หัวหน้าพรรคกระยาจก

“องค์ชายหรือหัวหน้าพรรคกระยาจก ดูสารรูปสิ เหม็นก็เหม็น น้ำก็ไม่อาบผมเผ้ารุงรัง เสื้อผ้ามีแต่ฝุ่นกับคราบสกปรก โสโครกที่สุดแล้วยังกล้าบอกว่าเป็นองค์ชาย”

แล้วทำไมมีมี่ต้องมารับผิดชอบคนแบบนี้ด้วยนะฮึให้ตายเถอะ เวรกรรมแน่ๆต้องเป็นเวรกรรม

“ลุกขึ้น ไปอาบน้ำ”

“ไม่มีใครสามารถชักจูงให้องค์ชายอาบน้ำได้หาก..องค์ชายไม่ยอมอาบเอง”ขันทีหนุ่มน้อยพยายยามอธิบายสิ่งที่เขารู้และประสบมา

มีมี่ส่ายหน้า ถึงจะอ้วนแต่ไม่เคยสกปรกถึงจะขี้เหร่แต่ก็อาบน้ำวันสองสามรอบ นี่อะไร

ดึงแขนอีกคนให้ลุกขึ้นแต่ ไม่ทันคิดว่าตัวเองผอมบางไม่ได้อ้วนเหมือนก่อนนั้น ดึงไปดึงมาจนล้มลงไปทับร่างเหม็นที่นอนตะแคง อยู่กับพื้น ไม่รู้ร้อนรูู้หนาว

“ยี้ สกปรกที่สุด”

พยุงตัวลุกขึ้นปัดเนื้อปัดตัว กลิ่นสุราติดอยู่ที่ปลายจมูก

“เอาไงทีนี้”

ดึงก็ไม่ไหวลากก็ไม่ไหว แล้วจะทันไปถวายพระพรอะไรนั่นไหม

“นาย มาช่วยฉัน”

ชี้มือไปที่ขันทีปอหลุน ขันทีน้อย ยืนเก้เก้กังๆ

“ช่วยกันจับตัวหมอนี่ไปที่ห้องน้ำแล้วราดน้ำให้สร่างเมาให้หายเหม็น”

“แต่ นายหญิงข้าน้อย..ไม่กล้าหากองคืชายได้สติคนที่ตายก็คือข้าน้อย”

“นายไม่ทำ ฉันไม่ทำ ไม่มีใครทำ ก็ไม่ได้ไป ...ไม่สำเร็จ กลัวตายขนาดนั้น แล้วจะให้ทำอย่างไร”

ปอหลุน ขยับตัวเข้ามาช่วยทั้งลากทั้งดึงร่างสูงที่เมามายผมเผ้ารุงรัง

“ไปอาบน้ำกัน แล้วภารกิจจะได้สำเร็จ” มีมี่เริ่มเชื่อแล้วว่านี่มันเป็นเควสจะต้องมีระบบที่ส่งเสียงมาแหละน่าสักพัก

พื้นห้องน้ำต่างระดับที่มีอ่างไม้ใบใหญ่ใส่น้ำเกือบเต็ม น้ำอุ่นคงเป็นปอหลุนที่เตรียมไว้ให้

“ไปเอาน้ำเย็นมา”ปอหลุน ยืนนิ่ง

“ไปซี้”

ปอหลุนวิ่งแน่บไปทันที เรียนการพยาบาลมา แค่ผู้ชายสกปรกคนหนึ่งไม่ได้เช็ดขี้เช็ดเยี่ยวเสียหน่อย ดึงเสื้อผ้าที่สวมออกจนเหลือแต่กางเกงชั้นใน อ้าปากค้างผิวขาวใต้ร่มผ้ากล้ามเป็นมัดกับ หน้าท้องที่แข็งเป็นลอนโอ้แม่เจ้า หุ่นดีเป็นบ้า..แต่เหม็น น้ำเย็นถูกยกใส่ชามมา มีมี่ยกขึ้นราดไปบนหัวของร่างสูงที่นั่งขัดสมาธิหลับตา

“โอ๊ย เจ้าจะฆ่าข้าหรือไร”ตวาดเสียงดังลั่น

“นั่งนิ่งๆ ดิ”

ยังหลับตาไม่รู้ไม่ชี้เหมือนเดิม

มีมี่อมยิ้ม จับปอยผมที่ผมบิดเป็นลอนเหมือนไม่เคยถูกสระ ใบหน้าเปรอะเปื้อนหันซ้ายหันขวา จะทำอย่างไรก่อนในเมื่อกสปรกไปทุกอณูแบบนี้

“ยี้”

เมื่อโดนน้ำราดลงไป สีของน้ำเปลี่ยนจากใสเป็นสีขุ่นข้น แถวบ้านก็จะพูดว่าอาบน้ำทีปลาตายทั้งลำธารเห็นจะไม่ผิด

“สบู่ ไปหาสบู่มา”

“สบู่”

“ข้าหมายถึงอะไรสักอย่างที่มาถูทำความสะอาดให้หายเหม็น”

ปอหลุนหยิบห่อผ้าเหมือนลูกประคบแต่เล็กกว่าส่งให้มีมี่ รับไปดมดู

“อืม ใช้ได้”

กลิ่นหอมจากดอกไม้นานาพันธ์เลยทีเดียว ถูกหลังไหล่ไล่ต่ำลงไปเรื่อยๆ

“หน้าไม่อายเจ้าไร้ซึ่งยางอาย โดน ร่างกายบุรุษทั้งๆ ที่….ไม่ได้เป็นสามีภรรยากัน”คงจะเริ่มสร่างเมาปากก็แพล่มไปเรื่อยเถอะ

“ไม่อาย ขัดได้ยันไข่เลยจะบอกให้ ถ้าไม่อยากให้ขัดยันไข่ก็ลุกขึ้นมาขัดเอง”

อีกคน รีบยกมือขึ้นปิดเป้ากางเกง มีมี่ขำกับอาการเขินอาย

“ปอหลุน” เสียงทุ้มสั่งเบาๆ ปอหลุนถลาเข้ามาคว้าเอาห่อผ้าไปถูเสียเอง

“นายหญิงปอหลุนทำเอง”

“ไล่นางออกไป”กำชับ เสียงดัง มีมี่เบ้ปาก

“ไม่ไป ถ้าไปแล้วหากนายไม่ให้เจ้าหมอนี่ถูตัวเล่า ปอหลุนนายต้องสระผมให้เขาด้วย”สั่งดังๆ

“อย่ามายุ่งกับข้า”ตวาดลั่นกลับมา คงสร่างเมาแล้วจริงๆเพราะฤทธิ์น้ำเย็นที่ราดไปสองสามขัน เริ่มมีปากเสียงได้แล้ว

“เสียใจ แม่ไม่มีทางเลิกล้มความคิด”

เดินออกไปข้างนอกหยิบเกลือมาเกือบเต็มกำมือ ดวงหน้าเฉยชาเพียงเหลือบตามอง

“อ้าปาก”

เทียนหลันเซ่อยังนิ่ง แล้วยังกล้าหุบปากแน่น อารยะขัดขืน มีมี่บีบปากยัดเกลือเข้าไปในปาก

“อมไว้เลย สุดจะทน เหม็นกลิ่นสุราที่สุด”

เทียนหลันเซ่อยังนั่งนิ่งให้ปอหลุนถูกตัวให้

“ปอหลุนให้นางออกไป”

“นายหญิง ท่านออกไปก่อนจึงดี”

พูดขึ้นอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“ใคร ใครจะออกไป ต้องรอดูผลงาน” เทียนหลันเซ่อบ้วนเกลือในปากออก

“อย่าถือว่า เสด็จย่าถือหางเจ้าแล้วกล้ามาจัดการข้า”

มีมี่เบ้ปากหันไปบ่นอีกทาง

“ออกไปก็กลัวสิ”พูดไปอย่างนั้นความจริงแล้วสิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือ