บทที่ 14 ท้าทาย

“คุณทิพย์ ถ้ามีอะไรที่ผมพอจะช่วยได้ก็บอกนะครับ ผมยินดี ถ้าคุณยังคิดว่าพวกเราแกล้งให้แขกย้ายออกเราพร้อมจะให้คุณพิสูจน์”

สันทัดเอ่ยขึ้นเมื่ออาหารหวานยกขึ้นเสิร์ฟบนโต๊ะ อรอินทุ์เลื่อนจานของหวานมาตรงหน้าแล้วว่า

“อรจะพิสูจน์ด้วยตัวอรเอง คืนนี้อรจะพักที่โรงแรม คุณทิพย์เตรียมห้องให้อรด้วยนะคะ ห้องไหนก็ได้เพราะเท่าที่แขกบอกเรา พวกเขาเจอผีทุกชั้น”

“เจอผี ผีอะไรครับพ่อ”

สุเมธถามเร็วเพราะเขาได้ยินพนักงานคุยกันตอนที่ภวิศเดินตรวจโรงแรม ภวิศจ้องหน้าอรอินทุ์เป็นการมองที่ไร้แววตาล้อเลียนหรือยั่วเย้า สันทัดมองหน้าลูกชายแล้วเล่ารายละเอียดให้ฟัง ภวิศกะพริบตาถี่ๆ

“จะมีผีได้ยังไงครับ ผมไม่เชื่อหรอก” เขาเอ่ยออกมา สายตาคมมองสายทิพย์และมาหยุดที่อรอินทุ์

“ฉันก็ไม่เชื่อถึงจะพิสูจน์นี่ไง แขกที่ย้ายออกจากโรงแรมฉันมาพักโรงแรมคุณบอกว่าเห็นจริงๆ ไม่ใช่คนแกล้ง”

“อ้อ.ที่คุณมาพบอาสันเพราะคิดว่าพวกเราแกล้งงั้นสิ” เขาวางช้อนจ้องตากลมโตนิ่ง

“ใช่ เพราะมันน่าสงสัยไม่ใช่เหรอ แขกที่เข้าพักสตาร์บีชย้ายออกภายในคืนเดียวแล้วเข้ามาพักผาพราวเป็นนายจะไม่สงสัยเลยรึไง”

หล่อนตอบกลับน้ำเสียงไม่พอใจ เขายิ้มแกน หล่อนพูดถูกถ้าเป็นเขาเจอปัญหาเช่นนั้นก็ต้องสงสัยโรงแรมคู่แข่งอย่างผาพราว

ภวิศยืนมองหญิงสาวก้าวขึ้นรถเก๋งคันหรูอย่างใช้ความคิด อรอินทุ์จะค้างที่โรงแรมของหล่อนคืนนี้เพื่อพิสูจน์ว่าผีมีจริงอย่างที่แขกบอกกับหล่อนหรือไม่ เขาอยากพิสูจน์ด้วยแต่เขาจะเข้าไปค้างที่นั่นได้อย่างไร

“อาสันครับ ผมจะเข้าไปพักโรงแรมสตาร์บีช ช่วยหน่อยนะครับ”

“พี่วิศ คิดอะไรครับ”

สุเมธร้องขึ้นทันที สันทัดจ้องหน้าชายหนุ่ม ภวิศจะทำอะไรคงไม่อยากพิสูจน์เรื่องผีอย่างที่อรอินทุ์กำลังจะทำหรอกนะ

“ผมอยากเห็นผีที่นั่น”

คำตอบของภวิศไม่เพียงทำให้สุเมธตาโต สันทัดเลิกคิ้วสูงครู่หนึ่งจึงเอ่ยขึ้น

“คิดอะไรขึ้นมา อาให้วิศไปไม่ได้ ถ้าวิศไปที่นั่นคุณอรจะว่ายังไง เธอยังโกรธอยู่ไม่ใช่เหรอ ไปทำอะไรเธอไว้ ปล้ำเธอรึเปล่า”

“โธ่ อาครับ ผมเพิ่งเห็นหน้ายัยนั่นวันนั้น..เอ่อ.ผมขับรถไปดูบ้านติดหน้าผา คุณปู่บอกในฝันครับ ท่านบอกว่าเคยอยู่บ้านหลังนั้นก็เลยชวนไอ้เมธไปดูว่ามีจริงมั้ย”

“แล้วไง เจอบ้านแล้วก็เจอคุณอรก็เลยปล้ำ”

“อาสัน นี่ไม่เชื่อผมเหรอ ผมไม่ใช่คนอย่างนั้นอาก็รู้”

“อาเชื่อแต่ว่าท่าทางคุณอรจำวิศได้แม่นเลยนะ บอกว่าตีหัวกับถีบที่ท้องด้วย ไหนขออาดูหัวหน่อย”

“อา..เชื่ออะไรยัยนั่น ผมเห็นหน้าก็รีบเผ่นไม่ได้ทักทายด้วยซ้ำไป ยัยนั่นตามไปอาละวาดผมถึงออฟฟิศไม่เชื่อถามลูกชายอาดูสิครับ”

“ครับพ่อ คุณอรเข้าใจว่าพี่วิศเป็นไอ้โรคจิตเข้าไปปล้ำเธอ พี่วิศแอบไปตอนไหนเหรอ”

สุเมธหันมาถามภวิศแล้วทำหน้างงกับคำกล่าวหาของอรอินทุ์ ภวิศหันขวับ ยกมือขึ้นจะชกหน้าหนุ่มรุ่นน้อง

“ไอ้บ้า ถามแบบนี้คืนนี้แกนอนนอกบ้านละกัน”

“พี่วิศไม่ไปนอนโรงแรมสตาร์บีชแล้วเหรอ”

สุเมธถามยิ้มๆ ภวิศมองหน้าสันทัด ยังไงคืนนี้เขาจะเข้าไปพิสูจน์กับอรอินทุ์แต่จะไม่ให้หล่อนรู้ สันทัดคนเดียวเท่านั้นที่จะช่วยเขาได้

“อาสันช่วยผมหน่อยนะครับ ผมจะเข้าพักห้องติดกับห้องอรอินทุ์”

เขาสบตาผู้อาวุโสแล้วเดินผละไป สันทัดถอนใจเฮือก ภวิศมุ่งมั่นจะทำอะไรแล้วต้องทำให้ได้โดยไม่ใส่ใจกับสิ่งที่จะเกิดตามมาว่าจะเป็นผลดีหรือผลเสียกับตัวเอง

“พ่อครับ อย่าตามใจพี่วิศนะครับ”

“แกขัดใจได้มั้ยล่ะ พาเขาไปจองห้องพักที่สตาร์บีชส่วนแกพักด้วย มีอะไรรีบโทร.บอกพ่อ”

สันทัดออกคำสั่งกับลูกแล้วเดินจากไปอีกคน สุเมธส่ายหน้าไม่อยากให้ภวิศเข้าไปยุ่งที่โรงแรมสตาร์บีช หากอรอินทุ์รู้ภวิศถูกไล่ออกจากโรงแรมไม่ทันแน่

อรอินทุ์เดินดูรอบๆ ห้องพักที่หล่อนต้องนอนค้างคืนเพื่อพิสูจน์ให้รู้กับตาตัวเองว่ามีผีจริงหรือไม่ สายทิพย์ส่งหล่อนแล้วกลับออกไป ความเงียบเข้าปกคลุมทั่วทั้งห้อง แอร์คอนนิชั่นทำงานตามหน้าที่ได้ดีเยี่ยม มันอาจดีเกินไปหรือเปล่าในความรู้สึกของหญิงสาวเพราะอากาศเย็นเฉียบราวกับตัวหล่อนกำลังถูกจับแช่ห้องเย็นอย่างนั้น

หล่อนเดินไปหยิบรีโมทเพื่อปรับอุณภูมิของแอร์ให้สูงขึ้นแต่พอปลายนิ้วแตะที่ปุ่มลูกศรตัวเลขเท่านั้นไฟในห้องก็ดับพรึบลง

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเพดานห้อง ดวงไฟวงกลมไร้แสง ห้องทั้งห้องมืดมิด ไม่มีแม้แสงไฟจากด้านนอกส่องเข้ามา หล่อนขยับเท้าก้าวเร็วๆ ไปทางผนังกระจกด้านหลังห้องคลำหาปุ่มเลื่อนผ้าม่านแต่ไม่ว่าจะกดปุ่มสักเท่าไรผ้าม่านสีเขียวอ่อนก็ไม่ขยับ

หล่อนหันกลับมาเพ่งสายตาฝ่าความมืดปรับสายตาให้ชิน ทำไมห้องมืดตื้อราวกับอยู่ในถ้ำ ปกติแสงไฟด้านนอกจะต้องส่องเข้ามาถึงห้องทุกห้อง ไฟฟ้าดับก็ไม่น่ามืดเพียงนี้ อรอินทุ์คิดอยู่ในใจ หล่อนก้าวช้าๆ ไปที่โต๊ะหัวเตียง หยิบโทรศัพท์ขึ้นแนบหู ไม่มีสัญญาณใดๆ ที่บอกว่าโทรศัพท์ใช้ได้

“เป็นบ้าอะไรกันหมด โทรศัพท์ก็ใช้ไม่ได้”

หล่อนวางโทรศัพท์อย่างหงุดหงิดแล้วเดินไปที่เตียง กระเป๋าถือของหล่อนวางอยู่บนนั้น หล่อนทรุดนั่งขอบเตียงเปิดกระเป๋า ควานหาโทรศัพท์เครื่องเล็กครู่เดียวก็ดึงออกมา กดปุ่มไฟสว่างพอเห็นหน้าจอ หล่อนเลื่อนหาชื่อสายทิพย์แล้วกดโทร.ออก สัญญาณถูกตัดทันทีที่เสียงเรียกดังและไฟจากหน้าจอโทรศัพท์ดับวูบ