ข้าม

ร่างอ้วนตุ๊มตะตุ้๊มตุ๊ย เดินก้าวยาวๆไปเบียดคนอื่นไปยืนอยู่แถวหน้าส่งเสียงกรี๊ดร้องสุดเสียงกับนักร้องขัวญใจ ที่มาทัวร์คอนในประเทศไทย

มืออ้วนๆยื่นส่งช่อดอกไม้ตุ๊กตา และกล่องของขัวญที่ข้างในอัดไว้ทั้งผ้าพันคอที่ลงมือถักเอง การ์ดใบสวย สร้อยขอมือ สร้อยคอและหลายอย่างที่แล้วแต่จะคิดได้เพื่อให้นักร้องขัวญใจประทับใจและพอใจอย่างที่สุด เอาของเหล่านั้นปิดบังใบหน้าที่ขี้เหร่สุดๆ พยายามยื่นให้สุดแขนอ้วนๆของตัวเอง

นักร้องขัวญใจวัยกรี๊ด วิ่งแปะมือตั้งแต่เวทีอีกฝั่ง ถึงอีกฝั่งมาจนถึงที่มีมี่ยืนอยู่มือบางรับเอาของทั้งหมดจากมีมี่ มองสบตาที่ส่งมินิหัวใจมาให้ ดีใจจนแทบจะกระโดดกอด หัวใจเต้นแรงสุดขีดแล้วในที่สุดก็ล้มตึงลงไปทันที ไม่มีใครรับร่างอ้วนไม่มีใครสนใจต่างคนต่างขยับหนีจนมีมี่ล้มลงหัวฟาดพื้น วิญญาณหลุดออกจากร่างไปในทันที

กลิ่นเหล้าคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ ร่างสูงของใครบางคนนอนข้างๆมีมี่

“องค์ชายสิบสี่ท่านตื่นได้แล้ว”

เสียงขันทีหนุ่มน้อย พูดขึ้นเบาๆ มีมี่ลุกขึ้นบิดขี้เกียจ แต่กลับรู้สึกว่าตัวเบาหวิว เป็นวิญญาณอ๋อเป็นวิญญาณก็ต้องเบา อ้าปากค้าง เมื่อมองเห็นชัดเจน ในที่ที่ตัวเองนอนอยู่ แปลกประหลาดไม่เคยเห็นมาก่อนร่างสูงที่แฮงค์โอเวอร์ ผลักมีมี่ออกห่าง

“นายหญิง ท่านก็ต้องตื่นได้แล้ววันนี้ ฝ่าบาทมีรับสั่งให้เหล่าองค์ชายและพระชายาเข้าเฝ้าถวายพระพร ในโอกาสเนื่องในวันคล้ายวันเกิด”

“อย่ากวนข้าเพิ่งจะได้นอนไปเมื่อไม่กี่ชั่วยาม”

เสียงอ้อแอ้ที่ยังไม่สร่างเมาดังขึ้น

“แต่องค์ชาย ท่านจะทำแบบนี้ไม่ได้”

ขันทีหนุ่มน้อยใส่ชุดแบบผีจีน ดึงเอาผ้าห่มออกจากร่างสูงที่เหม็นกลิ่นสุรานั้น มีมี่จ้องมองร่างสูงที่ผมเผ้ารุงรัง มองแทบไม่เห็นว่าหน้าตาเป็นอย่างไร

“เฮ๊ยขอโทษ สงสัยจะฝันไป”

ฝันแล้วจะขอโทษทำไมวะก็แค่ตื่น ทิ้งตัวลงนอนอีกครั้งพยายามหลับตา ฝันแน่ๆแบบนี้ต้องฝันแน่นอนพอตื่นก็จะหายไป หายไปหายไปมันจะหายไปใช่ไหม

“นายหญิงท่านก็ช่วยข้าหน่อย วันนี้ไทเฮาสำทับว่าต้องให้องค์ชายสิบสี่ไปให้ได้”เสียงขันทีหนุ่มยังตามหลอกหลอน มีมี่ยกมือปิดหูเอาหมอนปิดทับพยายามหลับตาอีกครั้ง

“นายหญิง นายหญิง”

มีมี่ลืมตาตื่นลุกขึ้นนั่งตัวตรง ทำไมชัดเจนอย่างนี้หรือที่นี่คือสวรรค์ ไม่สิหรือว่านรก ต้องนรกแน่ๆถึงมาอยุ่ในที่แบบนี้คนตัวเหม็นและกลิ่นเหล้าเหม็นๆกับผู้ชาย สกปรก เรียกว่าโสโครกเลยก็ไม่ผิด

“ไม่ใช่ฝัน”

หยิกตัวเองจนรู้สึกเจ็บ มองแขนขา ลูบแก้มตอบ ยกมือยกขาขึ้นมามองอ้าวเอ๊ยทำไมผอมอย่างนี้ หันหน้าหันหลังวิ่งไปคว้ากระจกมาดู เคาะกระจกดูพลิกด้านหลังกระจกมาดู

“เฮ๊ยทำไมสวยอย่างนี้ ใช่ฉันหรือ”

ลงทุนยกแขนเรียวสวย ขึ้นมากัดเต็มแรง

“โอ๊ย เจ็บที่สุด”

“นายหญิง ต้องอาศัยท่านแล้วล่ะ”

ขันทีน้อยประสานมือ มีมี่ทำหน้าแหย๋ๆชี้มือมาที่ตัวเอง

“ฉันเหรอ”หรือว่านี่อยู่ในเกม มันคือเควส

“แน่นอนก็ไทเฮาตั้งความหวังว่าท่าน…. ว่านายหญิงเมื่อแต่งเข้ามาแล้วจะสามารถเปลี่ยน องค์ชายสิบสี่ให้กลายเป็นผู้เป็นคนขึ้นมากับเขาบ้าง”

ขันทีหนุ่มน้อยคุกเข่าขอร้อง มาไงวะเนี๊ยะ ดูกองขยะบนแท่นนอนนั่นสิ เหม็นก็เหม็น จะขึ้นผื่นไหมถ้าถูกตัว แต่ว่าเมื่อคืนนอนข้างๆไม่ยักกะมีผื่น เอาวะ ได้หรือให้คนมาคุกเข่าขอร้องตรงหน้ามีมี่ไม่ใช่คนใจร้าย แล้วถ้ามันเป็นเควสจริงๆก็ต้องทำให้ภาระกิจสำเร็จลุล่วงจึงจะผ่านด่านได้ มี่มีเอื้อมมือพลิกร่างใหญ่ ให้หันมาหาตัวเองกลิ่นสุรายิ่งแจ่มชัด เหม็นจนต้องอุดจมูก

“นี่นาย จะหายเหม็นกี่โมง”เบือนหน้าหนีสุดจะทนดื่มหรือาบกันแน่ถึุงเหม้นกลิ่นเหล้าได้ขนาดนี้

“นายหญิงขอร้องท่านจะต้องจัดการองค์ชายเสียใหม่ อย่าให้ไทเฮาผิดหวัง”

มีมี่จิ้มมือไปที่ร่างใหญ่เบาๆน่าจะเรียกว่าเขี่ยมากกว่า

“นี่ นาย ตื่นเถอะ”

เวรกรรมอะไร มีมี่เกลียดที่สุดก็คือคนเมาและกลิ่นเหล้า และเกลียดที่สุดคือ คนที่ไม่อาบน้ำปล่อยให้ตัวเองเน่าเฟะ เหมือนซากศพ

ร่างสูงพลิกกลับไปนอนท่าเดิมเอาหมอนอุดหูไว้

“อย่ามายุ่งไปไหนก็ไปข้าจะนอน”

“นี่ตื่น”ไม่ยอมแพ้เอาสิเป็นไงเป็นกัน

เขี่ยอีกครั้ง มือใหญ่จับมือของมีมี่แน่นแล้วผลักให้เซถลาล้มลงไปนั่งอยู่บนพื้น

“อ้าวแบบนี้ก็สวยดิ”

ดึงผ้าห่มดึงหมอนดึงตัวคนที่นอนลากลงมาบนพื้น

ขันทีหนุ่มน้อยอ้าปากค้างต่อสิ่งที่มีมีทำ

“นายหญิง เบาได้เบานั่น องค์ชายสิบสี่นะขอรับทำแบบนี้หากใครมาเห็นเข้า”