บทที่ 2 ไปส่ง

ยางล้อรถจากัวร์ด้านหน้าฝั่งซ้ายฟีบแบนอย่างเห็นได้ชัด อันที่จริงแล้วรถระดับราคาสิบๆ ล้านแบบนี้มีระบบ Run flat ยางล้อแข็งแรงและทนทาน แม้ว่าล้อยางจะรั่ว แบนหรือระเบิด รถก็ยังสามารถทรงตัวหรือรับน้ำหนักต่อไปได้สบายๆ จนกว่าจะขับไปถึงจุดเปลี่ยนยาง แต่ร่างสูงใหญ่เลือกที่จะจอดเข้าข้างทางและสูบบุหรี่อยู่ข้างรถ

หนึ่งฤทัยจอดรถเข้าข้างทางและลงมาเผื่อมีอะไรช่วยเหลือได้ เธอเคยเปลี่ยนยางล้อตอนขับรถไปติดต่องานที่ต่างจังหวัดครั้งหนึ่ง หนึ่งฤทัยจึงเปิดท้ายรถ หยิบอุปกรณ์เปลี่ยนล้อพลางพับเเขนเสื้อเดินเข้ามาดู ผู้อำนวยการกลับตอบอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อนว่า...

“ไม่เป็นไร ผมกำลังรอรถยกอยู่น่ะ คุณกลับไปก่อนเถอะ”

“ตรงนี้ค่อนข้างเปลี่ยว ให้หนึ่งอยู่เป็นเพื่อนดีกว่าค่ะ” หนึ่งฤทัยอยู่จนกระทั่งรถสไลด์มาถึง ก่อนจะเสนออย่างมีน้ำใจว่า

“ให้หนึ่งไปส่งมั้ยคะ”

รถกระป๋องคันเก่งของหนึ่งฤทัยคับแคบไปถนัดใจเมื่อร่างสูงใหญ่ก้าวขึ้นนั่งที่เบาะข้างคนขับ เมื่ออยู่ด้วยกันตามลำพังในพื้นที่ปิดทึบ หนึ่งฤทัยก็ได้กลิ่นโคโลญผสมกับกลิ่นบุหรี่ราคาแพง มันผสมผสานกันจนกลายเป็นกลิ่นหอมเป็นเอกลักษณ์ ไหนจะชุดสูทอาร์มานี่ซึ่งเชื่อเลยว่าราคาแพงกว่าเงินเดือนทั้งปีของเธอเสียอีก

“รถน่ารักดีนะ สะอาดกว่าที่คิด”

อืมม... หนึ่งฤทัยต้องตีความ คำว่ารถน่ารักดี แปลว่ารถมันเล็กเกินไปนั่นเอง ส่วนสะอาดกว่าที่คิด แปลว่าต้องเอารถไปล้างบ้างได้แล้ว

“ผมเพิ่งสูบบุหรี่มา เปิดกระจกไว้ดีกว่านะ”

“ไม่ ไม่ต้องคะ ไม่เป็นไร” ตอนนี้ไหล่ของเธอแทบจะเกยชิดไหล่กำยำ ก็ช่วยไม่ได้นี่เนอะ ก็เจ้ารถบริโอ้คันจิ๋วคันนี้ราคาถูกที่สุดในโชว์รูมแล้วนี่นา ใช้ขับวิ่งในเมืองคล่องตัวดี แต่พอมีผู้โดยสารคนนี้ขึ้นรถ หนึ่งฤทัยก็ภาวนาว่าให้อดทนไว้นะบริโอ้ลูกแม่ อย่าเพิ่งแอร์เสียตอนนี้เด็ดขาด

แล้วแอร์ก็เสียจริงๆ มีแต่ลมไม่มีไอเย็น น่าอายมาก

“เปิดหน้าต่างก็แล้วกันนะ”

“ค่ะ” หนึ่งฤทัยอยากจะร่ำไห้ “แอร์มันสามวันดีสี่วันไข้แต่รวมๆ แล้วก็ไม่งอแงอะไรค่ะ”

“คุณมีรถคันนี้คันเดียวหรือ”

หนึ่งฤทัยหัวเราะ “ผอ.พูดอย่างกับหนึ่งเป็นคุณหนู หนึ่งมีแค่เจ้าจิ๋วนี่แหละค่ะ เหลือผ่อนอีกห้าปี”

หนึ่งฤทัยขับรถอย่างคล่องแคล่ว วิ่งไปตามเส้นทางที่ผอ.บอก จนกระทั่งมาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง แค่ป้ายชื่อกับปฏิมากรรมน้ำพุที่ทางเข้าด้านหน้าก็บอกยี่ห้อแล้วว่าหรูระยับ ด้านหน้าโครงการปักป้ายราคาเริ่มต้นหกสิบสี่ล้าน หนึ่งฤทัยอมอากาศจนแก้มป่อง คนแบบไหนจะเอาเงินหกสิบสี่ล้านซื้อบ้านอ่ะ อ่อ คนรวย

เมื่อผ่านป้อมรปภ.ซึ่งต้องแลกบัตรและแจ้งบ้านเลขที่อย่างชัดเจน รปภ.ก็จะขับรถกอล์ฟตามหลังมาด้วยเพื่อดูแลความปลอดภัยสูงสุด หนึ่งฤทัยกวาดตามองบ้านแต่ละหลังซึ่งสร้างอย่างหรูหราใหญ่โต ออฟฟิศเลดี้ที่ยังต้องผ่อนคอนโดห้องละสองล้านอย่างเธอก็อ้าปากค้าง

“โอ้โห บ้านใครคะนั่น ใหญ่สุดๆ หลังบ้านเลี้ยงไดโนเสาร์แน่ๆ”

“เลี้ยวเข้าไปนั่นแหละ”

โอ้ แม่จ๋า เป็นบุญของเจ้าจิ๋วมากที่ได้เข้ามาเหยียบลานบ้าน ไม่สิ ควรจะเรียกว่าคฤหาสน์ซึ่งใหญ่ที่สุดในโครงการ มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครันและมีรสนิยม บางอย่างเธอยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเอาไว้ใช้ทำอะไร

“ลงไปดื่มอะไรก่อนสิ”

“ไม่เป็นไรค่ะ” หนึ่งฤทัยโบกมือไหวๆ “ดึกมากแล้ว หนึ่งไม่รบกวนเวลาพักผ่อน เอาไว้โอกาสหน้าก็แล้วกันค่ะ”

เหมือนเจ้าจิ๋วจะได้รับออร่ามหาเศรษฐีจากคฤหาสน์แห่งนี้ แอร์ก็เริ่มเย็นฉ่ำขึ้นมาเฉยเลย สงสัยแม่ย่านางรถจะถูกใจที่นี่จริงๆ หนึ่งฤทัยค่อยๆ ขับรถมาจอดสนิทที่ทางวนรถซึ่งจอดถึงหน้าประตูคฤหาสน์ ดูเหมือนจะมีแม่บ้านรับรู้แล้วว่ามีผู้มาเยือนจึงเริ่มทยอยออกมา หนึ่งคน สองคน... โอ้ แม่จ๋า สิบคน

“แน่ใจนะว่าจะไม่ลงไป”

“เอ่อ ค่ะ”

ตอนที่รอรถยก หนึ่งฤทัยเปลี่ยนรองเท้าไปใส่รองเท้าแตะสบายๆ ขืนใส่แตะลงไป พื้นหินอ่อนของผอ.จะหมองเปล่าๆ หนึ่งฤทัยไม่ทันได้พูดอะไรต่อ มือแกร่งคว้าต้นคอ ดึงเข้ามาหาพลางโน้มลงจูบ

หนึ่งฤทัยเบิกตากว้าง ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ผอ.ก็ประกบริมฝีปากลงมาแล้ว หนึ่งฤทัยเหวอ ไม่ทันร้องท้วงอู้อี้เลยสักคำ ผอ.ติณณ์บดเบียดริมฝีปากแดงระเรื่อให้เผยอขึ้นแล้วสอดลิ้นนุ่มๆ เข้าไป แลกลิ้นอย่างเชื่องช้า รับเข้าแล้วมอบให้ รสขมๆ ของบุหรี่ที่สัมผัสได้กลายเป็นหวานขึ้น หนึ่งฤทัยก็บอกไม่ถูก มันเหมือนกินยาขมๆ แล้วคลายหวานในตอนท้ายนั่นแหละ

“อึ่กก...”

“ขับรถไหวมั้ย”

เมื่อผละริมฝีปากออกจากกัน หนึ่งฤทัยกะพริบตาปริบๆ ยังงุนงงอยู่ว่าเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น

“ว...ไหวค่ะ” หนึ่งฤทัยหอบหายใจแรงขึ้น ไม่ได้ตื่นตกใจอะไรเพียงแต่แปลกที่ร่างกายยินยอมรับสัมผัสจากอีกฝ่ายอย่างง่ายดาย จูบเมื่อครู่แนบสนิท เร่าร้อนและหวานจัดราวกับจะมอดไหม้ รุนแรง ใจคอไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

“แน่ใจนะว่าไหว”

“ค่ะ” หนึ่งฤทัยยังงงๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมผอ.ถึงถามย้ำหลายรอบ “หนึ่งขับรถไหวค่ะ”

แววตาของคนตัวใหญ่ดูจะชวนหัว เขาหัวเราะเบาๆ และยิ้มขบขัน เอาเถอะ เด็กมันซื่อ ไว้คราวหน้าก็ได้ ผอ.เปิดประตูก้าวลงจากรถ ปิดประตูและก้มหน้าลงมาคุย

“ผมต้องการให้คุณเป็นผู้ช่วยของผม เริ่มงานวันพรุ่งนี้ได้เลย”

ร่างกำยำเคาะเจ้าจิ๋วดังก๊องๆ แล้วหมุนตัวก้าวเข้าคฤหาสน์หลังงามไป หนึ่งฤทัยเองก็เหมือนจะเพิ่งได้สติกลับคืนเข้าร่าง เธอสะดุ้งเฮือก เพิ่งรู้ตัวว่ากลั้นลมหายใจ แล้วเมื่อครู่นี้ผอ.บอกว่าอะไรนะะ

ผู้ช่วย? แล้วงานหัวหน้าฝ่ายโฆษณาและการตลาดล่ะ...