เจ้าสาวไร้รัง-4 คำขอร้อง

ตั้งแต่คุณภูมิไปเรียนต่างประเทศ"น้ำค้าง"ก็อยู่รับใช้คุณหญิงมาติกามาตลอด หลังจากเหตุการณ์คืนนั้น เดือนแรมตั้งใจที่จะไปจากคฤหาสน์นี้ทันที เพราะอดทนสงสารบุตรสาวไม่ได้แต่คุณหญิงมาติกาและภูเบศได้ขอร้องเอาไว้ เพราะรู้ดีว่าหลานชายทำกับเด็กหญิงไว้ขนาดไหน

และสิ่งที่คุณหญิงและภูเบศทำสร้างความขุ่นเคืองใจแก่คุณพิไลเป็นอย่างมาก ระยะเวลาที่บุตรชายอยู่เมืองนอกพิไลจะคอยโทรรายงานและตีไข่ใส่สีให้บุตรชายฟังตลอด และมันยิ่งเพิ่มความเกลียดชังแด่เด็กหญิงและมารดามากขึ้นเรื่อยๆ

11 ปีต่อมา

แคลิฟอร์เนีย..สหรัฐอเมริกา

"จำไว้ยัยกาฝาก เธอต้องเจ็บ ต้องปวด"

"ฉันเกลียดเธอ เกลียด..โธ่เว้ย!!!! สาระเลว"

"เพล้งงงง..เพล้งงงงงง...กูเกลียดพวกมึงสองแม่ลูก"

"ภูมิ...ขาาาาาาาาาาา...ทำอะไรอยู่คะ? ริสา...ง่วงแล้ว..."

ริสาคนรักของภูษิตที่อยู่แคลิฟอร์เนียด้วยกัน ทั้งคู่เรียนที่เดียวกันจนได้ถูกตาต้องใจจนแฟนกันในที่สุด การที่ภูษิตมีคนรักอยู่แล้ว คุณพิไลรับรู้ทุกอย่าง เพราะ ..อลิสรา วิเชียร์โรนจ์..ก็คือไฮโซสาวที่ทุกคนรู้จักดี พิไลรักและเอ็นดูริสาเป็นอย่างมาก เพราะด้วยฐานะและชาติตระกูลเหมาะสมกับบุตรชาย

"ผมอารมณ์ไม่ดี..ผมขอโทษ ที่ทำให้ริสาตื่น มามะผมจะทำให้ริสา..เพลีย..และหลับเอง.."

อ๊าาา...อ๊าาา...ที่รัก...ซี้ด..ซี้ด..อ่ะ..อะ...อ๊าาาาาาาา...

"ริสามีความสุขมากค่ะภูมิ ฟอดดดด....."

"ครับ ผมก็มีความสุขมาก เดี๋ยวผมจะกลับไทยในอีกสามเดือนแล้ว ริสารีบเคลียร์ทุกอย่างแล้วบินตามผมไปนะ"

"ค่ะภูมิ ริสาจะรีบเคลียร์งานและตามภูมิไปที่ไทยนะคะ แต่?ริสาขอมัดจำแบบหนักๆ ได้ไหมคะภูมิ"

ภูษิตยิ้มกริ่มแล้วก็จัดให้ตามทุกอย่างที่คนรักขอ "ซี้ดดดดด......อ่าาาาาาา"

รุ่งเช้าวันต่อมาในขณะที่คู่หนุ่มสาวหลับอยู่

กริ้งงงง.....กริ้งงงงงงงงงงงงงง

"ตาภูมิ นี่พ่อเองรีบกลับมาด่วนคุณย่าป่วยหนัก ร้องหาแต่แก รีบกลับมานะลูกมันนานแล้วนะ กลับมาได้แล้ว..ฮึก..ฮึก."

ใจที่เคยแข็งดั่งหินผาพอได้ยินที่บิดาพูดทุกอย่างก็พังทลาย ภูษิตมีลางสังหรณ์ไม่ดีอยู่แล้วเพราะภูมิรู้สึกแปลกๆ วูบไหวในใจและคิดถึงแต่คุณย่าเพราะตั้งแต่ถูกส่งให้มาเรียนต่างประเทศตั้งแต่10กว่าปีก่อน ภูษิตก็ไม่เคยกลับไปเหยียบคฤหาสน์สุวรรณมณีวงศ์อีกเลย

"ครับ ผมจะกลับไทยด่วน!!!! โธ่เว้ยยยย!!!!!!"เ

มื่อทางไทยส่งข่าวมาว่าคุณหญิงมาติกาป่วยหนัก ท่านนอนติดเตียงและเริ่มเพ้อหาหลานชายเพียงคนเดียว

"ภูมิ..ภูมิ...ย่าคิดถึงมากอดลูก..ภูมิ..."

"ครับ คุณย่า ผมก็รักและคิดถึงคุณย่ามากครับ ฮือ.ฮือ.ฮึก.ฮึก" ภูษิตกอดตอบหญิงชราอย่างคิดถึง

"เป็นไงบ้างลูกสบายดีไหม ทำไมไม่กลับมาหาย่าเลย ไม่รักย่าคนนี้แล้วเหรอลูก" หญิงชราเอ่ยถึงมาด้วยน้ำเสียง "โถ่..คุณย่าผมคิดถึงคุณย่ามากครับมากที่สุดเลย คุณย่าต้องอยู่กับผมไปนานๆ นะครับ" ภูษิตเอ่ยบอกผู้เป็นย่าด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม

"ตาภูมิย่ามีเรื่องจะขอร้อง หลานจะทำให้ย่าได้ไหมลูก?" ผู้เป็นย่าเอ่ยถามออกไป

"ภูมิแต่งงานกับหนูน้ำนรีรัตน์ได้ไหมลูก คิดซะว่าทำเพื่อย่าครั้งสุดท้าย" นรีรัตน์ที่คุณหญิงมาติกาเอ่ยถึงคือน้ำค้างบุตรสาวของเดือนแรมนั่นเอง

"อะไรนะ! คุณย่าจะให้ผมแต่งงานกับยัยกาฝากนั่นเหรอครับ"

"ผมไม่แต่ง ให้ตายยังไงผมก็ไม่แต่ง คุณย่าก็รู้ว่าผมเกลียดสองแม่ลูกนั่นขนาดไหน"

"จะจงเกลียดจงชังอะไรนักหนาเรื่องมันก็ผ่านมาเป็น10ปีภูมิยังไม่ลืมอีกเหรอลูก อีกอย่างแม่เดือนเขาก็จากไปแล้ว แกก็ควรปล่อยวางได้แล้วนะตาภูมิ" ผู้เป็นย่าเอ่ยบอกหลานชายอย่างใจเย็น

เมื่อ14ปีก่อนเดือนแรมสูญเสียสามีผู้เป็นเสาหลักของครอบครัวจากอุบัติเหตุ เธอจึงต้องทำงานหนักโดยเป็นแม่บ้านที่อพาร์ทเม้นท์แห่งหนึ่งเพื่อหาเลี้ยงนรีรัตน์บุตรสาวของตนเพียงลำพัง จนวันหนึ่งบังเอิญเจอกับคุณหญิงมาติกาโดยบังเอิญ ท่านจึงได้เอ่ยชวนให้มาอยู่คฤหาสน์สุวรรณมณีวงศ์ด้วยกัน แม้เดือนแรมจะปฏิเสธก็ตามแต่คุณหญิงมาติกาก็ไม่ยอมพยายามขอร้องจนสำเร็จ เดือนแรมจึงพาบุตรสาววัย7ขวบเข้ามาอยู่ที่คฤหาสน์หลังนี้ในฐานะคนของคุณหญิงมาติกาซึ่งจะคอยดูแลทุกอย่างในเรือนเล็กและดูแลคุณหญิงมาติกาด้วยเช่นกัน

แล้วเมื่อ5ปีก่อนเดือนแรมตรวจพบเจอโรคร้ายและอยู่ได้แค่1ปีเดือนแรมก็จากไปอย่างสงบ โดยฝากนรีรัตน์ในวัย17ปีให้อยู่รับใช้คุณหญิงมาติกาต่อไป คุณหญิงมาติการับปากเดือนแรมและส่งเสียเลี้ยงดู ส่งเรียนจบ คุณหญิงมาติกาเองก็รักใคร่เอ็นดูนรีรัตน์เป็นอย่างมากและนรีรัตน์ก็ไม่เคยทำให้คุณหญิงมาติกาผิดหวังเลยสักครั้ง เลยถูกคุณพิไลมองว่าสร้างภาพและหวังสมบัติหวังสบายทั้งเป็นแค่กาฝากดังนั้นคุณพิไลจึงคอยโทรทางไกลคุยกลับบุตรชายและเล่าเรื่องที่คฤหาสน์ให้บุตรชายคอยฟังอยู่เสมอ

ภูษิตนั่งนิ่งแววตาฉายชัดว่ากำลังไม่พอใจในสิ่งที่ผู้เป็นย่าขอ ชายหนุ่มนึกคิดว่าอยู่ๆ ทำไมคุณย่าถึงจะให้เขาแต่งงานกับยัยเด็กกาฝากที่เขาแสนเกลียดชัง มันต้องเป็นเพราะยัยเด็กนั่นไปพูดหรือเป่าหูอะไรให้ย่าของเขาแน่ๆ ไม่งั้นคุณย่าคงไม่มาขอร้องให้เขาทำสิ่งนี้ความที่ชายหนุ่มเกลียดหญิงสาวเป็นทุนเดิมและเขาก็ยังฝังใจเรื่องที่เขาถูกส่งไปเรียนต่างประเทศก่อนกำหนดตั้งหลายปีนั้นเป็นเพราะหญิงสาว และยิ่งมารดาเคยบอกเคยเล่าให้เขาฟังเสมอว่า เดือนแรมจะแย่งบิดาไปจากมารดาของตนและชอบประจบประแจงคุณย่าคงเพราะหวังว่าคุณย่าจะแบ่งสมบัติให้ จึงทำให้ภูษิตคิดเช่นนั้นว่าต้นเหตุทั้งหมดเกิดจากหญิงสาวเพราะถ้าได้เขาเป็นสามีสมบัติก็คงไม่ไปไหนกลายเป็นหนูตกถังข้าวสารเลยทีเดียวลูกก็คงนิสัยเหมือนแม่หวังสบายทางลัด อีกอย่างตัวภูษิตเองก็มีคนรักอยู่แล้วถ้าริสารู้ตัวเธอเองก็คงไม่ยอมและที่สำคัญที่สุด เขาเกลียดเธอ เขาไม่ได้รักเธอ เขารังเกียจในตัวหญิงสาวเป็นอย่างมาก"

ได้ไหมตาภูมิ ภูมิจะทำเพื่อย่าสักครั้งได้ไหม ย่าเลือกสิ่งที่ดีที่สุดแกนะตาภูมิ สักวันหนึ่งแกจะเข้าใจ"

แค่ก..แค่ก..แค่กกกกๆๆๆ เสียงของหญิงชราที่ไอออกมาและมีอาการหอบเหนื่อยอย่างน่าเป็นห่วง

"ได้ไหมตาภูมิ แค่ก..แค่ก..แค่กกก ย่าจะได้หมดห่วงนอนตายตาหลับสักที "

"ตงตายอะไรกันครับคุณย่า คุณย่าต้องอยู่กับผมนานๆสิครับ ผมรับปากผมจะยอมแต่งงานกับยัยนั่น"

ภูษิตเอ่ยรับปากหญิงชราเพราะเขาเองก็ไม่เคยทำอะไรเพื่อคุณย่าของเขาเลย แค่แต่งงานคงไม่เป็นไร แต่งได้ก็หย่าได้ เขาจะแต่งกับเธอแค่ปีเดียวเท่านั้นครบปีเมื่อไหร่เขาจะรีบอย่าทันที เขาจะทำให้เธอได้รู้ว่าตลอดระยะเวลา1ปีที่ต้องอยู่กับเขา นรกบนดินมันเป็นยังไง.. ชายหนุ่มคิดอยู่ในใจ

"จริงนะลูก ย่าขอบใจมากที่ภูมิทำเพื่อย่า แล้วสักวันหนึ่งภูมิจะรู้ว่าหวังดีกับหลาน" ย่าหลานโอบกอดด้วยความรักใคร่และปริ่มสุข

ย้อนกลับไปเมื่อ1เดือนก่อน

นรีรัตน์ถูกตามให้เข้าพบคุณหญิงมาติกาที่ห้องนอนของท่าน "คุณท่านมีอะไรให้หนูรับใช้เหรอคะ"

"ฉันมีอะไรที่จะขอร้องเธออย่างหนึ่งได้ไหมน้ำค้าง" หญิงชราเอ่ยถาม

"คุณท่านมีอะไรเหรอคะ"

"ฉันจะขอร้องให้เธอแต่งงานกับตาภูมิหลานชายฉันได้ไหม"

"คุณท่านคะ คือหนู" หญิงสาวเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเอา

"เธอทำให้ฉันได้ไหมแม่น้ำค้าง ตาภูมิเองไม่ได้เลวร้ายอะไรมาก แค่เขาถูกสอนมาแบบผิดๆ ฉันเชื่อว่าสักวันความดี ความจริงใจ ความอ่อนหวานของเธอจะทำให้เขาเปลี่ยน" หญิงชราสบตาเด็กสาวในอุปการะอย่างคาดหวังในคำตอบ

"ค่ะ หนูจะยอมแต่งงานกับคุณภูมิ" เพื่อตอบแทนบุญคุณของผู้ที่อุปการะนรีรัตน์จึงยอมตกลงโดยไม่มีข้อโต้แย้ง แม้ในใจลึกจะกลัวเขามากและเธอเองก็รู้ว่าเขานั้นเกลียดเธอมากแค่ไหน

--------------------