บทที่ 2 ข้อเสนอของคาสโนว่า 2

“ผู้ชายหล่อๆอย่างคุณ คงมีผู้หญิงมากมายที่อยากจะทำหน้าที่นี้ คุณไปหาคนอื่นเถอะ” หญิงสาวเลยตอบปฏิเสธไปอย่างไม่สนใจเล่นเอาชายหนุ่มต้องยิ้มที่มุมปาก ดวงตาทั้งสองข้างสว่างวาบอย่างพึงพอใจ

“ก็เพราะอย่างนี้ไงล่ะ ผมถึงเลือกคุณ”

“ทำไม” คราวนี้เธอเงยหน้าขึ้นมาประสานสายตากับเขาตรงๆอย่างฉงนใจ

“เพราะคุณไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น คุณไม่ได้ต้องการที่จะจับผม เพราะฉะนั้นหลังจากจบ1ปีนี้ เราจะได้เลิกกันได้ง่ายๆยังไงล่ะ”

“คุณเห็นแก่ตัวที่สุด” หญิงสาวต่อว่าเขา แต่ดูเหมือนเขาจะไม่มีทีท่าว่าจะโกรธเคืองเลยแม้แต่น้อย ภีรวัทน์เพียงแค่ยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ ก่อนจะเดินอ้อมไปทรุดลงนั่งบนแคร่ที่พีระดาเพิ่งลุกมา

“แต่งนิยายด้วยเหรอ ฝันเฟื่องชะมัด” เขาบ่นเมื่อเห็นหน้าจอโน๊ตบุ๊คที่หญิงสาวเปิดทิ้งเอาไว้

“มันเรื่องของฉัน” พีระดาขึงตาใส่ พร้อมกับเดินมานั่งบนแคร่อีกฝั่งหนึ่งแล้วปิดโน๊ตบุ๊คลง

“ผมอยากให้คุณพิจารณาข้อเสนอของผม แค่คุณขายขนมไปวันๆ รายได้คุณไม่พอกินหรอกนะ” เขาพยายามจูงใจต่อไปพลางเท้าแขนเอนตัวไปด้านหลัง มองตรงไปยังถนนที่มีผู้คนผ่านไปมาพอสมควร

“ฉันไม่ต้องการงานที่แลกมากับศักดิ์ศรี” หญิงสาวเชิดคอขึ้น จนชายหนุ่มที่หันมาเห็นเข้าพอดี รู้สึกอยากจับคอเล็กๆนั้นบีบให้หักคามือ จะได้เลิกทำท่าหยิ่งใส่เขาเสียที

“คุณก็อย่าคิดว่ามันเป็นงานสิ”

“หมายความว่าไง” คราวนี้พีระดาหันมามองเขาอย่างเต็มตาอีกครั้ง แต่ชายหนุ่มกลับเบนสายตากลับไปมองยังถนน

“มีมากมายหลายคู่ที่แต่งงานกันไปแล้วก็หย่าร้างกันเพราะไปไม่รอด คุณก็คิดแบบนั้นบ้างสิครับ คิดเสียว่าเราแต่งงานกัน แต่พอหมด1 ปีนี้แล้วเราก็เลิกกันเหมือนหลายๆคู่ที่เคยเป็นมา” เขาชี้แจงเหตุผล ซึ่งเธอก็เห็นด้วย แต่ว่า..เป็นเจ้าสาวของเขา เธอก็ต้องเสียความบริสุทธิ์ไปด้วยน่ะสิ

แค่คิด เธอก็หน้าแดงฉ่าจนภีรวัทน์ที่เหล่ตามามองต้องหัวเราะในลำคออย่างรู้เท่าทันความคิดของหญิงสาว

“คิดทะลึ่งอยู่ล่ะสิ” เขาเปรยขึ้นมาเบาๆ เล่นเอาเธอต้องค้อนขวับทันที

“ฉันไม่ได้คิดนะ” หญิงสาวปฏิเสธจนลิ้นแทบพันกัน

“แต่หน้าคุณมันฟ้องนี่”

“อีตาบ้า”

“ผมไม่ได้บ้า”

“คุณน่ะบ้า อยู่ๆก็จะมาเที่ยวจ้างให้คนอื่นไปแต่งงานด้วย แค่ภรรยาน่ะ หาเองไม่ได้เหรอไงคะ”

“ก็ผมกำลังหาอยู่นี่ไง” เขาลอยหน้าลอยตาตอบ เล่นเอาพีระดาเริ่มรู้สึกเดือดปุดๆ

“ฉันหมายถึงว่าให้คุณไปหาผู้หญิงที่สมัครใจ”

“ก็แล้วเมื่อไหร่คุณจะสมัครใจกับผมเสียทีล่ะ รับรองน่าว่าหลังจาก1ปีนี้แล้ว คุณจะมีเงินเป็นแสนแถมเป็นอิสระ”

“ฉันไม่ทำ” พีระดายืนกรานเสียงแข็ง แต่ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะโต้กลับ สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นบางอย่างเข้าพอดี

“นี่อะไร” เขาหยิบรูปถ่ายสีซีดๆขึ้นมามองดู เป็นรูปผู้หญิงหน้าตาท่าทางจะคมเค็มไม่น้อย กำลังอุ้มลูกสาวตัวเล็กๆไว้ในอ้อมแขน

“อย่ามายุ่ง นี่รูปแม่ของฉัน” พีระดาเอื้อมมือไปกระชากรูปใบเก่ามาจากมือหนาอย่างหวงแหน

“แม่คุณเหรอ แล้วตอนนี้แม่คุณอยู่ไหนแล้วล่ะ” เขาถาม แล้วก็ต้องเงียบเสียงลงเมื่อพีระดามีอาการเศร้าขึ้นมา

“แม่ทิ้งฉันไป ฉันคงไม่มีโอกาสเจอแม่อีกแล้วล่ะ ว่าแต่ว่าคุณจะมาอยากรู้เรื่องส่วนตัวของคนอื่นไปทำไม” ประโยคแรกน่ะเศร้า แต่ประโยคหลังหญิงสาวตวาดแหวขึ้นมา จนคนที่นั่งฟังอยู่ต้องสะดุ้ง

ภีรวัทน์ยกนิ้วขึ้นลูบคางเกลี้ยงเกลาของตัวเองอย่างใช้ความคิด สายตาพุ่งไปยังรูปถ่ายในมือของหญิงสาวก่อนจะตัดสินใจพูดออกมาว่า

“ถ้าคุณยอมมาเป็นเจ้าสาวให้ผม ผมจะช่วยตามหาแม่ให้คุณ”

ข้อเสนอนี้ ทำให้พีระดาต้องอ้าปากค้าง ความรู้สึกโหยหาอ้อมกอดของแม่มาตลอดระยะเวลา3ปีที่ผ่านมา ทำให้เธอต้องเม้มปากแน่น ตั้งแต่เล็กจนโต เธอเฝ้ารอมาโดยตลอด รอว่าสักวันแม่จะมาหาเธอและพูดว่ารักให้เธอได้ฟังสักครั้ง

แต่มาในวันนี้ เธอไม่ต้องการฟังคำว่ารักจากแม่อีกแล้ว ความโดดเดี่ยวที่ได้รับมาตลอด20ปีทำให้เธอจิตใจด้านหนึ่งเริ่มเย็นชา และถ้าเธอได้พบกับแม่ สิ่งเดียวที่เธออยากจะถามออกไปมากที่สุดก็คือ

' แม่ทิ้งเธอไปทำไม '

“คุณจะช่วยฉันหาแม่จริงๆเหรอคะ” หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง เพราะแค่ลำพังเธอเพียงคนเดียวนั้นคงไม่มีปัญญาจะไปตามหาแม่ได้หรอก ถ้าเขามาช่วยเธอจริงๆก็คงจะดี เพราะอย่างน้อย ในชีวิตนี้เธอก็จะได้พบแม่อีกสักครั้งก่อนที่ทุกอย่างจะสายไปมากกว่านี้

“ใช่ ผมจะช่วยคุณตามหาแม่” เขาพูดย้ำอย่างนึกยินดีอยู่ลึกๆเมื่อเห็นท่าทางสนใจของพีระดา

“แล้วฉันจะเชื่อคุณได้ยังไง คุณอาจจะเป็นนักต้มตุ๋น” หญิงสาวยังไม่วายหวาดระแวง ทำให้ภีรวัทน์ต้องถอนหายใจเฮือกพลางหยิบบัตรออกมาส่งให้เธอดู

“ภีรวัทน์ ธันย์วลี..” พีระดาอ่านชื่อของชายหนุ่มจากในบัตรแล้วก็เงยหน้าขึ้นมองเขาตาค้าง

“คุณชื่อภีรวัทน์เหรอคะ” เธอถามออกไปเสียงแผ่ว ใครบ้างล่ะจะไม่รู้จักภีรวัทน์ เจ้าของธุรกิจที่เกี่ยวกับโทรศัพท์ที่ร่ำรวยติดอันดับ 1ใน 10 ของเมืองไทย

“ใช่” เขาพยักหน้ารับ หลุบตาลงมองปากเล็กๆที่เผยอค้างของหญิงสาวพลางคิดไกลไปเรื่อยตามวิสัยของผู้ชาย

“ผมให้เวลาคุณคิด3วันนะ แล้วผมจะมาฟังคำตอบที่นี่” เขาพูดทิ้งท้าย ก่อนจะมองนาฬิกาที่ข้อมือแล้วผุดลุกขึ้นเดินตรงไปยังรถยนต์ของตัวเอง

พีระดากระพริบตาปริบๆอย่างสับสนและมึนงง มองตามรถคันหรูที่ค่อยๆแล่นจากไปด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่แน่ใจ

เขารวยมาก จนเธอไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะมีโอกาสได้พบตัวจริงของเขา

และตอนนี้เขาได้จ้างเธอให้ไปเป็นเจ้าสาวของเขา 1 ปี เขาทำเหมือนเธอไม่มีชีวิตจิตใจ

แต่...ถ้าแลกกับการที่จะได้พบแม่อีกครั้ง มันก็น่าลองเสี่ยงดูไม่ใช่หรือ??

เพราะคนอย่างภีรวัทน์ แค่เรื่องตามหาคนเพียงคนเดียว เขาต้องทำได้อยู่แล้ว

ระหว่างแม่ที่ทิ้งเธอไป20ปีกับศักดิ์ศรี เธอจะเลือกอะไร....?

นี่เป็นคำตอบที่เธอต้องตอบตัวเองให้ได้ภายใน 3 วันนี้!!

ภายในร้านอาหารที่ขายอาหารบังหน้า แต่แท้จริงแล้วเป็นสถานที่ค้าประเวณีทิ่ผิดกฎหมาย

ร่างของสาวใหญ่ยืนชี้หน้าต่อว่าสาวน้อยร่างเล็กที่นั่งอยู่กับพื้นร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ในห้องทึบที่ไร้แสงสว่างและปราศจากสายตาจากคนนอก

“ฉันบอกแกแล้วใช่มั๊ยว่าอย่าให้ท้อง ไปเอาเด็กออกเลยนะ” จุรีตวาดอย่างกราดเกรี้ยว ในขณะที่สาวน้อยคลานเข้ามากอดขาเธออย่างอ้อนวอน

“เจ๊อย่าให้หนูทำแท้งเลยนะคะ หนูไม่อยากฆ่าลูกตัวเอง”

“หมายความว่าแกจะเอามันไว้เหรอไง” นิ้วอวบๆของสาวใหญ่จิ้มที่หน้าผากของสาวน้อยแรงๆพร้อมกับพูดต่ออย่างไร้ความเมตตาว่า

“แกจะเอามันไว้น่ะ แกรู้เหรอไงว่าพ่อของลูกแกเป็นใคร ผ่านผู้ชายมาเป็นร้อย ลูกแกเกิดมามันจะเป็นเด็กมีปัญหา และที่สำคัญ...มันจะเป็นตัวถ่วงกับอาชีพของแก ไปเอามันออกซะ” จุรีผลักร่างของสาวน้อยออกไป พร้อมกับหันไปสั่งผู้ชายผมดกดำยาวถึงบ่าแต่ใบหน้ากลับเกลี้ยงเกลาไร้หนวดเคราว่า

“ไอ้จ๊อด แกพานังนี่ไปทำแท้งซะ”

“ครับ” จ๊อดก้มหน้ารับคำก่อนจะหันไปลากสาวน้อยร่างบางออกไปจากห้อง

จุรีถอนหายใจแรงๆอย่างหงุดหงิดพร้อมกับหันไปทางผู้ชายวัยฉกรรจ์อีกคนหนึ่งที่มีหนวดเครารกรุงรังแต่...ศีรษะกลับโล้นเลี่ยนเตียนโล่ง ไม่มีผมสักเส้น

“ไอ้ก๋วยจั๊บ แกไปหาผู้หญิงมาเพิ่มอีก เอาที่มันสวยๆหน้าเด็กๆหน่อยนะ จะได้ขายได้ราคาแพงๆ”

“ครับ” ก๋วยจั๊บหัวล้านรับคำก่อนจะก้มหน้าแล้วเดินออกไป

จุรีมองตามลูกน้องคนสนิทที่เดินหายไปลับสายตาแล้วพลางถอนหายใจเฮือก ภาพใบหน้าของเด็กน้อยวัย 3 ขวบที่เธอโอบอุ้มเมื่อครั้ง20 ปีก่อนลอยเข้ามาในความคิด

“เฮ้อ นี่ฉันจะไปคิดถึงนังลูกตัวซวยคนนั้นทำไมกันนะ” จุรีบ่นงึมงำพลางสะบัดศีรษะขับไล่ความทรงจำเหล่านั้นออกไปให้หมด

ในตอนนี้เธอได้เลือกทางเดินของเธอแล้ว และเธอก็จะไม่มีทางหันกลับไปทางเก่าที่มีแต่ความยากจนเด็ดขาด!!