ตอนที่ : 05

@เวลาผ่านไป

ทุกๆ คืนวันเทียนจะต้องคอยปรนนิบัติในเรื่องอย่างว่ากับวายุแทบจะทุกคืน ยกเว้นวันไหนที่เขาไม่ได้กลับเข้าบ้านเธอก็จะไม่ต้องทำ

และงานบ้านก็ไม่ต้องทำอะไรเพราะทุกอย่างมีแม่บ้านคอยจัดการให้อยู่แล้ว

"คุณเทียนทานอะไรก่อนไหมคะ" แม่บ้านทักขึ้น เมื่อเห็นหญิงสาวเดินลงจากบันไดมา

"เทียนยังไม่หิวค่ะป้า ว่าแต่คุณวายุเขาไปไหนเหรอคะ"

"ไปทำงานตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ"

"อ๋อ"

แต่งงานแล้วเป็นสามีภรรยากันแล้วไง เธอกับเขาพูดคุยกันนับประโยคได้เลยต่อวัน บางครั้งได้เจอหน้ากันก็แทบจะไม่ได้คุยกันเลยด้วยซ้ำ

กลัวความเย็นชาของเขาจนในใจลึกๆ เธอก็แอบหวั่นใจว่าเขาอาจจะมีใครอีกคนอยู่

แต่เธอก็ไม่มีสิทธิ์พูดอะไรเพราะเธอรู้ดีว่าต้องแต่งงานเพราะอะไร และก็ไม่ได้เป็นเจ้าสาวตัวจริงของวายุด้วย

"คุณเทียนไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ ปกติคุณวายุก็ไปทำงานแต่เช้าแบบนี้ทุกวันอยู่แล้ว"

"..." เธอก็อยากจะพยายามทำตัวให้ชินกับการกระทำของเขาเหมือนกัน แต่ก็ไม่รู้ทำไมเธอถึงไม่ชินเลย

"คุณเทียนอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมคะ"

"ไม่ค่ะ ขอบคุณป้ามากๆ นะคะแต่ไม่รบกวนดีกว่า ตอนนี้เทียนยังไม่หิวเก็บไปก่อนเลยก็ได้ค่ะ"

"ค่ะๆ"

เทียนเดินกลับขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเองต่อ เพราะไม่มีอะไรจะทำ นอกจากอยู่เฉยๆ เดินไปเดินมาให้มันผ่านพ้นไปได้ในแต่ละวัน

@ตอนบ่ายวันเดียวกัน

ขณะที่หญิงสาวกำลังยืนวุ่นทำอะไรอยู่สักอย่าง ก็มีผู้ชายคนนึงเดินมาหยุดยืนอยู่ด้านหลังของเธอ

"คุณเทียนครับ"

"คะ??"

"คุณวายุให้แต่งตัวครับ มีนัดทานข้าวกับคนที่รู้จัก"

"แล้วทำไมต้องให้ฉันไปด้วยล่ะคะ เขาไปคนเดียวไม่ได้เหรอ"

"ผมไม่ทราบเหมือนกันครับ คุณวายุให้ผมมารับคุณไป"

"อ่อ..."

"นี่ชุดที่คุณวายุสั่งตัดให้ครับ"

"ขอบคุณมากนะคะ ฉันขอเวลาครึ่งชั่วโมง"

"ครับ"

เทียนรับชุดที่คนของวายุเอามาให้จากนั้นก็ขึ้นไปบนห้องของตัวเอง

เธอรีบอาบน้ำและแต่งตัวใส่ชุดที่เขาสั่งตัดให้ ก่อนจะเดินลงมาด้านล่างตามเวลาที่ได้นัดกันเอาไว้

"ฉันเสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ"

"ถ้าอย่างนั้นก็ไปกันเถอะครับ"

เทียนเดินไปขึ้นรถที่คนของวายุขับมารับ แต่เธอเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงไม่มารับเธอด้วยตัวเองและไปพร้อมกัน

@ร้านอาหารสุดหรูในโรงแรม

"ที่นี่เหรอคะที่คุณวายุนัดมา"

"ครับคุณเทียน คุณวายุรออยู่ด้านในครับ"

"ขอบคุณค่ะ"

หญิงสาวก้าวเดินเข้าไปอย่างช้าๆ จนได้เห็นสามีของตัวเองกำลังยืนคุยกับใครสักคน และเธอก็เป็นผู้หญิงที่สวยมากๆ ด้วย

รอยยิ้มนั้นที่เขาแสดงออกกับผู้หญิงตรงหน้าเป็นรอยยิ้มที่เธอไม่เคยได้รับและได้เห็นเลย

"อ้าว มาถึงแล้วเหรอ"

"ค่ะ ขอโทษนะคะที่ช้า"

"นี่โสรายา เป็นเพื่อนสนิทของฉันเอง ทำความรู้จักกันไว้สิ ยังไงก็ต้องได้เจอกันบ่อยๆ อยู่แล้ว"

"อ๋อ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณโสรายา"

"เรียกฉันว่าโสอย่างเดียวก็พอค่ะไม่ต้องเรียกเต็มยศขนาดนั้นก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะคุณเทียน"

"อ๋อ..ค่ะ" เทียนนิ่งไปเล็กน้อย เพราะไม่คิดว่าเพื่อนสนิทของวายุจะรู้จักชื่อจริงๆ ของเธอได้ หรือว่าวายุจะเป็นคนแนะนำให้รู้จักก่อนก่อนหน้าที่เธอจะมาแล้ว

"เข้าไปด้านในกันเถอะ ทุกคนรอกันอยู่แล้ว"

"ค่ะ"

วายุเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับเพื่อนสนิท ส่วนเธอก็เดินตามหลังเข้าไป ด้านในมีญาติผู้ใหญ่ทั้งหญิงและชายกำลังนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน

"มาแล้วครับ ขอโทษนะครับที่ให้รอนาน"

"สวัสดีค่ะ"

"นี่เหรอภรรยาของเรา หน้าตาดีเหมือนกันนี่"

"ครับ"

"นั่งลงก่อนสิจ๊ะหนู"

"ขอบคุณค่ะ"

"แล้วนี่แต่งงานกันแล้วมีแพลนที่จะมีลูกกันหรือยังเนี่ย อายุมากแล้วนะรอไม่ได้แล้วนะวายุ เดี๋ยวไม่ทันใช้"

"ผมยังไม่รีบหรอกครับคุณน้า อยู่แบบนี้ก็สบายดีออกไม่ต้องวุ่นวาย"

"นี่ถ้าวายุไม่แต่งงานไปก่อนคงจะได้คบกับหนูโสนะเนี่ย เป็นเพื่อนกันมาตั้งนานแล้วเคยคิดที่จะคบกันบ้างหรือเปล่า" ชายสูงวัยคนนึงเอ่ยถามขึ้น

"ไม่หรอกค่ะคุณอา โสกับไอ้ยุเป็นเพื่อนกันมานานจะเป็นแฟนกันได้ยังไงคะ อีกอย่างมันก็เจ้าชู้จะตายใครจะไปรักลง" โสรายาตอบปนหัวเราะ และยิ้มเจื่อนๆ ให้กับชายสูงวัยคนที่พูด

"เรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องของหัวใจ อยู่ด้วยกันมาตั้งนานทำธุรกิจร่วมกันมาก็ตั้งเยอะ ผ่านอุปสรรคกันมามากมายก่ายกอง"

"เอาล่ะๆ เลิกพูดกันได้แล้ว ถึงจะคิดอะไรวายุก็ทำอะไรไม่ได้อีกแล้วล่ะ เพราะวายุแต่งงานแล้ว"

"..." เทียนได้แต่นั่งฟังไม่กล้าพูดอะไรหรือตอบโต้อะไรกลับไปสักอย่างเดียว ดูเหมือนเธอจะไม่มีตัวตนอยู่ตรงนี้เลยด้วยซ้ำ

@เวลาต่อมา

"เธอเป็นอะไร?" วายุเดินตามภรรยาออกมาด้านนอก

"เทียนแค่รู้สึกไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ ก็เลยออกมาสูดอากาศข้างนอก" เธอแหงนหน้าขึ้นมองดาวบนฟ้า พร้อมกับสูดลมหายใจเข้าอย่างแรงพยายามอัดอั้นกลั้นน้ำตาเอาไว้ให้ได้มากที่สุด

"วันนี้ฉันไม่กลับบ้านไม่ต้องรอ"

"คุณจะไปไหนเหรอคะ?" ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เธอถามออกไปแบบนั้น แต่เธอก็มีสิทธิ์ที่จะรู้ไม่ใช่เหรอถ้าสามีของตัวเองจะออกไปไหน

"ฉันมีธุระต้องไปทำ"

"คุณทำงานตอนกลางคืนด้วยเหรอคะ?"

"เปล่าหรอก ฉันต้องไปส่งโสน่ะ แล้วก็คงจะอยู่เคลียร์งานกันด้วย"

"อะ อ๋อ ถ้าอย่างนั้นก็ขับรถดีๆ นะคะ"

"อืม...เธอเองก็กลับบ้านเลยไม่ต้องแวะไหน คนของฉันจะไปส่งเธอเอง"

"ค่ะ"

เทียนพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนที่วายุจะเดินกลับเข้าไปด้านใน ส่วนเธอก็คงจะไม่กลับเข้าไปอีกแล้วล่ะ ไม่รู้ทำไมเธอถึงอัดมากทุกครั้งที่ผู้ใหญ่มักจะบอกว่าวายุและเพื่อนเหมาะสมกันมาก ทำไมถึงไม่เข้าใจหัวอกคนอย่างเธอบ้าง

#ผ่านไปสักพัก

"คุณเทียนต้องการอะไรอีกหรือเปล่าครับ?" คนของวายุเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นว่าเทียนไม่ยอมเข้าไปในรถ และเหมือนกับว่าเธอกำลังยืนดูอะไรอยู่

"เปล่าค่ะ" เพียนตอบสั้นๆ พร้อมกับมองวายุและเพื่อนสนิทขับรถออกไปพร้อมกัน "เรากลับกันเถอะค่ะ"

"ครับ เชิญขึ้นรถเลยครับคุณเทียน"

"ขอบคุณค่ะ"