บทที่ 7 ภาพซ้อน 1

ญาดารู้สึกเหมือนกับว่ามีอะไรบางอย่างกำลังบีบเคล้นที่ทรวงอกอิ่มอย่างหนักมือ ทว่ามันกลับไม่รู้สึกเจ็บปวด ตรงกันข้ามขนอ่อนๆ ที่ขึ้นตามร่างกายลุกซู่ ผิวเนื้อบริเวณลำคอเหมือนมีไรขนเส้นเล็กๆ ถูไถพร้อมกับความอุ่นร้อนอะไรบางอย่างหมุนไซ้รอบๆ ลำคอ ก่อเกิดความสยิวอาบไปทั่วกาย เปลือกตาบางค่อยๆ เปิดออกเธอหลุบสายตาต่ำมองดูบางอย่างที่เคลื่อนไหวอยู่บริเวณลำคอ ดวงตายาวรีขยายกว้างเมื่อรับรู้ว่าสิ่งใดที่กำลังซุกไซ้ที่ลำคอระหง

“แอปเปิล...ฉันคิดถึงเธอ” คาลิเอโปรำพันถึงคนรักเก่าที่ตายจากขณะที่ ตนเองกำลังสูดดมความหอมจากลำคอระหง อ้อมแขนรัดร่างบางที่คิดว่าเป็นวรัญชิญาไว้แน่น ญาดาหัวใจสะท้านไหวด้วยความสยิวและความเสียใจ เขาคิดว่าเธอคือคนรักเก่าอีกแล้วหรือนี่ ที่สำคัญตอนนี้เขากำลังขาดสติเหมือนครั้งก่อนไม่มีผิดเพี้ยน

“คะ...คุณคาร์ล ไม่ค่ะ มะ...” คำทัดทานที่เธอยังเอ่ยไม่จบถูกปิดทับด้วยกลีบปากหนาได้รูปสวยของคาลิเอโป ที่เดินทางมาเคลื่อนทับเรียวปากนุ่ม ปลายลิ้นชุ่มฉ่ำเข้าไปสำรวจในโพรงปากของญาดา ปลายลิ้นนั้นซอกซอนหาความหวานทุกตารางนิ้วของช่องปาก เริ่มจากไรฟันซี่สวยเป็นระเบียบ กระพุ้งแก้มที่อุดมไปด้วยเกล็ดหวานของน้ำตาล ก่อนจะตวัดรัดเร้าลิ้นนุ่มที่พ่ายแพ้ถอยร่น เพียงแต่ว่าเธอไม่สามารถหลีกหนีความเจนจัดของชายหนุ่มได้เลย ญาดาจึงถูกกวาดต้อนให้ลงไปอยู่ในวังวนของเพลิงพิศวาสดั่งวันวาน

หญิงสาวมีความรู้สึกเสียววาบครงปลายลิ้น ไหลวนจมดิ่งไปทั่วอณูของร่างกาย ยามเขาสะบัดโบกปลายลิ้นของเขากับปลายลิ้นนุ่มของเธอเอง ญาดาจำต้องเบือนหน้าหนีความรู้สึกวาบหวามนั้น แต่ช้ากว่ามือใหญ่ที่ตรึงคางมนให้รับจุมพิตอันดูดดื่มต่อไป

“หวานจัง” นี่คือความรู้สึกของเขาขณะนี้ ริมฝีปากของเธอช่างหวานเหมือนวันนั้นไม่มีผิด วรัญชิญาของเขาหอมหวานไปทั้งตัวทุกสัดส่วนของร่างกาย เขาคิดถึงเธอเหลือเกิน เธอกลับมาหาเขาแล้ว

แม้ว่าร่างกายจะสะท้านเสียวมากแค่ไหน ญาดายังมีสติพอที่จะดิ้นรนหนีจุมพิตรวมทั้งเหตุการณ์ในอดีตที่กำลังจะเกิดขึ้นอีกครั้ง ไม่...เธอไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอีกแล้ว เธอจะไม่ยอมเป็นเงาของใครอีกต่อไปแล้ว เพราะคำคำนี้ที่ทำให้เธอเจ็บช้ำระกำใจมาจนถึงทุกวันนี้ หญิงสาวรวบรวมเรี่ยวแรงที่ยังคงพอมีอยู่ผลักร่างหนาที่กอดรัดร่างของเธอให้ออกห่าง ทว่าแรงเท่าหยิบมือไม่อาจต้านทานกับแรงของคนที่กำลังขาดสติจากพิษสุรา บวกกับพิษเสน่หาที่มีมากล้นได้

ระหว่างที่เขาป้อนจุมพิตที่ดูดดื่มเรียกร้อง มือใหญ่หาได้ละเลยหน้าที่ไม่ลูบไล้ไปตามเรือนกายสาวนอกร่มผ้า จนร่างกายของญาดามีอุณหภูมิร้อนขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งเขาลูบไปที่เรียวขาของเธออย่างแผ่วเบา ความซ่านสยิวริ้วขึ้นมาเป็นระลอกคลื่น เขาเลื่อนมือขึ้นสูงพร้อมกับร่นชายกระโปรงสั้นพอดีเข่าขึ้นตามไปด้วย จนในที่สุดมันมากองอยู่เหนือเอว นิ้วเรียวสอดเข้าไปในขอบอันเดอร์แวร์สีชมพู วินาทีที่เขาเลื่อนอุปสรรคชิ้นเล็กออกจากร่างกายนั้น ญาดารู้สึกตัวตลอดเวลาพยายามปัดมือของเขาออก แต่ดูเหมือนว่าแรงของเธอนั้นมันน้อยเกินไป ไม่อาจหยุดยั้งอะไรได้เลย มือใหญ่ลูบไล้ไปตามเรียวขาเปล่าเปลือยพร้อมกับร่างเล็กที่ถูกผ่อนให้นอนราบไปบนโซฟาตัวใหญ่ โดยมีร่างหนาทาบทับตาม ก่อนที่เสื้อเชิ้ตของเธอจะถูกเลิกขึ้นสูง เผยให้เห็นก้อนเนื้อสองก้อนที่ถูกห่อหุ้มด้วยเสื้อในลายลูกไม้เซ็กซี่

“อย่า...ได้โปรด คุณคาร์ล เปิ้ลไม่ใช่คุณวรัญชิญา” เธอร้องบอกชายหนุ่มที่ถอนเรียวปากออก แต่ดูเหมือนว่าเขาไม่สนใจเสียงทัดทานใดๆ เพราะตอนนี้เขากำลังสนใจทรวงอกอวบคู่ใหญ่ของหญิงสาวมากกว่า มือแกร่งเลิกเสื้อในขึ้นเหนือทรวงอก ครอบงับปทุมถันหายเข้าไปในปาก ดูดกลืนราวกับว่าเขากลายเป็นทารกน้อยที่กระหายในน้ำนมของมารดา ทุกครั้งที่เขากลืนปทุมถันร่างกายสาวสะดุ้งสุดตัวด้วยความเสียวซ่าน แต่มือก็ยังคงออกแรงผลักไสร่างใหญ่ตลอดเวลาแม้ว่ามันจะไม่เป็นผลก็ตามที

“ไม่ คุณคาร์ล...เปิ้ลไม่ใช่ ไม่ใช่คนรักของคุณ” ปากบางขยับเอื้อนเอ่ยบอกเขาอยู่ตลอดเวลา ดูท่าจะไม่ได้ผลนอกจากเขาจะไม่สนใจแล้ว เขายังตั้งหน้าตั้งตาสร้างความกระสันซ่านให้ร่างกายสาวอย่างต่อเนื่อง ไม่ว่าจะเป็นมือใหญ่ฟอนเฟ้นเต้าทรวงอีกข้าง ส่วนข้างที่เหลือถูกเขาทรมานด้วยการกลืนกินยอดปทุมถัน ขณะร่างสาวกำลังจะถูกเผาผลาญด้วยไฟพิศวาส เขาได้เพิ่มเชื้อเพลิงให้กระพือมากขึ้นหลายร้อยเท่า หญิงสาวสะดุ้งเกร็งไปทั้งตัว เมื่อชายหนุ่มเลื่อนตัวลงไปส่วนล่างของร่างกายสาว แนบใบหน้าตรงที่นาผืนน้อยซึ่งมีใยไหมขึ้นปกคลุม จูบซับแผ่วเบาอย่างหลงใหล

“ทั้งหอมทั้งหวานเลยแอปเปิล”

คาลิเอโปพูดเสียงพร่าขณะที่ปากหนาบรรจงจูบไปทั่วเนินสวรรค์ ก่อนจะส่งปลายลิ้นอุ่นร้อนรุกล้ำเข้าไปในโพรงสวาท สติของเธอนั้นถูกกลืนหายไปทันที หัวสมองของญาดาขาวโพลน ร่างกายรุ่มร้อนสั่นเทา พอๆ กับเสียงครางหวานที่แหบแห้ง

“ไม่ค่ะ...ไม่ อย่าทำ...เปิ้ลไม่ใช่คนรักของคุณ”

เสียงครางแห้งโรยมาพร้อมกับคำอ้อนวอนที่เบาแสนเบา หวังจะให้น้ำเสียงของตัวเองนั้นเข้าไป เตือนสติของเขา แต่เปล่าเลยไม่ได้ผลเลยสักนิดเดียว ขณะนี้เขากำลังดื่มด่ำกับน้ำทิพย์ที่ไหลรินออกมาจากกลีบสาว มือน้อยที่พยายามดันศีรษะทุยให้ออกห่างจากเนินสวรรค์ บัดนี้มือนั้นกำลังขยุ้มเส้นผมของเขาจนยุ่งเหยิง เนื่องจากเขาส่งปลายลิ้นเข้าไปสำรวจหาเกล็ดน้ำตาลในกลีบสาวอย่างช่ำชอง ระรัวเร็วจนขาทั้งสองข้างของเธอที่ตั้งชันเข่าสั่น สะโพกมนร้อนผ่าว กลีบสาวเต้นเร่าหวามไหว อาการเสียวซ่านแผ่กระจายไปทั่วร่างอิ่ม แรงต่อต้านทั้งหลายทั้งมวลหายไป หมดสิ้น อารมณ์กระเจิดกระเจิงจนญาดาไม่อาจทานทนได้

“คุณคาร์ล” เธอระบายเสียงครางกระเส่าออกมา ความปรารถนาครอบงำจิตใจที่อ่อนไหวของญาดาจนสิ้น ปลายลิ้นของเขานั้นทลายความตั้งใจของเธอที่ไม่ต้องการให้เรื่องอย่างนี้เกิดขึ้นซ้ำรอยอดีตอีกครั้ง หญิงสาวพ่ายแพ้เขาอีกครั้ง

ร่างหนาผละจากกิจกรรมตรงหน้า ชันกายลุกขึ้นยืนปลดกางเกงของตนเองออกจากร่างอย่างรวดเร็ว เพราะตอนนี้ร่างกายของเขาทั้งร้อนและปวดร้าวจากกายแกร่งที่ขยายตัวเต็มที่ ความร้อนจากเพลิงปรารถนาที่สุมอยู่ในร่าง ดวงตาหวานปรือตามองแก่นกายที่อยู่ในมือของเขาด้วยความหวาดกลัว แม้ว่าเธอจะเคยผ่านสมรภูมิรักกับชายหนุ่มมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นเลยแม้แต่นิดเดียว ญาดาถอยหนีทว่ามือใหญ่กลับรั้งสะโพกของเธอเอาไว้ทันท่วงที

“ไม่...คุณคาร์ล คุณกำลังเมา เปิ้ลไม่ใช่คุณวรัญชิญา” เป็นอีกครั้งที่หญิงสาวพยายามร้องบอกคาลิเอโป ดูเหมือนมันเป็นเพียงลมปากเป่าตอนนี้เขาไม่รับรู้รับฟังใดๆ ทั้งสิ้น ภาพของหญิงสาวตรงหน้าในความรู้สึกของเขาคือวรัญชิญา ชายหนุ่มขยับตัวขึ้นคร่อมร่างข้างใต้เอาไว้ แล้วจดจ่อกายแกร่งเข้าไปในกลีบสาว

“อือ...คุณคาร์ล” เธอร้องด้วยความเจ็บปวดแม้ว่าจะไม่มากมายเท่าครั้งแรกที่สูญเสียความสาว ทว่าความคับแน่นที่ไม่เคยมีใครทับรอยสัมผัสเขานั้นยังกระชับดั่งสาวแรกรุ่น คาลิเอโปใบหน้าบิดเบี้ยวดันกายแกร่งฝ่าความอึดอัดเข้าไปจนสุด วรัญชิญาของเขายังกระชากใจของเขาให้หลุดลอยได้เหมือนเดิม และดูเหมือนว่ามันจะเพิ่มพูนความรู้สึกนั้นมากขึ้นเรื่อยๆ

“แอปเปิล พระเจ้า...แน่นเหลือเกินแอปเปิลจ๋า” ความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจวิ่งเข้ามาเป็นระลอก ยามที่เขาพึมพำเรียกชื่อคนรักเก่าทุกครั้งที่ร่างกายหนาเคลื่อนไหว น้ำตาสาวรินไหลลงมาทางหางตาไม่รู้ตัว ใบหน้าคมก้มต่ำลงดูดกลืนตุ่มไตที่ชูชันเข้าไปในปาก ไล้เลียบ้างเป็นบางจังหวะ สามัคคีกับเอวสอบที่ยังคงเคลื่อนไหวอย่างอ่อนโยน

“คุณคาร์ล” ปทุมถันที่ถูกเขากลืนกินไม่เลิก สะโพกหนาที่ควบขี่อย่างสม่ำเสมอ ญาดาทำได้เพียงส่งเสียงครางออกมาอย่างมิอาจควบคุมมันได้ ร่างกายของเธอนั้นตอบสนองเขาเป็นอย่างดี ยกสะโพกรับจังหวะที่เขาถาโถมเข้าใส่ แต่หัวใจนั้นเล่าเจ็บระบมอย่างสุดแสนจะประเมินได้ว่ามากน้อยแค่ไหน ยามที่ได้ยินเสียงพร่ำพูดเรียกชื่อของวรัญชิญาถูกเปล่งออกมาจากปากหนาอย่างต่อเนื่อง

สติของคาลิเอโปเริ่มกลับคืน เมื่อพิษของสุราถูกขับออกไปจากร่างกายที่มีความปรารถนาเข้ามาแทนที่ ภาพของหญิงสาวที่อยู่ใต้ร่างทำให้เขามึนงงสับสน ภาพใบหน้าของวรัญชิญาที่ซ้อนทับใบหน้าของผู้หญิงอีกคนหนึ่ง จนเขาต้องสะบัดศีรษะหลายครั้งไล่ความงุนงงนั้น เมื่อภาพของหญิงสาวใต้ร่างที่แจ่มชัดในสายตาทำให้เขาหยุดการเคลื่อนไหว เพ่งมองภาพที่ซ้อนทับกันอีกครั้ง

“เธอ...เธอไม่ใช่แอปเปิล...โอ้พระเจ้า” เขาครางออกมาอย่างเจ็บปวด เขาทรยศความรักและความซื่อสัตย์ที่มีต่อวรัญชิญาอีกครั้งแล้วหรือนี่ ทำไม...ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย ทำไมเขาต้องมองเห็นภาพใบหน้าของคนรักซ้อนทับดวงหน้าของญาดาด้วย ทำไม เพราะอะไร

“ไม่ใช่ เปิ้ลไม่ใช่คุณวรัญชิญา เปิ้ลไม่ใช่” ญาดาบอกเขาทั้งน้ำตา หวังว่าคำบอกเล่าของเธอรวมทั้งสติที่กลับคืนมาของเขา จะทำให้ชายหนุ่มหยุดการกระทำทุกอย่างแล้วถอนร่างกายออกจากกลีบสาว ทว่ามันไม่ได้เป็นอย่างที่หญิงสาวคิดเลย มันเลวร้ายมากกว่านั้น

“เธอไม่มีวันใช่แอปเปิลของฉันแน่นอน ไม่มีวัน” จบคำพูดของเขา ร่างกายหนาโยกไหวอย่างรุนแรง ไร้ซึ่งความอ่อนโยนเหมือนเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง มือใหญ่ กอบกุมเคล้นทรวงอกนุ่มหยุ่นหนักมือ ความซาบซ่านที่เคยได้รับกลายเป็นความเจ็บปวด ร่างกายสาวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว กลัวว่าเธอจะแหลกสลายใต้ร่างหนา

“คุณคาร์ล เปิ้ลเจ็บ เจ็บค่ะ...ฮือ” หญิงสาวรู้สึกเจ็บปวดแล่นริ้วทุกครั้งที่เขาเคลื่อนกายเข้าหา มันทั้งรุนแรงและหนักหน่วง ความแข็งแกร่งที่ร้อนดั่งเหล็กเผาไฟกระชั้นเข้าหากลีบสาวของเธออย่างไม่ทะนุถนอม เสียงครางระงมที่ผสมผสานทั้งความซ่านเสียวและความเจ็บปวดเอื้อนเอ่ยออกมาไม่ขาดสาย น้ำตาร้อนๆ ไหลรินลงมาระบายความเจ็บช้ำที่มีมากมาย เสียใจที่เขาเห็นเธอเป็นเพียงเงาของผู้หญิงอีกคนหนึ่ง เสียใจที่ไม่อาจหยุดยั้งการกระทำของเขาได้ เสียใจที่ตัวเองคล้อยตามสัมผัสที่เขาปลุกกระตุ้น หญิงสาวภาวนาให้การกระทำของเขาตอนนี้ยุติลงโดยเร็ว เมื่อไหร่จะจบสิ้นเสียที

“แอปเปิล แอปเปิล” แม้รู้ว่าหญิงใต้ร่างจะไม่ใช่คนที่เขารัก หากแต่เขาหาได้หยุดการกระทำของตนเองได้ไม่ ความคับแน่นที่รัดรึงแก่นกาย ความเสียวสะท้านที่อาบไปทั่วร่าง ความต้องการที่มีอยู่ในสายเลือด ทำให้เขาต้องดำเนินกิจกรรมสวาทต่อไป แรงรักที่ส่งจึงไม่อ่อนโยน เพราะหญิงสาวคนนี้หาใช่คนที่เขารัก ทุกจังหวะทุกการถาโถมเข้าใส่เป็นความใคร่ล้วนๆ หาได้มีความรักไม่

“คุณคาร์ล...พอเถอะค่ะ” เธอร้องขออีกครั้งเนื่องจากทนแบกรับพละกำลังมหาศาลที่ส่งแก่นกายเข้ามาในกลีบสาวต่อไปไม่ได้ มันรุนแรงกระชั้นถี่ แต่ถึงกระนั้นยังมีความกระสันซ่านแทรกซึมเข้ามาด้วย ลมหายใจของญาดาร้อนผ่าว แม้ว่าจะพยายามห้ามปรามวิงวอนร้องขอมากแค่ไหนแต่ชายหนุ่มยังคงขยับสะโพกอยู่อย่างนั้น ยังคงเคลื่อนไหวด้วยความรุนแรงอัดแน่นเข้าไปในกลีบสาวครั้งแล้วครั้งเล่า ส่งผลให้ร่างกายสาวสั่นสะท้านไปตามจังหวะ

“แอปเปิล ดีเหลือเกิน แอปเปิลจ๋า” แม้ว่าหญิงสาวที่อยู่ใต้ร่างจะไม่ใช่วรัญชิญา แต่เธอคนนี้ทำให้เขารู้สึกดีอย่างประหลาด มือใหญ่ละจากทรวงอกมาจับสะโพกมนไว้มั่น เพื่อรั้งร่างสาวให้รับจังหวะที่จะกระแทกกระทั้นเข้าใส่

“คุณคาร์ล คุณคาร์ล” เสียงครางดังไม่ขาดสาย หัวใจเต้นแรง ในช่องท้อง บิดมวนตัว ภายในกลีบสาวร้อนผ่าววูบวาบก่อนที่ความรู้สึกต่อมา นั้นคือเสียวสะท้านแทบขาดใจ เขายึดสะโพกของเธอไว้มั่น ก่อนจะโถมกายเข้าใส่ อย่างดุดัน ประกายไฟจำนวนมากมายสว่างไสวเต็มท้องฟ้าเบื้องบน

“คุณคาร์ล คุณคาร์ล” ญาดากรีดร้องปล่อยเสียงยานคางหวานออกมาเป็นทางยาว เมื่อตัวเองค้นพบความสวยงามที่แหวกผ่านประกายไฟไปยังดินแดนที่เต็มไปด้วยความสวยงาม ภายในกลีบสาวบีบรัดแก่นกายจนเขาแทบหายใจไม่ออก ร่างหนาสั่นสะท้านด้วยอาการเสียวซ่าน เขาจับเรียวขางามข้างหนึ่งพาดที่บ่า อีกข้างจับแยกให้กว้างก่อนจะปล่อยปลายเท้าลงไปสัมผัสที่พื้นพรม

“แอปเปิล แอปเปิล” มือใหญ่จับสะโพกเล็กไว้แน่น จังหวะกระแทกกายอย่างรุนแรงถูกส่งเข้าหากลีบสาวแบบไม่ยั้ง ศีรษะของญาดากระแทกกับพนักโซฟาตามร่างกายหนาที่เคลื่อนไหว เสียงครางและเสียงร้องขอความเห็นใจทำให้เขามีพลังขับเคลื่อนมากขึ้นหลายสิบเท่า มือใหญ่ละจากสะโพกมนมากอบกุมทรวงอกที่กระเพื่อมล่อตา ปลายนิ้วใหญ่ปั่นหมุนยอดปทุมถันสร้างกระแสความร้อน ความสยิวเสียวให้กับหญิงสาวอีกทางหนึ่ง จนกระทั่งเสียงกรีดร้องอย่างสุขสม การตอดรัดที่มีอำนาจเหลือล้นของญาดา ทำให้เขาทนไม่ไหวกระโจนจ้วงกายแกร่งเข้าใส่ผนังนุ่มในกลีบสาวจนนับ จังหวะไม่ได้ไม่นานคาลิเอโปเปล่งเสียงครางต่ำแล้วปลดปล่อยอารมณ์รักที่อัดแน่นออกมาจนหมดสิ้น

“แอปเปิล ฉันรักเธอ” เมื่อทุกอย่างจบสิ้นน้ำตาของหญิงสาวหลั่งรินออกมาเป็นสาย เพราะวินาทีสุดท้ายที่เขาระบายความอุ่นร้อนเข้าหาร่างกายของเธอนั้น วลีที่เขาเอ่ยออกมาบาดใจเหมือนหัวใจดวงน้อยถูกเฉือนขาดออกจากกันไม่เหลือชิ้นดี ในที่สุดเขาก็ยังมองเห็นเธอเป็นเงาของวรัญชิญา ไม่ว่าจะมีสติหรือไม่มีสติ

คาลิเอโปถอนร่างกายของตนออกจากกลีบสาว ทรุดกายนั่งหอบหายใจแรง พาดศีรษะไปที่พนักด้านบนของโซฟา ปรายตามองหญิงสาวที่ค่อยๆ พยุงกายลุกขึ้นนั่ง แก้มทั้งสองข้างมีหยาดน้ำตารินไหลลงมาเป็นสาย พร้อมกับเสียงสะอื้นไห้ ทำให้คนที่ได้ยินรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก

“จะร้องไห้หาสวรรค์วิมานอะไรนักหนา รำคาญชะมัดเลย ทำอย่างกับไม่เคยนอนกับฉันไปได้”

เขารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เมื่อสมองของเขามีความคิดบางอย่างแล่นเข้ามาในสมอง ตั้งแต่วันที่เขาทำลายความสาวของญาดานั้น ผู้หญิงคนนี้เคยหลับนอนกับชายอื่นหรือไม่ หากแต่ความคับแน่นที่เขาได้สัมผัสนั้นเป็นสัญญาณอย่างหนึ่งที่บอกให้เขารู้ว่า เขาคือผู้ชายเพียงคนเดียวที่ได้แตะต้องร่างกายของเธอ

คำพูดของชายหนุ่มไร้หัวใจทำให้บ่อน้ำตาของหญิงสาวแตกครืนลงมาอีกครั้ง ญาดาร้องไห้หนักกว่าเดิม แทนที่เขาจะปลอบโยนกับการกระทำอันรุนแรงเมื่อครู่ เขาไม่ทำแต่กลับเฉือนหัวใจของเธอให้แหลกละเอียดด้วยคำพูดซ้ำลงมา อีก เธอไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว อยากจะออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

“คุณ คุณคาร์ล เปิ้ล...เปิ้ลอยากกลับบ้าน ขอ ขอเปิ้ลกับบ้านนะคะ” คำพูดกระท่อนกระแท่นที่พรั่งพรูออกมาพร้อมเสียงสะอื้น ทำให้เขาใช้ฝ่าเท้ากระแทกโต๊ะกระจกตัวเตี้ยอย่างแรง จนมันตะแคงล้ม ขวดเหล้าและแก้วทรงสูงรวมทั้งแจกันทรงเตี้ย บัดนี้ลงไปนอนกลิ้งอยู่ที่พื้นพรม

“อยากกลับก็กลับไป โน่นประตู แต่ถ้าเธอก้าวออกไปจากห้องของฉันแม้แต่ก้าวเดียว น้องของเธอเป็นศพแขนขาดมือกุดแน่นอน”

เขาลุกขึ้นยืนจัดระเบียบกางเกงให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนโดยไม่หันกลับมามองร่างเล็กที่ร้องไห้ปานขาดใจเลยแม้แต่นิดเดียว ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงอยากให้เธออยู่ที่นี่กับเขา ทั้งๆ ที่ในใจนั้นมีแต่วรัญชิญาคนเดียว มันเป็นความสับสนที่เกิดขึ้นในหัวใจทีละนิด

ญาดาร้องไห้ออกมาอย่างสุดทานทน เธอต้องทนอยู่ที่นี่ต่อไปอย่างนั้น หรือ คำขู่ของเขาฝังแน่นในสมองมันบีบคั้นหัวใจของเธออย่างหนัก เจ็บจนไม่รู้ว่าจะระบายเป็นคำพูดออกมาว่าอย่างไร เขาจะให้เธออยู่ที่นี่ทำไม ในฐานะอะไร เครื่องบำบัดความใคร่ หรือว่าเป็นภาพซ้อนของวรัญชิญา เป็นเพียงเงาที่ไม่มีวันเป็นตัวจริงได้