บทที่29 ชอบมั้ยคะป๋า

… อาบ อบ นวด

การปรากฏตัวของสี่สาวต่างวัยสร้างความหวาดกลัวให้คนที่เห็นได้อย่างดี ด้วยการเดินในมาดนางพญามาเฟียเซี่ยงไฮ้ ดูก็รู้มาจับสามีชัวๆ

“ขอถามหน่อย เห็นพวกนายทหารเรือ5นายมาที่นี่มั้ย” พรปวีร์เอ่ยถามหญิงสาวคนหนึ่งที่ยืนอยู่ใกล้ๆ

“เอ่อ…พวกป๋าพีรึเปล่าคะ ถ้าใช่อยู่ห้องทางโน่น” สาวเจ้าเอ่ยบอก พรปวีร์และพัญวลัยถึงกับกัดฟัน ป๋าพีเหรอ แสดงว่ามาบ่อยสินะรู้หน้าคร่าตากันดี

“ป๋าพีเหรอ ป๋าตายแน่” พรปวีร์เอ่ยบอกก่อนที่จะหันมามองสามสาวข้างๆ “จะบุกเลยมั้ย”

“อาพลอยอยู่เฉยๆเดี๋ยวพริกหวานจัดการเอง อย่าลืมสิอาท้องอยู่” ว่าที่พี่สาวเอ่ยเตือนว่าที่คุณแม่ที่ดูจะหึงจนลืมว่าตัวเองตั้งท้องอยู่

“ตายจริง อาลืมเลย แม่จ๋าขอโทษนะลูกจ๋า แม่จ๋าโกรธพ่อจ๋าไปนิด” พรปวีร์เอ่ยอย่างนึกขึ้นได้ก่อนที่จะขอโทษลูกในท้อง

“แล้วตัวจะเอาไงอ่ะ” พัญวลัยเอ่ยถามเพื่อนสาว พิมพ์ลภัสยิ้มก่อนที่จะหันไปทางหญิงสาวที่เรียกอาเขยว่าป๋า

“ช่วยเข้าไปบอกหนุ่มๆในห้องนั้นว่าจะมีการจัดนวดพิเศษ แต่ต้องปิดตาด้วยนะคะ” พิมพ์ลภัสเอ่ยบอกก่อนที่จะหันมาบอกเพื่อนสาว “ก็อยากนวดนักไม่ใช่เหรอ ก็ได้เค๊าจะนวดให้หายเมื่อยเลย”

“ดีมากทำตามที่หลานสาวฉันบอก นี่ค่าจ้าง เรียกผู้หญิงคนอื่นออกมา แล้วแยกห้องอีตาคนชื่อสิงหากับปฐพีออกไปอีกห้อง” พรปวีร์เอ่ยบอกก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

“ดีดี๊ หล่อนกับเพื่อนว่างมั้ยมาที่…หน่อยมีของขวัญมาให้” พรปวีร์เอ่ยบอกปลายสายก่อนที่จะตัดไป “สองคนนั้นคงสนุกกับการรักษาประตูหลังแน่ ๆ”

“เริ่ดค่ะแม่จ๋า” พัญวลัยเอ่ยบอกก่อนที่จะเอ่ยต่อ “งั้นพั้นจ๋าจะจัดการพ่อจ๋าเองแม่จ๋านั่งดูนะคะ”

ในขณะที่คนมีเกณฑ์ชะตาขาดยังคงนั่งหาทางกลับบ้านก็ถูกสองหนุ่มรุ่นน้องคะยั้นคะยอให้ปิดตาแล้วนอนรอการนวดพิเศษจากทางร้านก่อนที่จะขู่ไว้

“ถ้าหนีกลับพวกพี่ปอดแหกสุดๆ” ปฐพีเอ่ยบอกก่อนที่จะแยกไปอีกห้อง คนถูกสั่งให้นอนปิดตาต่างไม่ชอบให้ใครท้าทายก็นอนลงอย่างช่วยไม่ได้

“สาหวัดดีค่ะป๋าาาาา” พิมพ์ลภัสเอ่ยเสียงสูงกว่าปกติก่อนที่จะเดินเข้าไปนั่งทับร่างคนนอนอยู่

“เมื่อยช่ายม่ายย เดี๋ยวหนูนวดให้ค่ะป๋าาาาหายเมื่อยแน่นอนน” เด็กสาวบอกก่อนที่จะจับแขนทั้งสองข้างของคนนอนคว่ำหน้าอยู่แล้วดึงขึ้น

“อากกกก พอแล้วพอแล้ว ผมให้ห้าพันออกไปนะ ออกไป” ธนกฤตเอ่ยบอกใครว่าจะหายเมื่อยอันนี้มันเจ็บกว่าเดิมมาก ๆ “ออกไปนะ ผมแค่นอนคอยเพื่อนผมก็พอ” ชายหนุ่มยังคงอ้อนวอน

“อ้าววว ถ้าจะนอนคอยแล้วจะมาทำไมอ่ะ” สาวนวดจำแลงยังคงเอ่ยถามพร้อมดึงแขนขึ้นกว่าเดิม

“อากกกก ไม่ได้อยากมาซะหน่อยแต่น้องมันท้า ไม่ชอบให้ใครท้าทาย” ธนกฤตเอ่ยบอก ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงต้องบอกหมอนวดสาว

“แล้วท้าว่าไงอ่ะถึงได้ยอมไม่ได้ ไม่กลัวคนที่บ้านโกรธเหรอ” หมอนวดปลอมเอ่ยถาม ในใจนึกหงุดหงิดนี่ถ้ารุ่นน้องท้าให้ไปมีอะไรกับสาวๆอีตาคนแก่นี่ไม่ต้องยอมรับคำท้าเหรอ หงุดหงิดเว้ย แบบนี้มันต้อง…

“อากกก พอแล้วเจ็บพอๆ” ธนกฤตร้องออกมาเมื่ออยู่ ๆก็ถูกดึงจนแขนเกือบหลุด “คือมันหาว่าพวกเรากลัวเมีย ยอมไม่ได้”

“แล้วไม่กลัวเหรอ” เมียคนนอนร้องเอ่ยถาม อีตาพี่ธามอยากตายก่อนหนูโตใช่มั้ย หน่อยแน่ะ

“ไม่กลัวใครกลัวล่ะ ตัวเท่าลูกแมวที่บ้านขืนกลัวลูกน้องล้อตายเลย” ธนกฤตเอ่ยบอกแต่กลัวต้องร้องลั่นเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรร้อนๆหยดลงบนหลัง

“อากกกก นี่คุณ เอาอะไรมาหยดใส่หลังผมเนี่ย” ธนกฤตเอ่ยร้องลั่นก่อนที่จะถาม ให้ตายสิรู้สึกเหมือนตอนฝึกนักรบซีลเลยเหมือนตอนที่ครูฝึกหยดน้ำตาเทียนใส่หลังในช่วงสัปดาห์นรก

“น้ำตาเทียนไง สมน้ำหน้า ไม่กลัวเมียใช่มั้ย ตัวเท่าแมวที่บ้านเหรอ เดี๋ยวแมวตัวนี้จัดให้” พิมพ์ลภัสเอ่ยบอกด้วยเสียงเเท้จริงจนคนหาว่าเมียตัวเท่าลูกแมวรู้ทันทีว่านี่แหละคนที่หยดน้ำตาเทียนอยู่เนี่ยลูกแมวที่บ้าน

“อากกกก พริกหวานจ๋า หนูขาของพี่ปล่อยพี่เถอะนะ มันเจ็บ อากกกกก” ธนกฤตเอ่ยวิงวอน ลูกแมวแปลงร่างเป็นพยามารซะแล้วไอ้ธามเอ้ย

“ก็ไหนบอกว่าตัวเท่าแมวที่บ้านไง ไม่ได้หนักอะไรนะ เดี๋ยวเทียนหมดค่อยปล่อยละกัน” พิมพ์ลภัสเอ่ยบอกก่อนที่จะนั่งลงบนหลังของชายหนุ่มแล้วหยดน้ำตาเทียนใส่ไหล่เปลือยเปล่าอย่างสบายใจ

อีกด้านหนึ่งเพลิงตะวันต้องร้องซีดเมื่อหมอนวดสาวของตนใช้แส้ฟาดเบาๆที่หลังอย่างช้า ๆ

“ชอบมั้ยคะป๋าขา ทีหลังมาอีกมั้ย” นารารินถามคนที่รู้ตั้งแต่แรกว่าต้องเป็นเมียแน่ ๆ ก็แน่สิกลิ่นน้ำหอมนี้เพลิงตะวันจำได้ตั้งแต่หมอนวดจำแลงเดินเข้ามาใกล้แล้ว

“นุชจ๋า พี่ผิดไปแล้วพอเถอะ นะเมียนะ” เพลิงตะวันเอ่ยบอกก่อนที่จะต้องร้องออกมาเมื่อแส้หนาฟาดลงที่ก้นอีกที

“อะไรกันป๋า แค่นี้ก็ร้องแล้วที่ตอนรับคำชวนล่ะไม่คิด พอเจอดีมาร้องขอชีวิต อยากบีบให้คอหักนัก นี่ถ้าไม่สงสารลูกนะนุชฆ่าแล้วจับไปโยนทะเลเลย ฮึย” นารารินเอ่ยก่อนที่จะฟาดแส้ลง

ด้านว่าที่คุณพ่อดูจะเจอศึกหนักสุดเมื่อทั้งคุณแม่ทั้งคุณลูกเล่นนั่งทับบนหลังแล้วหาไม้ขนไก่มาจั๊กจี้จุดอ่อนไหวต่าง ๆของเขา

“ฮ่าๆๆ แม่จ๋า ลูกพั้นจ๋าพอก่อน โอ๊ยไม่ไหว โอ๊ยจะบ้าตายฮ่าๆๆ” พีรวัศเอ่ยบอกอย่างวิงวอน

“ก็แรดตามสองคนนั้นมาทำไมล่ะ น้องพั้นจ๋าถอยหน่อยลูกแม่จ๋าจะนวดให้พ่อจ๋าหายเมื่อย หนูก็ทำให้พ่อจ๋าผ่อนคลอยไปนะ” พรปวีร์เอ่ยบอกก่อนที่จะจับข้างนึ่งของชายหนุ่มไขว้มาด้านหลังแล้วดึงอย่างแรง ส่วนพัญวลัยก็จัดการเอาไม้ปัดขนไก่จั๊กจี้ที่รักแร้ของพ่อจ๋าทั้งที

“อากกก ฮ่าๆๆ เมียจ๋าลูกพั้นจ๋า พ่อจ๋าผิดไปแล้ว อากกก ยอมแล้วๆ ไว้ชีวิตพ่อจ๋าด้วย อากกกก” เสียงร้องลั่นของพีรวัศดังไกลไปถึงอีกสองห้อง แต่เพื่อนๆก็หาได้ไปช่วยเพราะแค่ตัวเองยังเอาแทบไม่รอด

ในขณะที่สามผู้การหนุ่มเกือบใหญ่กำลังรับบทลงโทษสุดแสนทรมานคนชวนอย่างสิงหาและปฐพีกลับกำลังวิ่งวุ่นป้องกันการรุกล้ำประตูหลังของหนุ่มใหญ่ใจสาวจำนวนเกือบ10คนที่มุ่งหมายจะทะลวงประตูหลังทั้งคู่ตามคำสั่งของพรปวีร์

“เอ่อ… สาวๆครับปล่อยผมไปเถอะครับ อย่ารุกรานอธิปไตยของผมเลย ไปจัดการไอ้ปันเถอะครับ”สิงหาเอ่ยขอร้องพร้อมทั้งขอให้ไปเล่นกับเพื่อนเขาแทน

“อ้าวไอ้เวร เห็นแก่ตัว สาวๆครับปล่อยเราไปเถอะครับสัญญาว่าจะไม่ชวนพวกพี่ๆเขาไปไหนอีก” ปฐพีเอ่ยบอก ดีดี๊กระเทยร่างยักษ์มองสองหนุ่มก่อนที่จะยิ้มออกมา

“โธ่ๆ งั้นเอาแบบนี้มั้ยคะสุดหล่อ พวกเรากำลังต้องการสายเปย์ ก็ไม่มีอะไรมากแค่หนุ่มๆช่วยถือของและจ่ายเงินค่าช๊อปปิ้งให้เราเป็นเวลาหนึ่งเดือน ว่าไงคะ จะให้เจ๊ๆรุกหรือจะเปย์เจ๊ๆ” ดีดี๊เอ่ยบอก ย้อนกลับไปตอนที่พรปวีร์บอกว่ามีของขวัญ เพื่อนสาวกำชับว่าถ้าไม่จัดหนักให้ฝังใจก็ทำให้กระเป๋าฉีกไปเลยสนุกล่ะสิเปย์พวกเรา10คนนี้หนักกว่าบุกรุกประตูหลังเยอะ

“ได้ครับสาวๆ เดี๋ยวพวกเราเปย์เอง” ปฐพีเอ่ยบอกในใจคิดว่าคงไม่เท่าไหร่มั่ง เจ๊ๆพวกนี้คงไม่ช๊อปปิ้งทุกวันหรอก

“ตามนั้นเนาะ เอาเบอร์มาเดี๋ยวเบี้ยว ที่อยู่กับที่ทำงานด้วยนะ555” หนึ่งในเจ๊ๆของสองหนุ่มเอ่ยบอก สิงหารีบบอกอย่างเร็วไว

“พวกเราไปได้ยังครับ” สิงหาเอ่ยถาม ดีดี๊ยิ้มก่อนที่จะเอ่ยบอก “ยังค่ะหนุ่มๆ นังชะนีท้องสั่งมาว่าอย่าปล่อยไปง่ายๆ มาเล่นเกมกันดีกว่า”

“จะทำอะไรน่ะ อย่านะ” สองหนุ่มพูดเป็นเสียงเดียวกันขณะถูกล็อคแขนล็อคขาให้นอนราบกับเตียง เสื้อถูกปลดกระดุมออก ดีดี๊เดินถือเทียนมาพร้อมกับอีกสองสามคนที่ถือเทียนและไม้ปัดขนไก่และเทปกาว

“อากกกกกก เจ๊ถ้าจะขนาดนี้ฆ่าผมเถอะ” สิงหาร้องบอกเพราะขณะที่ทั้งโดนความร้อนจากน้ำตาเทียน การจั๊กจี๋จากไม้ปัดขนไก่และความแสบจากการถูกเทปกาวแว็กขนหน้าแข้ง

“อากกกกกก ซี๊ด ฮาๆ เจ๊พอแล้วพอแล้ว” ปฐพีเองก็ร้องลั่นไม่แพ้กันแต่เจ๊ๆก็ยังไม่หยุด เพราะชะนีท้องของพวกเธออย่างพรปวีร์อารมณ์แปรปรวนและโหดกว่าปกติหลายเท่านักถ้าเป็นเมื่อก่อนสองหนุ่มคนแค่โดนขู่รุกประตูหลังไม่ต้องมาพบเจออะไรแบบนี้หรอก

ด้านพรปวีร์และพัญวลัยที่สำเร็จโทษพ่อจ๋าจนพอใจทั้งสามก็กลับมาที่บ้านแถมครูสาวยังทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก

“แม่จ๋า พ่อจ๋าขอโทษนะครับ พ่อจ๋าจะไม่ทำอีกแล้ว ใครจะว่ากลัวเมียหรือหยามกันยังไงก็ไม่ไปแล้ว” พีรวัศที่ทนอาการเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นของภรรยาไม่ไหว

“สัญญานะ ถ้ามีคราวหน้าฉันจะพาลูกหนีกลับบ้าน” พรปวีร์เอ่ยบอก พีรวัศพยักหน้าก่อนที่จะเอ่ยสัญญา “สัญญาสิ ถ้ามีคราวหน้าฉันยอมให้เธอโกรธตลอดชีวิตเลย อย่าไปจากฉันอย่าทำเหมือนไม่มีอะไรได้มั้ยฉันเจ็บ”

“ทีหลังอย่าทำอีก หิวเอามะม่วงดองมาหน่อย” คนท้องเอ่ยกำชับก่อนที่จะสั่งการให้ว่าที่คุณพ่อไปเอามะม่วงดองมาให้กิน โดยเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ในสายตาของพัญวลัยที่แอบมองอยู่ เด็กสาวอมยิ้มเมื่อสถานการณ์คลี่คลายก่อนที่จะขึ้นไปบนห้องนอน

ด้านพี่ใหญ่สุดอย่างเพลิงตะวันกำลังนั่งกลืนไม่เข้าคายไม่ออกกับสีหน้าเฉยชาที่เดินออกมาพร้อมกระเป๋าของนารารินครั้งนี้เธอโกรธมากถึงขั้นเก็บเสื้อใส่กระเป๋าจะไปใต้เลยทีเดียว

“เมียจ๋าพี่ขอโทษ พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ อย่ากลับใต้เลยนะถ้าไปแล้วพ่อตาไม่ปล่อยคืนแน่ ๆ” เพลิงตะวันเอ่ยบอกพร้อมทั้งกอดร่างอวบอิ่มไว้จากด้านหลัง

“ตอนมีเจ้าพลายยัยแพรพี่เคยสัญญาว่าจะไม่ไปที่แบบนั้นกับสองคนนั้นอีก พี่ผิดสัญญานุชจะไม่อยู่กับคนผิดสัญญา” นารารินเอ่ยบอกพร้อมทั้งจะแกะไม้แกะมือที่กอดเธอไว้

“นุชจ๋า ปกตินุชมีเหตุผลเสมอ นุชให้พี่อธิบายแต่ครั้งนี้นุชกลับจะหอบกระเป๋ากลับใต้พี่ยอมไม่ได้นึกถึงลูกๆสิครับ อภัยให้พี่นะครับ” เพลิงตะวันเอ่ยบอกไม่ยอมปล่อยมือจากเมียรัก

“นุชไม่มีเหตุผลจริง ๆนั้นแหละ แต่อภัยให้ง่ายๆก็ไม่ได้ด้วย นุชจะไม่ไปแต่นุชไม่หายโกรธง่ายๆหรอกจะเป็นคุณพ่อลูกสี่อยู่แล้วยังจะใจร้อนใครท้าทายไม่ได้” นารารินเอ่ยบอก คนถูกบอกจะเป็นคุณพ่อลูกสี่ร้องหือก่อนที่จะปล่อยเมียรักแล้วเดินไปยืนตรงหน้าเธอ

“ลูกสี่เหรอ เรามีเจ้าพีม เจ้าพลาย ยัยแพร 3คนจะเป็น4ได้ยังไงหรือว่า…จริงเหรอนุช” เพลิงตะวันเอ่ยถามนารารินอย่างดีใจ

“อือ เดือนนี้จะสามเดือนแล้ว” นารารินเอ่ยบอก เพลิงตะวันแทบจะเข้ามาสวมกอดอย่างดีใจอีกครั้งแต่ถูกห้ามไว้ “หยุดเลยนุชยังโกรธพี่อยู่ นุชจะไปนอนแล้วพี่ก็นอนที่โซฟานี่แหละ ห้ามขึ้นไปบนห้องจนกว่านุชจะหายโกรธ”

“โธ่นุชชชช” คนกำลังจะมีลูกคนที่สี่เอ่ยอย่างเสียดายก่อนที่จะทำตามคำสั่งเมียรักอย่างเคร่งครัด

อีกฟากหนึ่งคนที่เป็นน้องเล็กสุดในกลุ่มกำลังทำหน้าเบื่อโลกอยู่ พิมพ์ลภัสไม่ไล่เขาออกจากห้องแต่ไล่เข้ามานอนหน้าบ้านยึดกุญแจทั้งของจริงและสำรองไว้ที่หนักสุดเห็นจะเป็นเจ้าแมวมังกรที่หนูพริกของเขาอุ้มมันขึ้นไปนอนแทนที่เขา

ธนกฤตได้แต่นั่งตากน้ำหมอกอย่างยอมรับความผิดของตัวเอง เขาไม่เอ่ยอ้อนวอนขอให้เธอยกโทษให้หรือแก้ตัวอะไรแม้จะไม่ได้ตั้งใจไปที่นั้นแต่ก็ถือว่าผิดที่เขาสนใจคำท้าของสองรุ่นน้องมากกว่าคนที่เขารัก

แกร่ก เสียงประตูเปิดออกพร้อมกับร่างของพิมพ์ลภัส เด็กสาวมองคนรักก่อนที่จะหันหลังแล้วพูด

เข้ามาสิ เดี๋ยวก็เป็นหวัดพอดี ยังไม่อยากเป็นหม้ายตั้งแต่อายุยังน้อย” พิมพ์ลภัสเอ่ยบอกก่อนที่จะทำหน้านิ่งเดินเข้าไปในบ้าน

“หนูครับ พี่ขอโทษพี่ผิดไปแล้ว อย่าทำหน้านิ่งใส่พี่ได้มั้ย พี่สัญญาต่อไปจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก” ธนกฤตเอ่ยบอก พิมพ์ลภัสที่หันหลังอยู่หันหน้ามองก่อนที่จะเดินเข้าไปกอด

“หนู ขอโทษที่หึงเกินไปทั้งที่พี่ก็ไม่ได้ทำอะไรผิด เจ็บมั้ยค่ะหนูขอโทษ” พิมพ์ลภัสเอ่ยบอกเมื่อกลับมาถึงบ้านเธอก็ได้ใช้เวลากับตัวเองคิดทบทวนสิ่งต่าง ๆ ถ้าโกรธกันไปแบบนี้ชีวิตคู่คงได้จบลงแน่ เธอไม่ยอมให้จบลงหรอกเธอจะประคับประคองไปจนถึงวันสุดท้ายของชีวิต

“พี่เองที่ผิด พี่ขอโทษค่ะ จะไม่ทำอีกแล้วยิ้มนะคนดี เราจะไม่โกรธกันนะ” ธนกฤตเอ่ยบอก เธอยังเด็กนัก ยังใจเย็นไม่พอ แต่สิ่งนึงที่พิมพ์ลภัสมีคือความรักที่ไม่ยอมให้อะไรมาพังลง

“เราไม่โกรธกันนะ แต่หนูของอนนิดนึง โทษฐานว่าหนูตัวเท่ามังกรคืนนี้นอนให้รับแขกนี่แหละ หนูจะให้มังกรนอนบนห้อง” พิมพ์ลภัสเอ่ยบอกก่อนที่จะเดินยิ้มขึ้นไป

“อ้าว นึกว่าไม่โกรธแล้วจะจบ ไง๊ไอ้แมวนั้นยังได้ไปนอนบนห้องล่ะเนี้ย ไม่น่าขอมันมาเลี้ยงเลย” ธนกฤตได้แต่บ่นก่อนที่จะนั่งลงที่โซฟาอย่างทำอะไรไม่ได้ คิดผิดจริงๆที่ขอมาให้เมียเลี้ยงแก้เหงา