

"ไม่จำเป็น พวกมึงก็ไม่ต้องสนใจยัยนั่นหรอก ไร้สาระ"

"อะไร นั่นเมียมึงนะไอ้ภูมิ" ภูวดลพูดขึ้น

"เมียห่าอะไรของมึง เหมือนตัวถ่วงในชีวิตกูมากกว่า"

ทุกคนต่างเงียบไม่ได้พูดอะไรต่อ ได้แต่ส่ายหน้าให้กับเขาเพราะทุกคนรู้ว่านิสัยของภูษิตนั้นเป็นยังไง

"และเรื่องริสามึงจะทำยังไงอีกไม่นานเขาก็จะกลับมาไทยแล้วนี่"

"กูจัดการได้สบายพวกมึงก็รู้ดี " จากนั้นพวกหนุ่มๆก็นั่งดื่ม และคุยกันอย่างสนุกสนาน

หลังจากที่น้ำค้างเองกลับมาทำอาหารให้กับกลุ่มเพื่อนๆของภูษิตที่นั่งดื่มกันอยู่ที่ริมสระน้ำ หญิงสาวที่เดินนำอาหารไปให้ และเป็นนักรบที่ลุกขึ้นยืนเพื่อนจะช่วยรับจานอาหารในมือของนรีรัตน์ เพราะเห็นว่าถ้วยต้มยำร้อนทำให้มือของทั้งคู่ประสานกันโดยไม่ตั้งใจ และจังหวะนั้นเองภูษิตเงยหน้าขึ้นมาเห็นพอดี สร้างความไม่พอใจให้ชายหนุ่มเป็นอย่างมาก นรีรัตน์เหลือบเห็นสายตาของเขาก็เกิดอาการชาวาบไปทั้งตัวจึงรีบชักมือกลับทันที และรีบออกไปทันที

เหตุการณ์ที่เกิดทุกคนต่างดูออกว่าตัวภูษิตนั้นไม่พอใจเป็นอย่างมาก แต่ตัวชายหนุ่มก็ได้แต่เก็บไว้ในใจไม่พูดออกมาเกรงว่าจะหมดสนุก จากนั้นพวกเขาก็นั่งดื่มกินกันต่อ โดยในใจภูษิตเองนั้นกำลังลุกเป็นไฟ

นรีรัตน์หลังจากจัดการทำอะไรเสร็จก็กลับเข้าห้องของตนเพื่อจะเตรียมตัวจะพักผ่อน เนื่องจากวันนี้หญิงสาวเหนื่อยและเพลียมากเพราะตอนที่ออกไปตลาดฝนเกิดตกด้วย ความที่กลัวจะกลับมาไม่ทันเวลาตามที่เขากำหนดเธอจึงวิ่งฝ่าสายฝนกลับมาบ้าน ทำให้เธอรู้สึกเหมือนจะไม่สบาย ในขณะที่หญิงสาวสวดมนต์เสร็จกำลังจะเข้านอนก็ได้ยินเสียงทุบประตูเสียงดังสนั่น

ปัง..ปัง..ปัง!!!...

"ประตูสิ!!"

ปัง..ปัง..ปังงงงง!!!!

"ฉันบอกให้เปิดประตูไง" ภูษิตที่อยู่อารมณ์โกรธ และอาการมึนเมาได้มาเคาะประตูเรียกหญิงสาว

ปัง..ปังงงงงงง...

"กูบอกให้เปิดดดดด!!!!!!"

นรีรัตน์ลุกขึ้นไปเปิดประตูให้กับชายหนุ่มที่กำลังเคาะ ไม่น่าเรียกว่าเคาะควรเปลี่ยนเป็นทุบซะมากกว่าอย่างงุนงง เพราะร้อยวันพันปีชายหนุ่มไม่เคยมาร้องเรียกเธอเลยไม่ว่าจะดึกแค่ไหน

"คุณภูมิมีอะไร..อ๊ะ.!!!!" นรีรัตน์ยังเอ่ยไม่ทันจบก็ถูกชายผลักเข้ามาในห้อง ตามตัวของเขาที่เข้ามาและปิดประตูกดล็อกห้อง นรีรัตน์ตกใจและไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงทำแบบนี้

"เธอนี่มันทั้งแรดทั้งร่านจริงๆนะ ถึงขนาดต้องไปอ่อยเพื่อนฉัน" ภูษิตพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงดูแคลน

"หนูเปล่านะคะคุณภูมิ หนูไม่ได้อ่อยใครทั้งนั้น คุณภูมิกำลังเข้าใจหนูผิด" นรีรัตน์เอ่ยบอกคนตรงหน้าไป เพราะเธอไม่ได้ทำอย่างที่เขาพูด

"ฉันเห็นอยู่เต็มสองตายังกล้าตอแหล แล้วที่ไปอ่อยไอ้นักรบและจับไม้จับมือกับมัน คืออะไรตอบฉันมาสิ ถ้าไม่เรียกว่าอ่อย"

"หนูเปล่านะคะคุณภูมิ มันเป็นอุบัติเหตุ ชามมันร้อน คุณนักรบเองเขารีบมารับเลยทำให้มือมันไปโดนกันเอง หนูไม่ได้อ่อยใครเลย คุณภูมิกำลังเข้าใจผิด"

"หึ!!! มึงนี่ไม่ได้ตอแหลเก่งอย่างเดียวนะ ยังตีหน้าเศร้าเล่าถามเท็จได้อีก กูเห็นอยู่เต็มสองตาไหนจะสายตาที่มันมองมึงอีก อย่างว่าดูนางให้ดูแม่ แม่มึงเป็นยังไงลูกก็คงไม่ต่าง อีชั่ว!!"

"เพียะ...คุณภูมิจะว่าหนูยังไงก็ได้แต่คุณภูมิไม่มีสิทธิ์มาว่าแม่หนู"

"อีกาฝากมึงกล้าตบหน้ากูเหรอ!!!"

____