บทที่27 งอน

บ้านพีรวัศ

พีรวัศ พรปวีร์ เพลิงตะวัน และ ธนกฤตมองเด็กสาวทั้งคู่ก่อนที่จะขำออกมากับความเห่อน้องถึงขนาดซื้อตุ๊กตากับหุ่นยนต์กันมาคนล่ะตัวสองตัว

“ลูกพั้นจ๋า น้องจ๋ายังไม่คลอดเร็วๆนี้นะลูกที่พวกหนูซื้อมาอีกนานกว่าน้องจ๋าจะเล่นได้” พีรวัศเอ่ยบอกลูกสาวที่ตอนนี้เป็นลูกสาวคนโตไปแล้ว

“เล่นอะไรว่ะพี พ่อจ๋าแม่จ๋าลูกพั้นจ๋าเหรอ555” เพลิงตะวันส่งเวียงหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินคำเรียกสุดแสนจะน่ารัก

“นั้นดิกว่ะ งั้นนายก็เป็นลุงจ๋าสินะ ส่วนฉันก็อาจ๋า555 น่ารักซะหมดมาดผู้การพีเลย” ธนกฤตเอ่ยก่อนที่จะหัวเราะออกมา

“ลูกจ๋าฟังไว้นะ โตขึ้นลูกจ๋าอย่าไปอยู่ใกล้เพลิงจ๋ากับธามจ๋าเชียว สองคนนี้ล้อพ่อจ๋า” พีรวัศหันมาเอ่ยบอกลูกน้อยในท้องแบบราบของพรปวีร์

“เฮ้ยได้ไงว่ะ ฉันกะจะจองไว้เป็นเขย หรือสะใภ้ อยู่นะเว้ย” เพลิงตะวันเอ่ยโวยวาย

“ไม่มีทางเว้ย ฉันหวง ไอ้พวกลูกๆนายอ่ะแต่ล่ะคนกวน...เกินทั้งชายทั้งหญิง ฉันไม่ยอมให้ลูกไปเป็นเขยหรือสะใภ้นายหรอก” พีรวัศเอ่ยบอกเสียงเข้มอย่างหวงลูก ครั้งนึงเพลิงตะวันเคยอยากให้พัญวลัยหมั้นกับพีมตะวันแต่แล้วสองคนค่อนข้างไปทางเพื่อนกันทำให้ตัดใจไปเพราะเขาหวงลูกสาวมากด้วย

“เออ อันนี้ฉันเห็นด้วยกับไอ้พี โดยเฉพาะไอ้ผีพลายนั้นกวนบาทาเหลือเกิน ถ้าไม่ติดว่าเป็นลูกนายฉันสั่งจับไปโยนทะเลว่ะ” ธนกฤตเอ่ยอย่างเห็นด้วยกับพีรวัศ พร้อมทั้งพูดถึงไอ้เด็กกวนประสาทอย่างพายัพเมฆที่เขาเอือมระอากับความกวนของมัน

“เฮ้ยพูดงั้นได้ไงนั้นว่าที่ลูกเขยนายนะ” เพลิงตะวันเอ่ยโวย เขาหมายมั่นปั่นมือไว้แล้วและในอนาคตก็มีแผนการทำให้เพื่อนยอมรับลูกชายเป็นเขยเรียบร้อยแล้ว

“หึ กว่าพริกหวานจะเรียนจบ กว่าจะมีลูกกว่าจะโต ไอ้ผีพายมันมีเมียเป็นร้อยแล้ว มันเคยพูดแบบนี้ เพราะงั้นไม่มีทางเว้ย” ธนกฤตเอ่ยบอกก่อนที่จะหันไปเห็นมะม่วงบนโต๊ะ

“ต้นมะม่วงหน้าบ้านปู่กับย่าฉันเหรอ เธอรู้มั้ยพลอยหนูพริกถูกตีเพราะมะม่วงต้นนั้นเลยนะ” ธนกฤตเอ่ยบอก พรปวีร์ฟังแล้วร้องไห้ออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

“ฮือ ๆ ๆ ฉันไม่กินแล้วพี อีมะม่วงต้นนี้ทำให้พริกหวานถูกตี ฮือ ๆ ๆ ไม่กินแล้ว ไม่กิน ฮือ ๆ” คนท้องเอ่ยอย่างเอาแต่ใจ

“เวร ไอ้ธามนายทำเมียฉันร้อง ไอ้เพื่อนนิสัยไม่ดี โอ๋ๆ พลอยไม่ร้องนะไม่ร้อง ไหนแม่จ๋าบอกพ่อจ๋าสิไม่กินแล้วจะกินอะไร” พีรวัศต่อว่าเพื่อนก่อนที่จะหันกลับมาโอ๋ภรรยา

“พี่ธามนิสัยไม่ดี หนูงอนแล้ว โอ๋ๆอาพลอยจ๋าอย่าร้องน๊า น้องจ๋าไม่ร้องนะคะพริกจ๋าไม่เจ็บเลยนะ อย่าให้แม่จ๋าร้องไห้สิ” พิมพ์ลภัสเอ่ยบอกธนกฤตก่อนจะเข้าไปปลอบอาสาวอีกคน

“อ้าวววว เป็นงั้นไป” คนโดนเมียงอนเอ่ย นี่หนูของเขาเป็นเอามากเห่อน้องสุดๆ ซวยแล้วไงไอ้ธามเมียงอนอีก

“ฮือ ๆ พริกจ๋าต้องงอนธามจ๋านาน ๆนะไม่งั้นอาพลอยจ๋าจะงอนจะร้องไห้หนักเลย” คนอารมณ์แปรปรวนเอ่ยบอกอย่างนึกอยากแกล้งเพื่อนหนุ่ม

“ค่ะๆ พริกจ๋าจะงอนธามจ๋านาน ๆ อาพลอยจ๋าไม่ร้องนะ” พิมพ์ลภัสเอ่ยบอก ธนกฤตถึงกับยิ้มไม่ออก ไอ้พลอยตัวแสบ นี่มาบอกให้เมียงอนเขาได้ไง ยัยนี่ต่างหากนิสัยไม่ดี

“พริกจ๋าดูสิธามจ๋าส่งสายตาข่มขู่อาพลอยจ๋า” คนเห็นโอกาสแกล้งเพื่อนเอ่ยบอก อารมณ์แปรปรวนของเธอทำให้อยากแกล้งธนกฤตขึ้นมามาก ๆ สงสัยตัวเล็กในท้องชอบธามจ๋าเลยแกล้งเอาแกล้งเอา

“จะบ้าเหรอพลอย ไปส่งสายตาเมื่อไหร่” คนถูกหาว่าส่งสายตาข่มขู่เอ่ยเสียงดังขึ้น

“ฮือ ๆ พริกจ๋าดูสิ ธามจ๋าเสียงดัง ฮือ ๆ ธามจ๋าเสียงดังใส่อาพลอยจ๋าน้องจ๋าตกใจ ฮือ” เอาเข้าไปพรปวีร์ยิ่งร้องหนักขึ้นจนเขาดูเลวขึ้นมาเป็นกอง

“งั้นเดี๋ยวพริกจ๋าพอธามจ๋าไปจัดการก่อนนะ พี่ธามตามหนูกลับบ้าน” พิมพ์ลภัสเอ่ยเสียงเข้มก่อนที่จะดึงมือธนกฤตกลับบ้าน

“ฮือ ๆ สมน้ำหน้าธามจ๋า” พรปวีร์ยิ้มทั้ง ๆที่น้ำตาไหล พีรวัศและเพลิงตะวันหัวเราะก่อนที่จะหันมาว่าพรปวีร์ “เธอก็ช่างไปแกล้งมัน เมียมันงอนหนักเลย”

“ฮือ ๆ อยู่ ๆก็อยากแกล้งอ่ะ สงสัยตัวเล็กอยากแกล้งฮือ ๆ”พรปวีร์เอ่ยบอกพร้อมทั้งเอามือลูบหน้าท้องแบบราบ

“งั้นให้ไอ้ธามเป็นพ่อทูนหัวล่ะกัน ลูกจ๋าคงชอบธามจ๋า” พีรวัศเอ่ยบอก พรปวีร์ไม่คัดค้านอะไร

ด้านคนถูกแกล้งถูกยัยหนูของตัวเองงอนจนต้องง้อเสียยกใหญ่ในใจนึกหมั่นไส้คนท้องที่มาแกล้งกันได้

“หนูคะ พี่ขอโทษนะ แต่พลอยแกล้งพี่นะคะพี่ไม่ได้ข่มขู่อะไร” เงียบสนิท...นั่นคือสิ่งที่เด็กสาวตอบกลับมาเล่นเอาคนโดนเมียงอนใจแป้ว

“หนูครับ พี่ผิดไปแล้วต่อไปจะไม่ไปว่าอะไรอาพลอยของหนูแล้ว” ชายหนุ่มเอ่ยบอก

“ก็ได้แต่คืนนี้นอนที่โซฟาห้ามมากอดหนูเชียว งอนไว้พรุ่งนี้จะหายงอนล่ะกัน” พิมพ์ลภัสเอ่ยบอก ธนกฤตยังคงยิ้มไม่ออกเพราะเขาเสพติดการนอนกอดอีกฝ่ายซะแล้ว คอยดูนะพลอย พริกหวานหายงอนเมื่อไหรมีคิดบัญชี

ในค่ำคืนดึกสงัดเกือบทุกชีวิตในบ้านพักหลับสนิทยกเว้นแต่เพียงชายผู้เป็นเจ้าของบ้านที่ถูกเนรเทศออกมานอนนอกห้อง จากทีแรกจะต้องนอนที่โซฟาในห้องนอนแต่แล้วว่าที่คุณแม่ขี้แยก็มายุให้พิมพ์ลภัสเนรเทศธนกฤตออกมานอนหน้าห้องแถมยังล็อกห้องจากด้านในอีกต่างหาก

“ยัยอาพลอยจ๋า เธอคงลืมไปว่าไอ้ธามคนนี้เป็นเจ้าของบ้าน” คนเป็นเจ้าของบ้านเอ่ยหลังจากเดินมาถึงหน้าประตูห้อง ชายหนุ่มเกือบใหญ่ยิ้มกริ่มก่อนที่จะล้วงพวกกุญแจออกมาจากกระเป๋ากางเกง

“เป็นเจ้าของบ้านก็ต้องมีทั้งกุญแจบ้านและกุญแจสำรอง เมียยึดกุญแจไปใช่ว่าจะยึดกุญแจสำรองนิ ยังไงฉันก็ต้องได้นอนกอดเมีย” เจ้าของบ้านหนุ่มพูดก่อนที่จะใช้กุญแจไขประตูห้องนอนแล้วเปิดออก

แกร่ก!

เสียงเปิดประตูดังขึ้นแต่คนที่ยังหลับสนิทอยู่บนเตียงยังคงไม่รู้สึกตัว คนที่ใช้กุญแจไขเข้ามายิ้มกริ่มออกมาก่อนที่จะค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆ

“พอหลับแล้วหลับสนิทตลอดเลย นี่ถ้ามีโจรมาขโมยของจะรู้มั้ยหนูเอ้ย” ธนกฤตเอ่ยบอกร่างหลับใหลของคนขี้งอนก่อนที่จะยื่นหน้าไปหอมหน้าผากมนของเด็กสาวแล้วเดินอ้อมไปทิ้งตัวนอนข้างๆแล้วค่อยๆดึงร่างบางเข้ามาในอ้อมกอด “ฝันดีครับเมีย พรุ่งนี้ค่อยง้อต่อล่ะกัน”

เช้าวันต่อมา…

โครม!

“โอ๊ยยยย” เสียงคร่ำครวญอย่างเจ็บปวดดังขึ้นในช่วงสี่นาฬิกาของเช้าวันใหม่ เจ้าของเสียงโอดครวญคือธนกฤตนั่นเอง ตอนนี้ร่างสูงตกลงมาอยู่บนพื้นห้องข้างๆเตียงโดยที่ชายหนุ่มยังคงงุนงง

“อุ๊ย พี่หนูขอโทษ ก็พี่กอดเเน่นไปอะหนูปวดฉิ่งฉ่องผลักยังไงก็ไม่ออกเลยโมโหผลักแรงไปนิด เดี๋ยวหนูไปห้องน้ำก่อนนะ ไม่ไหวแล้ว” เสียงหวานเอ่ยบอกอย่างรวดเร็วก่อนที่จะวิ่งเข้าห้องน้ำไปอย่างเร่งรีบ

“สะพงสะโพกหักมั้ยเนี่ย โอ๊ยยย” คนถูกผลักเอ่ยอย่างรู้สึกเจ็บขณะลุกขึ้น พิมพ์ลภัสเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยใบหน้าปลอดโปร่งเดินเข้ามาพยุง เด็กสาวรู้สึกตัวตื่นเพราะปวดท้องเบาจึงจะลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำแต่กลับรู้สึกเหมือนมีอะไรรัดเธออยู่เด็กสาวจึงพิจารณามองแล้วเห็นเป็นคนที่ควรจะอยู่ข้างนอกห้อง เด็กสาวพยายามที่จะแกะแขนที่กอดรัดเธอไว้ออกแต่ทั้งแกะทั้งผลักก็ยังไม่ออกเด็กสาวจึงรู้สึกโมโหออกแรงผลักอย่างแรงจนร่างสูงตกลงไปอยู่บนพื้น

“สมน้ำหน้า อยากแอบเข้ามานอนกอดกันทำไมล่ะ” พิมพ์ลภัสเอ่ยบ่นให้ก่อนที่จะพาร่างสูงมานั่งที่เตียง

“โอ๊ยยยย” เจ้าของร่างสูงล่ำร้องขึ้นเมื่อก้นกบสัมผัสกับที่นอน จนพิมพ์ลภัสหัวเราะออกมา “แค่นี้ก็เจ็บซะแล้ว เหมือนคนแก่เลย”

“ก็พี่แก่แล้วนิ 37แล้วไม่ใช่17แบบหนูจะได้ไม่แข็งแรง ชักกลัวเมียทิ้งซะแล้วสิ” คนถูกบอกว่าเหมือนคนแก่เอ่ยอย่างยอมแพ้ เขาก็อายุไม่ใช่น้อย ๆ เฮ่อ กลัวถูกเมียเด็กทิ้งขึ้นมาเลย

“โธ่ๆ คนแก่ของหนู หนูไม่ทิ้งพี่หรอก ให้ตายก็ไม่ทิ้ง” พิมพ์ลภัสเอ่ยบอกเสียงหวานในเชิงเอาใจคนกลัวถูกทิ้งแต่เธอพูดมาก็ออกมาจากใจจริง ๆ

“จะเชื่อได้เหรอ ขนาดเมื่อวานยังงอนพี่อยู่เลย นี่ถ้าพลอยบอกให้ทิ้ง หนูคงทิ้งพี่แน่ ๆ” ธนกฤตพูดอย่างน้อยใจ

“แหน่ะทำตัวเป็นคนแก่ขี้น้อยใจไปได้ ก็อาพลอยกำลังอารมณ์แปรปรวนต้องเอาใจนิดนุง หนูไม่ได้งอนจริงจังซะหน่อย อย่าน้อยใจนะคนแก่ของหนู หนูรักคนแก่ที่สุด” พิมพ์ลภัสเอ่ยบอกก่อนที่จะนั่งลงข้างๆใช้ศีรษะถูกแขนชายหนุ่มไปมาคล้ายๆเวลาที่เจ้าเมี้ยวมังกรอดอ้อนเธอจนธนกฤตอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้

“หวังว่าหนูจะอ้อนแบบนี้ตลอดนะ อีกห้าหกปีตอนเรามีลูกพี่ไม่เอาแบบพลอยนะหนูอย่าขี้แยพี่รับไม่ไหว” ธนกฤตเอ่ยก่อนที่จะเปลี่ยนจากแขนที่ถูกอ้อนมาโอบเด็กสาวไว้

“อันนั้นรับปากไม่ได้ต้องรอดูอีกนาน พี่จะรอหนูรึเปล่า ไม่ใช่ว่ารอนานไม่ไหวนอกใจหนูไปมีลูกกับคนอื่นนะ” พิมพ์ลภัสเอ่ยบอก ธนกฤตยิ้มก่อนที่จะเอ่ยบอก “อีกห้าปีหกปี หรือสิบสองปีพี่ก็จะรอค่ะ รอหนูเสมอไม่มีทางนอกใจไปมองสาวอื่นหรอก”

“สัญญานะ” พิมพ์ลภัสเอ่ยถามพร้อมยกมือขึ้นมาโชว์นิ้วก้อย ธนกฤตยิ้มก่อนที่จะยกนิ้วมาเกี่ยวก้อยสัญญากับเด็กสาว

“แน่นอนค่ะ สัญญาลูกผู้ชาย ชายชาติทหารด้วย” ทั้งคู่ลดนิ้วลงก่อนที่จะสวมกอดกัน ความรักมันเป็นอย่างนี้เองต่อให้อายุจะห่างเพียงไหนแต่ถ้าใจมีรักชีวิตคู่ก็ย่อมมีความสุข