สามีฟ้าประทาน บทที่2. 2/2

แยนข่มขู่พนักงานสาว จนเธอย่นคอหด รีบกระวีกระวาดหากุญแจห้องพักให้ชายหนุ่ม ใครๆ ในกรุงปรากทุกคนรู้ดีว่าสองย่าหลานเป็นไม้เบื่อไม้เมากันขนาดไหน ในเมื่อหลานชายตัวแสบชอบทำอะไรแหกคอก และคุณย่าระเบียบจัดก็เป็นฟืนเป็นไฟเสมอๆ

“ขอเสื้อผ้าไซล์ฉันสัก4-5ชุดด้วยนะ เอาบัตรนี่ไปจ่าย เจ้าของร้านเขาจะรู้ไซส์ฉันดี และฉันขอหลับสักตื่น... อย่าพึ่งกวน เอ่อ... อีกอย่างผู้หญิงคนที่เขามาก่อนหน้าฉัน ผมสีน้ำตาลอ่อนอยู่ชั้นไหน ฉันขออยู่ชั้นเดียวกับเจ้าหล่อน ทำได้ไหมล่ะ”

พนักงานสาวรีบวางกุญแจห้องที่หรูที่สุดของตึกโรสราฟลง เธอรีบคิดถึงคนที่เดินเข้ามาก่อนหน้าชายหนุ่ม ก่อนจะร้องอ๋อ เมื่อพิมดาวอยู่มานานเป็นปีจึงจำหน้าคาตากันได้เป็นอย่างดี

“หนูพิม...ได้ค่ะได้ ชั้นนั้นมีห้องว่างพอดีคุณแยนแน่ใจเหรอคะ มันเป็นแค่ห้องเล็กๆ ราคาประหยัด”

“อืม...เอากุญแจมา”

แยนรับพวงกุญแจมาจากพนักงานเขาเดินเอื่อยๆ ขึ้นไปตามบันไดทางเดิน โดยจุดหมายปลายทางอยู่ที่ห้องพัก และการเกาะติดผู้หญิงคนนั้น มันมีสัญชาตญาณบางอย่างคอยสะกิดเตือนเขา ว่าเธอและเขามีเรื่องบางอย่างต้องเกี่ยวข้องกัน

ชายหนุ่มแหงนหน้าขึ้นรับสายน้ำเย็นๆ ที่พร่างพรูลงมา เขาพริ้มเปลือกตาหลับปล่อยให้ความเย็นฉ่ำโลมลูบผิวกายเปลือยเปล่า มันช่างประจวบเหมาะเสียงอย่างยิ่ง ห้องพักของชายหนุ่มอยู่ติดกับห้องยัยพิมดาวนั่น เขาจะได้คอยเฝ้าส่องเจ้าหล่อนแบบจะๆ ตา แถมยังได้หลบสายตาแหลมคมของคุณย่า ก็เป็นการดีเหมือนกันจะได้นอนหลับยาวๆ เมื่อเกิดความอิ่มตัวกับการเที่ยวแบบหัวหกก้นขวิดอยู่พอดี ปาร์ตี้ทั้งหลายทั้งแหล่ที่แยนตระเวนสังสรรค์ ชายหนุ่มไปเพราะต้องการประชดมาดามเทเรซิน ในเมื่อพิคเจอร์ของเขาออกร้ายๆ คงไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากร่วมสกุลด้วย แต่มันผิดคาดแฮะ!! ผู้หญิงส่วนใหญ่กลับชอบผู้ชายที่ออกจะดิบเถื่อน เขาเลยกลายเป็นเป้าหมายให้พวกหล่อนกระโจนเข้าใส่ หวังจับเขาให้อยู่หมัด แต่ปลาไหลตัวพ่ออย่างแยนรึจะยอมจำนนง่ายๆ เข้าดิ้นสุดฤทธิ์ และป้องกันตัวเองอย่างดี จนไม่ว่าผู้หญิงฉลาดล้ำลึกแค่ไหนก็ไม่เคยจับเขาได้อยู่หมัดเสียที

หลังอาบน้ำเย็นจนชุ่มปอด ชายหนุ่มพันช่วงล่างด้วยผ้าขนหนูเดินไปทิ้งตัวนั่งบนเตียงเก่าๆ มุมห้อง ก่อนจะหงายหลังผึ่งและหลุบเปลือกตาหลับ เข้าสู่นิทราอันแสนสุข จมดิ่งในห้วงฝันแสนหวาน เมื่อนาคตจะได้ติดปีกเป็นอิสรเสรีเสียที

“ไปไหนมาหนูพิม ฉันตื่นมาไม่เจอเธอเลย”

เมรินเอ่ยทักเพื่อนร่วมห้อง เธอใส่แค่ชุดนอนบางเบา เพราะพึ่งจะตื่นเอาช่วงเวลานี้ เป็นเพราะเมื่อคืนหิ้วหนุ่มหล่อคู่ขานักดนตรีมาด้วย เขาทำเหมือนอดยากตายยาก เล่นงานเธอเสียสะบักสบอม เสียวซ่านทั่วทั้งตัว เมื่อรสรักที่ได้รับทั้งดุดันและทรงพลัง

“ไปอ่านหนังสือที่สวนสาธารณะมา อากาศโปร่งๆ อ่านเพลินดี”

พิมดาวไม่กล้าที่จะตำหนิเมริน เมื่อมันเป็นความพอใจของเจ้าหล่อน เธอเป็นแค่เพื่อร่วมห้องไม่มีสิทธ์ต่อว่า ในเมื่อมันอาจทำให้มีเรื่องร้อนใจ

เมรินหมดความสนใจเธอเปิดตู้เย็นเก่าริมห้องรินน้ำเย็นใส่แก้วและดื่มกินด้วยความกระหาย พิมดาวเดินผ่านลูกพี่ลูกน้องสาวไป เธอกำลังจะเปิดประตุห้องเสียงของเมรินกลับหยุดยั้งเธอเอาไว้ก่อน

“มีเงินพอให้ฉันยืมไหมหนูพิม ตอนนี้ฉันช็อต ขอยืมก่อนคุณแม่โอนมาให้จะใช้คืน”

พิมดาวถอนลมหายใจ เมรินใช้เงินมือเติบ เธอเที่ยวเตร่สนุกไปเรื่อยๆ จนเงินที่มารดาส่งมาให้ละลายไปกับเรื่องไร้สาระ และเธอจะเงินขาดมือตลอด

“เอาเท่าไรล่ะเม พิมมีไม่เยอะหรอกต้องเก็บเอาไว้ใช้ด้วย เดือนนี้แม่ไม่ส่งให้เพราะน้องๆ กำลังเปิดเทอม”

เธอตอบกลับเสียงนุ่มๆ และย้ำให้เพื่อนสาวรู้ถึงความจำเป็นเพราะหลายครั้งที่เมรินยืมเธอมักจะไม่คืนและเธอก็ปากหนักเกินกว่าจะทวง

“สัก200ยูโร มีไหม ขอยืมก่อน”

“ได้แต่ครั้งนี้เมต้องคืนนะ พิมเหลือแค่ไม่เท่าไร ไหนจะค่าห้องค่ารถไปวิทยาลัย”

เธอขอคำมั่นเพราะหากเมรินไม่คืนเธอเองจะเป็นฝ่ายที่เดือดร้อน

“เออน่ะ ไม่ลืมหรอก แม่โอนมาจะรีบคืนเลย”