คุ้ม

ค่าจ้างก็คือความสวยนี่ต่างหาก….ขอสวยแบบนี้อีกสักหน่อย ไม่ได้เห็นแก่ใครและอะไรทั้งนั้น ในเมื่อมีมี่ อยากจะเห็นตัวเองสวยแบบนี้ถือว่าเป็นกำไร

ใช้กระบวยที่ทำจากเปลือกน้ำเต้าผ่าครึ่งจ้วงลงไปในน้ำ ราดลงบนศีรษะของคนที่นั่งให้ปอหลุนขัดตัวให้

“เจ้า”

“ทำไมนี่มันน้ำอุ่น สระผมเสียหน่อยดูผมเผ้าสิเป็นซังกะตัง”

“ซาเด็จพ่อออออออ”

ร่างเล็กของเด็กชายวิ่งเข้ามาข้างในห้องน้ำแลบลิ้นใส่มีมี่แล้วถลาเข้าสู่อ้อมกอดขององค์ชายสิบสี่ มีมี่เลิกคิ้วสูงยังหนุ่มอยู่เลยมีลูกเสียแล้ว

“เสด็จพ่อจินเซ่อ แต่งตัวเสร็จแล้ว อยากจะไปถวายพระพรเสด็จปู่เสียที ที่นั่นต้องมีของกินมากมายแน่เลย”

“รอด้านนอก”

“ทีอาซ้อแกยังอยู่ในนี้ได้เลย”

มีมี่ดึงแขนเสื้อขึ้นด้วยความลืมตัว...เด็กบ้า...

“มีมี่นายต้องเรียกฉันว่ามีมี่”

“นายหญิงไม่เหมาะขอรับ นายน้อยต้องเรียก นายหญิงว่าท่านแม่”

“ฉันเพิ่งสิบเจ็ดยังไม่อยากมีลูก”

“เจียงมีมี่ เจ้าเป็นภรรยาข้าและเป็นดั่งมารดาของ จินเซ่อ”

อ้างว่าเป็นภรรยา ดูหน้าตัวเองสิ อย่างมีมี่ มีหลัวเป็นคนหล่อเท่านั้นหน้าตาแบบนี้ขอผ่านค่ะ

“ท่านต้องห้ามไม่ให้เขาเรียกข้าว่า อาซ้อ”

จินเซ่อลอยหน้า

“ก็ได้มีมี่ ท่านพูดเองน้าอย่างนั้นข้าจะเรียกท่านว่ามีมี่”

“จินเซ่อ เสด็จแม่หรือท่านแม่เท่านั้น”

มีมี่หน้าเสียแค่คนร่างสูง ก็วุ่นวายนี่ยังมาเจอพ่อม่ายลูกติดอีกภารกิจที่หินแบบนี้จะผ่านไปได้ไหม

“เสด็จแม่ ข้าไม่อยากให้นางเป็นเสด็จแม่ เสด็จแม่ข้าอยู่บนสวรรค์”

เทียนหลันเซ่อลุกขึ้นยืนหย่อนกายลงบนอ่างน้ำใหญ่ไม่เอ่ยคำใดก่อนจะลุกขึ้นยืน มีมี่เหลือบตามอง บ้าน่าทำไมต้องมองเป้ากางเกงที่เปียกรัดรูปจนเห็นพวงไอ้นั่นรำไรด้วย มีมี่รีบปิดตาหันหน้าหนี ก้าวขาออกจากห้องอาบน้ำไปทันที เป็นพวงเลยพับผ่าสิ อีกทั้งข้าวหลามอันมหึมานั่นอีกฮืออออติดใจเอ๊ยติดตาไปตลอดวันแน่ นั่งลงสางผมตัวเองแก้เขิน

ร่างสูงไม่ได้สระผม ผมเผ้ารุงรังเหมือนเดิม ปอหลุนรวบผม เป็นซังกะตังให้หยิบอาภรณ์ใหม่มาสวมเขากับร่างที่สะอาดขึ้นมาบ้าง หายเหม็น แต่ผมเผ้ายังรุงรังหน้าตาเรียบเฉยไม่แย้มยิ้ม

“เสด็จพ่อวันนี้ท่านดูดีกว่าทุกๆวัน”เจ้าเด็กนั่นปากหวาน

มีมี่เบ้ปากที่ขนาดดูดีนะยังรุงรังเหมือนเดิม หากอยู่โลกปัจจุบันแม่จะจับกล้อนผม โกนหนวดตัดเล็บให้เอี่ยมเลย

“ไปได้แล้ว”

สาวใช้ที่ตามจินเซ่อเข้ามาหยิบอาภรณ์สีสดมาสวมให้มีมี่

“นายหญิงเหมาะกับสีส้ม”

มีมี่มองตัวเองในกระจก สวยที่สุด ทำไมถึงสวยขนาดนี้ แต่เมื่อมองไปยังคนร่างสูง มีมี่ส่ายหน้าทันทีอย่ามาเดินข้างฉันนะ

นางฟ้ากับ...หัวหน้าพรรคกระยาจก ภายใต้ใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเครากับดวงตาเฉยชานั้น ไม่มีน่าพิศวาสแม้แต่นิดเดียว

สาวใช้จัดแต่งอาภรณ์ให้เข้าที่ มี่มีหยิบแปรงฟันที่ทำจากกระดูกสัตว์และขนสัตว์ขึ้นมาถูไปที่ฟันของตัวเอง ไม่สนใจว่าคนตัวสูงกับเจ้าตัวกระเปี๊ยกจะออกไปแล้ว สาวใช้กับปอหลุน ก้าวขาตามออกไป แต่ปอหลุนหันมาพูดกับมีมี่เบาๆ

“นายหญิง ที่ท้องพระโรงท่านต้องรีบไปให้ทันองค์ชายสิบสี่ เกรงว่าหากช้าไปองค์ชายจะ...ไม่ยอมเข้าไปถวายพระพร”

กระซิบกระซาบเบาๆ เหมือนกับฝากความหวังไว้กับมีมี่ เต็มเปา

่ก่อนหน้านั้น

“เจียงมีมี่หากให้เจ้าแต่งกับองค์ชายสิบสี่ เจ้าสามารถเปลี่ยนหลานของข้าให้กลับมาเป็นเทียนหลันเซ่อคนเดิม”

“เพคะไทเฮา”

เจียงมีมี่ ในร่างอ้อนแอ้นอรชรหญิงงามอันดับสองของแคว้นที่ใครๆ ต่างหมายปองนาง กล่าวรับคำมั่นเหมาะ แต่ใครจะรับไหวกับองค์ชายเสเพล และยังมีลูกติดอีกหนึ่ง กลิ่นเหม็นดังซากเน่าและยังเสียงหัวเราะเยาะจากเหล่าองค์ชายด้วยกันแม้แต่ขุนนางยังอดที่จะนินทาลับหลังไม่ได้ แต่เขาหาสนมใจไม่สิ่งเดียวที่สนใจคือสุราและเจ้าตัวกระเปี๊ยกนั่น

มีมี่กดริมฝีปากกับสีชาดสีชมพูระเรื่อ ใครสนใจไปไม่ไปเรื่องของเขา มีมี่ก็แค่ทำให้เขาไป นั่งสางผมส่องกระจกหน้าตาเฉย คนอะไรจะสวยได้ขนาดนี้ หากเรื่องนี้เป็นนิยายต้องตั้งชื่อเรื่อง...ว่าย้อนเวลามาสวย 555 ว่าแต่มีมี่คนนี้เป็นใครทำไมต้องต้องงานกับองค์ชายไม่เอาไหนคนนี้ด้วย ถอนหายใจยาว เหมือนคนจรจัดที่นั่งขอทานอยู่บนสะพานลอยในกรุงเทพ จะต่างกันหน่อยก็ตรงที่สูง หุ่นดี เสียงทุ้ม หล่อหรือเปล่าวะ ก็อย่างว่าใครมันจะหล่อเหมือนในนิยาย คนเราก็ต้องมีหน้าตาดีบ้างไม่ดีบ้างปะปนกันไป