เจ้าบ่าวฟ้าประทาน

สาวน้อยวัยวัยยี่สิบกว่าๆ นั่งก้มหน้าอ่านหนังสือเรียนในมือที่เก้าอี้ข้างสวนสาธารณะ อากาศรอบๆ ตัวอบอุ่นสบาย ฤดูใบไม้ผลิกับอากาศเย็นๆ หากมัวเคร่งเครียดอยู่แต่ในห้องคับแคบ พิมดาวคงรู้สึกว่าการอ่านหนังสือเรียนมันน่าเบื่อ!! จึงหอบตำราที่จะมีสอบในวันรุ่งขึ้น มานั่งตากแสงแดดอ่อนและเพลินๆ กับเสียงลมพัดโชยเบาๆ

อีกอย่างการอยู่ในห้องมันอันตรายด้วย เพราะพี่สาวคนสวยอย่างเมรินเธอควงแฟนหนุ่มมาค้างคืน พิมดาวไม่อยากได้ยินเสียงแปลกๆ มันเป็นสาเหตุให้เธอสมาธิแตกซ่าน รู้สึกหงุดหงิดที่ถูกละเมิดความเป็นส่วนตัวจึงหอบตำราทั้งหมด ออกมานั่นอ่านสบายๆ ด้านนอกดีกว่า

เวลาเกือบบ่ายแต่สาธารรัฐเช็ก กรุงปรากกำลังเย็นสบาย พิมดาวได้ทุนเป็นนักเรียนแรกเปลี่ยน เธอเหินฟ้ามาร่ำเรียนต่อและหวังว่ากลับไปประเทศไทยเธอจะนำความรู้ที่ร่ำเรียนมากลับไปพัฒนาประเทศของตัวเอง เธอขยันอ่านและคร่ำเคร่งอยู่กับตำราเรียน ไม่สนใจปาร์ตี้เหมือนกับเมรินลูกพี่ลูกน้องที่มาพร้อมๆ กัน อีกแค่3เดือนเธอก็จะเรียนจบ จะได้กลับบ้านเกิดไปหาพ่อกับแม่ ถึงที่ปรากจะสงบและสบายเพราะยังเป็นประเทศเล็กๆ สาธารณรัฐเช็กเป็นประเทศคอมมิวนิสต์เก่า เพิ่งจะเปิดประเทศมาไม่นาน ทำให้อัตราค่าครองชีพต่างๆ ยังไม่สูงมากนัก แหล่งท่องเที่ยวก็สวยงามคงสภาพเดิมๆ

เสียงเด็กวิ่งเล่นในสนาม พวกเขาหัวเราะร่ากำลังวิ่งไล่เตะลูกกลมๆ กลางสนามหญ้า พิมดาวอมยิ้ม เธอยกมือขึ้น กดปลายนิ้วลงเหนือคิ้วไล่ความปวดล้าของสายตา

ลูกบอลลูกหนึ่งกลิ้งหลุ่นๆ ตรงมาใกล้เธอ มันกลิ้งหายเข้าไปในพุ่มไม้ไม่ไกลจากตัว เด็กผู้ชายวัยไม่เกิน5ขวบวิ่งตัวเอียงตรงมา ก่อนจะยิ้มเหยเก เมื่อเขาไม่กล้าที่จะหมุดเข้าไปเก็บลูกบอลลูกนั้น

พิมดาวลุกขึ้นยืน เธอวางหนังสือไว้บนเก้าอี้นั่งเล่น เดินไปหาเด็กชายพร้อมทั้งย่อตัวลง ส่งยิ้มผูกไมตรีให้เพราะรู้ว่าเขาต้องการความช่วยเหลือ

“ให้พี่สาวช่วยไหมครับ”

เด็กน้อยพยักหน้าหงึกๆ หงักๆ ยิ้มเหยๆ

เธอคลานเข้าไปในพุ่มไม้และมองหาลูกบอลลูกนั้น...

หะ!! มีก้อนกลมๆ กองขยุกขยุยอยู่ตรงนั้นนะ พิมดาวหงายหลังผึ่ง เมื่อมุดเข้าไปในพุ่มไม้กอใหญ่เธอเจออะไรบางอย่างที่หน้ากลัว... ผู้ชายคนหนึ่งนอนหมดสภาพอยู่ในนั้น เนื้อตัวเขามีแต่กลิ่นเหม็นเปรี้ยวโชยกรุ่น เขาคงซัดแอลกอฮอล์เข้าไปเต็มคราบถึงได้มานอนหมดสภาพดูไม่จืดอยู่ตรงนี้

เธอเอื้อมหยิบลูกบอลให้เด็กชายและใช้มือสะกิดชายหนุ่มเบาๆ แต่ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ พิมดาวชั่งใจอยู่สองถึงสามนาที เธอตัดสินใจผลักไหล่ชายหนุ่มแรงๆ เพื่อปลุกให้เขาตื่นขึ้นมา เมื่อเวลาล่วงเข้าไปบ่ายคล้อย ถึงอุณหภูมิจะคงความเย็นสบาย แต่หากเขานอนอยู่ตรงนี้ทั้งคืนเกรงว่าจะป่วยไข้ไปเสียเปล่าๆ

“อย่ามายุ่ง!! ไปไหนก็ไป”

แยน โรสราฟกำลังมึน เขาหนีการตามล่าของคุณย่าเพราะจนป่านนี้เขายังหาภรรยาเป็นตัวเป็นตนไม่ได้ สาวสูงวัยเจ้าระเบียบ ญาติคนเดียวของแยนที่ยังมีชีวิต เธอบงการเขาเกือบทุกย่างก้าว แต่หลานชายสุดแสบหาทางเลี่ยงหลบได้ตลอด ปาร์ตี้เมื่อคืนกำลังสนุกสุดเหวี่ยง เขาคาดว่าจะคว้าแม่สาวทรงโตๆ สักคนไปกกกอดและชุ่มฉ่ำกับรสเสน่หา แต่งานเลี้ยงทั้งหมดต้องล่มสลายลง เมื่อคุณนายเทเรซินปรากฎตัว แยนหนีกระเซอะกระเซิง เขากำลังเมาจัด สติสตางค์เกือบหลุดโลก แค่ประคองตัวยังยาก จึงมุดตัวเข้ามาหลบในพุ่มไม้และหลับใหลไปหลังจากนั้น จนกระทั่ง...

ชายหนุ่มปรือเปลือกตามองคนตรงหน้า แสงแดดอุ่นๆ ส่องสว่างแต่มันทำให้เขาเกือบเป็นบ้า

“แสบตาฉิบหาย ขอน้ำสะอาดขวดสิ”

ชายหนุ่มบ่นเสียงขุ่น เสียงแหบแห้งเพราะลำคอถูกแอลลกอฮอล์บาดเผามาเกือบค่อนคืน

พิมดาวหยัดกายขึ้นยืน เธอส่ายหน้า นึกรังเกียจชายหนุ่มในใจ พระอาทิตย์ขึ้นจนจวนจะตก ไอ้หมอนี่ยังมัวหลับไม่รู้เรื่อง แถมกลิ่นตัวยังเหม็น เอียนๆ ชวนแหวะ!!