EP.9 ฉันอยากจำคุณได้จัง

-9-

ธิวาพาตัวเองออกมาจากโรงพยาบาล ยืนนิ่งๆที่ทางเข้าก่อนจะถอนหายใจ แล้วพาตัวเองไปที่โซนสูบบุหรี่

ไฟแช็คถูกจุด ควันที่พ่นไม่ได้เยอะเท่ากับทุกที สูบไปก็คิดไป..

“ได้ข่าวว่าชนยับเลยนิ”

“..พ่อ” ธิวากดบุหรี่ลงที่จานเขี่ยและไม่เสียเวลา เลือกที่จะพูดทุกอย่างออกไปเพราะถ้าเจนภพมาอยู่ตรงนี้แล้ว นั่นคือพอจะรู้เรื่องมาบ้างแล้วแน่นอน “นอกจากเรื่องคลิปที่ใบปอได้ดู ตอนนี้สิ่งที่น่าเป็นห่วงเห็นทีจะมีแค่เรื่อง สมอง”

“สมองเหรอ?” เจนภพขมวดคิ้วถามกลับ

“ผลตรวจออกมา ว่าสมองได้รับการกระทบกระเทือน อาจจะมีสภาวะความเครียดเรื่องอาเฉิน จนเธออาจจะเผลอล้มที่ไหนสักที่ มันอาจจะส่งผลอะไรสักอย่าง แต่ต้องรอให้ใบปอฟื้นก่อน” เจนภพแอบถอนหายใจแบบไร้เสียง เอ็นดูและเห็นใจใบปอ

“ทำทุกอย่างให้ใบปอกลับมาเหมือนเดิมให้ได้มากที่สุด”

“….”

“ฉันไม่มีหน้าไปยืนมองรูปเฉินแน่ ถ้าใบปอเป็นอะไรไปอีกคน” ธิวาคิด ว่าเขาเองก็เช่นกัน

ครืด ครืด.. มือถือสั่น เจ้าของอย่างธิวารับสาย

“อืม”

[พี่! ปอมันฟื้นแล้ว! แต่มันแปลกๆอะ! พี่อยู่ไหนรีบกลับมาตอนนี้เลย]

“ใบปอฟื้นแล้ว” บอกคนเป็นพ่อ ธิวาวางสายแล้วรีบเดินกลับไปในโรงพยาบาลอีกครั้ง เจนภพก็ตามหลังมาติดๆ และทันทีที่ร่างสูงเปิดประตูเข้าห้องรักษาตัวของใบปอ ธารินมีสีหน้าไม่ดี พอๆกับเข้มที่ยืนกุมมือนิ่งอยู่ที่มุมห้อง

สายตาของเขามองคนบนเตียงเป็นคนสุดท้าย ขายาวเดินตรงเข้าไปใกล้เตียง จ้องมองคนที่มองตนกลับแบบไม่มีคำพูด ปมคิ้วขมวดราวกับส่งสัย สีหน้าที่อิดโรย ใบปอนั่งโอนเอน ทรงตัวยังไม่ค่อยได้

“อะไรที่บอกว่าแปลก?” ถามน้องสาวตัวเองก่อนจะลองใช้มือจะสัมผัสแก้มซีดของคนป่วย เพียงนิ้วโป้งเรียวๆแตะสัมผัสที่หน้าแก้มเบาๆ

“..คะ คุณเป็นใครเหรอคะ?”

“….”

“ฉัน อยู่ที่ไหน?” ธิวามองหน้าทุกคนในห้องแบบไร้คำพูด นี่สินะ อาการอะไรสักอย่างที่มันจะเกิดขึ้นกับเธอ

“เธอจำฉันไม่ได้?” คนตัวน้อยส่ายหัว มีท่าทีเจ็บที่หัวร่วมด้วยอีก

“งั้นจำได้ไหม ว่าได้ไปล้มหัวฟาดพื้นที่ไหนมาหรือเปล่า”

“..ไม่รู้”

“ความจำเสื่อมเหรอ? หลังจากดูคลิปอาเฉินอะเหรอ?”

“เอารูปอาเฉินมา”

“อะ อื้อ!” ธารินรีบยื่นมือถือให้ธิวา เขาจัดการขยายรูปภาพที่หน้าจอ แล้วยื่นรูปที่ว่าให้ใบปอดู

“จำได้ไหม?” ใบปอเงยหน้ามองทุกคน ก่อนจะมองรูปตรงหน้า สายตาเลื่อนลอย

“..ไม่” ใช่ ไม่ปกติแล้ว ใบปอไม่มีทางจำเฉินไม่ได้ ทุกคนในห้องเงียบสงัด กำลังจับต้นชนปลายกับเรื่องที่ได้รู้ ธิวาถึงกับเสยผม ความจำเสื่อมได้ยังไงกัน

ร่างสูงยืนเท้าเอวมองใบปอราวกับเธอคือปัญหาก้อนใหญ่ในเวลานี้ จะจัดการยังไง ทุกอย่างเป็นแบบนี้มันไม่ดีแน่ๆ เฉินตาย ใบปอความจำเสื่อม..

“กูจะบ้า”

“..ฉัน มีความสำคัญกับทุกคนเหรอคะ?”

“….” เข้ม ธิวา และเจนภพยืนมองหน้ากัน

“เอ้อ ใช่ๆ เธอเป็นคนสำคัญของพวกเรา คืองี้นะ เธอชื่อใบปอ ฉันธาริน ส่วนนี่พี่ธิวาเป็นพี่ชายของฉันและที่สำคัญเป็นสามีของเธอ”

“ยัยริน”

“พี่ต้องการแบบนั้นไม่ใช่เหรอ? พี่ไม่ไว้ใจใครไม่ใช่เหรอ? แบบนี้แหละดีแล้ว” ธารินยังคงพูดต่อ

“นี่พ่อของฉันกับพี่ธิวา ชื่อเจนภพ แล้วก็นี่เข้มเป็นผู้ติดตามคนสนิทของพี่ธิวา มือขวา นะ รู้จักไหม?” ใบปอเอียงหัว ก่อนจะขมุบขมิบที่มุมปาก ว่า ‘ผู้ติดตาม’ ซ้ำๆอยู่หลายครั้ง

“สามีของฉัน เป็นอะไรเหรอคะทำไมต้องมีผู้ติดตาม?” ไม่มีใครได้ตอบคำถามของใบปอ คุณหมอก็ได้กลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง ยิ่งย้ำให้ชัดกว่าเดิมว่าสิ่งที่หมอได้พูดไว้ก่อนหน้าเป็นจริงแล้ว ใบปอความจำเสื่อมจากการได้รับการกระทบกระเทือนทางจิตใจอย่างรุนแรง ร่วมด้วยความเครียด ร่วมกับอาจจะมีเหตุการณ์อะไรสักอย่างที่ทำให้สมองได้รับความกระทบกระเทือนถึงขั้นความจำเสื่อมได้

“แล้วแบบนี้พวกเราต้องทำไงต่อ?”

“ต้องค่อยๆป้อนข้อมูลที่จำเป็นกับคนไข้ทีละนิดครับ ย้ำว่าต้องค่อยๆป้อนข้อมูลทีละนิดนะครับ อย่าหักโหม สามารถพาคนไข้ไปในสถานที่ที่คุ้นชิน ปฎิบัติและการกระทำต่างๆที่สามารถจะฟื้นความจำได้ก็ต้องค่อยๆป้อนเธอครับ อย่างเคสคุณใบปอ ไม่ใช่เคสที่ได้รับอุบัติเหตุรุนแรงจากสมองโดยตรง เพราะงั้น.. อาจจะความจำเสื่อมได้ไม่นานมากครับ”

“แล้วพอจะบอกได้ไหมคะ ว่าเคสนี้นานเท่าไหร่?”

“..ทะเบียน” ใบปอหลุดพูดออกมา ทุกคนได้ยินก็จริงแต่เลือกที่จะฟังคำของหมอต่อ

“บอกไม่ได้ครับ ทั้งหมดก็ขึ้นอยู่กับตัวคนไข้และญาติคนไข้ด้วย ถ้าคนไข้มีสามีแล้ว คุณสามีอาจจะทำงานหนักหน่อยนะครับ” คุณหมอพูดและมองตรงมาที่ธิวาที่ยังไม่ทันได้รู้สึกตัว

“พยายามใจเย็น และค่อยเป็นค่อยไปกับคนไข้นะครับ ในทุกๆเรื่องเลย เดี๋ยวหมอต้องขอตัวไปอัพเดทอาการของคนไข้ กับเตรียมจัดเเจงเรื่องยาก่อน หากสงสัยอะไร สอบถามได้ทุกเมื่อนะครับ” พูดจบก็ขอตัวออกไปจากห้อง คนที่เหลือก็ได้แต่ยืนมองหน้ากัน

“..จะให้ใครรู้ไม่ได้ว่าใบปอความจำเสื่อม” ธิวาพูดโพล่งออกมา

“แล้วเราจะปิดยังไง? นี่ใบปอนะ ลูกอาเฉินนะ มันไม่ใช่แค่แก๊งเราที่รู้จักใบปอนะพี่” ธิวามองใบปอที่ยังมองทุกคนอย่างไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง แค่ฟื้นขึ้นมาเร็วกว่าที่คิดก็ดีเกินคาดแล้ว แต่..

“มีแค่วิธีนี้เท่านั้น ทันทีที่ออกจากโรงพยาบาล จะต้องไม่มีใครรู้เรื่องใบปอความจำเสื่อม ฉันไม่ไว้ใจใครทั้งนั้นจนกว่าจะจับตัวคนที่ทำอาเฉินได้ ฉันต้องการแค่วิธีนี้ วิธีเดียวเท่านั้น”ตาคมมองจ้องไปยังคนป่วยที่สายตาไม่ค่อนเข้าใจอะไรมากนักจดจ้องเขา

“แล้วเวลาที่พี่ต้องไปคลับไปบ่อนละ ใครจะอยู่กับปออะ? ถ้ายังจำอะไรไม่ได้แบบนี้ ปออยู่คนเดียวไม่ได้หรอกนะ”

“..เธอไง”

“..เออวะ” ธารินเกาหัวแกรกๆ ธิวาจะอยู่กับใบปอช่วงดึก และธารินจะอยู่กับใบปอในช่วงเช้า หรืออาจจะสลับกัน ก็ยังสรุปกันได้แค่ประมาณนี้

ธิวาเลือกที่จะเดินเข้าไปที่เตียงอีกครั้ง วางมือกับศรีษะของใบปอ มองหน้าเธอนิ่งๆ เขาเองก็ไม่ชินสักเท่าไหร่กับสีหน้าและแววตาที่ว่างเปล่าของใบปอ เธอมีรอยยิ้มเสมอแม้ในเวลาที่ไม่ควรจะมีก็ตาม รอยยิ้มที่ว่านั้นหายไป

แต่เพราะการกระทำของธิวา มันทำให้ใบปอจดจ้องมองเขาไม่ละ ก่อนจะค่อยๆจับมือที่วางบนหัวของตัวเองมากุม ก่อนจะยกมือที่ว่าแนบกับแก้มของเธอ

ไม่ใช่แค่ธิวาที่แปลกใจกับการกระทำของเธอ ทุกคนในห้องก็ไม่ต่าง เหมือนเธอในตอนนี้จะรู้สึก.. ไว้ใจเพียงแค่เขา

“….”

“ฉัน อยากจำคุณได้จัง”

“อืม”

“ดูเหมือนว่าความรักจะลอยตัวอยู่เหนือปัญหาเลยนะ” ธารินเย้าแหย่แต่ก็ยืนกอดอกมอง

“ฉันกับธิวา”

“….”

“เรารักกันมากเลย ใช่ไหม?”

“เยส! รักมาก รักมากๆๆๆๆๆเลยละ^^” ธารินไม่ปล่อยโอกาสให้ว่างเปล่า

“..ก็ว่า รู้สึกไม่อยากเสียคุณไป”

“….”

“จะจำคุณให้ได้ ให้เร็วที่สุดนะ” ธิวายืนนิ่งอยู่นาน ก่อนจะตอบกลับไปเพียงแค่

“อืม ฉันไม่ต้องการให้เธอลืมฉันนานเหมือนกัน” เจนภพยืนมองทั้งสองก่อนจะคิดในใจ เฉิน นายมองดูอยู่หรือเปล่า นายจะรู้ไหมว่าทุกคนรักและเป็นห่วงใบปอขนาดไหน

“คนแก่อย่างฉันคงทำอะไรได้ไม่มาก” เจนภพพูดขึ้นมา ใบปอเอียงหัวมองอย่างละความสำคัญจากธิวาเป็นเจนภพแทน

“ทำให้ใบปอกลับมาจำทุกอย่างให้ได้เร็วที่สุด คงจะมีแต่วิธีนั้น …ธิวา ลูกจะเอายังไงต่อถ้าใบปอต้องออกจากโรงพยาบาล”

เพียงคำพูดประโยคนั้น ก็ทำให้แรงบีบที่ใบปอส่งหาธิวานั้นแน่นขึ้น

“ไม่ไปไกลนะ”

“….”

“ฉันไม่ให้คุณไปไหนไกลนะ” ใบปอในตอนนี้เหมือนจะมองธิวาเป็นหลักสำคัญเพียงหลักเดียวที่เธอมี

“ว่าไงอะพี่ นางขอขนาดนี้แล้วนะ”

“..เธอต้องอยู่กับธารินน้องสาวของฉันระหว่างที่ฉันไม่อยู่” ใบปอหันมองธารินและทำสีหน้านิ่งๆ

“ไม่ต้องกลัว ฉันจะสนับสนุนเธอทุกอย่าง” ก่อนจะขยับตัวเข้าหาใบปอและป้องหูพร้อมกับกระซิบกระซาบ

“จริงเหรอ?”

“จริงสิ^^”

“ค่ะ ฉันจะอยู่กับธารินจนกว่าธิวาจะกลับมา” คำพูดคำจาก็ผิดแผกไป แต่สีหน้าที่มีชีวิตชีวาจ้องมองไปที่ธิวาเพียงเท่านั้น

“เธอไม่ได้ไปพูดอะไรที่ไม่เข้าท่าใช่ไหม==^”

“อะไรที่ไม่เข้าท่าละ? พี่เถอะ บอกตัวเองให้ดีว่าอย่าขัดใจใบปอ ถ้าอยากให้ใบปอความจำกลับมา ก็พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้นางจำพี่ได้เร็วๆก็พอ ฉันรู้พี่ทำได้”

ธารินส่งยิ้มให้กับใบปอที่ยิ้มกลับเพียงเล็กน้อย มือบางยังกุมมือของธิวาไม่คลาย

“คืนนี้อยู่กับฉันได้ไหมคะ?”

“..ฉัน”

“พี่ก็อยู่ไปนั่นแหละ ปอมันเพิ่งฟื้นกำลังที่อยากจะได้มากกว่าคนอื่นก็ต้องเป็นสามี~สิถูกไหม? เดี๋ยวที่บ่อนกับคลับฉันจัดการให้เอง แล้วอยากจะสลับเวรเฝ้าใบปอเมื่อไหร่ ก็ค่อยมาคุยกัน” คนเป็นพี่หรี่ตามองน้องสาวตัวเอง ก่อนจะเลิ่กคิ้วแล้วหันไปพูดกับเจนภพ

“คืนนี้ผมอยู่กับใบปอเอง พ่อไปพักเถอะ ส่วนมึงไปกับริน”

“ครับนาย” เข้มก้มคำนับก่อนที่ทุกคนจะแยกย้าย เสียงประตูปิดไปแล้วแต่มือของใบปอยังไม่ยอมปล่อย

“..ปล่อยก่อนได้ไหม” ใบปอปล่อยมืออย่างว่าง่าย ดวงตาที่เลื่อนลอยแต่กลับมีชีวิตชีวาแค่กับเขา

ˋ°•*⁀➷ ˚₊· ͟͟͞͞➳❥

กดใจ กดเข้าชั้น คอมเมนต์ = กำลังใจนะคะ