EP.2 สูญเสีย

-2-

แม้แต่เพียงนาทีเดียวก็เหมือนจะช้าราวกับโลกหยุดหมุน รถติดตรงหน้าทำให้ใบปอนั้นอยู่ไม่สุขทั้งๆที่รถคันที่นั่งยังไม่ทันได้ต่อแถวตรงหน้าเลยด้วยซ้ำ

“ไม่ได้นะแบบนี้”

“น่าจะเพราะอุบัติเหตุ รถก็เลยติดแบบนี้นะ” ธารินพูดก่อนจะจิ๊ปาก เกลียดชะมัดเวลาเร่งรีบมันเป็นแบบนี้ทุกทีสิน่า รัฐบาลต้องใช้เงินสร้างถนนเท่าไหร่ แม่จะฟาดเงินเท่าภูเขาเข้าให้จะได้มีถนนไว้ใช้เพียงแค่ส่วนตัว!

“ขึ้นฟุตบาท”

“ครับ?”

“กูบอกให้มึงขึ้นฟุตบาท” คนขับมองกระจกหลังราวกับย้ำเพื่อความแน่ใจว่าคำสั่งที่ว่าเป็นคำสั่งที่ถูกต้อง แต่เพราะความลังเลของคนขับ ทำให้ธิวาไม่ค่อยสบอารมณ์

ลังเลทำเหี้ยไร เขาตำหนิคนขับทางสายตา

“มึงจอด กูขับเอง”

“เอ่อ ครับ”

“พี่คะ”

“ไม่เป็นไร” มือหยาบวางที่หัวน้อยๆของใบปอ ท่าทีที่อ่อนโยนแม้จะเพียงนิดเฉพาะกับเธอแอบทำให้ธารินเม้มปากและจดจ้อง(อยากให้ได้กันจริงๆนะ)

พี่ธิวาลงจากตำแหน่งคนนั่ง พร้อมกับคนขับที่ลงจากรถ “เดี๋ยวผมอยู่เคลียร์ที่ตรงนี้ให้ดีกว่า คันอื่นจะได้ตามรถของนายทัน”

ทันทีที่ธิวานั่งหน้าพวงมาลัยก็พยักหน้าเพียงครั้งเดียวเท่านั้นให้กับคนขับ เขาถอยรถด้วยมือที่ควงพวงมาลัยเพียงข้างเดียว ก่อนจะเปิดกระจกแล้วบอกกับคนขับที่ยืนอยู่กลางถนน

“ฝากตรงนี้ด้วยแล้วกัน”

“ครับ” กระจกดำสนิทปิดทันที พร้อมกับความเร็วและตัวรถที่หักเลี้ยวแบบกระทันหัน รถหรูเหินขึ้นฟุตบาทแบบไม่กลัวกฎหมาย คนข้างหลังทำให้เขาต้องทำทุกอย่างเพื่อให้ถึงที่เกิดเหตุให้เร็วที่สุด เพราะคนที่ประสบอุบัติเหตุก็เป็นคนสำคัญของเขาเหมือนกัน

พี่ธิวาขับรถเหินถนนด้วยความเร็วและมันน่ากลัวมากๆเมื่อเทียบความเร็วกับช่องทางที่ฟุตบาทมี มือเพียงข้างยังควงพวงมาลัยด้วยความชำนาญ มือที่วางบนคันเกียร์ พร้อมเสมอหากจะต้องเทริน์มันและใช้ความเร็ว

ปี๊นนนนน! แตรบีบสนั่นลั่นท้องถนน ตำรวจจราจรโบกกระบองพร้อมไฟกระพริบๆ ยืนขวางถนนทางลงจากฟุตบาทเพราะคนทำผิดกฎอย่างธิวา

“จอดด้วยครับ!”

เขาจอดตามคำสั่ง ก่อนจะลดกระจกทึบลง หยิบนามบัตรโชว์หลาต่อหน้าตำรวจที่มีสีหน้าเจื่อนๆ ก่อนจะโยนมันทิ้งลงพื้นอย่างไม่แยเเส

“ถ้ามีปัญหา ให้พ่อมึงมาคุยกับกู”

“ไปเถอะน่า เร็วๆเถอะพี่” ธารินเขย่าแขนธิวารัวๆ เมื่อเห็นจุดเกิดเหตุนั้นอยู่ไม่ไกล รถพยาบาลแสงไฟจากหวอสาดแสงวิบวับ จุดเกิดเหตุถูกกั้นด้วยสายกั้นสีเหลืองดำ ทันทีที่รถจอดนิ่ง ใบปอก็ผลุนผลันลงจากรถ กึ่งวิ่งกึ่งเดินตรงไปยังจุดเกิดเหตุ ก่อนจะตามมาด้วยธารินและธิวา

“ไม่จริงน่า” เสียงหวานสั่นไหว ใบปอยืนตัวสั่นทันทีที่เห็นเหตุการณ์ตรงหน้า รถเบนซ์ประจำตัวของพ่อมันเละแค่นิดหน่อย แต่ทำไมร่างของพ่อถึงกระเด็นออกมากลางถนนได้ขนาดนี้แถมสภาพมันก็

“บ้าน่า พี่ธิวา” ธารินรีบเกาะแขนพี่ชายของตน สภาพของเฉินยับเยินไม่มีชิ้นดี มันเละมาก เละเกินกว่าที่จะบอกว่าเป็นอุบัติเหตุธรรมดาๆ

ฉันไม่ต้องถามหาอะไรจากใครเลย ไม่รอดแน่ๆอยู่แล้ว พ่อฉันยับเยินขนาดนั้น

ใบปอทรุดลงกับพื้น นั่งกุมหัวใจตัวเองด้วยความเจ็บปวด ในสมองก็พลันย้อนเรื่องราวที่ผ่านๆมา รอยยิ้มของพ่อ ฝ่ามือของพ่อที่คอยฟาดตีเธอเวลาเธอแสนซน ขนมเค้กที่พ่อตั้งใจทำให้แม้มันจะไม่สวยอะไรเลยแต่มันเป็นเค้กที่อร่อยที่สุดในโลก ทุกอย่างเพิ่งเกิดขึ้น เมื่อวันก่อนเองนะ..

‘ใบปอ’

‘ค่ะพ่อ’

‘จำไว้นะ วันนึงถ้าพ่อไม่อยู่แล้วเนี่ย ลูกสาวพ่อต้องดูแลตัวเองให้ดีรู้ไหม หาผู้ชายที่สามารถดูแลเราได้ดีกว่าพ่อ แล้วถ้าวันนึงลูกสาวพ่อได้กลายเป็นแม่คนละก็ ต้องดีต้องเก่งให้เหมือนกับแม่รู้ไหม’

‘พูดอะไร ไม่เอาหรอก พ่อยังต้องอยู่กับหนูไปอีกนานแสนนาน อธิษฐานดีกว่าๆ’ ใบปอในความทรงจำของเธอยกมือประสานขอพรกับเค้กก้อนตรงหน้า มือขวามาเฟียเร่ทำขนมเค้กให้กับเธอทั้งที เค้กก้อนนี้มันต้องศักดิ์สิทธิ์300%

‘หนูขอให้พ่ออยู่กับหนูไปอีกร้อยปี รบราฆ่าฟันก็ชนะ แล้วก็นะ…’

‘ใครเขาบอกคำอธิษฐานโทงๆแบบนี้กัน’

‘ก็ลูกสาวพ่อไง พรจะศักดิ์สิทธิ์ที่สุดก็ต่อเมื่อเราพูดมันออกไปอย่างตั้งใจ เทวดาเจ้าป่าเจ้าเขาไม่มานั่งเสียเวลาอ่านพรที่ไม่มีเสียงหรอกนะ’

‘ลูกคนนี้’

‘ก็นะ หนูรักพ่อที่สุดในโลกเลย’

เทียนวันเกิดถูกเป่า งานวันเกิดปีล่าสุดที่ฉลองกันเพียงสองคนพ่อลูก ภาพที่ว่าเลือนลางหายไป กลายเป็นภาพที่เห็นพ่อตัวเองนอนจมกองเลือดที่มันเยอะจนผิดวิสัย ร่างกายบิดเบี้ยวผิดรูป เนื้อแตกละเอียดราวกับถูกของมีคมเฉาะฟัน

เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดของใบปอสุดแสนจะน่าเห็นใจ เธอไม่เหลือใครแล้วในชีวิต ธารินละจากแขนของพี่ชายตัวเอง นั่งลงก้มกอดเพื่อนสนิทอย่างเหนียวแน่น พูดพร่ำสารพัดประโยคที่จะทำให้ใบปอไม่เจ็บปวดไปมากกว่านี้

“คุณธิวาครับ ผมสั่งให้ทุกคนออกค้นหาตัวคนร้ายในรัศมีวงใกล้และไกลหมดแล้วครับ น่าจะยังหนีไปได้ไม่ไกล” เข้มคนที่รู้ข่าวคนแรกเข้ามาสมทบ

“เอาตัวมันมาให้กู ห้ามใครฆ่ามันเด็ดขาด”

“ครับ? แต่ว่าผมสั่งไปแล้วว่าให้จับตายนะครับ เพราะสิ่งที่มันทำกับคุณเฉิน มันเลวระยำมาก”

“อาเฉินเป็นคนที่กูเคารพที่สุดก็จริง แต่ใบปอก็เป็นลูกของอา”

“..คุณกำลังจะหมายความว่า”

“สั่งออกไปว่าจับเป็น คนเดียวที่มีสิทธ์ฆ่า”

“….”

“คือลูกสาวคนตาย” ธารินได้ยินทุกคำที่ธิวาพูดออกไป ผิดกับใบปอที่ในหูไม่รับรู้สิ่งไหนนอกจากความจริงที่อยู่ตรงหน้า

พ่อของเธอตายแล้ว

เฉินตายแล้ว

“ใบปอ แกยังมีฉันมีพี่ธิวานะเว้ย” สายตาของมาเฟียอย่างธิวา มองจ้องไปที่ใบปอไม่ละสายตา ดวงตาของเขาดุดันแต่แกมไปด้วยความเป็นห่วง เขารู้ดีว่าใบปอมีแค่เฉินที่เป็นคนสำคัญที่สุดในชีวิต การสูญเสียในครั้งนี้ ไม่ว่าใครจะเป็นคนทำ มันไม่น่าให้อภัย ขายาวหย่อนย่อตัวแล้วคว้าแขนของใบปอ ร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงไม่ได้ทำให้ธิวารั้งเธอให้ขึ้นยืนยากเย็นอะไร

“ใครทำพ่อฉัน พี่คะ ฮึ่ก”

“รอหน่อย เธอได้ฆ่ามันแน่” ธิวายังคงมองร่างของเฉินที่กำลังถูกเคลื่อนย้าย มือขวาของพ่อสิ้นแล้ว ใครกันที่ทำกล้าเหยียบจมูกเขาขนาดนี้ เฉินไม่ใช่พวกไร้ฝีมือ แต่ถูกฆ่าในสภาพที่เละขนาดนี้ได้…

“ใบปอ”

“ฮึ่ก ฮึ่ก” ใบปอซุกหน้ากับแผงอกหนาๆ มือบางจิก ขยำเสื้อของอีกฝ่ายอย่างไร้เรี่ยวแรง ก่อนที่จะเป็นลมล้มพับหมดสติไปภายใต้อ้อมแขนของธิวา

“ปอ!” ธารินพุ่งเข้ามาช่วยประคอง น้ำตาอาบหน้า มองหน้าธิวาราวกับจ้องการให้พี่ชายตัวเองทำอะไรสักอย่าง “จะปล่อยปอไว้คนเดียวไม่ได้นะ!”

“อ่า จากนี้ไปใบปอจะอยู่ในการดูแลของฉัน”

“พี่”

“ฝากจัดการที่เหลือที”

“อื้ม พี่พาปอไปพักเถอะ ฉันสงสารมันอะ” ธิวาช้อนร่างบางขึ้นอุ้มแล้วกลับไปที่รถ วางใบปออย่างเบามือ

คนร่าเริงร้องหายทีนึงเนี่ย มันน่าสงสาร ธิวาปาดน้ำตาที่เลอะเปื้อนบนเรือนหน้าใบปอยังไร้สติ

“อาเฉินครับ.. ช่วยทำให้ใบปอ ยังอยากมีชีวิตอยู่ต่อที..” คนที่น่าเป็นห่วงที่สุดในตอนนี้คงไม่พ้นใบปอ ไม่ว่าจะธิวาหรือธาริน ต่างก็รู้อยู่แกใจว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตของใบปอคือเฉิน หากสิ้นเฉินไปแล้ว.. ใบปออาจจะ

“ผมจะดูแลเธอเอง” นัยน์ตาที่แดงก่ำมองจ้องไปยังที่เกิดเหตุ ราวกับความแค้นนั้นกลั่นเป็นดั่งคำสัญญากับดวงวิญญาณของผู้เป็นพ่อ

ˋ°•*⁀➷ ˚₊· ͟͟͞͞➳❥

กดใจ กดเข้าชั้น คอมเมนต์ = กำลังใจนะคะ

เป็นกำลังใจให้ใบปอด้วยนะคะ?