บทที่ 5

... สองสัปดาห์ต่อมา ...

เพราะคำแนะนำของญาติผู้น้องที่ขยันอุตริหาเรื่องให้เขานั่นล่ะ มกราถึงได้พาตัวเองมาหยุดยืนอยู่หน้าร้านกาแฟสไตล์ยุโรปขนาดกลางที่ตั้งอยู่ภายในห้างสรรพสินค้าแบบเปิดแห่งหนึ่งกลางเมือง

บรรยากาศหอมหวานภายในร้านที่เน้นสีชมพูพลาสเทลเป็นหลักขัดกับบุคลิกของนิ่งขรึมของเขาอย่างลิบลับ แต่เมื่อได้รับปากแล้ว ชายหนุ่มก็ขี้คร้านจะหาข้อแก้ตัวมาปฏิเสธใครบางคน เพราะเรื่องมันมีอยู่ว่า...

'พี่มังกร'

'หือ? ' คนที่กำลังอ่านข่าวเศรษฐกิจในไอแพดส่งเสียงตอบ

'ผมมีเรื่องจะวานให้พี่ช่วยหน่อย ไหนๆ ช่วงนี้ก็ลาพักร้อนแล้ว พี่ก็ถือโอกาสออกไปเปิดหูเปิดตาสักหน่อยเถอะ'

คนที่รู้สึกได้ถึงความไม่ชอบมาพากลหรี่ตามองคู่สนทนาอย่างจับผิด แต่เขาจะไม่เอ่ยถามอะไรทั้งนั้น จนกว่าอีกฝ่ายจะทนไม่ไหว แล้วพูดขึ้นมาเอง

'ทำไมทำหน้าเหมือนไม่สนใจเลยล่ะ'

'ก็ไม่ได้สนใจจริงๆ นี่'

'เฮ้ย! คนเขาอุตส่าห์หาเรื่องสนุกๆ มาให้ทำ ไม่คิดจะซาบซึ้งสักหน่อยเลยหรอ' ตุลาท้วง

'เรื่องวุ่นวายล่ะสิไม่ว่า'

เชฟหนุ่มไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระ เพราะเขาเป็นพวกหน้าหนา คำพูดค่อนขอดแค่นี้ไม่สะเทือนผิวหรอก

'พอดีเมื่ออาทิตย์ก่อนผมเจอรุ่นน้องคนหนึ่งเข้า เห็นเขาเปิดร้านกาแฟขนาดกลางๆ ในห้างแบบเปิดที่หนึ่งน่ะ คนก็เยอะใช้ได้เลยนะ แต่พนักงานที่ร้านคนหนึ่งลาคลอด'

'แล้วไง'

'เขาก็ขอให้ผมช่วยหาพนักงานพาร์ทไทม์ให้น่ะสิ'

มกราส่งเสียง 'อืม' ตอบกลับเบาๆ เพราะเรื่องที่อีกฝ่ายเล่ามา ไม่เห็นจะเกี่ยวข้องกับเขาตรงไหน

'แต่ผมไม่มีเวลาหา ช่วงนี้รับสอนทำอาหารแทนปิ่นด้วย งานที่ร้านก็โคตรยุ่ง นี่พึ่งมีรายการประกวดทำอาหารชวนไปเป็นกรรมการตัดสินด้วยนะ' ตุลาบอกเล่าถึงงานของตนด้วยท่าทางอวดโอ้อย่างไม่ปิดบัง

'แล้ว? '

'ที่ผมเกริ่นมาตั้งมากมายนี่ พี่ยังไม่เข้าใจอีกหรอ' คนเป็นน้องถาม

'นายจะให้ฉันไปเป็นพนักงานร้านกาแฟ'

เชฟหนุ่มยิ้มกรุ้มกริ่ม ขณะพยักหน้าตอบคำถาม

'ฝันอยู่หรอตุล'

'ก็แค่สามเดือนเอง ทำไม่ได้ไง' ตุลาแกล้งว่าประชด

'ทำได้ แต่... ทำไมต้องทำ'

คนที่อุตส่าห์พูดมาตั้งมากมายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วชี้หน้าญาติผู้พี่อย่างเอาเรื่อง แล้วสบประมาทขึ้นมาทันควัน

'กากว่ะ แค่ไปเป็นเด็กเสิร์ฟแค่นี้ก็ทำไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นก็เชิญเป็นหมูเป็นไก่ของปู่ต่อไปเหอะ ขี้เกียจพูดละ'

มกราหรี่ตามองคนมีพิรุธ แถมยังท้าทายเขาด้วยคำพูดวอนโดนบาทาเล็กน้อยอย่างไม่ใส่ใจ แต่จะว่าไปการนั่งๆ นอนๆ อยู่ที่บ้านแบบนี้มันก็น่าเบื่อเหมือนกันนะ

'เขาอ่านข่าวธุรกิจหรือเปล่า แกแน่ใจหรอว่าจะไม่กระทบภาพลักษณ์ของ...'

'โอ๊ยย! พี่เชื่อผมได้เลยพี่มังกร ร้อยนึงเอาบาทเดียว คนอย่างยัยมิไม่มีทางอ่านข่าวธุรกิจหรอก ถ้าข่าวบันเทิงดารากิ๊กกันก็ว่าไปอย่าง' ตุลาบอกอย่างมั่นใจ เพราะภาพจำของเขาที่มีต่อสมิตาเป็นอย่างนั้น

'เชื่อได้หรอ'

'จริงๆ นะ เจ้าของร้านเป็นรุ่นน้องของผมสมัยเรียนมัธยมน่ะ นอกจากเรื่องของผู้หญิงๆ และเรื่องตบตีกับชาวบ้านแล้ว ก็ไม่เห็นจะมีเรื่องไหนที่ยัยนั่นสนใจเลยสักนิด'

มกราพยักหน้า เพราะคิดว่าตุลาอาจจะหมายถึงงานในครัวที่ไม่ต้องออกมาพบเจอผู้คนมากมายนัก

'พี่ตกลงจะทำใช่ไหม'