เจ้าสาวไร้รัง-5 แต่งงาน

"อะไรนะตาภูมิ ลูกบอกว่ายอมรับปากคุณย่าเพื่อยอมที่จะแต่งงานกับยัยเด็กนั่นเหรอ? อกอีแป้นจะแตก ทำไมลูกถึงยอมรับปากล่ะ..ไหนลูกบอกลูกเกลียดมัน และหนูริสาล่ะลูกจะทำไง " คุณพิไลเอ่ยปากถามบุตรชายอย่างตกใจเมื่อภูษิตมาบอกว่าตนจะยอมแต่งงานกับนรีรัตน์ตามที่ผู้เป็นย่าขอ

"คุณแม่ใจเย็นๆสิครับ ที่ผมรับปากคุณย่าเพื่ออยากจะทำอะไรเพื่อคุณย่าบ้าง และอีกอย่างผมจะทำคงไม่ให้นังกาฝากนั่นมันมีความสุขสบายหรอกครับคุณแม่ ส่วนเรื่องริสาผมจะคุยกับเขาเอง ริสาเองก็คงไม่มีปัญหาอะไรหรอกครับคุณแม่ก็น่าจะรู้ดี"

"ลูกมีแผนเหรอ" พิไลเอ่ยถามบุตรชายด้วยความสงสัย

"ครับ ในเมื่ออยากได้ผมเป็นผัวมากนักผมก็จะจัดให้แบบเต็มที่ คุณแม่รอดูเถอะครับ"

สักพักชายหนุ่มก็เดินขึ้นไปยังห้องนอนเพื่อพักผ่อน และโทรบอกเรื่องที่ตนจะแต่งงานให้แฟนสาวรู้

กริ้งงงงงงงง

"ฮัลโหล ว่าไงคะที่รัก ริสาคิดถึงภูมิจังเลยค่ะ" หญิงสาวเอ่ยบอกคนปลายสาย ในขณะที่ส่งสัญญาณบอกชายหนุ่มคนข้างๆให้เงียบห้ามส่งเสียงออกมา เพราะกลัวว่าคนปลายสายจะได้ยิน

"ครับริสา ผมก็คิดถึงริสาเหมือนกัน" ชายหนุ่มเอ่ยบอกกับแฟนสาว

"มีอะไรหรือเปล่าคะ น้ำเสียงฟังดูไม่ดีเลย" หญิงสาวเอ่ยถามแฟนหนุ่ม

"คือผมมีเรื่องที่อยากจะบอกให้ริสารู้ ว่าผมจำเป็นต้องแต่งงานกับนรีรัตน์เพราะคุณย่าท่านได้ขอร้อง" ภูษิตเอ่ยบอกแฟนสาวของตน

"หมายความว่ายังไงคะ ทำไมภูมิต้องยอมแต่งกับมัน ไหนภูมิบอกว่าภูมิเกลียดมันไงคะ" ริสาถามแฟนหนุ่มของตนเองด้วยน้ำเสียงโมโห เนื่องด้วยหญิงสาวคบหาดูใจมากับภูษิตตั้งหลายปี แต่ไม่มีทีท่าว่าเขาจะเอ่ยขอตนแต่งงานเลยสักครั้ง แล้วนี่อะไรเขาบอกว่าคุณย่าของเขาป่วยหนักต้องรีบบินกลับก่อนกำหนดตั้งหลายเดือน แต่กลับไปแค่สองวันก็โทรมาบอกเธอ แบบนี้จะไม่ให้เธอโมโหได้ยังไง และตัวหญิงสาวเองก็มีเหตุผลที่ยอมคบหากับภูษิตและอดทนกับนิสัยของเขาเพื่อต้องการจะแต่งงานกับเขาเพราะครอบครัวของเธอกำลังจะถูกฟ้องล้มละลาย เธอจึงต้องหวังพึ่งครอบครัวเขาเพื่อพยุงธุรกิจของครอบครัวหญิงสาวไว้

"เอาเป็นว่าผมมีเหตุผลของผม ผมขอเวลาแค่ปีเดียว แล้วผมจะรีบหย่า เราก็ยังไม่ได้เลิกกันนะริสาเราก็ยังคบกันเหมือนเดิม" ชายหนุ่มบอกแฟนสาวเพื่อให้เธอใจเย็นลง เพราะตัวเขาเองก็เข้าใจความรู้สึกของแฟนสาวเหมือนกันที่อยู่ๆคนรักจะไปแต่งงานกับคนอื่นทั้งที่คบกันมาตั้งหลายปี แถมว่าที่เจ้าสาวของเขายังเป็นคนที่เขาเกลียดเข้ากระดูกดำ

"ภูมิหมายความว่าไงคะ ที่ภูมิจะต้องแต่งงานกับแม่คนนั้นและเราจะยังไม่เลิกกัน หมายความว่าภูมิจะยังไม่เลิกกับริสาใช่ไหมคะ " หญิงสาวเอ่ยถามแฟนหนุ่มออกไปด้วยความโล่งอกที่เขายังไม่เลิกกับเธอ

"ครับ ริสาไม่ต้องคิดมากนะ ผมยังเหมือนเดิมกับริสา ขอแค่ไว้ใจผมเท่านั้น ผมบอกเลยว่าผมไม่มีทางที่จะรักยัยนั่นโดยเด็ดขาด เดี๋ยวผมจะโอนเงินไปให้นะ5แสนบาทค่าทำให้ตกใจ "

"จริงนะคะภูมิ ริสาไว้ใจภูมิค่ะ ขอบคุณมากนะคะภูมิ " หนุ่มสาวคุยกันอีกสักพักก็วางสายไป ทางด้านริสานั้นยังรู้สึกไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นักแต่ตนก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะในเมื่อชายหนุ่มเองก็รับปากว่าจะไม่เลิกกับตน แถมยังโอนเงินมาให้ใช้อีกเธอก็จะอยู่เงียบๆแบบนี้ของเธอดีกว่า

"อย่าทำหน้าแบบนี้สิครับที่รัก หน้างอไม่สวยนะ" เจษฎากรณ์คู่ขาของอลิสราเอ่ยถาม ทั้งคู่แอบมีสัมพันธุ์กันลับๆมาสักพักหนึ่งแล้ว และตัวของเจษฎากรณ์เองก็ดูแลเอาใจหญิงสาวเป็นอย่างมาก ทำให้อลิสราหลงชายหนุ่มเป็นที่สุด ถ้าเปรียบกับภูษิตเจษฎากรณ์ดีกว่าเป็นไหนๆ ภูษิตมีดีแค่รวยกว่าเท่านั้นเอง

"ถ้าไม่อยากให้ริสาหน้างอ เจษก็ช่วยทำให้ริสาอารมณ์ดีสิคะ "

"จัดให้ตามคำขอครับนางฟ้าของผม ผมรักคุณ" และทั้งคู่ก็บรรเลงเพลงสวาทกันอย่างดูดดื่มอย่างไม่มีใครยอมใครตลอดวัน

ณ.คฤหาสน์สุวรรณมณีวงศ์ 

นรีรัตน์กำลังป้อนข้าวให้คุณหญิงมาติกาอยู่ ขณะนั้นเองภูษิตก็เดินเข้ามาหาเพื่อจะมาเยี่ยมคุณย่า และตั้งใจมาหญิงสาวเพื่อจะพูดคุยอะไรบางอย่างกับเธอ

"ฟอดดดๆๆ แก้มคุณย่าหอมที่สุดเลยครับ ชื่นใจจังที่ได้หอม มันทั้งนุ่มทั้งหอมที่สุดเลย" ภูษิตเอ่ยชมผู้เป็นผู้เป็นย่าอย่างอารมณ์ดี โดยที่สายตาไม่มองนรีรัตน์เพียงสักนิด แถมตอนที่นรีรัตน์นั้นยกมือไหว้ภูษิต ภูษิตยังหันหน้าหนีและไม่มีการรับไหว้นรีรัตน์ ชายหนุ่มทำเหมือนนรีรัตน์เป็นแค่อากาศธาตุไม่มีตัวตน นรีรัตน์ได้แต่ก้มหน้าก้มตาหลบเพราะตัวหญิงสาวเองก็ไม่กล้าสบตาชายหนุ่ม เพราะความทรงจำในวัยเด็กยังฉายชัดในวันเกิดของเขาที่ผลักเธอตกสระน้ำเธอเกือบเอาชีวิตไม่รอด

"เอาล่ะ มาก็ดีแล้วย่าจะได้พูดเรื่องแต่งงานของหลานกับหนูน้ำค้างทีเดียว" หญิงชราเอ่ยบอกออกไป ทำให้ทั้งคู่เผลอสบตากันอย่างบังเอิญ

"ย่าจะจัดงานให้พวกเธอทั้งสองคนที่คฤหาสน์ของเรานี่แหละ แขกเหลื่อย่าก็เชิญมาแล้วส่วนปลัดอำเภอย่าก็จัดการให้เรียบร้อย ย่าจะให้พวกเธอทั้งสองคนแต่งกันภายในอีกสามวัน มีใครจะค้านอะไรไหม" คุณหญิงมาติกาเอ่ยถามผู้เป็นหลานชายและเด็กสาวในปกครอง

"ตามใจคุณย่าครับ ผมยังไงก็ได้ " ชายหนุ่มเอ่ยบอกผู้เป็นย่า ส่วนนรีรัตน์ก็ได้แต่ส่ายหัวเพื่อบอกให้รู้ว่าตนไม่ขัดข้องอะไร

หลังจากภูษิตคุยกับย่าเสร็จเขาจึงออกมาหานรีรัตน์ที่สวนด้านหลังเรือนเล็ก เพื่อที่จะคุยกับเธอ

"ไง..อีกสามวันก็จะได้แต่งงานกับฉันแล้ว เป็นไงดีใจไหมที่จะได้ฉันเป็นผัวสมใจอยาก เธอคงไปเป่าหูพูดอะไรให้คุณย่ามาขอให้ฉันแต่งงานกับเธอล่ะสิ อยากเป็นคุณนายของสุวรรณมณีวงศ์จนตัวสั่นเลยล่ะสิถึงยอมถวายตัวมาให้ฉัน" ชายหนุ่มพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

"ไม่นะคะ..คุณภูมิหนูไม่เคยคิดแบบนั้นเลย หนูไม่เคยคิดที่จะเป็นคุณนายของที่นี่และไม่เคยคิดทำอะไรที่คุณภูมิพูดเลยสักอย่างเดียว" หญิงสาวก้มหน้าพูดตอบชายออกไป เธอไม่เคยคิดแบบที่ภูษิตพูดออกมาจริงๆ ทั้งหมดมันเป็นความคิดของคุณหญิงมาติกา เธอก็ไม่สามารถปฏิเสธคำขอร้องของผู้มีพระคุณได้

ภูษิตกระชากต้นแขนของนรีรัตร์เข้ามาทั้งสองข้าง และมองนรีรัตน์ด้วยสายตากรุ่นโกรธ แรงบีบที่ต้นแขนทำให้กระดูกของหญิงสาวแทบจะละเอียด

"หึ..ตอแหล อย่างเธอนี่นะไม่คิด นิสัยลูกกับแม่มันก็ไม่ต่างหรอก แม่เป็นไงลูกก็คงต้องเป็นแบบนั้น อยากสบายจนยอมทำทุกอย่างอมวัดทั้งวัดมาพูดฉันยังไม่เชื่อเลย ฉันจะบอกอะไรเธออย่างหนึ่งนะว่าฉันจะยอมแต่งกับเธอแค่ปีเดียว แล้วฉันจะอย่าทันที แต่ถ้าทนไม่ไหวก่อนจะเป็นฝ่ายขอฉันอย่าเองก็ได้นะฉันยินดี แต่ฉันเข้าใจว่าเธอมันด้านอดทนได้อยู่แล้วล่ะ และอย่าคิดว่าแต่งงานจดทะเบียนกับฉันแล้วเธอจะสุขสบาย เตรียมตัวเตรียมใจไว้ได้เลย และฉันจะไม่มีวันแตะต้องร่างกายเน่าๆของเธอแน่ "

"ฉันพูดตรงๆ ว่าฉันขยะแขยงเธอที่สุดและอย่ามาใกล้ฉันเด็ดขาด น่ารังเกียจ และอย่ามายุ่งเรื่องส่วนตัวของฉัน ถ้าเธอล้ำเส้นฉันอีกนิดเดียว ได้เห็นดีกันแน่ จำใส่หัวของเธอไว้ด้วย" พูดจบภูษิตก็เหวี่ยงร่างของนรีรัตน์ลงพื้นทันที ทำให้ร่างของเธอนั้นกระแทกกันพื้นอย่างจัง หญิงสาวกลั้นน้ำตาและเสียงสะอื้นไว้ เพราะไม่กล้าปล่อยให้ไหลออกมา กลัวว่าเขาจะคิดว่าเธอสำออย

"ค่ะ หนูเข้าใจแล้วค่ะ หนูจะทำตามคำสั่งที่คุณภูมิสั่งทุกอย่างค่ะ " หญิงสาวได้แต่ก้มหน้าตอบออกไปโดยไม่กล้าสบตาของเขา

จากนั้นชายหนุ่มก็เดินจากไปโดยไม่สนใจหญิงสาวที่นั่งอยู่กับพื้นแม้แต่นิดเดียว

วันแต่งงาน

วันนี้นรีรัตน์แต่งชุดไทยยิ่งตกแต่งใบหน้าก็ยิ่งทำให้นรีรัตน์นั้นดูสวยหวานขึ้นไปอีก ปากนิดจมูกรั้นเชิด เกล้าผมขึ้นปล่อยปอยผมลงมาเล็กน้อย ทำให้แขกที่มางานเอ่ยปากชมไม่ขาดปากแม้กระทั่งตัวเจ้าบ่าวเองที่สะดุดตาจนเผลอมองเจ้าสาวของตนอยู่นาน แต่พอเรียกสติกลับมาได้เจ้าบ่าวเปลี่ยนเป็นแววตาที่เกลียดชังเช่นเดิมทันที

ส่วนเจ้าบ่าวแต่งตัวด้วยไทยนุ่งโจงกระเบนจากที่หล่ออยู่แล้วยิ่งส่งผลให้หล่อขึ้นไปอีก ช่วงเช้าก็มีพิธีแบบไทยๆตักบาตรพระรดน้ำและสวมแหวนพิธีเป็นไปอย่างเรียบง่าย โดยคุณหญิงมาติกาเป็นผู้ใหญ่ฝ่ายเจ้าสาว ภูเบศและคุณพิไลเป็นผู้ใหญ่ฝ่ายเจ้าบ่าว แขกก็มีแค่คนสำคัญเท่านั้นไม่ได้มีเยอะ เพราะตัวเจ้าบ่าวเองอยากให้พิธีแบบง่ายๆแขกไม่ต้องเยอะยิ่งเงียบยิ่งดี ช่วงค่ำก็มีงานเลี้ยงเล็กๆ ภูษิตยืนรับและทักทายแขกด้วยใบหน้าบอกบุญไม่รับ

"เฮ้ย! ไอ้ภูมิ ทำไมมึงทำหน้าแบบนี้วะ ไม่ดีใจไงที่จะมีเมียแล้ว แถมสวยซะด้วย ไม่คิดว่าน้องน้ำค้างโตขึ้นมาจะสวยขนาดนี้นะเนี้ย" สุพจน์เอ่ยแซวภูษิตที่เข้ามานั่งดื่มที่โต๊ะของตน

"ดีใจกับผีนะสิ กูเบื่อจะตายอยู่และ แค่คิดที่ว่าต้องอยู่ร่วมบ้านเดียวกันกับยัยนั่นกูก็รังเกียจ แต่ไม่เป็นไรกูจะทำยัยนั่นรู้ว่าการที่อยากได้กูเป็นผัวนั้นมันคือนรกดีๆนี่เอง แค่คิดก็สนุกแล้ว "

"มึงคิดจะทำไรไอ้ภูมิ กูว่าน้องน้ำค้างเขาไม่คิดแบบที่มึงคิดหรอกนะ มึงเกลียดน้องเขาเลยอคติไปเอง" นักรบเพื่อนสนิทกลุ่มเดียวกันเอ่ยบอกกับภูษิต

"มันเรื่องจริงที่ยัยนั่นอยากได้กูเป็นผัวจนตัวสั่น มองจากดาวอังคารยังดูรู้ พอๆหยุดพูดรำคาญมาชนแก้วกันดีกว่า"

ภายในห้องนอนรีรัตน์อาบน้ำเปลี่ยนชุดและเผลอนอนหลับอยู่บนเตียงของเขาเพราะเหนื่อยมาทั้งวัน ตัวเธอนั้นได้ขึ้นมาตั้งนานแล้วส่วนเจ้าบ่าวนั้นดื่มอยู่กับเพื่อนๆของเขา และเวลาเกือบเที่ยงคืนภูษิตก็กลับขึ้นมาด้วยอาการมึนเมา พอเปิดประตูเข้ามาเห็นหญิงสาวนอนอยู่บนเตียงจึงเกิดอาการโมโหบวกด้วยอาการที่เมา เดินเข้ามาถกผ้าห่มออกจากตัวเธอและจับตัวของนรีรัตน์เหวี่ยงลงกับพื้น

"ใครสั่งให้มานอนบนเตียงกูสกปรก ถึงจะแต่งงานแล้วกูก็ไม่อนุญาตให้มึงเข้ามาในห้องกู"

"ขอโทษนะคะที่หนูเข้ามา" หญิงสาวก้มหน้าพูดอย่างหวาดกลัวอีกฝ่าย

"อีกาฝาก...กูเกลียดมึง ออกไป!!!!"

"หนูขอโทษ...ฮือ..ฮืออออออ" นรีรัตน์ไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้อีกต่อไป พูดจบตนก็เดินออกมาจากห้องนอนของชายหนุ่มทันที ถ้าอยู่ต่อเธอกลัวว่าเขาจะทำร้ายเธออีกก็ได้

"ฮึก..ฮึก..ฮือ..ฮือ" หญิงสาวได้แต่นั่งร้องไห้อยู่ที่สวนหลังบ้านเพราะไม่รู้ว่าจะไปนอนที่ไหน จะกลับเรือนเล็กก็กลัวคุณหญิงมาติกาจะต่อว่าภูษิต และถ้าเป็นอย่างนั้นมันอาจจะไม่ดีกับตัวเธอจะนอนห้องรับแขกก็กลัวเกะกะขวางตาคนในบ้าน หญิงสาวจึงนั่งอยู่แบบนั้นและผล็อยหลับไปที่โต๊ะหินอ่อนในสวนที่เธอนั่งอยู่

________