บทที่3 อุบัติเหตุ(รัก) NC

บทที่3 อุบัติเหตุ(รัก) NC

รถหรูแล่นเข้ามาจอดด้านหลังของบริษัท ดาริน ก้าวเท้าลงจากรถเข้ามาในตึก เดินตรงไปกดลิฟต์ที่ใช้สำหรับผู้บริหารเท่านั้นเพื่อตรงไปยังห้องทำงานของภากร วันนี้เธอมีนัดกับเขา สาวน้อยตั้งใจแต่งตัวสวยกว่าทุกๆ วัน ผมหยิกลอนปล่อยสยายเต็มแผ่นหลัง ใบหน้านวลที่แต้มไปด้วยเครื่องสำอางบางๆ รับกับปากแดงบางได้รูป เธอมาในชุดมินิเดรสเข้ารูปเน้นส่วนเว้าโค้งสีสันสดใสเผยให้เห็นผิวขาวเนียนละเอียดมากขึ้น

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนที่เธอจะถือวิสาสะผลักมันเข้าไป หนุ่มหล่อเบื้องหน้าเงยหน้าขึ้นจากกองเอกสาร เขาเผลอจ้องมองสำรวจสาวน้อยตรงหน้าอยู่ครู่นึง เธอเป็นสาวเต็มตัวแล้วจริงๆ

“พี่ภาคคะ ดามาเร็วเกินไปหรือเปล่าคะ” เธอถามเขาเพราะเห็นได้ชัดว่าเขากำลังยุ่งกับกองเอกสารพวกนั้น

“เอ่อ…พี่เคลียร์งานจะเสร็จแล้วพอดี ขอเวลาพี่ 10 นาทีนะ” ชายหนุ่มตอบไปด้วยท่าทีประหม่าเล็กน้อย ดารินพยักหน้ารับทราบ ก่อนจะย้ายตัวเข้ามานั่งรอเขามี่โซฟายาวในห้อง ช่วงเวลา 10 นาทีนั้นภากรเหลือบตามองสาวหวานตรงหน้าแทบจะตลอดเวลา วันนี้เธอสวย น่ารักและน่ามองกว่าทุกๆ วัน เขาได้แต่พยายามข่มอาการประหม่าเอาไว้ทำตัวให้เป็นปกติที่สุด

หลังจากออกมาจากบริษัท ภากรก็ขับรถมุ่งตรงไปคอนโดแห่งหนึ่ง วันนี้ภากรไม่ได้ให้ลุงชัชขับรถให้ เพราะเขาต้องการความเป็นส่วนตัวกับสาวน้อยที่ตอนนี้เอาแต่นั่งเล่นโทรศัพท์ หัวเราะคิกคักอยู่ข้างๆ เขา และอีกอย่างเรื่องที่เขาจะต้องไปจัดการเย็นนี้เป็นเรื่องที่เขาไม่สามารถบอกใครได้ในเวลานี้

“พี่ภาคคะ นี่มันหรูเกินไปหรือเปล่าคะ ไหนพี่บอกว่าจะหาอพาร์ตเมนต์เล็กๆ ให้ไงคะ” ดารินถามขึ้นก่อนลงมาจากรถเมื่อเห็นคอนโดหรูตรงหน้า

“พี่คิดว่าดาอยู่ที่นี่ น่าจะปลอดภัยกว่าและมันค่อนข้างมีความส่วนตัวมากๆ อีกอย่างแบบนี้แหละประหยัดกว่า”

“มันจะประหยัดได้ไงคะ ดูก็รู้ว่าแพงมากแน่ๆ”

“ถ้าซื้ออะแพง แต่มันไม่ต้องเสียค่าเช่าไง” ดารินทำหน้างงกับคำตอบของชายหนุ่ม

“ไม่ต้อง งง คอนโดนี้ของพี่เอง พี่ซื้อเอาไว้นอนเวลาขี้เกียจกลับบ้าน แต่สุดท้ายก็ไม่ค่อยได้นอนเท่าไหร่ ดามาอยู่ที่นี่ละกัน จะได้ช่วยพี่ดูแลห้องด้วย”

ดารินนึกออกทันทีว่าเมื่อคืนที่เห็นเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่แท้เขาคงมาเปลี่ยนที่นี่ และที่นี่คงเป็นรังรักของเขากับแฟนสินะ คิดถึงตรงนี้ดารินก็หน้าหุบทันที

หลังจากดูห้องเสร็จดารินก็ขอแยกตัวกับภากรทันที โดยอ้างว่าพิมฐาจะมารับ ภากรรู้ดีว่าท่าทีดารินเปลี่ยนไปตั้งแต่มาถึงคอนโดแต่เขาไม่มีเวลามากพอจะซักไซร้หล่อนตอนนี้ จึงโทรศัพท์ให้ลุงชัชคนขับรถมารับดารินขากลับก่อนที่ทั้งคู่จะแยกกัน

ที่ร้านหมูกระทะแห่งหนึ่งกลุ่มนักเรียนประมาณ 20 คนนัดรวมตัวกันเพื่อฉลองและเลี้ยงอำลาหลังจบการศึกษากัน พวกเขาอายุ 18 กันแล้วฉะนั้นการดื่มแอลกอฮอล์จึงไม่ผิดแปลกอะไร ดารินเองก็ลองดื่มครั้งแรกด้วยความคึกคะนองแค่แก้วเดียวก็ทำท่าจะไม่ไหวแล้ว

ประมาณ 3 ชั่วโมงผ่านไปเสียงอึกทึกครึกโครมก็เริ่มเงียบสงบลง กลุ่มเด็กนักเรียนทยอยกันแยกย้ายกลับ ดารินที่ตอนนี้เริ่มมีอาการเมาก็ผล็อยหลับทันทีที่ก้าวเท้าขึ้นรถ จนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่และตัวเองขึ้นมานอนที่ห้องได้อย่างไร

ฟากของภากรเขานัดเจอใครบางคนที่บาร์ลับแห่งหนึ่ง ที่นี่ค่อนข้างส่วนตัวมีแต่แขกวีไอพีเท่านั้นที่จะเข้ามานั่งดื่มที่นี่ได้ หลังจากคุยธุระเสร็จภากรยื่นของและเอกสารบางอย่างให้ชายคนที่เขานัดไว้

“นายแน่ใจเหรอ ว่าจะทำแบบนี้ มันไม่เสี่ยงไปหน่อยเหรอถ้าถูกจับได้ขึ้นมาล่ะ” ชายตรงข้ามถามภากรขึ้นด้วยความกังวล

“ถ้าถูกจับได้ กฤติจะช่วยนายเองและนายก็บอกความจริงคุณพ่อได้เลย ว่านี่เป็นแผนของฉัน ท่านจะเข้าใจทุกอย่างและจะช่วยนายอย่างแน่นอน ไม่ต้องกังวลหรอก นายแค่อย่าให้ใครสงสัยและจับพิรุธได้ก็พอ ส่วนรายละเอียดทุกคนในบ้านและที่คนในบริษัทฉันส่งเมล์ให้นายแล้วก่อนมาถึงที่นี่”

ภากรพูดเสริมความมั่นใจให้อีกฝ่ายคลายความกังวล เมื่อทั้งคู่ตกลงกันได้ก็แยกย้ายกันออกไปคนละฝั่งของร้านเพื่อไม่ให้ใครเห็นว่าพวกเขาทั้งคู่อยู่ด้วยกัน

“โอ๊ยยย” สาวนางหนึ่งเดินชนเข้ากับร่างสูงโปร่ง ก่อนที่ทำท่าจะหันมาตวาดก็ต้องชะงักและเปลี่ยนท่าทีทันที เมื่อสบตากับหนุ่มหล่อเข้มตรงหน้า เธอไม่รอช้ารีบทอดสะพานเชิญชวนเขาทันที

“คุณชนฉัน ทำเหล้าฉันหกหมดแล้ว คุณจะชดใช้ฉันยังไงคะ ฉันมินนี่ค่ะ” ไม่พูดเปล่าหล่อนพยายามเบียดตัวเข้าหาเขา อกตูมเบียดกับอกกว้างอย่างจงใจ มือว่างอีกข้างก็พยายามโน้มคอชายหนุ่มตรงหน้าให้ก้มต่ำลง

“เอาเป็นว่า เดี๋ยวผมเลี้ยงดื่มคุณเป็นการชดเชยละกันนะครับ” ชายหนุ่มพูดตอบกระซิบข้างหูของหล่อน และค่อยๆ ผ่อนลมหายใจรดต้นคออย่างจงใจ หญิงสาวหันมาสบตาอย่างรู้ทันว่าหนุ่มหล่อตรงหน้าคิดอะไร

เวลาผ่านไปแค่เหล้า 2 แก้วหนุ่มหล่อรู้ได้ทันทีว่า เขาน่าจะพลาดท่าซะแล้ว แต่มันจะเป็นไปได้อย่างไรเขาระวังตัวมาตลอด

“เอ่อ…ผมคงต้องกลับแล้ว คืนนี้สนุกมากครับไว้เราค่อยเจอกันใหม่โอกาสหน้าดีมั้ยครับ” ชายหนุ่มรีบออกปาก เพราะตอนนี้เริ่มจะคุมสติไม่ไหวแล้ว

“คราวหน้า ไม่มีจริงหรอกค่ะ คราวนี้เลยดีกว่านะคะ” สาวเจ้าโน้มคอเขามากระซิบข้างหู ชายหนุ่มพยายามผละออกจนร่างเซไปชนกับร่างสูงของใครบางคนเข้า

“เฮ้ยย ระวังหน่อยสิวะ ถ้าเมาแล้วกลับไปนอนที่บ้านไป๊” ชายร่างสูงตวาดหัวเสียใส่เขา

“เอ่อ..ขอโทษครับ ผมคงเมาแล้วจริงๆ” เขาหันมาขอโทษชายร่างสูง ก่อนที่จะเซไปอีกครั้ง

“เฮ้ยย ไอ้ภาค! ทำไมอยู่ที่นี่ได้วะ”

“อ่อ..เขาเป็นแฟนฉันเองค่ะ พวกเรากำลังจะกลับกันแล้ว” สาวคนเดิมรีบออกตัวชี้แจงและพยายามจะลากเขาออกไป

“คงไปไหนจากที่นี่ไม่ได้หรอกครับ เพราะผมคงไม่อนุญาตให้คุณพาน้องชายของผมไปจากตรงนี้ด้วยสภาพแบบนี้แน่นอน” ชายร่างสูงพูดด้วยเสียงกร้าว แววตาเอาเรื่อง มินนี่ที่เห็นว่าท่าไม่ดีแล้วจึงรีบผละออกไปทันที

“ทำไมอยู่สภาพนี้ได้เนี่ย ไอ้ลูกหมา นี่ถ้าคุณลุงมาเห็นเข้า บ้านแตกแน่” ชายร่างสูงพึงพำใส่ญาติผู้น้องที่ตอนนี้เมาจนไม่ได้สติ แน่นอนว่าน่าจะโดนสาววางยาซะแล้ว เขาคือ ทศ เป็นลูกพี่ลูกน้องกับภากร แม่ของทศคือ พัชรินทร์ เป็นน้องสาวแท้ๆ ของ พาสกร และอาศัยอยู่บ้านหลังเดียวกัน

ณ คฤหาสน์ของตระกูล วงศ์เสวต

รถซุปเปอร์คาร์คันหรูแล่นมาจอดภายในบ้าน ชายหนุ่มหลังพวงมาลัยดับเครื่องยนต์และนั่งครุ่นคิดอยู่ในรถ

“เอาไงกับมันดีวะ คงต้องรอให้ทุกคนบนตึกใหญ่เข้านอนกันหมดก่อน ไม่งั้นระเบิดลงแน่ เฮ้อ แกเนี่ยนะมาดีแตกอะไรตอนนี้”

เมื่อไฟในบ้านทยอยดับลง ทศก็เริ่มจัดแจงจะย้ายร่างของน้องชาย แต่ทันใดนั้นเขาก็เห็นเข้ากับเงาของใครบางคน ที่แอบย่องออกจากบ้าน

“นั่นยัยเม จะไปไหนดึกป่านนี้ แล้วใครใช้ให้แต่งตัวโป๊แบบนั้น” ชายหนุ่มรู้สึกเป็นห่วงความปลอดภัยของเมลดาขึ้นมา จึงรีบประคองภากรขึ้นไปส่งที่ห้องและรีบผละออกมาโดยไม่สนใจเจ้าน้องชายตัวดีอีกเลย เพราะเขาจะตามเมลดาออกไป

ภายในห้องมืดมีแค่แสงไฟสลัวๆ ที่สาดส่องเข้ามาจากสระว่ายน้ำด้านนอก ทำให้พอมองเห็นเงาบางอย่างภายในห้องนี้ รวมทั้งพอจะมองเห็นเงาของร่างงามนอนเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงนั่น

“อร จ๋าาาาาา พี่มาแล้ว” ไม่พูดพร่ำทำเพลง เขารีบจัดการเสื้อผ้าของตัวเองออกจากร่าง และเพราะเหล้าแก้วนั้นทำให้เขารู้สึกร้อนรุ่มอยากจะปลดปล่อยบางอย่างออกจากร่างโดยเร็ว ชายหนุ่มที่ตอนนี้ท่อนล่างผงาดเต็มที่ เดินถลาตรงไปที่เตียงกว้างอย่างหื่นกระหาย เขาล้มตัวลงคร่อมร่างงามทันที ปากก็ประกบจูบอย่างดูดดื่มรุนแรง ร่างเล็กพยายามผลักเขาออกเล็กน้อย เม้มปากแน่นส่งเสียงอู้อี้ในลำคอเบาๆ เขาไม่รอช้าใช้มือข้างนึงรวบสองแขนงามของสาวน้อยแนบไปกับที่นอน และใช้มืออีกข้างสอดใต้เอวบางเพื่อดันร่างบางลอยกระชับกับร่างของเขา

“อย่าค่ะ ” เสียงอู้อี้ดังห้ามขึ้น พยายามปัดเขาออกคล้ายรำคาญ ก่อนจะพลิกตัวหนีหาผ้าห่มอุ่น

“อย่าอะไร อย่าช้าใช่มั้ย” พูดจบเขาก็พลิกตัวหล่อนและประกบกับปากหล่อนอีกครั้ง ครั้งนี้หล่อนเผลอเผยอปากรับลิ้นอุ่นที่สอดแทรกเข้ามาในปากของเธอ สองลิ้นที่แลกกันสอดสลับไปมาสักพักก็เริ่มมีเสียงครางเบาๆ เล็ดลอดออกมาจากปากบางงาม ชายหนุ่มหยุดและถอนลิ้นออกมาอย่างพึงใจ ก่อนจะเลื่อนปากไซร้ไปที่คองามระหงและเลื่อนต่ำลงมาเรื่อยๆ จนถึงสองเต้างาม เขาหมั่นเขี้ยวเผลอดูดขบขยี้แรงบนเนื้ออ่อนทั้งสองด้าน สองมือก็เลื่อนต่ำตามลงมาบีบเค้นสองเต้า ตอนนี้ร่างบางเริ่มส่งเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ ตามจังหวะดูดของเขา

เขาจับขางามชันเข่าขึ้นและเลื่อนหน้าลงต่ำมาที่หว่างขาของเธอ มือสองข้างพยายามแยกขาออกจากกัน แต่หล่อนหนีบขาสองข้างแน่น

“อรจ๋า พี่ไม่ไหวแล้วเลิกเล่นตัวเถอะนะ” พูดจบเขาใช้แรงทั้งหมดแยกขาเรียวงามออกและเอาหน้าซุกไปที่เนินอวบทันทีลิ้นก็ซุกซนชอนไชสำรวจไปทั่วบริเวณปากถ้ำ ตอนนี้ร่างบางเริ่มดิ้นพล่านส่งเสียงดังกระเส่า มือสองข้างก็กดหัวเขาไว้ คล้ายกับกลัวว่าเขาจะถอนริมฝีปากออกจากตรงนั้น

“อรพี่ไม่ไหวแล้ว” พูดจบเขาเลื่อนตัวขึ้นมาหาบางสิ่งบริเวณโต๊ะข้างเตียง

“โธ่เว้ย หายไปไหนหมดวะ” เขาสบถออกมาอย่างหัวเสีย ก่อนจะเลื่อนตัวมานอนข้างสาวน้อย “อรช่วยพี่หน่อยนะ” พูดจบก็จับมือหล่อนมาถูไถกับส่วนกำยำของเขา ไม่นานเกินรอก็มีลาวาพวยพุ่งออกมา พร้อมเสียงคราง อืมมม อ๊ะ อ้าส์ อ้าส์....

สายของวันใหม่ แสงแดดเริ่มส่องผ่านร่องผ้าม่านเข้ามาในห้อง "ดาริน…ถูกปลุกให้ตื่นด้วยบางอย่างที่กระตุกถูไถอยู่ช่วงบั้นท้ายและการสัมผัสรบกวนบริเวณอกสวยด้วยมือของใครบางคน พร้อมเสียงครางในลำคอที่เบาจน คล้ายกระซิบอยู่ข้างใบหูงามของเธอ สาวสวยพยายามปรือตาหนักๆ ขึ้นและกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องคุ้นเคยนี้ดารินจำได้ทันที คือ ห้องของ “ภากร” ทายาทคนเดียวของเจ้าของบ้านหลังนี้ที่เธอมาขออาศัยอยู่ในช่วงหลายปีมานี้ แรงบีบเค้นหน้าอกที่แรงขึ้นทำให้เธอสะดุ้งจนต้องเอียงตัวเพื่อดูให้แน่ใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น

“พี่ภาค” กรี๊ดดดดดดดด

เสียงกรีดร้องที่ดังพอทำให้อีกคนตื่นจากภวังค์ กายเปลือยเปล่าล่อนจ้อนของทั้งคู่ที่กอดก่ายกันอยู่นั้นแทบจะผละออกจากกันทันทีเมื่อสบสายตากัน ความงุนงงตกใจแล่นเข้ามาในหัวของชายหนุ่ม เขาทำหน้าอย่างกับเห็นผี พยายามขยี้ตาและหันมองไปรอบๆ ตัว เพื่อเรียกสติให้ตัวเอง

“เธอ....นี่มัน เกิดอะไรขึ้น แล้วทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้… ไม่สิฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไง”

ชายหนุ่มพึงพำออกมาขณะที่สายตายังจับจ้องไปที่สาวสวยหน้าตาจิ้มลิ้มร่างเปลือยเปล่าตรงหน้าไม่วางตา…และจ้องมองเลื่อนต่ำลงไปถึงอกตูมนั่น รอยจ้ำแดงทั่วหน้าอกสวยนั้น นั่นเป็นหลักฐานชี้ชัดว่าเมื่อคืนต้องมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างพวกเขาทั้งคู่

ดารินที่กำลังจ้องชายหนุ่มคุ้นเคยตรงหน้าได้สติรีบดึงผ้าห่มมาคลุมร่างเปลือยของตัวเอง และหันหลังให้ชายหนุ่มด้วยความเขินอายทันที ขณะที่สมองก็เริ่มทบทวนความจำถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ทำไมเธอถึงได้มานอนอยู่ที่นี่และมันเกิดอะไรขึ้นบ้าง ยิ่งคิดน้ำตาก็เริ่มไหลอาบพวงแก้มงาม สาวน้อยจำอะไรไม่ได้เลยกับเรื่องเมื่อคืน

ก๊อก ก๊อก ก๊อกกกก ปัง ปัง เสียงเคาะประตูดังขึ้น ที่จริงแล้วมันมันดังคล้ายจะพังประตูเข้ามาเลยล่ะ

“เมย์ อยู่ในนั้นหรือเปล่าลูก แกไปเอากุญแจสำรองมาซิ! ฉันได้ยินเสียงลูกสาวฉันร้องมาจากห้องของคุณภาค ต้องเป็นยัยเมย์แน่ๆ ” สาวสวยวัยกลางคนหันมาออกคำสั่งกับสาวรับใช้ในบ้าน

“ค่ะ คุณผู้หญิง” สาวใช้รับคำและรีบวิ่งไปเอากุญแจสำรองของบ้าน ไม่นานเกินรอหล่อนก็วิ่งกลับมาพร้อมพวงกุญแจพวงใหญ่

เสียงคนหลายคนโหวกเหวกอยู่หลังประตูนั่น คล้ายจะพังประตูกันเข้ามา ทั้งคู่หันมาสบตาเลิ่กลั่กกันอีกครั้ง เมื่อแน่ใจแล้วว่าคนหลังประตูบานนั้นไขกุญแจเข้ามาได้ ดารินรีบแทรกตัวมาด้านหลังของชายหนุ่มเพื่อหาที่กำบังร่างเปลือยเปล่าของตน พร้อมซบหน้าลงกับแผ่นหลังกว้างของเขา

แกรกกก เสียงประตูเปิดออก พร้อมกับเจ้าของเสียงโหวกเหวกนั่นถลาตัวเข้ามาทันที โดยคนอื่นๆ อีก 4-5 คน ยังยืนอยู่ด้านนอก ไม่กล้ามองเข้ามาตรงๆ ภายในห้องของชายหนุ่มแม้จะอยากมองก็ตาม

“ยัยเมย์ คุณภาค โอ้ยยยฉันจะเป็นลม นี่คุณทำอะไรลูกสาวน้าคะ” โฉมลดา…หญิงวัยกลางคนเอ่ยขึ้นเมื่อเดินเข้ามาในห้องของภากร ด้วยสีหน้าตกใจสุดขีดกับภาพตรงหน้า และไม่คิดว่าจะมีวันนี้

“แม่….โวยวายอะไรแต่เช้าคะ กะจะปลุกคนทั้งบ้านเลยหรือไง”

เสียงแหลมนั่นโวยวาย ท่าทางงัวเงียสภาพอดนอนมาทั้งคืน ดูก็รู้ว่าปาร์ตี้มาหนักแน่นอน ยืนอยู่ด้านหลังของโฉมลดา ทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นต่างหันมองตามเสียงแหลมนั่น

“คุณเมย์”

“ยัยเมย์ ถ้าแกอยู่ตรงนี้แล้วนั่นใครที่อยู่กับคุณภาค อย่าบอกนะว่านั่น…”