บทที่ 2

แสนขวัญตื่นในตอนเช้าของวันถัดมาด้วยสีหน้าไม่สู้ดีหนัก ใบหน้าซีดเซียว ขอบตาลึกโบ๋ เพราะเมื่อคืนกว่าจะข่มตาให้หลับลงได้ก็จวนรุ่งสางแล้ว

พอเดินออกจากห้องนอน ก็ได้ยินเสียงของน้องสาวคุยกันกับเด็กสาวข้างๆ บ้าน ที่ได้ว่าจ้างให้มาดูแลเธอในช่วงกลางวันระหว่างขวัญข้าวออกไปทำงาน

“ข้าว จะไปทำงานแล้วหรือ”

คนที่ถูกเอ่ยถามเงยหน้ามองพี่สาว ก่อนจะผุดลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปประคองร่างบอบบางให้มาทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ใกล้ๆ กัน

“ค่ะ พี่แสน วันนี้ที่บริษัทมีประชุมทั้งวัน ข้าวต้องรีบไปเตรียมเอกสารหลายอย่างให้บอสนะคะ”

ขวัญข้าวทำงานกับบริษัทชาวต่างชาติจากอเมริกา ที่มาเปิดสาขาอยู่ในประเทศไทย เธอเป็นเลขาฯ ส่วนตัวให้กับมิสเตอร์ไบรอัน ผู้เป็นเจ้าของบริษัท ซึ่งงานในแต่ละวันมีมากมายจนแทบกระดิกตัวไปไหนไม่ได้

“พี่อยากกลับไปทำงาน จะได้ช่วยแบ่งเบาภาระของข้าวด้วย”

แสนขวัญเอ่ยบอกเสียงเศร้า ตั้งแต่ถูกรถชนกระทั่งออกมาพักฟื้นอยู่ในบ้านได้เกือบสองเดือนแล้ว เธอเป็นภาระให้น้องสาวต้องดูแลทุกอย่าง รวมทั้งจ้างเด็กสาวชื่อแก้วตาให้มาคอยดูแลด้วย

“พี่แสนอย่าเพิ่งกลับไปทำงานเลยนะคะ พักรักษาตัวก่อน เอาไว้ให้พี่แสนหายดีจริงๆ ค่อยกลับไปทำงานก็ยังไม่สายค่ะ”

ขวัญข้าววางมือทาบทับไปบนมือเล็กของพี่สาว แล้วเอ่ยปลอบติดกลั้วเสียงหัวเราะ

“ไม่ต้องห่วงเรื่องค่าใช้จ่ายภายในบ้านค่ะ เงินเก็บของพี่แสนกับของข้าวรวมกันแล้ว พวกเรายังสามารถอยู่ได้สบายๆ เป็นปี โดยพี่แสนไม่ต้องทำงานเลย ให้ข้าวทำงานคนเดียวก็ยังไหวค่ะ”

“พี่รู้...แต่ถ้าหากได้กลับไปทำงาน จะทำให้พี่ไม่ต้องมีเวลามานั่งคิดถึงเรื่องฝันร้ายเหล่านั้น”

ใช่! หากได้ทำงาน เธอจะได้พุ่งสมาธิไปกับงานที่อยู่ในมือ ไม่ต้องมาคิดถึงถ้อยคำที่ถูกผู้ชายในฝันด่าทอขับไสไล่สงเธอให้ไปจากชีวิตของเขา

ขวัญข้าวไม่ทันได้เอ่ยห้ามพี่สาวเรื่องการกลับไปทำงานอีกครั้ง ก็มีเสียงหวานๆ ดังแว่วมาจากประตูห้องครัวเสียก่อน

“ใครจะไปทำงานจ๊ะ เมื่อสักครู่พี่ได้ยินไม่ค่อยชัดสักเท่าไร”

แสนขวัญและขวัญข้าวหันไปมองตามที่มาของน้ำเสียง และเป็นขวัญข้าวที่เอ่ยทักทายเจ้าของร่างโปร่งบางสุดเซ็กซี่คนนี้

“สวัสดีค่ะ พี่เนตร วันนี้มาแต่เช้าเลยนะคะ”

“อรุณสวัสดิ์จ้า น้องข้าว”

เนตรทรายทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับสองพี่น้อง แล้วเอ่ยตอบคำถามในก่อนหน้านี้ของขวัญข้าว

“วันนี้พี่มาชวนพี่สาวของน้องข้าวไปซื้อเสื้อผ้าและก็เข้าร้านเสริมสวยด้วยกัน เพราะเย็นนี้มีงานเลี้ยงรุ่นในโรงแรมจ้ะ”

“จริงด้วยสิ ข้าวลืมซะสนิทเลย”

ขวัญข้าวร้องเสียงหลง เพราะยุ่งกับงานเลขาฯ จึงลืมเรื่องงานเลี้ยงรุ่นซะสนิทใจ กระทั่งไม่ได้เอ่ยเตือนพี่สาว

“เพราะมั่นใจว่าน้องข้าวลืมยังไงล่ะ พี่ถึงต้องรีบมาแต่เช้า”

ขณะเอ่ยบอก เนตรทรายก็หันไปคลี่ยิ้มให้กับแสนขวัญ ซึ่งเอาแต่นิ่งเงียบไม่พูดอะไรออกมา

แสนขวัญไม่ทักทายเนตรทราย เพราะจดจำหญิงสาวคนนี้ไม่ได้ แม้ตอนรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล เนตรทรายเพียรไปเยี่ยมเยียนแทบทุกวัน พอกลับมาพักฟื้นที่บ้าน อีกฝ่ายก็แวะเวียนมาหาไม่ได้ขาด กระนั้นหญิงสาวก็ยังจำอีกฝ่ายไม่ได้อยู่ดี

“แสน จำได้ไหมว่าวันนี้ของทุกปี พวกเราจะจัดงานเลี้ยงรุ่นกัน” เนตรทรายเอ่ยถามแสนขวัญพร้อมด้วยรอยยิ้มกว้าง

“ไม่! ฉันจำไม่ได้”

แสนขวัญตอบเสียงแผ่วเบา ก่อนจะหลุบสายตาลงไม่ให้ใครเห็นความรู้สึกที่ตนเองซุกซ่อนอยู่ในใจ ตอนนี้หัวสมองของเธอว่างเปล่าไม่ต่างจากแก้วไร้น้ำ ไม่มีความทรงจำใดๆ เหลืออยู่แม้แต่นิดเดียว

“ไม่เป็นไรจ้ะ แสนจำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวเนตรพาแสนไปเองนะ”

“ฉันไม่อยากไป ฉันจำใครไม่ได้ แม้กระทั่งเนตรทราย”

เนตรทรายถึงกับหันไปมองสบตากับขวัญข้าว ต่างก็พาถอนหายใจยาวด้วยความหนักใจ ก่อนเนตรทรายจะเอ่ยขอร้องเพื่อนสาวต่อ

“ตอนนี้แสนอาจจำเราหรือเพื่อนคนอื่นๆ ยังไม่ได้ แต่การได้ไปเห็นบรรยากาศเก่าๆ ได้เห็นเพื่อนๆ ที่เราเรียนมหา’ลัยด้วยกันถึงสี่ปี อาจเป็นการช่วยฟื้นความทรงจำของแสนให้กลับมาทีละนิดก็ได้”

“ข้าวเห็นด้วยกับที่พี่เนตรพูด พี่แสนไปงานเลี้ยงรุ่นเถอะนะคะ”

แสนขวัญอยากปฏิเสธเหลือเกิน แต่พอถูกน้องสาวขอร้องจึงจำต้องพยักหน้ารับในที่สุด

“พี่ไปก็ได้จ้ะ แต่ไม่จำเป็นต้องไปซื้อเสื้อผ้าใหม่หรอก”

“อุ้ย! ไม่ได้นะแสน...เพราะงานเลี้ยงในคืนนี้ออกแนวเซ็กซี่นิดๆ และต้องใส่หน้ากากเข้าไปในงานด้วย เพราะจะมีการให้ทายว่าภายใต้หน้ากากนั้นคือใคร เราต้องไปหาซื้อเสื้อผ้าและหน้ากากให้เข้าชุดกันนะแสน”

“ใส่หน้ากากแล้วก็ทายว่าคนนั้นคือใคร”

แสนขวัญทวนคำ ไม่ได้ตื่นเต้นหรือนึกอยากไปงานเลี้ยงรุ่นที่ว่าแม้แต่นิดเดียว

“ใช่แล้วจ้ะ” เนตรทรายรับคำ ดวงตาไหวระริกขณะเอ่ยบอกต่อ “งานปีนี้จะสนุกกว่าที่ผ่านๆ มาก็ตรงนี้แหละจ้ะ ใครทายได้ถูกมากที่สุด จะมีรางวัลพิเศษให้ด้วยนะ”

“เนตรไปซื้อเสื้อผ้าคนเดียวเถอะ เดี๋ยวฉันหาเสื้อผ้าที่มีอยู่มาใส่ และทำหน้ากากใส่เองก็ได้” แสนขวัญบอกไม่ถูกว่าทำไมถึงไม่อยากออกไปไหนกับเนตรทรายเพียงลำพังสองคน

“โอ๊ย! อย่างกนักเลย แม่เศรษฐี”

เนตรทรายร้องเสียงสูงต่อว่าเพื่อนสาว ก่อนจะเดินไปฉุดมือเล็กของแสนขวัญให้ผุดลุกขึ้นยืน

“ไปเร็ว ไปช้อปปิ้งกัน และก็ไปร้านเสริมสวย ขัดสีฉวีวรรณ ทำเล็บ ทำผมให้สวย ให้เริด เตรียมตัวไปงานเลี้ยงรุ่นในเย็นนี้”

แสนขวัญลอบถอนหายใจยาวเมื่อไม่อาจปฏิเสธได้ จำต้องรับคำในที่สุด

“ไปก็ได้จ้ะ”

ขวัญข้าวยิ้มให้พี่สาว พลางหันไปเอ่ยฝากฝั่งกับเนตรทราย “ฝากพี่แสนด้วยนะคะ สายมากแล้ว ข้าวต้องไปทำงานแล้วค่ะ”

“ข้าวไม่ต้องเป็นห่วงพี่แสนนะ...พี่จะดูแลพี่แสนให้เอง เพราะพี่แสนเป็นเพื่อนรักของพี่เนตร พี่ไม่มีทางทิ้งเพื่อนคนนี้อย่างแน่นอนจ้ะ”

คำพูดของเนตรทรายทำให้แสนขวัญต้องหันมามองหน้าอีกฝ่าย ก่อนจะเบือนหน้าหนีโดยไม่ได้พูดอะไรออกมา เนตรทรายดีกับเธอมากถึงเพียงนี้ แต่ทำไมเธอกลับจำเพื่อนรักไม่ได้เลย

“ขอบคุณพี่เนตรมากนะคะที่ไม่ทิ้งพวกเราสองพี่น้อง” ขวัญข้าวเดินมาจับมือเนตรทรายไว้ คลี่ยิ้มหวานเป็นการขอบคุณอีกฝ่ายอีกครั้ง

“ข้าวไปทำงานแล้วนะคะ สายแล้วเดี๋ยวเข้าประชุมไม่ทัน”

“ไปเถอะ ข้าว...พี่จะพาพี่แสนออกไปช้อบปิ้งตอนนี้เลย เพราะกว่าจะแต่งหน้า ทำผม ทำเล็บเสร็จก็ปาไปเกือบครึ่งวันแล้ว”

“ค่ะ ช้อบปิ้งให้สนุกนะคะ พี่แสน พี่เนตร”

แสนขวัญถอนหายใจยาวอีกครั้ง ขณะมองตามร่างบางของน้องสาวที่เดินออกไปจากบ้านแล้ว พลางเอ่ยบอกเนตรทรายเสียงแผ่วเบาว่า

“รอสักครู่ ฉันไปหยิบกระเป๋ากับยาแก้ปวดหัวก่อน”

ได้ยินแสนขวัญแทนสรรพนามตัวเองเช่นนั้น เนตรทรายก็มองตาคว่ำ แสร้งตีเบาๆ ไปบนต้นแขนขาวเนียน พร้อมกับเอ็ดไปด้วย

“แสนนี่จริงๆ เลยนะ ทำไมพูดแทนตัวเองซะเหินห่างราวกับเราสองคนไม่ได้เป็นเพื่อนรักเพื่อนตายกัน พูดแทนตัวเองว่า ‘แสน’ เหมือนแต่ก่อนนะ เนตรจะได้อุ่นใจว่าได้แสนขวัญคนเดิมกลับคืนมาแล้ว”

“ก็ได้จ้ะ”

แสนขวัญพยักหน้ารับ พยายามฝืนยิ้มให้กับคนตรงหน้า ดันกายลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ แล้วบอกว่า

“แสนไปหยิบกระเป๋าก่อนนะ”

“จ้ะ เดี๋ยวเนตรนั่งรอแสนจ้ะ” เนตรทรายรับคำเสียงหวานพร้อมกับคลี่ยิ้มให้กับเพื่อนด้วย

แสนขวัญยิ้มบางๆ ให้เนตรทรายอีกครั้ง ก่อนจะบิดต้นแขนให้หลุดพ้นจากอุ้มมือของเนตรทราย เดินเร็วๆ เข้าไปในห้องนอนของตนเอง

เมื่ออยู่คนเดียวเพียงลำพัง แสนขวัญทรุดตัวลงนั่งบนเตียง ยกมืออันเย็นเฉียบขึ้นลูบใบหน้าตัวเอง หัวสมองเต็มไปด้วยคำถามที่ไม่อาจหาคำตอบได้ว่า...เมื่อไรความทรงจำของเธอจะกลับคืนมา...