EP.6 ข้างในนั้นคนของกู

-6-

2T Restaurant

“สเต็กเนื้อกับฟิชแอนด์ชิฟ”

“ขอบคุณค่ะ”

“มากี่ทีก็กินแต่เดิมๆนะ เอาจริงก็เริ่มเสียเซลฟ์แล้วนะเนี่ย”

“เสียเซลฟ์เรื่องอะไรคะ?”

“ก็อุตส่าห์ไปเรียนทำอาหารตั้งเมืองนอกเมืองนา แต่มีลูกค้าที่สั่งแต่ฟิชแอนด์ชิฟอยู่เมนูเดียวแบบนี้เนี่ย ล้มเหลวในการเป็นเชฟสุดๆเลยนะฉันเนี่ย”

“ล้มเหลวอะไรกันล่ะ เพราะว่าปอชอบฟิชแอนด์ชิฟที่ร้านพี่สุดไปเลยต่างหาก” ใช่ค่ะ เจ้าของร้านไม่ใช่ใครที่ไหน ก็เพื่อนพี่ธิวานี่แหละค่ะ ชื่อพี่ติณณ์ คนนี้ก็เป็นอีกคนที่ฉันเห็นมาตั้งแต่เด็ก สมัยไปเล่นที่บ้านพี่ธิวา พี่ติณณ์นี่ชอบแอบเอาไฟแช็คก่อกองไฟแล้วทอดไข่กลางสนามหญ้าหน้าบ้าน เคยมีครั้งนึงไฟมันลามจนแทบจะเผาต้นไม้หน้าบ้านได้เลย ฉันยังจำได้ไม่ลืม ตอนนั้นคือวุ่นวายกันไปหมด^^*

“แต่จะว่าไปก็ไม่คิดว่าพี่จะเปิดร้านอาหารห้าดาวได้เลยนะ ทั้งที่ตอนนั้น.. เกือบทำไฟไหม้บ้านพี่ธิวาซะแล้ว”

“อ้าวเห้ย” พี่ติณณ์เปลี่ยนโหมดเสียง ฉันมองหน้าพี่ธิวาที่นั่งอมยิ้มกับสิ่งที่ฉันรื้อความจำได้ แต่สุดท้ายก็กลายเป็นฉันซะเองที่หยุดหัวเราะ เพราะดันนึกถึงเรื่องบนรถก่อนลงมาซะนี่

ติณณ์ถอดผ้ากันเปื้อนแล้วแขวนมันไว้กับแขนของตัวเอง

“เสียใจเรื่องอาเฉินด้วยนะ และก็ขอโทษด้วยที่ไม่ได้ไปวันงาน ฉันก็เพิ่งกลับจากอเมริกาเมื่อวานนี่แหละ จะมารู้ข่าวก็ดึกแล้วด้วย”

“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องคิดมากเลย”

“แต่จะว่าไป ไอ้คนที่มันทำกับอาเฉินได้ขนาดนี้แม่ง.. นอกจากเหี้ยจัดๆแล้วเนี่ย มันต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ”

“….” ใบปอชะงัก เม้มปากแต่ก็ยังตักฟิชแอนด์ชิฟเข้าปากเงียบๆ

“อาเฉินไม่เคยไม่ระวังตัวขนาดนี้ เป็นไปได้ไหมวะ ว่าคนที่ทำจะเป็นคนใกล้ตัว?”

“อะ แค่ก แค่กๆ”

“โอเคหรือเปล่า?” ธิวายื่นแก้วน้ำให้ใบปอ ก่อนจะส่งสายตากำชับคำพูดคำจาของติณณ์ ที่เพิ่งจะรู้ตัวว่า ไม่ควรพูดอะไรออกไปแบบมั่วๆซั่วๆ

“อย่าฟังที่ฉันพูดเลย ฉันก็ปากพล่อยเสมอต้นเสมอปลาย”

ฉันรู้ว่าพี่ธิวาพาฉันมาที่นี่เพราะอาจจะเปลี่ยนบรรยากาศ คงไม่อยากให้ฉันจมอยู่กับความเศร้านานนักฉันรู้ การได้มากินอาหารอร่อยๆ ได้พูดคุยกับทุกคนในสถานที่ที่เปลี่ยนไปมันก็พอจะช่วยได้นั่นแหละนะ แต่ถ้าฉันกลับบ้านพี่ธิวาไป อยู่ในห้องคนเดียว.. ฉันก็อดนึกถึงเรื่องพ่อไม่ได้อยู่ดี

ใบปอวางช้อนส้อม ยกผ้าเช็ดปากด้วยท่าทีสำรวมก่อนจะวางมือกับตักของตัวเอง ส่งยิ้มให้กับธิวาและติณณ์

“..ปออิ่มแล้ว”

ติงค์~ เสียงข้อความดังขึ้น ทำให้เธอต้องหยิบมือถือขึ้นมา มันเป็นข้อความแปลกๆ จากเบอร์แปลกซึ่งฉันก็ไม่ได้สนใจ สมัยนี้คอลเซนเตอร์แล้วก็พวกลิงค์แปลกๆระบาดเต็มบ้านเต็มเมืองไปหมด ฉันเลยเลือกที่จะเก็บมือถือใส่กระเป๋า แต่แล้วมันก็ดังอีกครั้ง

“อ่านหน่อยไหม เผื่อเป็นเรื่องสำคัญ” พี่ธิวาเอ่ยทัก

ฉันพยักหน้าเพราะถ้าไม่ดูมือถือตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะปั้นหน้ายังไงให้พวกพี่เขารู้สึกว่าฉันโอเค

ใบปอหยิบมือถือขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้มันเป็นรูป.. ไม่สิ เป็นคลิปอะไรสักอย่าง

จริงๆฉันก็จะปล่อยผ่านนั่นแหละ แต่เหมือนเอะใจกับภาพของคลิปที่เห็น.. หัวใจมันสั่นกระตุกเมื่อจดจ้องสายตาแล้วมองภาพแรกของคลิปที่ขึ้นอยู่หน้าปก

ถนนเส้นนี้.. รถแบบนี้..

สั่น สั่น สั่น..

นิ้วเรียวสั่นสะท้าน หัวใจเต้นรัวราวกับกลองชุดที่ถูกบรรเลงจังหวะหนักๆจนเกิดการสะเทือน

ใครกัน.. ใครส่งมา..

ตึก.. ใบปอตัดสินใจกดเข้าไปดูคลิปที่ได้รับ ภาพเคลื่อนไหวที่เห็นว่ารถคันหนึ่งพุ่งชนกับรถคันที่คุ้นตา ก่อนที่ภาพมันจะตัดมาตอนที่รถคันนั้นเดินหน้าและถอยหลังย้ำๆซ้ำๆเพื่อเหยียบ.. ร่างคนสักคนบนถนน

“แอ่ก แอ่ก แอ่ก” มือถือถูกปล่อยหล่นลงพื้น ใบปองอตัวก้มโค้งจับหัวใจตัวเองก่อนจะทิ้งตัวราวกับทรงตัวเองไม่ได้ กลิ้งลงไปกองกับพื้นในเวลาต่อมา

โครม!

“ใบปอ!” ธิวาผลุนผลันพุ่งตรงประชิดคนตัวน้อยที่นอนตัวงอพร้อมกับร่างกายที่เกร็งจัด ลมหายใจที่ติดๆขัดๆดูทรมานเกินกว่าจะรอรถพยาบาล

“เฮ้ย! ใครมียาดมเอามาให้ไว!” ติณณ์ตะโกนลั่น

“ปอ! ใบปอ! ตั้งสติดีๆ!”

“แค่ก แค่ก แค่ก! คะ คลิป!”

“คลิป?” ธิวารีบคว้ามือถือของใบปอ เห็นคลิปที่ว่ามันกำลังเล่นต่อไปเรื่อยๆ แม้ว่าไม่ต้องกรอกลับไปเริ่มดูใหม่ตั้งแต่ต้น ก็พอจะรู้ว่าคลิปที่ใบปอได้ มันคือเหตุการณ์ในคืนที่เฉิน.. ประสบอุบัติเหตุ

“ไอสัสใครแม่งทำวะ!”

ธิวาเก็บมือถือใบปอ แล้วจัดการอุ้มกระเตงคนช็อคกลับไปที่รถอย่างไว ก่อนจะโทรประสานงานกับเข้ม

[ครับนาย]

“เปิดทางด่วน! ใบปออาการไม่ดี!”

[คะ ครับ!] ธิวาโยนมือถือทิ้งไปด้านหลังของรถ ตอนนี้มีแค่ต้องพาใบปอไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดให้ไวที่สุด และด้วยจีพีเอสที่ติดกับรถทุกคันในแก๊ง ทำให้เข้มสามารถประสานงานด้วยความไว ปล่อยรถเคลียร์เส้นทาง และถ้ามีคันไหนที่ไม่ถอย

โครม! ก็ชนมันซะก็จบ!

“ปอ! ปอได้ยินฉันไหม!”

“แค่ก แค่ก แค่ก!”

“อดทนก่อนนะ อย่าเพิ่งหลับนะ!”

“พะ พี่” สายตาของธิวามองเห็นเเล้วโรงพยาบาลที่อยู่ไม่ไกล รถข้างหน้ากำลังเปิดทาง

ฉันสลัดภาพจากคลิปที่เห็นไม่ได้เลย ใครทำกับฉันแบบนี้!

“ไม่!” ใบปอทึ้งหัวตัวเองก่อนจะร้องระงมว่าเจ็บปวดเหลือแสน เธอพยายามทุบตีร่างกายก่อนจะกรีดร้องซะลั่นและนิ่งไป

“ปอ! ไอ้สัสเอ้ย!”

เอี๊ยดดดดด! รถหรูสีเข้มเบรกทันทีที่ถึงหน้าประตูทางเข้าห้องฉุกเฉิน ทันทีที่เขาลงจากรถยังโชคดีที่บุรุษพยาบาลที่กรูกันเข้ามาไม่ได้ทิ้งเวลาให้มาเฟียหนุ่มต้องตระโกนด่า

ใบปอถูกหามขึ้นเตียงผู้ป่วยก่อนจะเข้าไปด้านในนั้น ไม่นานก็มีรถสีดำที่ขับตามหลัง เป็นรถของเข้มและลูกน้องของธิวาอีกคน

“เกิดอะไรขึ้นครับนาย!”

“ไอ้เหี้ยที่ไหนไม่รู้แม่งส่งคลิปนี้ให้ปอ” ธิวาส่งมือถือให้เข้ม หลังจากเห็นคลิปแม้แต่เข้มก็สบถด่าออกเสียง

“เหี้ยเอ้ย ผมว่านายเข้าไปดูคุณใบปอดีกว่าครับ เดี๋ยวผมจะโทรรายการเรื่องนี้กับคุณเจนภพเอง”

“ฝากมึงด้วย”

“ครับนาย”

ธิวาผลุนผลัน กระวนกระวายอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ใบปอน่าจะช็อคกับสิ่งที่ได้เห็น รถหรูสีดำนั่น.. ฟิลม์ทึบ ทะเบียนปลอม เป็นรถเช่า ตามเหี้ยอะไรก็ไม่เจอ

คนธรรมดา มันจะรู้ช่องทาง เส้นสายของเขาได้ยังไง.. มันคงจริงอย่างที่ติณณ์พูด

‘อาเฉินไม่เคยไม่ระวังตัวขนาดนี้ เป็นไปได้ไหมวะ ว่าคนที่ทำจะเป็นคนใกล้ตัว?’

•••

“ครับ ใบปอช็อคไปแล้วครับ” ใครสักคนกำลังรายงานเหตุการณ์กับผู้จ้างวาน

“ตอนนี้อยู่ห้องฉุกเฉิน คุณต้องการให้ผมจัดการอะไรเพิ่มเติมอีกไหมครับ?”

[ไม่ต้อง มันฟื้นเมื่อไหร่รีบรายงานกู ที่เหลือกูจัดการเอง]

“ครับ”

[แล้วอย่าให้ใครจับได้ แล้วที่สำคัญอย่าสาวมาถึงกู ไม่อย่างนั้นลูกกับเมียมึง]

“ได้ครับ! ผมจะไม่ทำให้เรื่องทุกอย่างมันสาวไปถึงคุณครับ!” ปลายสายนั้นตัดไปแล้ว

ธิวากัดฟันกรอด มันจะเกินไปแล้ว.. ส่งคลิปเหตุการณ์คืนนั้นให้ใบปอ ทั้งๆที่อยู่กับเขาเนี่ยนะ เพราะมั่นใจไปแล้วว่าคนที่อยู่เบื้องหลังน่าจะเป็นคนใกล้ตัว แต่เป็นใคร? ถึงแม้ว่าเขาจะปักใจแค่นสงสัยคชามือซ้ายของพ่อตัวเองก็ตาม แต่ก็ไม่มีหลักฐานอะไรเลย

“ขอทางด้วยครับ”

หมับ! ขณะที่หมอกำลังจะเดินเข้าห้องฉุกเฉิน มาเฟียหนุ่มก็กระชากคอเสื้อของหมอทันที หมอวัยกลางคนสวมแว่นกรอบใสตกใจจนชะงัก

“รู้ใช่ไหมว่ากูเป็นใคร”

“อึ่ก! ค ครับ คุณ ธิวา” รอยยิ้มที่มุมปากยกขึ้นเพียงนิด ก่อนจะค่อยๆปล่อยมือที่ทำการละลาบละล้วงด้วยความรุนแรง

“ข้างในนั้นคนของกู หวังว่าคงเข้าใจ”

“ค ครับ!” หมอขยับกรอบแว่นด้วยความหวั่นเกรง ก่อนจะเข้าไปในห้องฉุกเฉินเพื่อเช็คอาการ

ดูเหมือนว่าเหตุการณ์ในคืนนั้น ไม่ได้เกิดขึ้นและจบลงภายในคืนเดียว จุดประสงค์อาจไม่ใช่แค่ต้องการให้เฉินตาย

มันต้องมีเหตุผลที่มากกว่านั้น!

ˋ°•*⁀➷ ˚₊· ͟͟͞͞➳❥

กดใจ กดเข้าชั้น คอมเมนต์ = กำลังใจนะคะ