EP.10 โลกทั้งใบ

-10-

“ทำไมถึงไม่มีรูปคู่ของเราเลยคะ?” เกือบหนึ่งชั่วโมงที่ใบปอนั่งมองรูปในมือถือของธิวา มาเฟียหนุ่มค่อยๆใช้เวลาบอกว่าใครชื่ออะไรและทำหน้าที่ในตำแหน่งไหน

“คนเยอะไปหมด ฉันไม่อยากจำใครเลย”

“ไม่ได้สิ ถ้าเธอจำใครไม่ได้เลยนี่เรื่องใหญ่นะ”

“..มันเหนื่อยที่ต้องนึกนี่คะ ฉันพยายามนึกถึงแค่เรื่องของเราสองคนก่อน ไม่ได้เหรอ?” ใบปอชอบเอียงหัวแบบนั้นถามว่าท่าทีเชื่องช้าแบบนั้นทำให้ธิวาหงุดหงิดไหม มันก็ไม่เท่าไหร่

“ฉันเพิ่ง ตื่นขึ้นมาแค่ชั่วโมงเดียวเองนะคะ”

“….”

“ขอจำแค่เรื่องของธิวาก่อน ไม่ได้เหรอ?”

ไม่ว่าจะตอนเด็กหรือตอนโต ดูเหมือนว่าตัวเขาจะเเพ้ท่าทีขี้อ้อนของใบปอทุกครั้งไป ใบหน้ารูปไข่มีผ้าพันที่หัวสีขาว โอเค.. แค่กูก็แค่กู ธิวาถอนหายใจนิดหน่อย

“เราโตมาด้วยกัน เธอ ฉันแล้วก็ยัยริน.. เธอ”

“ค๊ะ?” มันก็แค่นกระดากปากที่เขาจะต้องเป็นคนมานั่งพูดว่า ใบปอชอบตนมากขนาดไหน แต่ก็ต้องพูดเพราะดูเหมือนว่า ตนเองน่าจะเป็นคนที่ทำให้ใบปอน่าจะกลับมาปกติได้เร็วที่สุด

“ก่อนหน้านี้ เธอมาสารภาพรักกับฉัน จริงๆฉันปฎิเสธไปนะ แต่ก็.. ก็จะลองเปิดใจ”

“เราถึงได้เป็นสามีภรรยากันใช่ไหมคะ?”

“…อืม” ให้เข้าใจแบบนี้ไปก่อนแล้วกัน น่าจะเป็นทางเดียวที่ดีที่สุด

“ว้าว” ใบปอมีดวงตาที่เป็นประกายจนธิวาต้องหรี่ตามอง “ฉันกล้าขนาดนั้นเลยเหรอคะ?”

“..คืนนั้นเธอกล้ากว่าสารภาพอีก”

“ทำไมเหรอคะ? ยังไงต่อเหรอ? ฉันทำอะไรต่อเหรอคะ?” ทั้งที่แค่พึมพำกับตัวเอง แต่ดันหูดีได้ยินซะนี่

“หน้าแดงจังนะคะ มีอะไรดีๆเกิดขึ้นในคืนนั้นเหรอคะ?”

“ใบปอ”

“เกิดเรื่องดีๆขึ้นสินะคะ ฉันทำอะไรไปนะ ธิวาถึงได้นึกถึงแล้วแก้มแดงขนาดนี้”

มาเฟียหนุ่มถึงกับกระแอมคอ คว้าน้ำขวดสำหรับใบปอมาดื่มดับกระหายซะเอง

“เล่าต่อได้ไหมคะ? ฉันอยากรู้จริงๆนะ”

“เอาเป็นว่าเธอกล้าทำในสิ่งที่ฉันไม่กล้าก็แล้วกัน”

“….”

“คืนนี้พอแค่นี้ก่อน เธอเอาแต่ตั้งคำถามกับฉันจนฉันตอบเธอไม่ทันแล้ว”

“เรารักกันมากไหมคะ?” ชุดคำถามเดิมๆวนกลับมา

“….”

“ฉันรู้สึกว่า ธิวาเป็นโลกของฉันเลยค่ะ”

“….”

“เป็นโลกทั้งใบ.. แล้วก็เป็นตรงนี้” ใบปอจับมือธิวาแนบวางที่อกข้างซ้าย ก้อนเนื้อในนั้นมันเต้นตุบๆตอบสมองกับชีพจรตามปลายนิ้ว

“คืนนี้พอแค่นี้ก่อน พักผ่อนได้แล้ว”

“ธิวาต้องไปทำงานแล้วเหรอ?”

“คืนนี้ไม่ไป”

“ดีจัง ฉันไม่กล้าไว้ใจใครเลย”

“นอนได้แล้ว ฉันจะไปนอนที่โซฟา มีอะไรก็เรียก แล้วถ้าตื่นกลางดึกก็อย่าเดินออกไปนอกห้อง เข้าใจไหม?”

“อืม” ธิวาจัดแจงห่มผ้าให้กับใบปอ ขอบคุณที่เธอยังเชื่อฟัง ดูเหมือนจะพูดง่ายกว่าตอนที่ความจำยังไม่หายไปด้วยซ้ำ ธิวายืนมองเธอก่อนที่เธอจะยอมกินยาและผล็อยหลับไปในที่สุด ผ่านไปได้สักครึ่งชั่วโมง ใบปอน่าจะหลับลึกเอาการ ธิวาเลยอาศัยช่วงเวลานี้

“ทุกอย่างเป็นไงบ้าง มีพวกไหนน่าสงสัยหรือเปล่า”

[ไม่มีเลยครับนาย ตอนนี้ผมสั่งให้การ์ดที่คลับคอยแสกนคนเข้าออกอย่างเขร่งครัด ส่วนที่บ่อนตอนนี้ก็ไม่มีเหตุการณ์ที่น่าห่วงครับ]

“..ดี คืนนี้กูคงไม่ได้เข้าไปทั้งสองที่ พรุ่งนี้กะว่าจะเข้าไปที่บ้านก่อน กูฝากมึงด้วยก็แล้วกัน”

[ได้เลยครับ นายวางใจได้]

“เออ มีอีกเรื่อง” ธิวายังไม่หยุดสงสัยและแคลงใจ แต่จะตรวจตราเพื่อความสบายใจไว้ก่อนก็ไม่เสียหาย

“กูอยากให้มึง ตามใครบางคนให้กู”

[ตามเหรอครับ?]

“หมายถึงคอยสะกดรอยตาม” ธิวามองกลับไปที่เตียง ใบปอยังคงนอนนิ่ง

“ไอ้คูเปอร์กับอาคชา อย่างที่มึงบอก คนที่มีส่วนได้ส่วนเสียกับเรื่องอาเฉินมากที่สุดคืออาคชา ไอ้คูเปอร์มันไม่น่าจะทำอะไรได้ แต่ตามไว้หน่อยก็ดี”

[ได้เลยครับ นายจะให้ผมเริ่มเมื่อไหร่ดีครับ]

“พรุ่งนี้” ธิวาวางสายก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่างบานใหญ่ แสงสีไฟในเมืองมันจะไม่ทิ้งเบาะแสไว้เลยเป็นไปไม่ได้ เขามีหูตาเยอะแยะเป็นสัปประรด ลิ้นดุ้นดันกระพุ้งแก้มก่อนที่จะกลับสู่สภาวะปกติ ธิวาหันกลับไปมองใบปออีกครั้ง

จะทำยังไงให้ความจำของเธอกลับคืนมา

“..ทะ เบียน”

เท้ายาวขมวดคิ้วก่อนจะเดินเข้าประชิดเตียงอีกครั้ง เขาได้ยินเธอพูดคำในวันนั้นนี้สองครั้งไปแล้ว ก็แอบคิดว่าเธอหมายถึงทะเบียนของรถคันนั้นหรือเปล่า แต่ก็รู้กันอยู่แล้วนิว่าทะเบียนมัน ทะเบียนปลอม

“เธอรู้อะไรที่พวกฉันไม่รู้หรือเปล่า ใบปอ”

“….”

“รีบจำทุกอย่างให้ได้ เพราะไม่อย่างนั้น..” ประโยคที่ว่าดันชะงักเพราะคนตัวน้อยดันพลิกตัวแล้วคว้าแขนของเขาไปกอดแนบแก้ม

“จิตใต้สำนึกเธอ ลวนลามฉันไปหลายรอบแล้วนะ” มือหนาอีกข้างเกลี่ยเส้นผมที่ปรกหน้าให้เสยไปทางด้านหลัง วางมือบนหัวเล็กๆที่นอนนิ่งไม่ได้สติ ธิวาใช้หลังมือเกลี่ยและสัมผัสกับผ้าที่ผ้าอยู่รอบๆศรีษะของใบปอ

“ธิวา..”

“….”

“ธิ วา..” ร่างสูงยืนมองท่าทีละเมอเพ้อพกของใบปออยู่อย่างนั้น ก่อนจะลากเก้าอี้มานั่งใกล้ๆ ไม่ทิ้งระยะจากเตียงเท่าไหร่ แม้จะดึงแขนของตัวเองกลับมา เขาก็ได้แต่นั่งกอดอกแล้วมองหน้าเล็กๆของใบปอ ที่มุดซุกกับผ้าห่ม แทบจะทั้งคืน

“..ฉันสำคัญกับเธอขนาดนั้นเลยหรือไง” เสียงหนาพึมพำ

•••

‘ใบปอ’

‘….’

‘ใบปอ’ ใบปอเหรอ? นั่นชื่อของฉัน.. แต่ทำไมไม่เห็นมีใครเลยละ? ธิวาทิ้งฉันไว้คนเดียวเหรอ? ทำไมในห้องพยาบาลมันไม่มีใคร แต่เสียงนั่น.. ไม่ใช่เสียงของธิวา

‘ใครนะ?’ ฉันรู้สึกว่าตัวเองน่าจะเดินได้และทรงตัวได้ดีกว่าตอนก่อนหน้านี้

ปลายเท้าค่อยๆแตะสัมผัสกับพื้นกระเบื้องเย็นๆ คนตัวน้อยหันมองซ้ายขวา มันไม่มีใครอยู่ในห้องเลยสักคน มือบางลากเสาน้ำเกลือตามตัวเอง ค่อยๆเดินไปชะโงกมองที่ประตูห้อง.. ก็ไม่มีใคร ในห้องน้ำ.. ก็ไม่มีใคร สุดท้าย แสดงสว่างวึบวับเหมือนจะดึงความสนใจของเธอ แสงสีแดงกับแสงสีน้ำเงินที่กระจกบานใหญ่ ที่มองเห็นมุมเมืองด้านล่าง..

ใบปอค่อยพาตัวเองไปยืนตรงนั้น ชะเง้อชะโงกมองเหตุการณ์อะไรสักอย่างที่เกิดขึ้นบนท้องถนน อะไรนะ?

รถชนเหรอ?

ฉันพยายามเพ่งมองที่มาของแสงที่ยังคงสว่างวับๆแวมๆไม่หยุด ที่ท้องถนน..

เพียงสายตาที่พยายามจ้องมองเหตุการ์ที่ว่า มันก็มีแสดงสว่างวาบสาดแสงเข้ามาเต็มตาจนต้องใช้มือป้องดวงตาเอาไว้ เซล้มลงไปกับพื้นราวกับมีแรงปะทะอะไรสักอย่าง ทันทีที่ลืมตาแล้วเห็นว่าตัวเองนั่งอยู่กับพื้น เสาน้ำเกลือตก เลือดที่เข็มน้ำเกลือ มันค่อยๆเจิ่งนิงราวกับเลือดฉันกำลังจะไหลจนหมดตัว

‘ละ เลือด!’ เลือดนองค่อยๆเพิ่มวงกว้างรอบๆตัวของใบปอ เธอตกใจ ดวงตาเยิกโพลงและสั่นสะท้านไปทั้งตัว

‘ธิวา!’ หันซ้ายขวา ขาเรียวถีบเลือดออกไปไกลๆตัวก่อนจะรู้สึกตัวอีกทีก็เลอะเปื้อนเลือดไปแล้วทั้งตัว

‘อะไรอะ! ธะ ธิวา! คุณอยู่ไหนอะ!’ ว่างเปล่า..

‘ธิวา! ช่วยฉันด้วย!’ ว่างเปล่า..

‘ไม่นะ! ไม่!!!!!’ เสียงร้องขอความช่วยเหลือดังสนั่นจนแทบจะหมดแรง กลับได้รับการตอบกลับด้วยแสดงสว่างวาบสีขาวที่สาดเข้าเต็มๆหน้า

กรี๊ดดดดดดด!

“กรี๊ดดดดดด! เฮือกกกก!”

“ปอ!” ใบปอดีดตัวราวกับมีสปริงติดหลัง สีหน้าช็อคสุดๆ เนื้อตัวสั่นสะท้านก่อนจะดีดดิ้นอล้วพร่ำร้องว่ามีแต่เลือดเต็มตัวไปหมด

“เลือด! ธิวา! เลือดเต็มไปหมด!”

“ใจเย็นๆก่อน มันไม่มีเลือดเลยปอ”

“มันมี! แสง! แสงไฟ! แสงไฟหน้ารถ! มันมัน มันสาดใส่หน้าฉันธิวาาาา!!” มาเฟียหนุ่มเห็นใบปออาการไมดี ก็ทำการเรียกหมดด้วยสัญญาณ

“ธิวาทิ้งฉัน ธิวาไม่อยู่กับฉัน ฮึ่ก มันน่ากลัวมากก”

ร่างสูงเห็นท่าทีใบปอย่ำแย่ สภาพติตใจของเธอน่าจะบอกช้ำเอาการณ์ เธอคงเอาตัวเองไปเป็นเฉินสินะ ธิวาวิเคราะห์ได้เพียงเท่านี้ ก่อนจะสวมกอดเธอเอาไว้ กอดเธอไว้แน่นๆ

“ธิวาทิ้งฉัน ฮึ่ก”

“ฉันไม่ได้ทิ้งเธอ”

“แต่ว่าเมื่อกี้ ไม่มี” ใบปอเงยหน้ามองธิวาพร้อมกับน้ำตาที่นองหน้า เนื้อตัวยังไม่หายสั่น เขาประคองหน้าน้อยๆเอาไว้ด้วยความเบา

“ฉันอยู่ตรงนี้ เห็นหรือยัง”

“ฮึ่ก ฮึ่ก”

“อยู่ตรงนี้”

“..อยะ อย่าไปไหนนะ”

“อืม”

“ฉันกลัวจริงๆนะ ฉันกลัว”

“เธอมีฉัน เธอไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น”

“…ธิวาจะจัดการเหรอ? ธิวาจะปกป้องเหรอ?” ให้ตายดิ น่าสงสารชะมัด ธิวามองใบปอด้วยความสงสาร

“ใช่ ฉันจะปกป้องเธอ”

“ฮึ่ก” ใบปอสงบลงหลังจากนั้น แต่ก็เล่นกอดธิวาไม่ปล่อยไปไหน เธอจับมือ เธอกอดเขา เธอมองเขาให้เขาอยู่ในสายตาตลอดเวลา แม้กระทั่งได้รับยานอนหลับจากหมอแล้วก็ตามที ใบปอ ก็ยังคงมองธิวาเป็นภาพสุดท้ายก่อนที่เปลือกตาบางๆ จะปิดลง

ˋ°•*⁀➷ ˚₊· ͟͟͞͞➳❥

กดใจ กดเข้าชั้น คอมเมนต์ = กำลังใจนะคะ