บทที่ 5 เบรย์เดนปรากฏตัวในห้องเธออย่างไม่คาดฝัน

คำพูดของดารินทำให้ความตึงเครียดของจันทร์นิลคลายลงเล็กน้อย เธอเป็นคนปกติเพียงคนเดียวในตระกูลธาดาวรวงศ์ จันทร์นิลรู้สึกโชคดีอยู่บ้าง ขณะที่เจอกับสภาพการณ์แย่ๆ ก็ยังมีดารินที่คอยช่วยเธอ

ถ้าดารินต้องการให้เธอทำอะไรละก็ จันทร์นิลไม่มีทางเมินเฉยแน่

หลังงานเลี้ยงสิ้นสุด จันดาอยากให้จันทร์นิลอยู่ต่อ

“ดึกมากแล้ว คืนนี้นอนที่นี่ไหม” จันดาพูด

“ไม่ค่ะ ฉันยังเขียนรายงานการฝึกงานไม่เสร็จ พรุ่งนี้ก็ต้องทำงานอีก” จันทร์นิลพูด เธอไม่มีทางค้างที่นี่

จันดาไปส่งจันทร์นิลที่ประตู กอดกับเธอเล็กน้อย

“แม่ ขอให้แม่มีความสุขนะคะ” จันทร์นิลอวยพร

ผ่านไปสักระยะ จันดาก็จะจัดงานแต่งงานกับแอชตัน ถึงตอนนั้น เธอยังต้องพบกับเบรย์เดนอีก คิดแล้วช่างน่าหวาดกลัวเหลือเกิน

“จันทร์นิล แม่ก็หวังว่าลูกจะมีความสุข ถ้าหากว่ามีผู้ชายที่ชอบแล้ว ก็จีบเขาอย่างกล้าหาญได้นะ ไม่ต้องกลัว” จันดาลูบผมของจันทร์นิล

จันทร์นิลพยักหน้าเบาๆ แล้วหมุนตัวออกไปจากคฤหาสน์หลังนี้

ที่นี่ใหญ่มาก หรูหรามากจริงๆ คฤหาสน์ใหญ่โตขนาดนี้ ผู้รักษาการณ์ คนรับใช้ มองเห็นได้ทุกที่ ถึงขั้นว่ามีรถลาดตระเวนด้วยซ้ำ

ในสวนดอกไม้ ดอกไม้เบ่งบานกลิ่นหอมฟุ้งรัญจวน นั่นล้วนเป็นดอกไม้ที่โด่งดังล้ำค่าที่สุดทางการตลาด แต่มันกลับถูกวางไว้ในสวนตามอำเภอใจ สปอตไลท์กลางน้ำพุมีหลากสีสัน สว่างไสวเจิดจ้าเป็นพิเศษ

นี่คือความหรูหราที่ยี่สิบสองปีที่ผ่านมาจันทร์นิลไม่เคยสัมผัสมาก่อน

แต่เมื่อเธออยู่ที่นี่ เส้นประสาทกลับตึงเครียด ไม่ได้ผ่อนคลายแม้แต่ครึ่งส่วน คิดเพียงแต่จะหนีไปให้ไวที่สุด

ตอนที่รถยนต์พาเธอมาถึงอีกฝั่งของเมือง ตึกอาคารทางฝั่งนี้ปกติ ธรรมดา ไม่สะดุดตา เหมือนกันกับตัวเธอ

หัวใจของจันทร์นิลค่อยๆ ผ่อนคลายลง

เมื่อรถจอดสนิทดีแล้ว จันทร์นิลก็รีบลงจากรถทันที หนีเข้าไปในอพาร์ทเม้นท์ที่ตัวเองเช่าเอาไว้

เพราะอัตคัดขัดสน จันทร์นิลจึงเลือกอพาร์ทเม้นท์ที่ค่อนข้างห่างไกลและเล็กแคบห้องหนึ่ง แต่เธอก็ตกแต่งทั้งห้องอย่างอบอุ่น

ผ้าม่านสีชานม โซฟาสีขาว ยังมีเตียงเดี่ยวสีเหลืองอ่อนนั่นด้วย นี่เป็นโทนสีอบอุ่นที่จันทร์นิลชอบ มันทำให้เธอรู้สึกว่าในห้องของตนเหมือนเต็มไปด้วยแสงแดด

แม้จะเรียบง่าย แต่ก็อบอุ่นมาก

กลับมาถึงห้องที่คุ้นเคยของตัวเอง ในที่สุดจันทร์นิลก็ใจเย็นลงได้

นี่ต่างหากที่เป็นที่ของเธอ เป็นโลกที่เธอควรจะอยู่ ไม่ใช่สภาพแวดล้อมหรูหราอันดำมืด เยือกเย็น ที่สร้างมาจากการเหยียบย่ำเลือดเนื้อและชีวิตของผู้อื่น

แต่เมื่อคิดถึงทุกอย่างที่เกิดขึ้นในคืนนี้ โดยเฉพาะชายปีศาจคนนั้น จันทร์นิลยังรู้สึกเหมือนว่ามีเคียวเล่มหนึ่งลอยคว้างอยู่บนศีรษะตน ไม่รู้ว่าเบรย์เดนจะปรากฏตัวขึ้นปลิดชีวิตเธอโดยไม่คาดฝันตอนไหน

จันทร์นิลสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เธอในตอนนี้เป็นฝ่ายถูกกระทำเกินไปแล้ว เธอต้องหาวิธีจัดการกับวิกฤตในขณะนี้

……

นิวยอร์ก ไนท์วิบส์บาร์ ห้องวีไอพี

แตกต่างจากบรรยากาศสนุกครึกครื้นหน้าเวที ภายใต้การนำทางของพนักงาน พวกเบรย์เดนหลายคนเดินอ้อมๆ วนๆ มาถึงจุดที่ซ่อนเร้นที่สุด เงียบที่สุด และเป็นห้องวีไอพีที่ปลอดภัยที่สุด

ลำแสงมืดสลัว บรรยากาศเงียบเชียบ ทุกคนในที่นั้นล้วนสวมชุดสูทจากอาร์มานีที่ตัดเย็บอย่างประณีต ดื่มไวน์องุ่นชั้นเลิศ

ที่เบรย์เดนออกมาจากบ้านตระกูลธาดาวรวงศ์ ก็เพราะเขาต้องมาร่วมงานประชุมสมาชิก cleric

หลังจากออกมาจากบ้าน เขาก็นั่งเครื่องบินเจ็ตส่วนตัวไปนิวยอร์ก มาพบสมาชิก cleric ของสี่ตระกูลใหญ่ที่บาร์แห่งนี้

ตอนนี้ผู้นำแก๊งอาชญากรรมทั้งห้าที่มีชื่อเสียงมากที่สุดบนโลกนั่งอยู่ในห้องวีไอพีแห่งนี้แล้ว

นอกจากเบรย์เดน ก็มีเคลย์ตันหัวหน้าแก๊งมาเฟียอิตาลี เดนนิสหัวหน้าแก๊งมาเฟียไอร์แลนด์ เอลวินหัวหน้าแก๊งมาเฟียแคนาดา และฟลอยด์หัวหน้าแก๊งมาเฟียเม็กซิโก

พวกเขาจะรวมตัวกันสองเดือนครั้ง จุดประสงค์ที่มารวมตัวกันก็คือ ตกลงกันเรื่องความคิดเห็นของแต่ละฝ่ายและปกป้องรักษาอารยธรรมของกันและกัน เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดสงครามระดับโลก

“ช่วงนี้ชาวซิซิลีคึกคักเป็นพิเศษในพื้นที่ของฉัน” เบรย์เดนขมวดคิ้วพูด เห็นชัดว่าปัญหานี้กำลังรบกวนเขาอยู่

“ต้องการความช่วยเหลือจากพวกเราไหม?” ฟลอยด์ถาม ตระกูลของพวกเขามาจากฐานะนักฆ่า เรื่องลอบฆ่ากับสะกดรอยล้วนมีวิธีการของตน เข้าใจในด้านนี้เป็นอย่างยิ่ง

“ไม่ต้อง ฉันจัดการเองได้” เบรย์เดนพูด

เขาไม่ต้องการความช่วยเหลือจากคนอื่น นี่มีแต่ทำให้เขาดูอ่อนแอ ทำให้สมาชิกคนอื่นเห็นว่าเขาไม่เหมาะที่จะรับหน้าที่นี้

ตอนนี้รอยแผลที่เกิดจากลูกกระสุนบนแขนเขายังไม่หายสนิท ออกแรงนิดหน่อยก็ปวดแปลบ

เขาประมือกับผู้คนมานานหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพลั้งมือ เขาถึงขั้นไม่กล้าบอกใครด้วยซ้ำ ต่อหน้าทุกคนเขาต้องแข็งแกร่ง มีความน่าเกรงขาม

การบาดเจ็บทำให้เขาดูอ่อนแอ ความอ่อนแอไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ

ตอนนี้ เบรย์เดนคิด เขาจะต้องรู้ภูมิหลังของพวกมันให้ได้ ทำให้พวกเวรนั่นต้องชดใช้!

ยังไม่มีใครกล้ากำเริบเสิบสานเช่นนี้ในพื้นที่ของเขามาก่อน

ภายหลังพวกเขาคุยกันเรื่องสถานการณ์ในปัจจุบันรวมถึงการเปลี่ยนนโยบายใหม่บางอย่าง เพียงพริบตา การประชุมก็ดำเนินมาถึงตอนสุดท้าย

ตอนนี้เอง เดนนิสยิ้มถามเบรย์เดน “ได้ยินมาว่าพ่อนายจะแต่งงานอีกครั้ง?”

เบรย์เดนพยักหน้า

“พวกเราต่างก็ได้รับจดหมายเชิญแล้ว” เคลย์ตันพูด

เบรย์เดนกวาดตามองทุกคน พวกเขาล้วนอายุน้อยทั้งสิ้น ที่อายุมากสุดก็ไม่เกินสามสิบห้าปี ที่น้อยสุดก็ยี่สิบหกปี เขาคิดถึงจันทร์นิล จึงเอ่ยถามไปว่า “พวกนายใครอยากแต่งงานบ้างไหม?”

ทุกคนได้ยินก็มองหน้ากันอย่างตกใจระคนตะลึง ฉันมองนายนายมองฉัน

“เบรย์เดน ทำไม นายจะแนะนำเจ้าสาวให้พวกเราหรือไง?”

เบรย์เดนพยักหน้า “น้องสาวไม่แท้ของฉันปีนี้อายุยี่สิบสอง ใกล้จะจบมหาวิทยาลัยแล้ว ตอนนี้ทำงานอยู่ที่โรงพยาบาล พวกนายอยากรู้จักไหม?”

“อายุยี่สิบสองปี สวยไหม?” เอลวินผิวปากหวืออย่างอดไม่ได้ ปีนี้เขาอายุยี่สิบหกปี เป็นช่วงอายุที่ชอบมีความรักที่สุดพอดี อยู่ข้างนอก เขาก็มีภาพลักษณ์เป็นคุณชายเจ้าสำราญคนหนึ่ง

เบรย์เดนได้ยินคำพูดของเอลวินก็แย้มยิ้ม “ถึงตอนงานแต่งนายดูเองก็รู้แล้ว”

“ฉันชักจะรู้สึกรอไม่ไหวแล้วสิ” เอลวินเอ่ยตอบ

เบรย์เดนคิดว่า เขาใจกว้างกับจันทร์นิลไม่เบา ไม่ได้หาตาแก่ให้เธอ แต่เลือกจากกลุ่มพี่น้องหลายคนของเขา สิ่งนี้ก็ดีสำหรับเขาเช่นกัน ไม่ต้องคิดว่าจะดูแลน้องสาวที่ปรากฏตัวอย่างกะทันหันคนนี้อย่างไร ไม่ต้องกังวลว่าเธอจะมาคุกคามผลประโยชน์ของตัวเอง ทั้งยังทำให้พี่น้องเบิกบานใจ เป็นความคิดที่ไม่เลวเลยจริงๆ

ส่วนเธอจะเป็นเพียงของเล่น หรือขึ้นตำแหน่งได้สำเร็จ นั่นก็ต้องดูฝีมือเธอเองแล้ว

……

หลายวันต่อมา จันทร์นิลทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลตลอด แม้จะยุ่งมาก แต่เธอก็ได้รับความสงบแล้ว

เบรย์เดนราวกับหายไปจากโลกของเธอก็มิปาน ทางที่ดีก็จงหายไปอย่างสมบูรณ์เลยเถอะ!

ทว่า ในคืนนั้นเอง จันทร์นิลกลับถึงบ้าน เธอเปิดประตู ตอนที่เห็นผู้ชายนั่งอยู่บนเตียงของเธอ ก็กรีดร้องดังอย่างอดไม่อยู่

พระเจ้า เบรย์เดนมาปรากฏตัวในห้องของเธอได้อย่างไร?