EP.3 ถ้าฉันเป็นไม่ได้ แกก็ต้องเป็น

-3-

งานศพถูกจัดอย่างเรียบง่าย เป็นคำขอสุดท้ายและเป็นประโยคสุดท้ายที่ใบปอพูดออกมาหลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

‘ขอส่งพ่ออย่างสงบ ได้ไหมคะ’

“พี่ ปอมันเป็นยังไงบ้างเนี่ย?”

“มาก็ดีแล้ว ใบปอไม่พูดอะไรสักคำ”

“..โธ่” ธารินมองตรงไปนั่งที่ที่ใบปอนั่ง ก่อนจะหันกลับมาหาคนเป็นพี่

“แล้วนี่พี่จะไปไหนอะ? อยู่เป็นเพื่อนปอมันก่อนไม่ได้เหรอ?” ธิวามองไปรอบๆงาน งานศพของเฉินถูกจัดแบบปิด ไม่อนุญาตให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องกับแก๊งเข้าร่วมพิธีเพราะสงวนเอาไว้ตามความต้องการของลูกสาวเพียงคนเดียวอย่างใบปอ

“เฮ้ ธิวา”

“เอ๊ะ?” ดูเหมือนจะรู้แล้วว่าธิวานั้นกำลังมองหาใคร คชามือซ้ายของเจนภพและคูเปอร์สองพ่อลูกที่อยู่เคียงบ่าเคียงไหล่กันมานานไม่ต่างจากเฉิน

“สวัสดีครับอา”

“มันเกิดเรื่องแบบนี้ได้ยังไง อาไม่อยากจะเชื่อ อย่างเฉินเนี่ยนะจะเสียท่าได้ขนาดนั้น” ธารินยกมือไหว้คชา ตามหลังในขณะที่คูเปอร์ก็พลางตบไหล่เธอราวกับให้กำลังใจ

“แล้วใบปออยู่ไหน เป็นยังไงบ้าง”

“..ไม่พูดอะไรเลยตั้งแต่เกิดเรื่องนะสิ ฉันก็ไม่รู้จะปลอบยังไงแล้วด้วย ทุกอย่างที่รู้สึก ก็พูดออกไปหมดแล้ว”

“ของแบบนี้ต้องใช้เวลา ก็มีกันแค่สองคนนี่นา”

“อื้ม”

“พ่อครับ ผมขอไปดูใบปอหน่อยแล้วกัน” คูเปอร์รายงานกับคชา ก่อนจะยกมือลาและทักทายตามประสากับธิวา แล้วไปนั่งข้างๆใบปอ เธอนั่งเหม่อแต่พอรู้สึกตัวก็ยกมือไหว้คูเปอร์และนิ่งงันลงอีกรอบ ท่าทีที่ถูกคูเปอร์โอบไหล่ ทำให้ธิวาเหล่มองเพียงหางตา

“กลิ่นทะแม่งๆนะพี่ ปล้ำได้ปล้ำเลยนะใบปอนะ อย่าลืมสิไม่ใช่แค่ตัวเองที่สาวๆหน้าเงินชอบรุมนะ คูเปอร์ก็ดูเหมือนจะชอบๆใบปออยู่นาา”

“มันใช่เรื่องที่จะพูดตอนนี้ไหม?”

“ก็ไม่รู้อะพูดไว้ก่อน เห็นคืนนั้นก็เคลิ้มอยู่นี่นา~” ธารินพูดเย้าแหย่ก่อนจะกอดอกเชิดหน้าใส่คนเป็นพี่ ไม่รู้จะเข้มขรึมไปเพื่ออะไร ทั้งที่ตัวเองยังพอจะเจียดเวลาไปส่งสายตาเป็นห่วงเป็นใยใบปอขนาดนั้น

“ถ้าพี่สะไภ้ไม่ใช่ใบปอ ฉันก็ไม่รับนะบอกก่อน”

โอบเข้าไปแน่นๆเลยพี่คูเปอร์ เผื่อคนแถวนี้จะรู้ใจตัวเองซะบ้าง ชิ๊!

“เธอโอเคไหม? มีอะไรให้ช่วยก็บอกฉันได้นะ” คูเปอร์ประคองหัวเล็กๆของใบปอกให้แนบซบแอบอิงอก เพียงใบปอทำตามอย่างว่าง่ายแม้จะไร้คำพูดและจิตใจเลื่อนลอยก็ตามที การไม่ถูกขัดขืนก็แอบทำให้คูเปอร์ลอบยิ้มอยู่บ้าง

“ฉันจะ อยู่ข้างๆนะ”

ใบปอเหมือนตุ๊กตาที่ไร้วิญญาณ สายตาเลื่อนลอยมีเพียงสิ่งเดียวที่เธอจดจ้อง มีเพียงรูปหน้าโลงเพียงเท่านั้น รอยยิ้มของพ่อ..

“ฮึ่ก!”

“ใบปอ? ใบปอร้องไห้เหรอคะ?” คูเปอร์ประคองใบหน้าของใบปอที่ร้องไห้จนน่าเห็นใจ แม้แต่ตัวเขาเองก็เผลอหน้าเจื่อนไปด้วย เสียงสะอื้นที่ถูกฝืนกลั้นมีแต่จะทำให้ดูยิ่งน่าสงสารเข้าไปใหญ่ แม้จะเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างขนาดนั้น แต่ธิวาก็ไม่ได้ก้าวขาออกไปจากจุดเดิม

“แล้ววันนึง พี่จะเสียใจ!” ธารินสบัดก้นใส่คนเป็นพี่ ก่อนจะเข้าไปคั่นกลางระหว่างคูเปอร์กับใบปอ

“ให้เกียรติใบปอหน่อยสิพี่ ใบปอเป็นผู้หญิงนะ” เธอรั้งใบปอไปกอดซะเอง ก่อนจะรับผ้าเช็ดหน้าของคูเปอร์แทนใบปอ นั่งซับน้ำตาให้คนเป็นเพื่อนด้วยความเป็นห่วง

“แล้วคุณเจนภพอยู่ไหนละ ยังไม่เห็นตั้งแต่หน้างาน”

“พ่อไปเดินเรื่องของอาเฉินอยู่ครับ เห็นว่าเหมือนจะหารถคนร้ายเจอแล้วด้วย”

“…เหรอ เดินเรื่องด้วยตัวเองเลยเหรอ แบบนี้ก็เยี่ยมเลยสิ”

“….”

“ไอ้เวรนั่น ได้ตัวมันเมื่อไหร่ อาจะขยี้มันให้ตายคาตีน” คชาจับสูทสบัดราวกับเลือดขึ้นหน้า ก็อยู่กับเฉินมานาน คนที่พอจะเอาเฉินลงได้ถ้าไม่เก่งกว่าเฉินก็ต้องไม่ใช่ขี้ๆ ไม่ใช่ใครก็ได้

“ผมว่าอาไปนั่งพักก่อนเถอะครับ ได้ข่าวว่าเพิ่งลงเครื่องพอดี”

ผลัก ผลัก มือหนาตบไหล่มาเฟียหนุ่มสองที

“อืม ตำแหน่งว่างเลยสิแบบนี้ อย่าปล่อยให้มันว่างนานนักละ แก๊งอื่นรู้เข้า มันจะคิดว่าแก๊งเรากำลังอ่อนแอ”

“….”

“เฉินคนเดียว เกือบจะได้กองรพทั้งกองเลยนะ”

“….”

“มันไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่ๆ” แม้จะผิดเวลาไปบ้างแต่ธิวาเองก็รู้ว่าตำแหน่งมือขวาที่เคยเป็นตำแหน่งของเฉิน คชาคนนี้ใฝ่ฝันอยากจะเป็น

“การสูญเสียคนสำคัญอย่างอาเฉินถือว่าเป็นจุดเปลี่ยนของเรา แล้วผมก็ตั้งใจว่าจะไม่ปล่อยให้ตำแหน่งที่เคยเป็นของอาเฉินว่างนานขนาดนั้น”

“….” คชาหยุดฟัง อาจจะหวังที่จะได้ยินเรื่องที่อยากจะได้ยิน

“แต่จนกว่าจะหาคนที่เพรียบพร้อมได้อย่างอาเฉิน ตำแหน่งมือขวาของพ่อ ก็จะว่างจนกว่าผม จะเห็นสมควร” ที่ธิวากล้าพูดและเสนอการตัดสินใจด้วยตัวเองออกไปแบบตรงๆ เป็นเพราะเจนภพสละแล้วซึ่งอำนาจ ทุกอย่างในเวลานี้ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของธิวาแต่เพียงผู้เดียว

เรื่องของคนแก่ ปล่อยให้ใช้ชีวิตวัยหลังเกษียญนั่งกินนอนกินให้สบายมันจะดีกว่า เรื่องวุ่นวายที่ยังเหลืออยู่ ปล่อยให้เป็นเรื่องของหนุ่มสาว เป็นเรื่องของคนที่ยังมีหน้าที่ก็ต้องจัดการต่อไป

“เอาจริงๆมือขวาของพ่ออย่างอาเฉินกับมือซ้ายของพ่ออย่างอา ก็น่าจะใช้ชีวิตบั้นปลายไปกับการตื่นมาจิบกาแฟตอนเช้า นั่งฟังเสียงนกร้องมากกว่าเสียงปืนลั่นนะครับ”

“….”

“ภาพจำก่อนที่คนเราจะตายเนี่ย สำหรับคนที่ฆ่าคนมานับไม่ถ้วนอย่างเราๆ ภาพที่ว่านั่นมันสงบที่สุด” คชายิ้มเจื่อนให้กับหัวหน้ามาเฟียคนใหม่ ธิวาไม่ใช่พวกไร้สัมมาคารวะ ถือว่าการพูดจาในครั้งนี้ยังไว้หน้ากันอยู่บ้าง ไรฟันกัดขบกันแน่น

“แต่ถ้าอารู้สึกว่ามีใครที่เห็นสมควรจะเเทนที่อาเฉินละก็ ผมพร้อมพิจารณา” ว่าจบก็เดินเลี่ยงไป คชาหันมองตามหลัง จ้องมองลูกน้องของตัวเองที่ติดตามมาด้วยกัน

“ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม” เสียงหนาพูดด้วยน้ำเสียงที่ขบกัดไรฟันแน่นพอประมาณ แค่เลื่อนเขาขึ้นมาแทนเฉินมันยากตรงไหน เขาก็ฆ่าคนได้ คุมคนได้เป็นกองทัพพอๆกับเฉิน ว่าแล้วคนเป็นพ่อก็หันมองไปที่คูเปอร์ ลูกชายหัวแก้วหัวแหวน ลูกชายที่.. ช่างไม่ได้เรื่อง ไม่ได้ดั่งใจและก็แสนจะขัดใจ

ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาส่งข้อความบางอย่างถึงลูกชายตัวเอง

‘รีบทำให้ใบปอเป็นเมียแกให้เร็วที่สุด เด็กนั่นจะเป็นสะพานประเคนทุกอย่างให้กับแก’

‘ตำแหน่งมือขวาที่ว่าง ถ้าฉันเป็นไม่ได้ แกก็ต้องเป็น’

ก่อนจะยัดมือถือเก็บเข้าสูทตามเดิม เดินนำกลุ่มลูกน้องที่ติดตามอีกสี่ห้าคนเห็นจะได้ เป้าหมายของวันนี้ คือใบปอ

“อาเสียใจด้วยนะใบปอ” คนสูญเสียไร้คำพูด ดวงตาช้ำบวมจากการร้องไห้อย่างหนัก เธอยกมือไหว้คนสนิทของพ่อและไม่ได้สบตาใครเป็นพิเศษ ตลอดทั้งงาน..

คชาเหลือบมองคูเปอร์ที่มีแววตาและสีหน้าแค่นไปทางหวั่นเกรง ก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง ปล่อยให้ที่นั่งตรงนี้เป็นของเด็กๆต่อไป

“คนที่ได้ผลประโยชน์จากเรื่องนี้มากที่สุด น่าจะเป็นคุณคชานะครับ”

“กูไม่เอาคนของพ่อมาเป็นคนของตัวเอง” ธิวาตอบเข้ม คนใกล้ชิดที่ยืนประกบไม่ห่าง

“เอาให้แน่ใจก่อนว่าคนที่ทำคืออาคชา”

“..ถ้าเป็นแบบนั้นนายจะทำยังไงต่อครับ คุณคชาเป็นมือซ้ายคนสำคัญของคุณเจนภพนะครับ แถมยังเป็นเพื่อนรักกับคุณเฉินด้วย”

“เอาให้แน่ใจก่อนว่าใช่”

“….”

“ส่วนไอ้เรื่องที่เคยเป็นคนสำคัญของใครยังไง..” ธิวามองหน้าผู้ติดตามคนสนิท “ไม่ใช่เรื่องจำเป็น”

ˋ°•*⁀➷ ˚₊· ͟͟͞͞➳❥

กดใจ กดเข้าชั้น คอมเมนต์ = กำลังใจนะคะ

เปิดตัวผู้ต้องสงสัยหมายเลขหนึ่ง!