บทที่22 หึง

เช้าวันศุกร์สุดสัปดาห์พิมพ์ลภัสกระโดดตบอยู่หน้าบ้านโดยมีคนเจ็บคอยนั่งให้กำลังใจอยู่ เกือบหนึ่งอาทิตย์ที่ธนกฤตไม่ได้พาเด็กสาวออกไปวิ่งชายหนุ่มผู้หวังดีอยากให้ภรรยาที่รักร่างกายแข็งแรงจึงปลุกเด็กสาวออกมายืดหยุ่นร่างกายแทน จริง ๆจะให้พิมพ์ลภัสไปวิ่งก็ได้เพราะมีทั้งเพลิงตะวัน พีรวัศ พรปวีร์ และพัญวลัยออกไปวิ่งอยู่ แต่เขาก็ไม่ไว้ใจคนอื่นที่วิ่งตามเส้นทางนี้โดยเฉพาะเพื่อนร่วมรุ่นบางคนที่เจ้าชู้ที่หนึ่งแฟนเพื่อนก็ไม่เว้น

"เอาล่ะพอแล้วครับหนู ไปอาบน้ำแต่งตัวได้ วันนี้เราไปกินข้าวบ้านไหนดี" ธนกฤตเอ่ยบอกก่อนที่จะถามถึงมื้อเช้าของวันนี้ว่าจะไปฝากท้องที่ไหนระหว่างอาหารใต้บ้านเพลิงตะวันหรือกับข้าวฝีมืออาสาวของพิมพ์ลภัส

"บ้านพั้นค่ะ เสร็จแล้วจะได้ไปโรงเรียนเลย" พิมพ์ลภัสเอ่ยบอกก่อนที่จะจับมือคนตัวโตเดินเข้าไปในบ้าน ชักจะชินแล้วที่จะต้องเดินจูงมือกัน เริ่มจะขาดไม่ได้แล้ว

"ไปนะคะ" สองสาวน้อยเอ่ยบอกเสียงใสหลังจากทานข้าวเช้าเสร็จก่อนที่จะพากันคว้ากระเป๋าเดินออกไป

"เมื่อไหร่เธอจะไปสอนซะที" ธนกฤตเอ่ยถามเพื่อนสาวหลังจากพิมพ์ลภัสและพัญวลัยปั่นจักรยานออกไปแล้ว

"วันจันทร์หน้าย่ะ" พรปวีร์เอ่ยบอก ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าทำไมธนกฤตถึงถามแบบนี้ อยากให้เธอไปคุมไม่ให้เด็กหนุ่มที่จะมายุ่งกับหลานสาวเธอ

ย้อนกลับไปเย็นวาน

"ดอกไม้นั้นมาจากไหนหนู" ธนกฤตเอ่ยถามทันทีที่ร่างบางเดินถือดอกไม้เข้ามาพร้อมกับพัญวลัย

"รุ่นพี่เขาให้ยัยพริกหยวกค่ะอาธาม พี่เขามาจีบยัยนี่ ไม่ใช่คนเดียวนะ เช้าสาม เที่ยงสี่ หลังเลิกเรียนอีกสอง" พัญวลัยเอ่ยบอกก่อนที่จะแอบส่งสายตากับแม่พลอย ไม่ได้เว่อร์นะแต่แม่พลอยสั่งให้พูด

"เอาไปทิ้งเลยหนูพริก เดี๋ยวพี่ซื้อให้แต่ไอ้พวกนี้เอาไปทิ้งเลย" คนขี้หึงเอ่ยก่อนที่จะลุกขึ้นเดินกลับบ้านตัวเองอย่างช้า ๆ

" ขี้หึงจัง " พิมพ์ลภัสเอ่ยก่อนที่จะหอมแก้มคนขี้หึงไปฟอดใหญ่ " ดอกไม้เนี้ยซื้อเองต่างหากล่ะ ไอ้เรื่องคนจีบน่ะจริงแต่ดอกไม้เนี้ยหนูซื้อมาใส่แจกันพี่จะได้สดชื่นขึ้น"

" ถึงดอกไม้จะซื้อเองแต่ก็มีหนุ่มมาจีบอยู่ดี ต่อไปนี้ใครมาจีบหนูให้น้องพั้นจดรายชื่อมาเลยพี่จะไปคุยกับมัน" คนขี้หึงเอ่ยบอก

"ไปคุยรึไปขู่กันแน่ โธ่อย่ากังวลเลยค่ะ เมื่อเย็นพี่เขามาจีบขอมาส่งบ้านพอหนูบอกว่าบ้านผู้การธามไอ้พวกปากดีก็หายหมด555" เด็กสาวเอ่ยบอก ธนกฤตถึงกับคลายกังวลลงได้ก่อนที่ทั้งสองจะพากันเดินกลับบ้าน

ปัจจุบัน

"เออไอ้ธาม เย็นเวรนายนิที่โรงเรียนน่ะ ไหวมั้ยให้ไปแทนรึเปล่า" เพลิงตะวันเอ่ยถามถึงกิจกรรมชมรมพิเศษของโรงเรียนเพื่อนอีกคนของพวกเขา

"ฉันไหว ไปดูลาดเลาสักหน่อยว่ามีไอ้เด็กพวกไหนมายุ่งกับหนูพริกของฉัน" ธนกฤตเอ่ยบอกก่อนที่จะหันสายตาไปที่สองพี่น้องพีมตะวันและพายัพเมฆที่ได้วันหยุดกลับมาบ้าน “ฉันจะหิ้วไอ้สองตัวนี่ไปด้วยไม่ต้องห่วง”

"หึ หนูพริกของฉัน โอ๊ยหมั่นไส้" พรปวีร์แกล้งเอ่ยก่อนที่จะยิ้มออกมา "นายรู้ตัวมั้ยถามว่านายเนี้ย รักเมียหลงเมียมากกกกก"

"รู้สิทำไมจะไม่รู้" คนรักเมียหลงเมียเอ่ยบอก

"แต่ถ้าให้ดีมันต้องครบทุกอย่างสิ มีรักเมีย หลงเมียแล้ว...นายควรกลัวเมียด้วย" พีรวัศเอ่ยบอก

"เหอะ นี่ฉันใคร ผู้การธาม ฉันไม่เข้าสมาคมเดียวกับนายและไอ้เพลิงหรอก " ธนกฤตเอ่ยบอกอย่างมั่นใจ หนูพริกอายุแค่17ขืนเขาเกรงอกเกรงใจเมีย ขายหน้าตายเลย

"เราจะจำคำนายไว้" พีรวัศ เพลิงตะวันและพรปวีร์เอ่ยบอกพร้อมกัน พีมตะวันและพายัพเมฆยกยิ้มล้อเลียนในขณะที่ธนกฤตยักไหล่ไม่แคร์ ฝันเถอะไม่มีทางที่เขาจะเกรงอกเกรงใจเมียแน่นอน

โรงเรียน...

เที่ยงครึ่ง

ภายในโรงอาหารที่มีเสียงพูดคุยเฮฮาของนักเรียนที่เข้ามาทานอาหาร พิมพ์ลภัสนั่งมองไตรณรงค์เถียงกับพัญวลัยอย่างขำขัน

"นี่นาย ทำไมต้องมานั่งกับยัยพริกตลอดด้วยฮะ มาทำเป็นสนิท พ่อเลี้ยงนายกับพวกพ่อฉันไม่ถูกกันนะ เพราะงั้นอย่ามาสนิทกับเพื่อนฉันยะพริกหยวกเป็นหลานแม่พลอยแม่เลี้ยงฉัน" พัญวลัยเอ่ยอย่างรำคาญ

"แล้วไงพวกเขาไม่ถูกกันแล้วเราต้องไม่ถูกกันด้วยงั้นเหรอ จริงมั้ยพริกหวาน เธอกับเราไม่ถูกกันอันนั้นไม่แปลกเพราะเรามีเรื่องกันแต่เรากับพริกหวานหรือกับพีมเราก็ยังคุยได้" ไตรณรงค์เอ่ยบอกก่อนที่จะโดนเพื่อนจากอีกโต๊ะเรียกจึงถือแก้วน้ำของตัวเองเดินจากไป

"ชิไปได้ก็ดี อีตาคนกวนประสาท" พัญวลัยเอ่ยก่อนที่จะหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม

"นี่ๆพวกเรานั่งด้วยสิ" เสียงของเพื่อนห้องเดียวกันเอ่ยขึ้น พัญวลัยหันหน้าไปมองกิ่งแก้ว ลลนา สิริประภา และพลอยนิล สาวๆแก๊งกิ่งแก้ว ที่ชอบทำตัวแก่แดด บ้าดาราที่สุดในห้องนั่นเอง

"นั่งสิ วันนี้มีอะไรมาเม้าท์มอยอีกล่ะ" พิมพ์ลภัสเอ่ยถาม สาวน้อยแก๊งนี้ชอบเข้ามาชวนเธอคุยและชอบคุยเรื่องดาราไม่ก็ประสบการณ์ความรักให้ฟัง

"ก็ไม่มีอะไรมาก แค่วันนี้เป็นวันศุกร์กลางเดือน ผู้การธามสุดหล่อจะมาเป็นหัวหน้าครูฝึกชมรมพิเศษ" กิ่งแก้วเอ่ยบอก

"ใช่แล้ว ผู้การธามทั้งหล่อทั้งเท่ โอ๊ย ใจละลาย นี่ถ้าได้จูบสักครั้งนี่ลันก็ตายตาหลับแล้ว" ลลนาเอ่ยบอกอย่างเพ้อฝัน พัญวลัยมองพิมพ์ลภัสที่กำหมัดแน่นแล้วเสียวสันหลัง

"นี่ๆเกรงใจบ้างนี่อาเราย่ะ" พัญวลัยเอ่ยบอก อยากให้ยัยพวกนี้คุยเรื่องอื่นแทนก่อนที่พิมพ์ลภัสจะโมโหหึงจนความแตกว่าคุณเธอเป็นคุณนายผู้การ

"แล้วไง ผู้การเป็นทหารของประชาชน พวกเรามีสิทธิ์เอามามโนมั้ยย่ะ เธอน่ะไม่รู้สึกบ้างเหรอ ผู้การน่ะโคตรหล่อ โคตรเท่ ดูดี้ดูดี กล้ามก็แน่น หุ่นก็แซบโอ๊ยยอมตายคาอกผู้การเลย" พลอยนิลเอ่ยบอกทำหน้าเคลิ้มฝัน

"แต่ผู้การธามมีภรรยาแล้วนะ พวกเธอเลิกมโนเถอะ" พิมพ์ลภัสเอ่ยบอกพยายามแล้วนะที่จะไม่โมโห หึ้ย หมั่นไส้คนของตัวเอง ถ้ารูปชั่วตัวดำคงไม่มีใครแลหรอก

"แล้วไงพริกหวาน เมียผู้การก็ส่วนเมียผู้การ ชีไม่รู้หรอกว่าเราเนี่ยเอาสามีชีมามโน" สิริประภาเอ่ยบอก

'ไม่รู้เหรอ นี่แหละเมียผู้การนั่งฟังพวกเธอเพ้ออยู่นี่แหละ' พิมพ์ลภัสได้แต่เอ่ยในใจอย่างหมั่นไส้ คอยดูนะจะงอนพ่อทหารของประชาชนสักวันสองวัน ฮึย เสน่ห์แรงซะจริง

" เออจริงดิ พวกเธอใจกล้าพอจะแซวผู้การปะ" พลอยนิลเอ่ยท้าทาย

"โอ๊ยยยย ใครจะกล้าผู้การน่ะดุจะตาย แต่ยิ่งโหดยิ่งเท่อะ" สิริประภาเอ่ย เพื่อนๆพากันพยักหน้า

"งั้นเรามาแซวผู้การดู พี่เราบอกว่าช่วงนี้ผู้การอารมณ์ดีไม่ค่อยดุ พี่เราว่าผู้การกำลังมีความรักเลยอารมณ์ดี๊ดี" ลลนาผู้เป็นน้องสาวของเรือเอกคนินทร์เอ่ยบอก

"จริงสิแล้วผู้การหายยังอะ เห็นพี่ชลบอกว่าถูกยิง" สิริประภาน้องสาวภรรยาของเรือเอกสิชล ต้นปืนหนุ่มคู่ใจธนกฤตเอ่ยถามถึงอาการผู้การในดวงใจ

"ยังไม่หายดีหรอก แต่เห็นเมียเขาดูแลดี๊ดี เดี๋ยวก็หาย หรือไม่ก็แกล้งเจ็บอ้อนเมียต่อ" พัญวลัยเอ่ยบอกก่อนที่จะแอบส่งสายตาใส่เมียผู้การอย่างล้อเลียนจนพิมพ์ลภัสยกมือขึ้นฟาดแขน "นิสัยไม่ดีไปแอบดูเขาดูแลกัน แก่แดด ว่างๆไปแอบดูอาพลอยกับอาพีดีกว่า"

"โอ๊ย คู่นั้นหวานตลอด พ่อบ้านใจกล้ากับคุณครูสายโหด555" ลูกสาวพ่อบ้านใจกล้าเอ่ยบอกแต่แล้วกิ่งแก้วและพวกก็ลากสองสาวกลับสู่เรื่องของธนกฤตอีกครั้ง

หลังจากฟังบรรดาเพื่อนใหม่สายมโนพร่ำเพ้อถึงผู้เป็นสามีอยู่นานพิมพ์ลภัสก็ขอตัวออกไปเข้าห้องน้ำพร้อมกับพัญวลัย

“โอ๊ยหมั่นไส้อีพี่ธาม พ่อทหารของประชาชน ฮึย” พิมพ์ลภัสบ่นไปใช้มือเด็ดใบไม้ในมือที่ร่วงลงมาตกที่ไหล่ตอนเดินมา ร่างบางในชุดพละเดินไปบ่นไปจนพัญวลัยหัวเราะออกมา

“นี่พริกหวานถ้าจะหมั่นไส้ขนาดนี้กลับไปบิดให้หูแดงไปเลย” พัญวลัยเอ่ยบอก แม่พลอยเธอก็ว่าขี้หึงขี้หวงอยู่นะ พอมาเจอยัยนี่กินขาดเลย หึงได้แม้กระทั้งฟังสายมโนลวนลามในจิตนาการ

“เป็นความคิดที่ดี ว่าแต่พวกกิ่งแก้วเขามโนถึงพ่อทหารของประชาชนนั้นบ่อยมั้ย” คนขี้หึงเอ่ยอย่างหมั่นไส้ คอยดูนะจะไม่คุยด้วยสักสองวัน ขวัญใจสาวๆดีนัก

“ก็ทุกวันศุกร์กลางเดือนแหละ เมื่อไหร่เวรอาธามพวกนางก็จะเอาเรื่องอาธามมาเป็นหัวข้อพูดคุย

“ขนาดนั้นเลย ฟังแล้วหมั่นไส้ หมั่นไส้ๆ ๆ หมดเวลาพักแล้วกลับห้องเถอะ” คนกำลังหมั่นไส้สามีเอ่ยก่อนที่จะเดินที่อาคารเรียน