EP.7 สามี?

-7-

เจนภพ

ในห้องทำงานที่เงียบสงัด เจนภพที่ตั้งใจจะวางมือจากทุกอย่างกลับนั่งสูบซิกก้าจนควันลอยฟุ้งทั่วบริเวณโต๊ะทำงาน ก่อนจะหยุดสูบมันแล้วเดินไปเปิดหน้าต่าง ชายวัยห้าหกสิบแค่นมองตรงไปอย่างไร้จุดหมายแบบสุดลูกหูลูกตา ก่อนจะหันกลับมาในห้องทำงานของตัวเอง มองภาพเหตุการณ์ในคืนนั้นนิ่งไม่ไหวติง

เขาใช้เวลาตั้งแต่รู้เรื่องจมอยู่กับภาพภาพนี้ ภาพที่เห็นว่าเฉิน ถูกทำร้ายด้วยความทารุณแสนสาหัส แต่เพราะเจนภพมักจะใช้ความนิ่งเข้าจัดการกับทุกๆเรื่อง ต่างจากธิวาที่ถ้าค่อนข้างมั่นใจแล้วว่าอะไรเป็นอะไร รายนั้นจะห้ำหั่นไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหน

ป่านนี้ไม่ใช่กำลังจะไปอาละวาดที่ไหนหรอกเหรอ เจนภพก็ยังเป็นห่วงธิวา เขาตั้งใจจะโทรหาลูกชายอารมณ์ร้อนแต่ก็ต้องชะงัก ยุคของเขามันจบแล้ว

มือถือถูกวางกับโต๊ะทำงานนิ่งๆ เจนภพหยิบกรอบรูปบนโต๊ะทำงาน มันเป็นรูปของเขา เฉินและคชาที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาจนถึงวันนี้

“..กูจะแน่ใจได้ยังไง ว่ากูกำลังสงสัยถูกคน” เจนภพมองรูปในมือ ก่อนจะถอนหายใจ คว่ำรูปนั่นลงกับโต๊ะพร้อมกับทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ทำงาน นวดคลึงขมับด้วยความเครียด

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เข้ามา”

“แย่แล้วครับคุณท่าน!”

“อะไรอีก?”

“คุณธิวาขับรถชนรถทุกคันที่ขวางถนนเละเลยครับ!”

“ห๊ะ! แล้วมันทำบ้าแบบนั้นทำไม!”

“คุณใบปอช็อคครับ ตอนนี้คุณธิวาพาไปถึงมือหมอแล้วครับ”

“เตรียมรถให้ไว” เจนภพพลุนพลันออกจากห้องทำงาน เสียเพื่อนรักไปแล้วคนนึง ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรต่อจากนี้ จะต้องไม่เสียใบปอไปอีก เจนภพคิดเช่นนั้น

“จัดการค่าเสียหายทั้งหมดให้ไว ส่วนใครที่ไม่หยุดโวยวาย”

“….”

“จ่ายให้มันไปอีกเท่าตัว”

“ครับ!”

•••

“ผมว่ามันไม่ง่ายแล้วนะครับแบบนี้ ทั้งเรื่องทะเบียน เรื่องรถเช่า ถูกอย่างสาวถึงตัวคนบงการไม่ได้เลยแบบนี้ มันไม่บังเอิญไปหน่อยเหรอครับ” มือขวาของธิวาอย่างเข้มค่อนข้างโวยวาย เพราะเรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้นในเวลาไล่เลี่ยกัน และใกล้เคียงกันเกินกว่าที่จะเข้าใจว่า มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญ

“แบบนี้ พรุ่งนี้มันจะเกิดอะไรขึ้นกับคุณใบปออีกหรือเปล่า”

มาเฟียหนุ่มปลดเนกไทที่คอให้คลาย ลิ้นดุนดันกระพุ้งแก้ม สีหน้าเต็มไปด้วยความนิ่งขึม ปมคิ้วที่ขมวดเข้าหากันทำให้ธิวาดูน่ากลัวกว่าทุกที

“คนใกล้ตัว”

“..เป็นไปได้ครับ”

“คนธรรมดาไม่น่าปกปิดร่องรอยพวกเราได้ดีขนาดนี้ มันจะต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีกแน่” เข้มเห็นด้วยแต่ไม่ได้พูดอะไรต่อประโยคของคนเป็นนาย

“เอาตรงๆ กูไม่ไว้ใจใครเลยนอกจากมึง”

“ครับนาย”

“…เตรียมที่ที่นึงให้กู นั่นจะเป็นที่สุดท้ายที่กูจะพาใบปอไป แล้วเมื่อไหร่ที่กูบอกว่ากูจะไปที่นั่น” เข้มมีสีหน้าจริงจัง รับฟังคำสั่งนาย “แม้แต่มึงก็ห้ามติดต่อกู”

“ครับ!” ธิวาลุกขึ้นยืน แม้จะนั่งรอนานแค่ไหน แต่การแต่งตัวของเขายังดูภูมิฐานอย่างไร้ที่ติ ผู้ชายสูงแตะร้อยเก้าสิบเซนติเมตร ไม่สูงโปร่งแต่สูงใหญ่

หลังจากนั้นไม่นานคุณหมอที่เข้าไปเช็คอาการของใบปอก็ออกมาในที่สุด สีหน้าแค่นไปทางน่ากังวลเพราะก่อนหน้านี้มีแพทย์จากแผนกอื่นเข้าไปสมทบ อาจจะเพราะผลจากการแสกนสมอง และการเต้นของหัวใจที่ผิดไปจากปกติในตอนแรก

“เอ่อ หมอตรวจเบื้องต้นดูแล้ว ตอนแรกหมอค่อนข้างห่วงเรื่องการเต้นของหัวใจที่เต้นผิดปกติกระทันหันแต่กลับเต้นแบบผิดจังหวะเป็นเวลานาน คนไข้น่าจะได้รับผลกระทบทางจิตใจ นี่อาจจะเป็นหนึ่งในสาเหตุ ส่วนเรื่องระบบประสาท”

“ว่ามา”

“ก็ตอนนี้ยังไม่แน่ใจเท่าไหร่ครับ แต่หมอขอกำชับกับญาติคนไข้เอาไว้สักหน่อยว่า พยายามอย่าทำให้คนไข้รู้สึกกระทบกระเทือนทางจิตใจเพิ่มไปจากเดิม เพราะตอนนี้หัวใจของคนไข้อยู่ในภาวะอ่อนแอ กับสมองบางส่วนอาจได้รับความเสียหาย”

“เดี๋ยวนะ สมองได้รับความเสียหาย? เสียหายเหี้ยอะไร?” ธิวาถามออกไปโทงๆเข้าเท้าเอวถามคนเป็นหมอที่กลืนน้ำลายกับท่าทีของมาเฟียหนุ่ม สีหน้าที่แค่นสงสัยช่างดุดัน

“เป็นการสันนิษฐานเบื้องต้นครับ คนไข้มีสภาวะหัวใจอ่อนแออาจจะเป็นเรื่องที่คนไข้ได้พบเจอก่อนที่จะมีอาการในวันนี้ ส่วนสมอง เราตรวจพบว่ามีการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง อาจจะส่งผลให้สมองนั้น”

“มึงมั่วละ ใบปอไม่ได้เกิดอุบัติเหตุ ไม่มีเหี้ยอะไรกระทบกระเทือนสมองทั้งนั้น” มาเฟียหนุ่มพูดโพล่งออกไปตามที่เห็น ใบปอปกติทุกอย่างตั้งแต่ก่อนเกิดเรื่องและหลังเกิดเรื่องจนกระอยู่กับเขาที่ร้านอาหารของติณณ์

แต่เดี๋ยวนะ.. ใบปอไม่ได้อยู่กับเขาตลอด

“หมอต้องรายงานตามการตรวจพบที่เราเจอครับ สมองของคุณใบปอได้รับการกระทบกระเทือน อาจจะเป็นสองชั่วโมง สามชั่วโมงก่อนที่จะมีอาการก็เป็นได้ครับ การตรวจของเราไม่ผิดพลาดแน่นอน”

“หรือว่าคุณใบปอจะไปลื่นล้มที่ไหนแล้วพวกเราไม่รู้หรือเปล่าครับ?”

“….”

“ตั้งแต่เกิดเรื่อง มีอยู่แค่ไม่กี่ที่ที่คุณใบปอไม่ได้อยู่ในสายตาของนายนะครับ”

“..ห้องนอน?”

“หมอขอให้คำแนะนำนะครับ เมื่อคนไข้มีเรื่องที่กระทบกระเทือนจิตใจมากๆขนาดนี้ ญาติไม่ควรปล่อยคนไข้ไว้เพียงลำพังนะครับ เพราะอาจจะเกิดอุบัติเหตุที่เป็นอุบัติเหตุจริงๆ หรืออาจจะเกิดอุบัติเหตุที่อาจจะทำอะไรๆไปด้วยอารมณ์ชั่วขณะ

“..หมอกำลังจะบอกว่า ใบปอมีสิทธิ์ที่จะทำร้ายตัวเอง?”

“เป็นไปได้หมดครับ ทั้งอาจจะทำร้ายตัวเอง หรืออาจจะมีอาการเบลอจนเผลอเดินล้มที่ไหนเมื่อไหร่ก็ได้ครับ และถ้ายิ่งจิตใจของคนไข้เลื่อนลอยมากเท่าไหร่ การล้มแบบชนิดที่หัวฟาดพื้นโดยตรง เป็นเรื่องที่ง่ายมากๆเลยครับ” ธิวาถอนหายใจ เขาก้มมองเวลาที่นาฬิกาข้อมือ

“โอเค ได้”

“เดี๋ยวอีกสักพักหมอจะทำการย้ายคนไข้ไปพักห้องพิเศษ เดี๋ยวยังไงจะให้พยาบาลมาแจ้งอีกทีนะครับ”

“ขอบคุณครับ” เข้มเอ่ย ก่อนที่คุณหมอคนดังกล่าวจะเดินออกไปจากบริเวณนี้

“เรารายงานเรื่องนี้กับคุณเจนภพแล้วก็คุณธารินก่อนไหมครับ” มาเฟียหนุ่มพยักหน้า เข้มขยับออกไปรายงานเหตุการณ์ต่างๆโดยห่างออกไป

ธิวามองตรงเข้าไปในห้องฉุกเฉินผ่านกระจกที่ประตู ภาพที่ใบปอนอนนิ่งๆบนเตียงมันทำให้เขาจดจ้องไม่ละสายตา

“อาเฉิน ผมจะดูแลใบปอให้ดีกว่านี้” มาเฟียหนุ่มกำมือแน่น

“เอ่อ ญาติคนไข้คะ ตอนนี้เรากำลังจะย้ายคนไข้ไปห้องพิเศษค่ะ รบกวนขอทางหน่อยนะคะ”

ธิวาหลบการเคลื่อนย้ายใบปอให้เป็นหน้าที่ของเจ้าพนักงาน ก่อนที่ไม่นานเท่าไหร่คุณพยาบาลคนเดิมก็กลับมาเอ่ยถาม

“เอ่อ คุณคือคุณธิวาใช่ไหมคะ?”

“ใช่”

“เชิญทางนี้ค่ะ เราจะพาคุณไปที่ห้องพิเศษพร้อมกับคนไข้เลย และจะแนะนำวิธีการดูแลคนไข้เบื้องต้นนะคะ ขออนุญาติถามนะคะ คุณธิวาเป็นอะไรกับคนไข้คะ?”

“ถามทำไม? พวกเธอรู้ว่าฉันเป็นใครก็พอแล้วนิ”

“ไม่ใช่ค่ะ คือมันจะมีการดูแลเชิงลึกด้วย ถ้าคุณธิวาเป็นแค่ญาติของคนไข้ธรรมดาๆละก็ ทางเราคงต้องขอสงวนหน้าที่นี้ไว้ให้ท่านอื่นทำแทนค่ะ”

“สำคัญขนาดนั้น?”

“ค่ะ”

“แล้วใครควรทำหน้าที่ที่เธอว่า?” ร่างสูงเอ่ยถามพยาบาลสาวในท่าทีที่ยืนพูดกับมาเฟียหนุ่มด้วยความสำรวม

“แฟน คนรักหรือสามีค่ะ”

“….” ธิวาเงียบไป เขาเม้มปากเล็กน้อย

“ถ้าคุณธิวาไม่ใช่ รบกวนทางคุณธิวา ช่วยติดต่อแฟน คนรักหรือสา”

“สามี”

“….”

“งงอะไร? นั่นเมียฉัน ทีนี้จะสอนได้หรือยัง?” ธิวาตอบออกไปแบบเต็มปากเต็มคำ พยายาลสาวยิ้มรับก่อนจะผายมือ

“นายครับ คุณธารินมาถึงแล้วครับ”

“อย่าเพิ่งให้ตามเข้าไป”

“ครั๊บ?”

“พอดีมีแค่สามีเท่านั้นค่ะที่จะทำหน้าที่นี้ได้ ขอตัวนะคะ” พยาบาลสาวเอ่ยสมทบอย่างทำเวลา

“สามี? นายเหรอ?”

“…ตามนั้น” ธิวาพูดกับลูกน้องคนสนิทจบ เขาก็เดินล้วงกระเป๋ากางเกงตามหลังพยาบาลสาวไป ทิ้งให้เข้มเลิ่กคิ้วสงสัยกับคำที่เพิ่งจะได้ยินเมื่อสักครู่

“เข้ม! ฉันมาแล้ว! ไหนอะ! ปออยู่ไหน?”

“เอ่อ อยู่ข้างในครับแต่ว่าคุณธิวาสั่งไว้ว่าคุณรินไม่ต้องเข้าไป”

“..เพื่อ? ไม่รู้อะฉันจะเข้าไปหาเพื่อนฉัน!”

“ไม่ได้ครับ”

“เข้ม นายอย่าบ้าตามพี่ฉันได้ป้ะ!”

“คุณพยาบาลแจ้งว่านี่เป็นหน้าที่ของสามีครับ”

“ห๊า! สามี!”

“ครับ” เข้มเองก็พูดไปอย่างที่ได้ยิน แม้ว่าสีหน้าจะเอ๋อๆอ๋องๆไม่ต่างจากธารินก็ตาม “ตามนั้นละครับ สามี เท่านั้นครับ”

“เหอะ! ปากบอกไม่ได้ชอบ แต่เสนอตัวเป็นผัวเนี่ยนะ? เห่ยชะมัดยาดเลยอะ แต่ก็.. ดีนะ ฉันชอบ^^” ธารินจากที่หัวเสียกลับกลายเป็นยิ้มร่า ฮัมเพลงในลำคอ แล้วทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ใกล้ๆ

ˋ°•*⁀➷ ˚₊· ͟͟͞͞➳❥

กดใจ กดเข้าชั้น คอมเมนต์ = กำลังใจนะคะ

สวมรอยเป็นผัวน้องแล้วหนึ่งงง แฟนก็ได้ คนรักก็พออออ ไม่ต้องไปถึงขั้นผัวเลยนะเอาจริง?