บทที่ 3 ในเมื่อคุณยั่วมา...ผมก็จะจัดให้ 1

บทที่ 3

ในเมื่อคุณยั่วมา...ผมก็จะจัดให้

3 วันต่อมา

ร่างสูงก้าวลงจากรถคันหรูพร้อมกับดึงแว่นตาดำออกจากใบหน้า ดวงตาสีน้ำตาลเข้มคมหรี่ลงมองฝ่าเปลวแดดไปยังเพิงขายขนม แล้วก็ต้องขมวดคิ้วมุ่นเมื่อไม่พบร่างบางเจ้าของร้านขนมอย่างที่คิดไว้

ขายาวๆก้าวจ้ำไปยังเพิงขายข้าวโพดต้มที่อยู่ข้างๆเพิงขายขนมครกของพีระดา

“สวัสดีครับ” เขายกมือขึ้นไหว้หญิงสูงวัยที่กำลังนั่งลอกเปลือกข้าวโพดออกอยู่ที่แคร่ไม้

“จ้ะ” อุไรหยีตาลงเพ่งมองผู้ชายหุ่นหล่อแต่งชุดสูทที่มายืนไหว้เธอด้วยสายตาแปลกใจ

“แม่ค้าขายขนมครกเขาไม่มาขายเหรอครับ” ภีรวัทน์ถามพลางชี้นิ้วไปทางเพิงขายขนมครก

“อ้อ พ่อหนุ่มจะมาซื้อขนมครกเหรอจ๊ะ วันนี้ยายยังไม่เห็นเขามาขายเลย” อุไรตอบพร้อมกับก้มลงหย่อนฝักข้าวโพดลงไปในหม้อต้มที่กำลังเดือดพล่าน

“อ๊ายยย หล่อ” อยู่ๆเด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้มวัยไม่เกิน 18 ปีก็โผล่ออกมาจากทางไหน ภีรวัทน์ก็ไม่ทันได้สังเกต หนำซ้ำสาวน้อยยังมาคล้องแขนเขาอย่างถือวิสาสะ

“พี่ชื่ออะไรคะ” แน่งน้อยถามพลางทำตาปริบๆราวจะทอดสะพานให้

“ชื่อภีมครับ” ชายหนุ่มตอบสั้นๆพยายามแกะมือของแน่งน้อยออก แล้วหันไปถามอุไรว่า

“คุณยายพอจะรู้จักบ้านของเจ้าของร้านขายขนมครกมั๊ยครับ”

“อยู่ไม่ไกลหรอก พ่อหนุ่มก็ขับรถตรงไปแล้วจะมีทางแยกเข้าซอยทางด้านขวา ขับเข้าไปในซอยอีกไม่นานจะเจอบ้านหลังเล็กๆสีฟ้า” อุไรชี้มือไปตามทางถนน ภีรวัทน์มองตามมือของคุณยายก่อนจะหันมายิ้มให้คุณยายแล้วกล่าวขอบคุณเบาๆ

“ขอบคุณครับ”

“กรี๊ดดด ยิ้มน่ารักอ่ะ” แน่งน้อยกรี๊ดกร๊าดไปตามประสาวัยรุ่นที่ได้เห็นผู้ชายที่ถูกใจในขณะที่อุไรส่งเสียงปรามอย่างนึกเกรงใจภีรวัทน์

“นังน้อย สงบอาการลงหน่อย ทำยายขายหน้าทุกทีเลยนะ เห็นผู้ชายหล่อๆเป็นไม่ได้”

“ผมไปล่ะครับ” ภีรวัทน์หันหลังเดินออกไปจากเพิงขายข้าวโพดทันที โดยไม่ได้ให้ความสนใจกับแน่งน้อยที่กำลังชักสีหน้าหงุดหงิดอย่างไม่พอใจเลยสักนิด

“คุณภีมมาถามหาใครเหรอคะ” แน่งน้อยหันมาถามผู้เป็นยาย

“มาหาแม่พีระดาน่ะ” อุไรตอบ

“เอ๊ะ จะมาหาทำไม แต่ว่าคุณภีมแต่งตัวออกจะดูดีซะขนาดนั้น คงเป็นเจ้าหนี้มาตามทวงเงินพี่ดาแน่ๆ” แน่งน้อยพูดเองเออเองเสร็จสรรพก่อนจะทรุดลงนั่งข้างๆผู้เป็นยาย ดวงตาใสๆของสาววัยรุ่นส่อแววเคลิบเคลิ้มเมื่อนึกไปถึงใบหน้าหล่อๆของผู้ชายแปลกหน้าคนนั้น...

พีระดาตักน้ำราดตัวเป็นขันสุดท้ายก่อนจะหันไปคว้าผ้าเช็ดตัวที่แขวนไว้มาพันตัวปกปิดเรือนกายเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่ ร่างระหงฮัมเพลงในลำคออย่างอารมณ์ดีพร้อมกับเปิดประตูห้องน้ำออกไป

ผ่าง

ประตูห้องน้ำถูกเปิดออก และ....

“กรี๊ดดดดดดดด” พีระดาร้องโวยวายด้วยใบหน้าแดงก่ำเมื่ออยู่ๆก็มีผู้ชายตัวสูงมายืนอมยิ้มอยู่หน้าห้องน้ำของเธอ

“ร้องทำไมน่ะ” ภีรวัทน์รีบโผนตัวเข้าไปเอามือปิดปากของ หญิงสาวเอาไว้แน่น ชายหนุ่มลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็นเมื่อเห็นร่างบางในชุดผ้าขนหนูสั้นๆที่ปกปิดเรือนกายเอาไว้แทบจะไม่มิด ปลีน่องเรียวเสียดสีกับขาแข็งแกร่งที่อยู่ภายใต้กางเกงขายาวของชายหนุ่ม ส่งผลให้เขารู้สึกแปลกๆ …

รู้สึกเหมือนอยากจะ...ลากเธอขึ้นเตียง

“อ๋อยอั๋นอะ(ปล่อยฉันนะ” หญิงสาวดิ้นขลุกขลักพยายามดึงตัวให้ออกจากพันธนาการของเขา แต่เขากลับไม่ยอมปล่อยเธอ หนำซ้ำยังถามออกมาอย่างใจเย็นอีกว่า

“ถ้าผมปล่อย คุณห้ามร้องเด็ดขาด ไม่งั้นผมจะปล้ำคุณ”

“อื้อ” พีระดาพยักหน้าหงึกหงักทำให้ชายหนุ่มยอมปล่อยมือออกจากปากของเธอ

ทันทีที่ปากของหญิงสาวเป็นอิสระ เธอก็หันมาระดมกำปั้นทุบเขาอย่างแรงพลางออกปากไล่

“ออกไปนะไอ้โรคจิต คุณเข้ามาในบ้านฉันได้ไงกัน ออกไป”

“เฮ้ย ! อะไรของคุณ ไหนบอกว่าถ้าผมปล่อย คุณจะไม่ร้องไง” ภีรวัทน์พยายามยกแขนขึ้นป้องหน้าตัวเอง