EP.4 ไม่ใช่เมียนะ

-4-

“ปอ ปอค่อยๆเดินนะคะ” คูเปอร์พูดคะขา มันทำให้คชาแอบหยักยิ้มที่มุมปาก

“..ค่อยๆเดินนะคะ ค่ะคะ ขะขา เป็นผู้ชายที่พูดด้วยน้ำเสียงที่น่าขนลุกชะมัด” ธารินยืนขมวดคิ้วกอดอกมองคูเปอร์ที่ประกบติดใบปอไม่ห่าง สีหน้าหน้าตาของธารินไม่รับบุญเอามากๆ แต่สุดท้ายก็ถอนหายใจ แม้ว่าคูเปอร์จะไม่มีอะไรให้ติติง รูปร่าง ฐานะ เอาเป็นว่ารวมๆแล้วก็น่าจับเป็นพ่อพันธุ์นั่นแหละแต่ พี่ชายฉันน่าจับทำผัวมากกว่า!

ดูเหมือนว่าอะไรๆก็จะไม่ชอบใจธารินไปซะหมด

“..พี่คูเปอร์คะ ไม่เป็นไรค่ะ” ในที่สุดใบปอก็ยอมพูดหลังจากถูกคูเปอร์ประคองไปมาตลอดทั้งงาน เดินผ่านสายตาคู่คมเฉี่ยวอย่างธาวินเป็นสิบๆรอบจนมาเฟียหนุ่มถอนหายใจ

“พี่ไปพักเถอะค่ะ ฉันขออยู่กับรินดีกว่า”

“พี่ทำให้เราอึดอัดหรือเปล่า?”

“ก็น่าอยู่หรอกค่ะ ประกบตลอดทุกฝีก้าวขนาดนี้ เป็นฉัน ฉันก็อึดอัดนะ”

“ริน”

“ก็ฉันพูดความจริง ก็รู้ว่าเป็นห่วงใบปอนะ แต่เว้นช่วงให้ปอได้อยู่กับตัวเองบ้างเถอะค่ะ ดูอย่างพี่ธิวาสิ เป็นห่วงใบปอขนาดต้องคอยถามฉันทุกชั่วโมง แต่ก็ยังไม่เข้ามาวุ่นวาย” ธารินได้ทีชงพี่ชายตัวเองให้กับคนเป็นเพื่อน ซึ่งมันทำให้ใบปอหันไปหาเจ้าตัว ที่กำลังแค่นคิดในใจ ว่ายัยน้องปากพล่อยได้พร่ำพูดอะไรออกไปให้น่าสงสัยหรือเปล่า

“พี่ไปพักได้แล้ว ที่เหลือฉันจัดการเองไม่ต้องห่วง” ธารินประคองใบปอให้เดินออกมาจากบริเวณดังกล่าว กลับมานั่งที่เก้าอี้สำหรับญาติคนตายเฉกเช่นเดิม

“คุณเจนภพมาแล้วครับ” เสียงของใครสักคนดังขึ้น และมันก็ทำให้ทุกคนในงานมองตามต้นตอของเสียงดังกล่าว ชายวัยกลางคนในสูทแสนภูมิฐานปรากฎตัวในงาน ผู้ติดตามอีกสี่ห้าคนคอยเดิมตามหลัง เขาเดินตรงมาหาใบปอ ก่อนที่เธอจะยกมือไหว้และได้รับการสวมกอดเป็นการปลอบใจ

“คุณอา ฮึ่ก”

“ร้องให้พอ พ่อหนูคงไม่ดีใจถ้าเห็นหนูร้องไห้จนวันสุดท้ายของงานนะใบปอ”

“คุณอา”

“โทษทีนะ ทั้งที่เป็นเพื่อนรักอา แต่อากลับมาช้าถึงขนาดนี้”

“รินบอกแล้วค่ะ ว่าคุณอาไปทำธุระบางอย่าง”

“อย่างนั้นเหรอ เจ้าเลขาส่วนตัว ทำหน้าที่ไม่เคยบกพร่องเลยนะ” เจนภพหันไปแซะเย้าธาริน ลูกสาวคนสุดท้องที่อมยิ้มแก้มพองๆส่งกลับไป

“นี่รู้เรื่องนั้นแล้วใช่ไหม?”

“..เรื่องนั้น? เรื่องอะไรคะ?”

“ธิวายังไม่ได้บอกหนูสินะ ไม่เป็นไร อากำลังพูดถึงเรื่องหลังจากนี้”

“ค๊ะ?”

“ทันทีที่งานจบ ใบปอ หนูจะต้องย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านขออานะ” ใบปอยืนนิ่งใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย

“คืองี้นะ คือคืนที่เกิดเรื่องนะแกเสียใจมากใช่ไหมปอ แกคงไม่ได้ยินในสิ่งที่พี่ธิวาพูดต่อหน้า เอ่อ.. ต่อหน้าอาเฉิน”

“พูดอะไรเหรอ?” ธารินกุมมือใบปอ ส่งรอยยิ้มให้นิดหน่อย

“พี่ธิวาบอกว่านับจากนี้ไป พี่เขาจะเป็นคนดูแลเเกเอง”

“….”

“แก จะอยู่ในความดูแลของพี่ธิวาหนะ เข้าใจไหม”

“อาเห็นด้วยนะ อาไม่อยากให้ใบปอรู้สึกว่าใบปอไม่เหลือใคร ใบปอยังมีอา ยังมียัยรินและยังมีธิวานะลูก”

คุณอาเจนภพวางมือที่หัวของฉัน โยกมันเล็กน้อยก่อนจะเดินตรงเข้าไปที่หน้ารูปหน้าโลงของพ่อ ธูปไหว้ศพถูกจุดและปัก ก่อนที่คุณอาจะจุดบุหรี่สูบตรงหน้าโลง สูบและพ่นควันให้ลอยฟุ้งไปทั่วบริเวณนั้น ก่อนจะวางบุหรี่มวนที่ว่าลงหน้ากระถางธูปรอมันมอดจนดับ ผู้ติดตามที่ตามหลังยืนตรงก้มคำนับพ่อฉัน เหตุการณ์โดยรอบนิ่งสงัดจนกระทั่งถึงเวลา..

ควันโขมงลอยสู่พื้นฟ้า จะไม่ได้กอดพ่ออีกแล้ว..

พ่อคะ..

“หนูรักพ่อนะ”

งานศพสิ้นสุดลงด้วยความเรียบง่าย ฉันเพิ่งสังเกตว่าผู้ติดตามที่คอยระวังหลังให้ฉันมันเหมือนจะเพิ่มขึ้น แล้วเหมือนว่าผู้ติดตามที่เพิ่มขึ้นมา.. น่าจะเป็นผู้ติดตามของพี่ธิวา เพราะคุ้นหน้าค่าตากันอยู่

ปลายเท้าหยุดเดิน ผู้ติดตามหกคนที่เดินตามหลังก็หยุดตาม ใบปอเดินกลับเข้าไปหาพวกเขาแล้วมองหาคนเป็นนายหัวใหญ่อย่างธิวาแต่ก็ไม่เห็น

“..ทุกคนไม่ต้องตามฉันก็ได้นะ”

“ไม่ได้ครับ คุณธิวากำชับเอาไว้ว่าต่อให้คุณไล่พวกเรายังไง พวกเราก็ต้องติดตามคุณ”

“..เว่อร์ไปหรือเปล่า ไหนคะ เจ้านายของพี่อยู่ไหน?” แต่เพราะคนที่ฉันสนทนาด้วยกลับไม่ตอบ ทำแค่ยืนนิ่งๆก้มหน้าก้มตา

“ฉันเป็นลูกของเฉินนะ ไม่ต้องกลัวว่าใครจะทำอะไรฉันได้หรอกค่ะ ไม่มีใครเข้าใกล้ระยะประชิดฉันได้แน่นอน”

“แน่ใจนะว่าไม่มี?” เสียงหนาเอ่ย มันดังมาจากด้านหลังของเธอ ใบปอหันกลับไป ก็พบว่าเป็นธิวาที่ยอมมาอยู่ตรงหน้าและพูดจากันตั้งแต่เกิดเรื่องเกิดราว

“ไอ้คูเปอร์ตัวติดเธอทั้งวัน ยังจะบอกว่าไม่มีใครเข้าถึงตัวได้?”

“แต่นั่นแค่พี่คูเปอร์นิคะ” ธิวาส่งสายตามองผู้ติดตามที่เป็นลูกน้องในส่วนของตัวเอง บอกปัดไปให้ไกลทางสายตา จนตรงนี้เหลือเพียงแค่เขากับใบปอเพียงสองคนเท่านั้น

“ตอนนี้เธอไม่ควรไว้ใจใครขนาดนั้น ถึงจะเป็นมันก็เถอะ”

“….”

“จนกว่าเราจะจับตัวไอ้เลวระยำนั่นได้” ปลายเท้าของธิวาก็ขยับเดินตรงเข้าหาคนตัวบางอย่างใบปอ ความสูงของเขา ทำเอาใบปอตัวเล็กตัวน้อย

“คนเดียวที่เธอควรไว้ใจ คือฉัน”

“….”

“แล้วก็อย่าดื้อให้มันมาก ถึงฉันจะรับเธอมาดูแลแต่ก็ใช่ว่าจะทำอะไรก็ได้” เรายืนมองหน้ากันอยู่ครู่ใหญ่ ไม่มีใครพูดอะไรออกไป จนกระทั่งฉันนึกถึงเรื่องคืนนั้น

“..เรื่องคืนนั้น ปอขอโทษนะคะ”

“….”

“มันน่าอายมาก”

“..ก็ไม่เท่าไหร่” มาเฟียหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงโทนเดียว เสตาไปทางอื่นแล้วก็ล้วงมือเข้ากระเป๋ากางเกง

“ฉันคงจะทำแบบเดียวกับเธอ ถ้าฉันได้เจอคนที่รู้สึกแบบที่เธอว่าจริงๆ”

“….”

“ก็ไม่อยากเสียไป ถูกไหมละ ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มานะถูกแล้ว”

“..อื้ม” เกิดอาการคอแห้งและรู้สึกว่าใบหน้ามันร้อนผะผ่าว มุมปากยกยิ้มเล็กน้อยแบบเก็บอาการ

“ใช่ค่ะ ไม่อยากเสียไป”

“….”

“ตอนนี้ก็ด้วย ไม่อยากเสียใครไปเลย” ฉันพูดออกไปแบบนั้น ฉันคิดไม่ออกเลยว่าถ้าหลังจากนี้ฉันจะต้องเสียธารินหรือพี่ธิวาไป ตัวฉันจะเป็นยังไง

“ปอจะ ไม่เสียพี่ไปใช่ไหม?” แววตาเศร้าสร้อยนั้นสั่นไหว มือบางกุมชายกระโปรงของชุด กำบีบมันไปมาแสดงให้เห็นถึงความวิตกกังวลอย่างชัดเจน

มือหนาที่มากไปด้วยรอยสักวางที่หัวน้อยๆไรผมสีเทาอ่อน

“เธอเป็นผู้หญิงที่อยู่ในการดูแลของฉัน”

“….”

“ถ้าอยากมีกัน ก็ทำตัวให้ดี”

“….”

“ไม่ดื้อ ไม่ซน ไม่หนีเที่ยว ไม่แต่งตัวโป๊”

“โอโห้ นี่ไม่ใช่เมียนะ” ใบปอหลุบขำกับข้อห้ามที่ธิวาพูดออกมาด้วยความเนิบนาบ ก่อนจะสะดุดกับประโยคที่ตัวเองพูดจนนิ่งไป

“เป็นเมียห้ามเยอะกว่านี้อีก”

“….”

“ไปขึ้นรถ ข้าวของทุกอย่างที่จำเป็น ฉันให้คนไปย้ายจากบ้านเธอมาบ้านฉันแล้ว”

“..นี่เอาจริงกันเหรอคะเนี่ย?”

“ฉันเคยทำอะไรเล่นๆด้วยหรือไง?”

ˋ°•*⁀➷ ˚₊· ͟͟͞͞➳❥

กดใจ กดเข้าชั้น คอมเมนต์ = กำลังใจนะคะ

ค่อยๆหยอดกันกรุบ?