EP.8 สั่น

-8-

“คุณธิวาต้องเบามือในช่วงแรกนะคะ คนไข้จะยังหลงเหลืออาการเบลอ หรือปวดหัวคั่งค้างอยู่บ้าง เพราะฉะนั้น การประคองเธอเวลาจัดแจงเสื้อผ้าก็ต้องระวังมากๆค่ะ”

“….”

“แต่จริงๆแล้ว ร่างกายส่วนล่างไม่น่าเป็นห่วงเท่าส่วนบนนะคะ หรือถ้างานมันละเอียดเกินไป ทางโรงพยาบาลเองก็มี..”

“ลองดูก่อนแล้วกัน” ว่าจบธิวาก็ขยับตัวเข้าใกล้กับระยะเตียงมากขึ้น ขยุมขย้ำหักนิ้วหักมือ มอง จดและจำว่าตัวเองต้องทำอะไรกับร่างกายของใบปอบ้างในขณะที่เธอยังช่วยเหลือตัวเองไม่ได้

“นั่นสินะคะ คุณคนไข้ตัวเล็กมากๆ คุณธิวายกได้สบายๆอยู่แล้ว”

“….”

“..ผิวดีจังเลยนะคะเนี่ย” พยาบาลสาวงึมงำกับตัวเอง ก่อนจะจัดแจงบอกสิ่งที่ธิวาต้องทำ ถ้าตัวเขายืนยันที่จะพาใบปอออกจากโรงพยาบาลแล้วกลับไปพักฟื้นที่บ้านเพราะห่วงเรื่องความปลอดภัยหลังจากนี้

“แต่ถ้าคนไข้อาการดีขึ้นมากๆแล้ว คุณธิวาอาจจะไม่ต้องดูแลอะไรเลยค่ะ แต่อย่าเพิ่งทิ้งเธอจนกว่าจะมั่นใจว่า คนไข้จะไม่มีอาการล้มหัวฟาดพื้นอีก”

ขอให้เป็นอย่างนั้น.. ตอนแรกกูก็คิดว่าไหว แต่พอได้มาเห็นเนื้อตัวขาวๆเนียนๆนี่ เหมือนจะไม่ไหวขึ้นมาซะแล้ว กูก็ไม่น่าปากพล่อยปากไว ธิวาคิดเช่นนั้นแต่ให้ทำไง.. เขาไม่ไว้ใจใครจริงๆ

แวบนึงก็แค่แอบคิดว่าถ้าเขาต้องมัวมาเสียเวลาดูแลใบปอไปเสียทุกอย่าง งานการไม่ต้องทำกันพอดี นี่แค่เห็นนั่นนิดนี่หน่อย หัวสมองเขาก็วึ้งไปหมด เรื่องงานเหรอ? เฮอะ! ตอนนี้ไม่มีอยู่ในหัว หรือจะ.. จ้างพยาบาลส่วนตัว ถ้าหากเป็นแบบนั้นตัวเขาจะได้ไม่ต้อง..

“ช่วยถอดเสื้อให้หน่อยสิคะ”

“…?”

“ถอดเสื้อค่ะ ฉันจะประคอง”

“..ให้พยาบาลคนอื่นทำไม่ได้?” เเต่เพราะท่าทีของธิวาดูไม่เหมือนสามีของใบปอเท่าไหร่ พยาบาลสาวก็เริ่มแค่นสงสัยในใจ แค่ถอดเสื้อ.. ทำไมดู.. เขินๆยังไงแปลกๆ

“โอเค” แต่สุดท้ายธิวาก็ทำตามแม้จะเก้ๆกังๆก็ตามที

มือหยาบค่อยๆปลดกระดุมทีละเม็ด ทีละเม็ด สายตาที่ว่าเพ่งจิตจดจ้องเพียงแค่กระดุม กระดุม.. กระดุมสีขาว กระดุมสีขาว เนื้อขาวๆ เนินอกขาวๆ..

ใช่ ขาว.. ห่าเอ้ย คอแห้งเลยกู

“คุณธิวาคะ?”

“..อืม” ก่อนจะตั้งสติอีกครั้ง ให้ยกปืนยิงขมับคนยังง่ายซะกว่า แค่กว่าจะจัดแจงปลด แก้ สวม ผูก แล้วใส่เสื้อผ้าชุดใหม่ให้ใบปอเรียบร้อย เรี่ยวแรงก็แทบไม่เหลือ มาเฟียหนุ่มสั่นระริกเพียงดวงตา ความขาวอวบเด้งชัน รับองศาการมองเห็นดีซะเหลือเกิน

มาเฟียหนุ่มหน้าร้อนผ่าวไปหมด ปลดเนกไทจนหลวม พยายามเสตาไปทางอื่นแต่ไม่วาย แอบมองจนได้=////=

“โอเคค่ะ ตอนนี้จะเป็นเรื่องที่ยากขึ้นสักนิดนะคะ จะเป็นการประคองศรีษะ ต้องเบามือมากๆค่ะ จริงๆไม่อันตรายเลยนะคะแต่ว่าระวังไว้จะดีกว่าค่ะ”

การเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับผู้หญิงไม่น่าจะทำให้ธิวาสั่นไปทั้งตัวขนาดนี้ คงอาจเพราะเป็นใบปอ เป็นผู้หญิงที่ไม่ได้รู้สึกอะไรแย่ๆด้วย เขาเองก็เคยผ่านผู้หญิงมาไม่ใช่น้อย แต่ก็ยอมรับแบบยืดอกได้เลยว่า ที่สั่นได้ขนาดนี้ มีแค่ใบปอเนี่ยแหละ

ธิวายืนมองใบปอที่ยังคงหลับนิ่ง พยาบาลสาวคนเดิมเช็คชีพจร เช็คการเต้นของหัวใจ แล้วก็เช็ครายละเอียดอยู่ครู่ใหญ่ก็เป็นอันว่า การย้ายใบปอเข้าห้องพิเศษผ่านพ้นไปได้ด้วยดี

“ขออนุญาตไม่ใช่ยกทรงให้คนไข้นะคะ เพราะมันจะยากต่อการจัดการในครั้งต่อๆไป ซึ่งตอนนี้การใส่ยกทรงมีผลต่อการหายใจในเวลานี้ค่ะ คุณธิวาไม่ติดอะไรใช่ไหมคะ?”

“..อืม” กูติด ได้ด้วยเหรอ?

“ฟู่ว์~ ไม่คิดว่าจะยากขนาดนี้” มาเฟียหนุ่มทิ้งตัวลงกับเก้าอี้หน้าห้องพิเศษ เหลือบมองพยาบาลสาวที่เดินจากไปแล้วโดยที่ไม่ได้สังเกตจากอีกฝั่งของตัวเอง ธารินที่เห็นว่าพยาบาลสาวและพี่ชายตัวเองเดินออกมาจากห้อง เธอก็ค่อยๆเดินย่องๆและส่งสัญญาณกำชับกับเข้มว่าห้ามส่งเสียงใดๆ เมื่ออยู่ระยะประชิดก็ค่อยๆเลื่อนหน้าเข้าใกล้ใบหู

“ขาวไหม?”

“มาก.. เห้ย!”

“ฮั่นแน่! แสดงว่าในห้องเมื่อกี้นี่คือสมาธิไม่มีเลยสินะไอ้พี่หน้าม้อ”

“ใครหน้าม้อ ปากพูดให้มันดีๆ”

“ทั้งที่แก้มแดงยิ่งกว่าตูดลิงขนาดนี้แล้วเนี่ย ยังไงอะ ความสัมพันธ์คืบหน้างี้อ้อ?” ธารินเหมือนลิงเจ้าจ้อ ปากไว คิดไวและทำไวผิดกับอีกคนที่ครุ่นคริดก่อนทำเสมอ หากแต่อารมณ์ไม่ฉุนเฉียวเขาก็เป็นคนนึงที่ควบคุมทุกอย่างได้ดี แต่ถ้าสติหลุด.. นั่นก็อีกเรื่อง

“งานการไม่มีทำแล้วเหรอ? ทิ้งงานมาเฝ้าใบปอเนี่ยนะ? ไหนบอกไม่คิดอะไร ไหนบอกว่าแค่พี่น้อง?” ธารินเขย่งเท้าเอียงหน้าถามพี่ชาย ยิ่งธิวาไม่ตอบ เธอก็ยิ่งเขยิบหน้าเข้าไปใกล้ก่อนจะคว้าคอพี่ชายตัวสูงให้ก้มต่ำ

“เริ่มคิดไม่ซื่อแล้วสิท่าาาาา”

“หุบปากไปเลย ฉันแค่ไม่ไว้ใจใคร”

“แม้กระทั่งฉันอะเหรอ?”

“ริน”

“อะเคๆ เข้าใจว่าเขิน แต่ก็..เข้าใจได้” ธิวาขมวดคิ้วแล้วมองไปทางเข้ม ทั้งที่ออกคำสั่งไปแล้วว่าอย่าให้ธารินเข้ามา ตัวเท้าลูกหมายังจะทำพลาดอีก

เข้มก้มคำนับรับผิดผ่านท่าทาง

“แล้วพยาบาลเขาว่ายังไงบ้าง อะไรที่ทำให้มีแต่สามีที่มีสิทธ์ทำ~?”

“..ลองไปหัดมีผัวสักคนดูดิ จะได้รู้”

“แหมๆ ฉันไม่ใช่เด็กสามขวบนะที่จะไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร” ว่าจบธารินก็ถอนหายใจ เดินไปมองช่องกระจกหน้าห้องของใบปอ

“ปลอดภัยก็ดีแล้วละ ฉันไม่อยากให้ปอมันเจอเรื่องอะไรแย่ๆไปกว่านี้อะ”

“….”

“ตื่นขึ้นมาเร็วๆนะปอ ฉันมีเรื่องเยอะแยะเลยจะเล่าให้แกฟังอะ” ธารินยืนเกาะประตูยังไม่เข้าไปในห้อง ก่อนจะกลับมายืนที่เดิม มองหน้าพี่ชายตัวโต

“ใบปอมันชอบพี่มากๆนะ มันชอบพี่มาตลอด ฉันนี่แหละเป็นคนบอกให้มันรวบรวมความกล้าแล้วไปสารภาพรักกับพี่คืนนั้น”

“..หัดเป็นแม่สื่องี้”

“แหม ถ้าไม่ดีที่สุด อย่างฉันไม่มีทางเลือกให้พี่แน่นอน”

“….” ธิวามองน้องสาวตัวเอง

“ถ้าพี่เปิดใจกับมันฉันจะดีใจมาก ฉันรู้ว่ามันจะดูแลพี่ได้ดีมากๆด้วย มันจะซื่อสัตย์กับพี่ แล้วพี่จะไม่มีวันเสียใจ แต่ขออย่างเดียวเลย”

“อะไร?”

“ถ้าที่สุดแล้วพี่ไม่ได้รู้สึกดีหรือชอบมันอะ พี่อย่าหลอกมันนะ”

“…..”

“มันเป็นเพื่อนที่ฉันรักที่สุด พวกเราโตมาด้วยกัน ฉันคิดภาพไม่ออกถ้าวันนึงเราสามคนจะมองหน้ากันไม่ติดอะ ..ใบปอไม่เคยมีแฟน มันไม่เคยผ่านอะไรมา บางทีอาจจะดูซื่อไปบ้าง แต่ฉันคิดว่าพี่จะเข้าใจมันนะ” ธิวาหันมองประตูห้องของใบปอแต่ไม่พูดอะไร

“มันเป็นคนดีจริงๆนะพี่ มันเป็นผู้หญิงที่ต่อให้พี่งมหาในมหาสมุทร พี่ก็อาจจะไม่เจอ”

“รู้ว่ารักเพื่อนนะ แต่หยุดจุ้นจะดีกว่า” ธิวาเดินผ่านน้องสาวของตัวเอง แต่สุดท้ายก็หยุดอยู่กับที่

“จับคนร้ายที่ทำอาเฉินให้ได้ก่อนค่อยว่ากัน”

“เดี๋ยวนะ หมายความว่าอะไร?”

“ถ้าเรื่องแค่นี้ฉันยังทำไม่ได้ แกคิดว่าคนอย่างฉัน จะมีหน้าไปยืนต่อหน้ารูปอาเฉิน แล้วบอกว่าจะรับผิดชอบชีวิตลูกสาวอางั้นเหรอ?”

“….”

“..ฉันทำไม่ได้”

“แต่พี่เป็นคนบอกเองนี่ ว่าจากนี้ไปใบปอจะอยู่ในการดูแลของพี่”

“แต่ไม่ใช่เมีย”

“….”

“ดูแล ไม่ได้หมายความว่าเป็นเมีย ทำความเข้าใจซะใหม่” ธิวาพูดจบก็เดินจากไป ในขณะที่เข้มกำลังก้มคำนับให้กับธารินก่อนจะเดินตามคนเป็นนาย

“แต่เมื่อกี้ เสนอตัวเป็นผัวเนี่ยนะ? ย้อนแย้งสุดขั้วเลยนะเนี่ย”

“เชื่อเถอะครับ นายใจดีกับคุณใบปอเสมอ^^” เข้มพูดตบท้าย ก่อนจะคำนับอีกครั้ง แล้วเดินตามเจ้านายของตัวเองไป

“..ให้จริงเหอะ”

ˋ°•*⁀➷ ˚₊· ͟͟͞͞➳❥

กดใจ กดเข้าชั้น คอมเมนต์ = กำลังใจนะคะ