ตอนที่ : 11

@วันต่อมา

แม่เลี้ยงของเทียนกลับบ้านมาในเช้าของอีกวัน ไม่รู้ว่าไปไหนมาเธอไม่กล้าถามเพราะเธอก็ไม่อยากก้าวก่าย แต่ก็ตื่นแต่เช้าหาข้าวปลาให้ผู้เป็นพ่อกินตามประสาของเธอเอง

"นี่นังเทียน!"

"หือ?? ตื่นเช้าจังเลยรดาหิวหรือเปล่า พี่ทำอาหารเสร็จพอดีอยู่ในครัวน่ะ ไปหากินได้ตามสบายเลยนะ" เทียนพูดพลางเก็บของในห้องนอนไปด้วย

"แม่ฉันกลับมาเมื่อไหร่?" รดาเอ่ยถามพี่สาวต่างสายเลือดด้วยน้ำเสียงห้วนๆ พร้อมกับยกแขนขึ้นมากอดอกเอียงตัวพิงประตูห้องของเธอ

"กลับมาเมื่อเช้ามืดนะ น่าจะยังนอนอยู่ในห้อง"

"แล้วรู้หรือเปล่าว่าแม่ฉันไปไหนมา?"

"พี่ไม่รู้จริงๆ เมื่อวานพี่ก็บอกรดาไปแล้วว่าพี่ไม่รู้"

"...."

"พี่พูดจริงๆ นะรดาพี่ไม่ได้โกหก"

"แล้วใครว่าแกโกหกกันล่ะฉันยังไม่ทันได้พูดอะไรเลย คิดเองเออเอง"

"อ่าวก็พี่เห็นรดา.."

"เออๆ ไม่ต้องพูดอะไรละน่ารำคาญ แล้วนี่แกจะกลับไปที่บ้านของผัวแกเมื่อไหร่?"

"อีกสัก 2-3 วันแหละ พี่จะอยู่ดูแลพ่อสักหน่อย"

"...."

"รดาลูก!!"

แม่เลี้ยงของเทียนเปิดประตูออกมาเพราะได้ยินเสียงคนคุยกันเสียงดังและก็ได้เจอกับลูกสาวของตัวเอง

"เสียงดังทำไมเนี่ยแม่!?"

"ฮึก..หายไปไหนมาลูก รู้ไหมว่าแม่เป็นห่วงแทบแย่"

"แม่หายไปไหนมาทั้งคืนคะ?"

"ปะ ไปไหนลูก แม่ไม่ได้ไปไหนเลยนะ นังเทียนมันพูดอะไรให้รดาเข้าใจผิดแม่เหรอ นี่นังเทียน...!"

"โอ้ยแม่! หยุดโวยวายสักทีได้ไหม หนูกลับมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ถ้าแม่อยู่ที่บ้านหนูก็ต้องเห็นแม่สิ แม่ไม่ต้องไปโทษคนอื่นหรอก หนูแค่ถามว่าแม่ไปไหนมาทำไมต้องโวยวายเสียงดังด้วย อย่างกับว่าไปทำเรื่องอะไรไม่ดีมาอย่างนั้นแหละ!"

"ปะ เปล่าลูก เมื่อวานแม่ไปเจอคนรู้จักมาก็เลยคุยกันถูกคอ ดื่มกินกันนิดหน่อยน่ะลูก"

"แค่นั้นก็จบทำไมต้องเสียงดังด้วย"

"มาหาแม่ที่ห้องหน่อยสิลูก"

"ไปทำไมคะ?"

"มาเถอะน่า"

รดาถูกผู้เป็นแม่ดึงข้อมือเดินเข้าไปในห้องนอนอย่างรวดเร็ว

"โอ้ยแม่ อะไรของแม่เนี่ย หนูเข้ามาทำไม!?"

"รู้ไหมว่าหนูเสียโอกาสดีๆ ไปแล้ว"

"โอกาสอะไรคะแม่ หนูไม่เข้าใจ?"

"ดูนี่สิลูก"

ผู้เป็นแม่หยิบรูปถ่ายในวันแต่งงานของเทียนออกมาให้ลูกสาวตัวเองได้ดู ก่อนที่รดาจะเบิกตาโพลงเมื่อได้เห็นชายหนุ่มในรูปนั้น

"นะ นี่มันอะไรกันแน่ ผู้ชายคนนี้น่ะเหรอที่นังเทียนมันแต่งงานด้วย?"

"ใช่ลูก ไม่ใช่ไอ้เสี่ยตัวอ้วนไม่หล่ออย่างที่หนูพูดเลยนะ เขาชื่อคุณวายุทั้งหล่อและรวยมากด้วยเป็นเจ้าของบริษัทตั้งหลายบริษัท"

"แม่!!" รดาหันไปทำท่าทางตึงตังใส่ผู้เป็นแม่

"เอาอย่างนี้ไหม เดี๋ยวแม่จะไปขอร้องนังเทียนให้พาหนูเข้าไปอยู่ในบ้านของมันด้วย พอเข้าไปอยู่แล้วหนูก็พยายามหาทางรวบหัวรวบหางคุณวายุให้ได้ เอาเขามาเป็นของเราสมบัติทุกอย่างของเขาจะได้เป็นของเรา"

"มันจะดีเหรอแม่"

"ดีสิลูก ถ้าได้คุณวายุเป็นผัว รับรองว่าแม่กับหนูสบายไปทั้งชาติแน่ จากนั้นก็ทิ้งให้นังเทียนมันคอยดูแลพ่อแก่ๆ ใกล้ตายของมันไป"

"นั่นพ่อนะแม่จะทิ้งได้ยังไง"

"ไม่ใช่พ่อแท้ๆ ของแกสักหน่อยทำไมต้องสนใจด้วย ตอนนี้มันก็ไม่ได้หาเงินให้เราใช้แล้วนะ"

"...."

"เอาล่ะๆ ไม่ต้องพูดอะไรมากแล้ว รีบไปเก็บเสื้อผ้าเอาไว้เถอะเดี๋ยวถ้ามันจะไปแล้วแม่จะไปขอร้องนังเทียนมันให้"

"แล้วหนูจะเข้าไปอยู่ในฐานะอะไรล่ะแม่?"

"ตอนแรกก็เข้าไปอยู่ในฐานะน้องเมีย สักหน่อยถ้ารวบหัวรวบหางได้ก็จะกลายเป็นเมียของคุณวายุอีกคน แล้วหนูก็ทำยังไงก็ได้ให้นังเทียนมันกระเด็นออกมาจากบ้านของคุณวายุ ใส่ร้ายมันเข้าไปเถอะ นังนี่มันไม่อดทนกับอะไรมากๆ หรอก เดี๋ยวแม่จะทำให้พ่อของมันเจ็บหนักมากกว่าเดิมมันจะได้คอยกลับมาดูแลพ่อของมัน แล้วหนูก็ใช้โอกาสที่มันไม่อยู่รวบหัวรวบหาง ทำให้มันคิดว่าหนูกับคุณวายุมีอะไรกันแล้วมันจะได้ทะเลาะกับคุณวายุ แล้วก็เลิกกันไปซะ"

"แม่...แต่หนู"

"ทำตามที่แม่บอกแล้วเราจะสบาย"

"แล้วเราจะไม่..."

"ไม่มีอะไรทั้งนั้นนะลูก แค่ทำสำเร็จเราก็สบาย"

"...."

_______________________

#ตัดมาที่เทียน

"ทำไมพ่อกินแค่นี้เองล่ะคะ กินอีกสักหน่อยดีไหมคะพ่อ จะได้กินยานะคะ"

"พ่ออิ่มแล้วจริงๆ ลูก เราน่ะไปกินข้าวกินปลาได้แล้วสายแล้วนะลูก"

"เทียนไม่ได้กินข้าวเช้าขนาดนั้นค่ะพ่อ"

"กินข้าวให้ตรงเวลาบ้างนะลูกเดี๋ยวจะไม่สบายเอา ถ้าวันนึงพ่อไม่อยู่.."

"ไม่นะคะพ่อ พ่อต้องอยู่กับเทียนไปตลอดนะคะ ห้ามพูดแบบนี้อีกนะคะพ่อ เราต้องอยู่ด้วยกันตลอดไปเลยนะคะ"

"พ่อน่ะแก่แล้ว จะอยู่กับเราไปตลอดก็ไม่ได้หรอกลูก"

"...." เทียนรู้สึกใจหายแปลกๆ เมื่อผู้เป็นพ่อพูดออกมาแบบนี้ เพราะหลังจากที่แม่ของเธอตายไปก็เหลือเพียงพ่อคนเดียวที่เป็นที่พึ่งเป็นทุกอย่างสำหรับเธอ ถ้าพ่อของเธอจากไปอีกคนก็ไม่เหลือใครอีกแล้ว

"ถ้าพ่อไม่อยู่อย่าลืมดูแลตัวเองให้ดีนะลูก กินข้าวให้ตรงเวลาด้วย ถ้าบ้านหลังนี้ถูกธนาคารยึด พ่อมีบ้านอีกหลังนึงให้นะแต่อย่าไปบอกแม่กับน้อง บ้านหลังนั้นเป็นบ้านหลังแรกที่พ่อกับแม่เก็บเงินซื้อด้วยกันก่อนที่จะมีบ้านหลังนี้ โฉนดที่ดินอยู่ใต้เตียงนะ ถ้าพ่อไม่อยู่แล้ว..."

"มะ ไม่นะพ่อ ถ้าอย่างนั้นพ่อก็ย้ายไปอยู่กับเทียนสิ เทียนจะดูแลพ่อเอง"

"ไม่ได้นะลูก เราแต่งงานแล้วเราก็ต้องอยู่ดูแลสามีของตัวเองทำหน้าที่ของภรรยาให้ดีที่สุด"

"...."

"พอไม่ได้เป็นอะไรตอนนี้หรอกลูก พ่อก็แค่พูดเผื่อเอาไว้ กลัวว่าตัวเองจะไม่มีโอกาสได้พูด"

"พอแล้วค่ะพ่อ พ่อไม่ต้องพูดอะไรแล้วเทียนรู้แล้วค่ะ"

"...."

"เดี๋ยวเทียนเอาจานเอาไปเก็บก่อนนะคะแล้วจะมานวดให้"

"จ้ะ"

เทียนยกถาดใส่อาหารออกไปเก็บในครัว ในเวลาเดียวกันแม่เลี้ยงและน้องสาวต่างสายเลือดก็เดินเข้ามาในห้องครัวพอดี

"แม่กับรดามีอะไรหรือเปล่าคะ?"

"เทียน แม่มีเรื่องอยากจะขอร้อง"

"คะ? เรื่องอะไรคะ"

"ช่วยพาน้องเข้าไปอยู่ในบ้านของผัวแกหน่อยได้ไหม"

"เทียนตัดสินใจอะไรไม่ได้หรอกค่ะ บ้านหลังนั้นไม่ใช่ของเทียนนะคะ"

"แต่เป็นบ้านของผัวแกไม่ใช่เหรอ ถ้าแกตัดสินใจไม่ได้ก็ไปขอร้องผัวแกหน่อยสิ แค่พาน้องแกเข้าไปอยู่ในบ้านด้วยคงไม่ลำบากอะไรหรอกมั้ง หรือว่าแกตัดช่องน้อยแต่พอตัวแล้วก็คิดที่จะทิ้งคนในครอบครัวเลย?"

"มะ ไม่นะคะแม่ แต่เทียนไม่รู้จะบอกกับคุณว่าวายุยังไง แล้วทำไมถึงต้องไปอยู่ที่บ้านหลังนั้นด้วยล่ะคะ"

"อีกหน่อยบ้านหลังนี้ก็จะถูกธนาคารยึดแล้ว ฉันกับพ่อแกจะไปอยู่ที่ไหนก็ยังไม่รู้เลย แค่พาน้องไปอยู่ด้วยแค่นี้มันยากเย็นมากเลยเหรอ?"

"...."

"ฉันก็แค่อยากให้แกพาน้องไปอยู่ด้วยจะได้ไม่ต้องลำบากอยู่ที่นี่"

"...."

"ถือว่าทำเพื่อฉันสักครั้งได้ไหม ตอบแทนที่ฉันคอยเลี้ยงดูแกมาตั้งแต่เด็กก็ได้"

"ก็ได้ค่ะแม่"

"ขอบใจนะ ไปกันเถอะลูกไปเก็บเสื้อผ้าของหนูจะได้ย้ายไปอยู่ที่บ้านหลังโน้น"

"ค่ะแม่"

"...." เทียนถอนหายใจออกมาอย่างแรง ก่อนจะหันไปเก็บกวาดทำความสะอาดต่อ ในใจก็ยังคิดหนักกับเรื่องที่แม่เลี้ยงมาขอร้อง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากจะยอมให้น้องสาวต่างสายเลือดย้ายไปอยู่ที่บ้านของวายุด้วยอีกคน