บทที่1 ใครจะมาเป็นเจ้าสาวของผม !! 2

ความจริงแล้ว ขนมครกห่อละแค่ 10 บาท เขาซื้อ 5 ห่อ ก็แค่ 50 บาทเท่านั้น แต่เธอคิดค่าที่เขาทำให้เธอรู้สึกขัดเขินเพิ่มขึ้นมาอีก10 บาท !

“เป็นไงบ้างล่ะ ไปซื้อซะนานเชียวนะ” พัสนัยถามล้อๆเมื่อภีรวัทน์ก้าวเข้ามานั่งประจำที่ในรถเป็นที่เรียบร้อยแล้ว สายตาคมของภีรวัทน์มองออกไปที่สาวหน้าใสที่กำลังมองมาที่รถของเขาอยู่เช่นกันด้วยแววตาเหมือนจะเล็งเหยื่อ ก่อนจะสตาร์ทรถขับออกไปทันที

“ซื้อนานที่ไหนกัน” ภีรวัทธ์เคาะนิ้วกับพวงมาลัยอย่างอารมณ์ดี ดวงตาคมเต้นพราววิบวับจนพัสนัยรู้ทัน

“แม่ค้าสวยใช่มั๊ยล่ะ”

“ก็...น่ารักดี” ภีรวัทน์ตอบ พลางนึกในใจว่า

อีกไม่นานนะแม่ค้าขายขนมครก คุณกับผมจะต้องได้เจอกันอีกแน่ๆ

ผู้หญิงคนไหนที่เขาต้องการ ไม่มีใครเคยหลุดมือไปได้ และเธอก็จะเป็นหนึ่งในนั้น !!

“พรุ่งนี้เจอกันที่บริษัทนะพัส” ภีรวัทน์บอกเมื่อจอดรถให้พัสนัยลงที่หน้าบ้านใหญ่หลังหนึ่ง

“เออ แล้วเจอกัน” พัสนัยบอกเมื่อก้าวลงจากรถด้วยมาดขรึมเหมือนเก่าโดยมีภรรยาสาวน้อยออกมาต้อนรับ

ภีรวัทน์ส่ายหัวเล็กน้อยเมื่อเคลื่อนรถออกไปจากบริเวณหน้าบ้านของพัสนัย เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเพื่อนของเขาจะต้องรีบแต่งงานด้วย

ไม่รู้เลยหรือไงว่า...การที่ต้องอยู่กินกับผู้หญิงเพียงคนเดียวไปทั้งชีวิตน่ะ...มันน่าเบื่อขนาดไหน

เขาคนหนึ่งล่ะที่จะไม่มีวันสละโสดจนกว่าเขาจะอายุ 45 หมดความรู้สึกสนุกเมื่อไหร่ค่อยคิดเอาตัวเองเข้าบ่วงที่เรียกว่าแต่งงาน !!

แต่ภีรวัทน์ไม่มีโอกาสได้รับรู้เลยว่า...หลังจากเขากลับไปบ้านแล้ว...จะมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น

และสิ่งนั้นจะเป็นตัวเปลี่ยนแปลงชะตาชีวิตของเขาไปตลอดกาล...

“อะไรนะครับ!!” ภีรวัทน์ที่เพิ่งทรุดลงนั่งพักได้ยังไม่ถึง 5 นาทีรีบเด้งตัวลุกขึ้นจากโซฟาด้วยอาการผวาจนจับขั้วหัวใจเมื่อได้ยินคำประกาศจากมารดา

“แกต้องมีหลานให้แม่อุ้มภายใน1ปี” คุณสายพิณย้ำคำสั่งตัวเองเสียงเรียบเมื่อจิ้มชิ้นขนมครกในจานเข้าปาก

“แต่ผมยังไม่มีเมียเลยนะครับ จะมีหลานให้แม่ได้ไง” ภีรวัทน์ยกมือขึ้นกุมศีรษะตัวเองเมื่อรู้สึกจี๊ดที่ข้างขมับ

“โอ๊ยย แกก็หาผู้หญิงเข้าสักคนสิ ไม่รู้ล่ะ ยังไงแกก็ต้องมีหลานให้แม่อุ้มให้ได้ ถ้าภายใน1ปีนี้ แกยังไม่มีลูก ไม่ต้องมาเรียกคุณนาย สายพิณว่าแม่เด็ดขาด!!” คุณสายพิณเชิดคอขึ้นเมื่อยื่นคำขาดไปแล้ว ไม่สนใจเลยสักนิดว่าลูกชายจะมีใบหน้าเจื่อนสนิทขนาดไหน

“แค่ยังไม่มีลูกให้แม่อุ้ม แม่ก็จะตัดขาดกับผมเลยเหรอครับ” ชายหนุ่มทำเสียงเหมือนไม่อยากเชื่อก่อนจะช็อกหนักมากยิ่งขึ้นไปอีกเมื่อคุณสายพิณตัดบทเสียงเรียบว่า

“ถ้าแกมีหลานให้แม่ไม่ได้ แสดงว่าแกไร้น้ำยา!!”

“ตะ..” ภีรวัทร์ตั้งท่าจะอ้าปากคัดค้านแต่คุณสายพิณจิ้มขนมครกยัดเข้าปากเขาเสียก่อนแล้วย้ำด้วยเสียงเรียบๆแต่เอาจริงว่า

“ถ้าไม่มีหลานให้แม่ แม่จะยกหุ้นส่วนในบริษัทให้เป็นของน้องชายแกให้หมด”

“แม่!!” ภีรวัทน์กลืนขนมลงคอ สีหน้ามีแววยุ่งยากใจ มองตามร่างอวบๆขาวๆของมารดาที่เดินเข้าไปในครัวด้วยสายตาเป็นกังวลและสุดแสนจะหนักใจ

นี่ถ้าเขารู้ว่าเขากลับมาที่บ้านแล้วเจอปัญหาหนักใจขนาดนี้ เขาคงยังไม่กลับมาหรอก

ชายหนุ่มยีผมตัวเองจนยุ่งอย่างหงุดหงิด ใบหน้าหล่อเหลาบึ้งตึงอย่างไม่พอใจ

เขาอายุแค่ 28 ทำไมต้องรีบแต่งงานด้วย?

แต่ว่า....!!

ชายหนุ่มตาสว่างวาบเมื่อนึกแผนการอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ในเมื่อแม่อยากอุ้มหลาน เขาก็จะจัดให้...และเขาก็มีวิธีที่จะกลับไปเป็นโสดหลังจากครบกำหนด 1 ปีแล้วด้วย

ภีรวัทน์ยิ้มออกมาเมื่อสมองปราดเปรื่องของเขาสามารถวางแผนได้อย่างงดงามและเหมาะเจาะ แต่ในตอนนี้...สิ่งที่ยังเป็นปัญหาที่เขาต้องพยายามจัดการมันให้ได้นั่นก็คือ

เขาจะหาใครมาเป็นเจ้าสาวให้เขาดี !!

พีระดานั่งหน้าเหี่ยวอยู่บนแคร่ไม้ ที่ด้านหน้ามีโต๊ะขนาดกลางวางห่อขนมครกไว้มากมาย ทำไมเธอถึงขายขนมไม่ได้เลยนะ

หรือว่าเธอจะไม่เหมาะกับอาชีพนี้

พีระดานั่งนับนิ้วตัวเองพลางทำปากขมุบขมิบพึมพำว่า เธอเปลี่ยนอาชีพมาแล้วหลายครั้ง และก็ไม่เคยจะรุ่งเลยสักอาชีพเดียว ตอนนี้เธอกำลังพยายามที่จะแต่งนิยายขึ้นมาสักเรื่องหนึ่ง แต่ก็แต่งไม่จบสักที ความฝันที่จะได้ตีพิมพ์นิยายออกมาเป็นรูปเล่มก็ดูจะยากลำบาก แล้วเธอยังต้องแบ่งเวลามาหาเลี้ยงปากเลี้ยงท้องตัวเองอีก จะเอาเวลาที่ไหนมานั่งสุนทรีย์แต่งนิยาย

“เฮ้อ” พีระดาถอนหายใจอย่างหนักใจ ก่อนจะตาเบิกกว้างเมื่อเห็นยายแก่ๆปั่นรถจักรยานมาจอดที่หน้าร้านของเธอ

“สวัสดีค่าคุณยาย จะรับขนมครกกี่ห่อดีคะ” หน้าตูมๆของเธอเปลี่ยนเป็นบานแฉ่งขึ้นมาทันที เมื่อคุณยายชูนิ้วขึ้นมาสองนิ้ว

“ 2 ห่อเหรอคะ ได้เลยค่ะ” หญิงสาวทำท่าจะหยิบขนมครกใส่ถุงให้ แต่คุณยายกลับคว้าห่อขนมไปแกะออก แล้วหยิบเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆอย่างเอร็ดอร่อย

“ 20 บาทค่ะ” พีระดายื่นมือไปรอรับเงินเมื่อเห็นคุณยายแปลกหน้ากินจนหมดทั้งสองห่อแล้ว แต่...

คุณยายส่ายหัวแล้วตอบออกมาอย่างมั่นใจว่า “ไม่มีเงิน”

“อะไรนะคะ” พีระดาอ้าปากค้าง เจอคนกินฟรีเข้าให้แล้วสิ แล้วนี่เธอจะทำยังไงดี

“เดี๋ยวยายจะดูดวงให้เป็นค่าขนม” คุณยายพูดด้วยเสียงสุกใสแล้วเดินกระปรี้กระเปร่าผิดกับวัย 70 มาหาเธอแล้วจับมือเธอขึ้นมาดู

“หนูนี่ฐานะไม่ได้รวยอะไร ค้าขายเล็กๆน้อยๆพวกขนมใช่มั๊ยจ๊ะ”

“ใช่ค่ะ” พีระดาทำหน้าพะอืดพะอม ก็แหงล่ะสิ...คุณยายก็รู้ๆอยู่นี่นาว่าเธอมานั่งหน้ามันย่องขายขนมครกอยู่ จะให้มีฐานะรวยล้นฟ้าได้ไง

หญิงสาวส่ายหน้าไปมา รู้สึกไม่เชื่อถือเพราะคิดว่าคุณยายคนนี้คงคิดจะมาหลอกกินฟรีแน่ๆ มุกนี้มันเก่าไปแล้วล่ะ เธอไม่โง่พอที่จะโดนหลอกหรอกนะ

“ปีหน้าหนูจะต้องมีลูกกับสามี 1 คน” คุณยายเขม้นสายตามองเส้นฝ่ามือของเธอแล้วพูดออกมา ยิ่งทำให้เธอหมดศรัทธาเข้าไปใหญ่

“อย่าว่าแต่สามีเลยค่ะ ขนาดแฟน...หนูยังหาไม่ได้เลย”

“แต่หนูจะมีลูกจริงๆนะ” คุณยายยืนกรานอย่างหนักแน่น แล้วบอกอีกว่า

“หนูจะมีความรักที่มาพร้อมเงื่อนไข ขอให้หนูรอให้ดีๆ ในวันที่ 13 เนื้อคู่ของหนูจะมา ยายไปล่ะ” คุณยายรีบทิ้งมือของพีระดาลงอย่างรวดเร็วแล้วหันไปคว้าจักรยานปั่นกลับไปอย่างว่องไวจนหญิงสาวตาค้างเพราะทักท้วงไม่ทัน

“คุณยายจอมต้มตุ๋น” พีระดาหน้าหงิกพร้อมเริ่มลงมือเก็บของเตรียมกลับบ้าน

สงสัยอาชีพนี้ของเธอจะไม่รุ่งแล้วจริงๆ...