บทที่26 พรปวีร์

หลังจากงานประมูลจบลงคุณนายวรัญญาก็ไม่ค่อยดูถูกเธอนักแต่ก็ยังแสดงออกว่าไม่ชอบอยู่ดีแต่พิมพ์ลภัสก็หาได้สนใจไม่เด็กสาวยังคงทำตัวเป็นเด็กดีน่าเอ็นดูต่อหน้าผู้อาวุโสในสมาคมภริยาทหารเรือจนใคร ๆก็พากันรักใคร่เอ็นดู ธนกฤตเองก็หายจากอาการบาดเจ็บและดูจะแข็งแรงกว่าเดิมเยอะขึ้นเพราะมีพยาบาลดี

โรงเรียน

“อุ๊ก อ๊วก อุ๊บ อ๊วกกก” เสียงที่ดังมาจากห้องน้ำของห้องพักครูทำให้พิมพ์ลภัสและพัญวลัยที่เดินผ่านมาต้องถือวิสาสะเข้ามาดู

“อาพลอย อาพลอยเป็นอะไรรึเปล่าคะไม่สบายรึเปล่า” พิมพ์ลภัสถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นเจ้าของเสียงอาเจียนนั้นคือพรปวีร์ที่เพิ่งมาสอนที่นี่เป็นอาทิตย์แรก

“วิงเวียนนิดหน่อยจ๊ะ รู้สึกคลื่นไส้อยากจะอ้วกตั้งแต่เช้าแล้ว” พรปวีร์เอ่ยบอกก่อนที่เด็กสาวทั้งสองจะพยุงร่างมีน้ำมีนวลมานั่งที่โซฟา

“แม่พลอยกินข้าวรึยังคะ เที่ยงกว่าแล้ว” ลูกเลี้ยงสาวเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงเธอเห็นแม่เลี้ยงเป็นแบบนี้มาสามสี่วันแล้ว

“แม่พลอยเหม็นจนอ้วกออกมาตั้งแต่เห็นอาหารแล้วจ๊ะน้องพั้น แม่พลอยกินไม่ลงอยากกินอะไรเปรี้ยวๆมากกว่า” พรปวีร์เอ่ยบอก เดือนกว่าๆที่ผ่านมาเธอและพัญวลัยก็รักใคร่กันราวกับแม่ลูกกันจริง ๆจนพีรวัศโอดครวญบ่อย ๆว่าตัวเองหัวเน่าลูกเมียไม่สนใจ

“ที่โรงอาหารของโรงเรียนมีร้านขายผลไม้ดอง เดี๋ยวพั้นไปซื้อให้ค่ะแม่พลอย ตัวดูแลแม่เค๊าด้วยนะ” พัญวลัยเอ่ยบอกก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป พิมพ์ลภัสมองหายาดมในกระเป๋าของอาสาวก่อนที่จะหยิบขึ้นมายื่นให้

“ไปหาหมอมั้ยคะอาพลอย พริกเป็นห่วงจังเลย” พิมพ์ลภัสเอ่ยบอกก่อนที่จะคิดไปถึงคำเตือนของหลวงปู่กรณ์ที่จู่ ๆก็แว่บขึ้นมา “มกราถึงตุลา ก็ประมาณ9-10เดือน อาการแบบนี้หรือว่าาาาาา”

“อะไรพริกหวานหรือว่าอะไรของหนู” พรปวีร์ถามอย่างสงสัย ก่อนที่จะทะลึ่งพรวดวิ่งเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้งและอาเจียนอย่างเอาเป็นเอาตาย

“อาพลอยอาการเหมือนพี่แก้มตอนท้องน้องก้อยเลย” พิมพ์ลภัสเอ่ยบอกขณะที่ลูบหลังให้อาสาว พี่แก้มที่เธอพูดถึงคือกนิษฐา พี่สะใภ้คนโตของเธอที่เพิ่งคลอดลูกเมื่อสองเดือนก่อน “ตอนพริกไปบ้านย่ากิ่ง ย่ากิ่งพาไปวัดหลวงปู่เตือนพริกมาว่าตั้งแต่ตอนนี้จนถึงตุลาให้ดูแลอาพลอยให้ดี อย่าให้ยกของหนักหรือโลดโผน หลวงปู่ต้องสื่อให้รู้แน่ ๆว่าอาพลอยท้อง”

“ท้องงงง!” พัญวลัยที่เดินเข้ามาพอดีเอ่ยอย่างตกใจก่อนที่จะยิ้มกว้างออกมา

“แม่พลอยไปหาหมอกัน เร็วค่ะลุกขึ้น พ่อพีกำลังจะมาแล้ว พั้นโทรไปบอกว่าแม่พลอยไม่สบายพ่อพีบอกจะรีบมา” คนที่อาจจะกำลังเป็นพี่สาวเอ่ยก่อนที่จะพยุงแม่เลี้ยงขึ้น

“พลอยเป็นอะไรรึเปล่า” ร่างสูงโปร่งวิ่งเข้ามาในห้องก่อนจะเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

“พ่อพีรีบพาแม่พลอยไปหาหมอเถอะ พั้นใจร้อนพั้นตื่นเต้น”พัญวลัยบอกอย่างผู้เป็นพ่อ

“ใช่ๆรีบพาอาพลอยไปหาหมอ พริกหวานตื่นเต้น” พิมพ์ลภัสเอ่ยบอกตื่นเต้นไม่แพ้พัญวลัย

“ตื่นเต้นอะไรกันล่ะเนี่ย พ่องงหมดแล้วน้องพั้น” พีรวัศพูดอย่างมึนงง นี่ตกลงเมียเขาเป็นอะไรล่ะเนี้ย เหมือนจะน่าเป็นห่วงแต่สองสาวน้อยกลับบอกว่าตื่นเต้น

“อาการอาพลอยเหมือนตอนพี่สะใภ้พริกหวานตอนที่ท้องแรกๆเลยค่ะ” พิมพ์ลภัสเอ่ยบอก พีรวัศหันมองคนเป็นภรรยาก่อนที่จะยิ้มออกมา

“ไปหาหมอกันพลอย หนูสองคนไปเรียนได้แล้วลูกตอนเย็นค่อยไปฟังข่าวที่บ้าน” พีรวัศเอ่ยบอกด้วยหัวใจพองโต เขาฝันที่จะมีลูกกับพรปวีร์มาตั้งแต่ชอบเธอใหม่ๆ รักและฝันจะให้เธอเป็นแม่ของลูก และแล้ววันนี้ความฝันที่วาดฝันมานานอาจจะเป็นจริงก็ได้

“โอ๊ยยยย ตื่นเต้น ไปด้วยไม่ได้เหรอ” พัญวลัยยังคงพูดอย่างตื่นเต้น เธออิจฉาพีมตะวันที่มีน้อง ๆมานานอยากจะมีกับเขาบ้างแต่วันนี้เธออาจจะได้เป็นพี่สาวแล้ว

“ไม่ได้ค่ะ หนูสองคนต้องไปที่ห้องเรียนเดี๋ยวนี้อีกห้านาทีก็จะถึงเวลาเข้าเรียนช่วงบ่ายแล้ว ถ้าหนูสองคนไม่ไปเรียนแม่พลอยโกรธนะ” คนที่คนอื่นพากันเป็นห่วงเอ่ยบอก ในใจนึกกังวลเพราะตัวเธอก็อายุจะสี่สิบอยู่ไม่นานกลัวว่าถ้ามีลูกจริง ๆลูกจะสมบูรณ์หรือไม่

“ไปกันเถอะเพี้ยน เย็นนี้พริกจะไปฟังข่าวนะคะ” พิมพ์ลภัสเอ่ยบอกก่อนที่จะดึงแขนพัญวลัยออกไปทั้งสองยังพูดคุยกันอย่างตื่นเต้น พีรวัศมองอย่างเอ็นดูก่อนที่จะหันมามองภรรยาสาว

“อุ้มมั้ยพลอย ไหวรึเปล่า” พีรวัศเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงพรางมองสีหน้าของพรปวีร์ที่ไม่ได้ตื่นเต้นหรือลุ้นระทึกสักนิด

“ไม่ต้อง ไหวๆรีบไปเถอะจะได้กลับบ้านฉันอยากพักมาก ๆ” พรปวีร์เอ่ยบอกก่อนที่จะเดินไปหยิบกระเป๋า พีรวัศส่ายหน้ายอมใจคนที่บอกว่าไหวก่อนที่จะเข้ามาพยุง “ไหวเหลือเกินนะเมียจ๋า แค่เดินยังจะล้ม”

บ้านของพีรวัศ

สิ่งที่ได้ยินจากคุณหมอเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้วทำให้พรปวีร์เกิดความรู้สึกมากมายตีกันอยู่ในหัว ทั้งดีใจ และเกิดความกังวลใจขึ้นมาด้วย หญิงสาวนั่งเงียบมาตลอดทางส่วนคนที่กำลังจะเป็นคุณพ่อลูกสองก็ดีใจเสียจนไม่มองอาการของเธอ

“พลอย พลอยเธอเป็นอะไรเวียนหัวรึเปล่า” พีรวัศเอ่ยเรียกคนที่เดินเข้าบ้านอย่างเลื่อนลอย ในใจนึกเลยเถิดไปว่าหญิงสาวอาจจะเสียใจที่กำลังจะมีลูกกับเขาก็เป็นได้

“เปล่า ไม่เป็นไรหรอก” พรปวีร์ตอบกลับก่อนที่จะเดินไปนั่งที่โซฟา

“นี่ยังว่าไม่เป็นไรอีกเหรอ เธอทำหน้ากังวลมาตั้งแต่ที่โรงเรียนเเล้วนะ หรือเธอไม่อยากมีลูกกับฉัน” พีรวัศเอ่ยขึ้นอารมณ์น้อยใจตีขึ้นจนเขาแทบไม่สามารถหันไปมองภรรยาได้เพราะกลัวว่าคำตอบของเธอจะทำให้เจ็บปวด

“ไม่ใช่แบบนั้นนะพี นายไม่เข้าใจฉันหรอกฮือ ฮือ ฉันน่ะดีใจมากที่ได้มีลูกกับนายแต่ ฮือ ฮือ ฉัน37แล้วนะ ฉันกังวลกลัวว่าลูกจะไม่สมบูรณ์หรืออาจจะสมองช้า ฮือ ฮือ” พรปวีร์เอ่ยออกมา อารมณ์คนท้องมาเต็มจนคนไม่ชอบร้องไห้น้ำตาไหลไว้ต่อความรู้สึกจนห้ามน้ำตาไม่ได้

“เอ่อ พลอยไม่เอาไม่ร้องสิ อย่ากังวลสิ แค่37เอง บางคน42ลูกออกมายังครบสามสิบสองแล้วก็ฉลาดด้วย” พีรวัศเอ่ยปลอบว่าที่คุณแม่พร้อมทั้งเดินเข้าไปกอด “อย่าคิดมากสิที่รัก ขนาดแม่ฉันยังมีฉันตอนอายุ37เลย”

“ฮึก ฮือ ฮือ ฮือ ฉันห้ามน้ำตาไม่ได้ฮือ ๆ” พรปวีร์เอ่ยบอกทำเอาพีรวัศถึงกับยิ้มออกมา

“ฉันรักนายนะพี ฮือ ๆ นายอย่าคิดว่าฉันไม่อยากมีลูกกับนายอีกนะ ฮือ ๆ” อยู่ว่าที่คุณแม่ก็พูดขึ้น

“ฉันก็รักเธอพลอยตั้งแต่วันแรกที่รักมาจนวันนี้ฉันก็ยังรักเธอไม่เปลี่ยนแปลง ขอบคุณนะที่รักฉัน รักน้องพั้น และขอบคุณมากที่มีลูกกับฉัน ฉันฝันว่าจะมีลูกกับเธอมานานแล้ว” พีรวัศเอ่ยบอกก่อนที่จะยื่นหน้าไปจุมพิตหญิงสาวที่เขารักมากก่อนที่จะผละออกอย่างอ้อยอิ่ง พรปวีร์ร้องไห้หนักกว่าเดิมเข้าไปอีก

“ฮือ ๆ ฉันจะบ้าตายอยู่แล้วฮือ เสียใจก็ร้อง ดีใจก็ร้อง นายบอกรักก็ร้องฮือ ๆ” พรปวีร์เอ่ยบอกเสียงสะอื้น เธอดีใจที่เขาบอกรักแต่น้ำตาเจ้ากรรมก็เอาแต่ไหลออกมา

“โอ๋ๆไม่ร้องนะแม่จ๋า อยากกินอะไรรึเปล่าเดี๋ยวพ่อจ๋าไปหามาให้ ลูกจ๋ากับแม่จ๋าหิวรึยัง อีกตั้งหลายชั่วโมงกว่าพี่จ๋าจะมา” พีรวัศเอ่ยเรียกอย่างน่ารักจนคนร้องไห้อยู่ยิ้มออกมาซะงั้น นี่แหละน๊าเขาเรียกอารมณ์แปรปรวนของว่าที่คุณแม่

“แม่จ๋าอยากกินมะม่วง พ่อจ๋าไปเอามาให้หน่อยสิ มะม่วงจากสวนของย่ากิ่งกับปู่นินทร์น่ะ พ่อจ๋าไปปีนเอาต้นที่อยู่แถวหน้าบ้านให้หน่อยนะ” พรปวีร์เอ่ยบอกทำเอาคนไม่ชอบปีนต้นไม้หน้าซีด เขาเคยตกต้นมะม่วงต้นนั้นมาแล้วครั้งนึงจำฝังใจเลย

“ฮือ ๆ ถ้าพ่อจ๋าไม่ไปเอาให้ แม่จ๋าจะงอนฮือ ๆ พาลูกจ๋างอนนาน ๆด้วยฮือ ๆ จะฟ้องลูกพั้นจ๋าด้วย” พรปวีร์เอ่ยอย่างเอาแต่ใจยกเรื่องจะงอนและฟ้องลูกสาวขึ้นมาพูด จนพ่อจ๋าถึงกับต้องยอม

“จ้ะๆ เดี๋ยวแม่จ๋ารออยู่ที่บ้านนะพ่อจ๋าจะไปเอามาให้” พีรวัศเอ่ยบอกก่อนที่จะลุกขึ้นยืนแล้วทำท่าจะเดินออกไป

“เดี๋ยว แม่จ๋าไปด้วย เกิดไปเจอสาวๆเก่าพ่อจ๋า แม่จ๋าไม่ไว้ใจ” ว่าที่คุณแม่ออกอาการขี้หึงขี้ระแวงจนไม่ไว้ใจให้ไปถิ่นเก่าเพียงลำพัง ก็บ้านตาของพัญวลัยอยู่แถวนั้นด้วยถ้ามาลารินกลับมาอยู่แถวนั้นเธอจะทำยังไงล่ะ

“รู้สึกดีจังแม่จ๋าหึงพ่อจ๋า” พีรวัศเอ่ยก่อนที่จะจูงมือภรรยาออกไปที่รถเพื่อจะไปยังบ้านของย่ากิ่ง ถิ่นเก่าที่เขา พรปวีร์และเพลิงตะวัน ธนกฤต อยู่มาตั้งแต่เล็ก

“น้องเค๊าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงอ่ะ เค๊าอยากได้น้องสาว” พัญวลัยที่กำลังปั่นจักรยานอยู่เอ่ยถามคนที่ซ้อนท้ายจักรยานอยู่

“น้องต้องเป็นผู้ชายสิ อาพลอยอยากได้ลูกชายเชื่อเค๊าสิ” พิมพ์ลภัสเเอ่ยบอกก่อนที่จะบอกให้พัญวลัยจอดรถ “เพี้ยนๆจอดๆ ๆ เค๊าอยากซื้อหุ่นยนต์ไว้ให้น้อง”

“ไม่เอาซื้อตุ๊กตาสิ น้องต้องเล่นตุ๊กตาไม่ใช่หุ่นยนต์” ว่าที่พี่สาวเอ่ยบอก พิมพ์ลภัสยืนเท้าสะเอวมองคู่หูอย่างเอาเรื่องนิดๆ “ก็บอกว่าน้องต้องเป็นผู้ชายไง หุ่นยนต์น่ะถูกแล้ว ถ้าน้องเป็นผู้ชายตัวจะให้น้องเล่นตุ๊กตาได้ยังไง น้องต้องแมนๆ”

“ไม่รู้ล่ะน้องเค๊าต้องเป็นหญิง” พัญวลัยเอ่ยบอก เธออยากมีน้องสาวคอยมานั่งเล่นด้วยกัน เธออยากจับน้องแต่งตัวสวยๆ แต่ยัยพริกหยวกนี่ดันอยากได้น้องชาย

“ต้องเป็นผู้ชายแน่ ๆ เค๊าอยากได้น้องชายจะได้เป็นทหารเรือเท่ๆแบบพวกพี่ธาม อาพี ลุงเพลิง” พิมพ์ลภัสเอ่ยบอก เธออยากมีน้อง ๆเป็นชายในเครื่องแบบโดยเฉพาะทหารเรือที่ชอบมาก ๆ รู้สึกว่าคนในเครื่องแบบมีเสน่ห์และเท่มาก

“ตัวมันคลั่งชายในเครื่องแบบ ชิ ไม่เอาหรอกเค๊าไม่อยากให้น้องออกทะเลนาน ๆ แถมพ่อพีเคยพูดถ้ามีลูกชายแล้วเป็นทหารเรือ จะให้อยู่กับอาธามจอมโหด เค๊าไม่ยอม อาธามดุ แถมยังชอบโหดใส่ลูกน้อง” พัญวลัยเอ่ยบอก เพื่อนเธอชักจะบ้าคนในเครื่องแบบเกินไปแล้ว

“นี่ ไอ้ที่พูดถึงน่ะลืมแล้วเหรอว่าเป็นอะไรกับเค๊า เดี๋ยวแม่ฟ้องพี่ธามซะนี่ว่าพี่เขาโหดดุ มาดแบบนั้นน่ะน่าเกรงขาม เท่มากด้วย พี่คะหุ่นยนต์นี่ตัวล่ะกี่บาทคะ” พิมพ์ลภัสเอ่ยบอกพัญวลัยก่อนที่จะเดินไปถามแม่ค้า

“วุ๊ย แตะไม่ได้เลยพี่ธามของคุณนายพิมพ์ลภัสเนี้ย” พัญวลัยเอ่ยก่อนที่จะเดินตามไป