EP.1 วันสารภาพ

-1-

วันนี้เป็นวันที่ใบปอคนนี้จะรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี สารภาพรักกับพี่ธิวา.. แต่สองเท้ากลับย่ำอยู่กับที่ไม่ก้าวไปไหน

ความจริงแล้วเราโตมาด้วยกันค่ะ และเพราะเรื่องนี้นี่แหละก็แอบทำให้ฉันคนนี้ลังเลอยู่บ้าง แต่ธารินน้องสาวของพี่ธิวาก็เป็นคนคยั้นคยอว่าฉันควรกล้าที่จะบอกความรู้สึกของตัวเองออกไปได้แล้ว เพราะว่าถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้ พี่ธิวา..

อาจจะกลายไปเป็นสามีของผู้หญิงคนอื่นในสักวัน ช่วงนี้ยิ่งเนื้อหอมฟุดๆ สถานภาพมาเฟียไม่ได้ทำให้พวกผู้หญิงเหล่านั้นหวั่นเกรง ออกจะใฝ่ฝันหมายปองด้วยซ้ำไป วาสนาได้ผัวรวย ผัวหล่อ ผัวโหด กินดีอยู่ดีไปทั้งชาติแบบนั้นมีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่ไม่คิดจะเอา

“ฟู้ว์~ ฉันคิดถูกแล้วใช่ไหมริน?”

“ถูกซะยิ่งกว่าถูกเลยปอ ธารินคนนี้ขอสัญญาสาบานเลยนะว่า ตำแหน่งพี่สะไภ้ของฉันจะเป็นคนอื่นไม่ได้นอกจากใบปอเพื่อนรักของฉันคนนี้เพียงคนเดียวเท่านั้น!” พี่ธิวา ธารินและฉันเราเติบโตมาด้วยกัน ด้วยความที่พ่อของฉันเป็นมือขวาให้กับคุณเจนภพเจ้าพ่อมาเฟียยักษ์ใหญ่ที่ใครต่อใครก็ต่างขนานนาม ธุรกิจสีเทาฉันโตมากับสังคมแบบนี้และบางครั้งฉันก็รู้สึกว่ามันไม่ได้แย่อะไรเลย

ในขณะที่บางครั้งกฎหมายทำอะไรคนผิดไม่ได้ การมีพรรคพวกอย่างคุณเจนภพมันก็เป็นเรื่องที่ดีไม่ใช่เหรอ? แม้ว่าทุกคนจะให้ชื่อว่ามาเฟียชอบทำตัวตั้งตัวเป็นศาลเตี้ยพิพากษาคนอื่น แต่แล้วยังไงละ? ต่อให้คนพวกนั้นเดือดร้อน มาเฟียก็ไม่ได้ไปเค้นคร่าลากคอให้พวกเขามาขอความช่วยเหลือจากตัวเองเสียหน่อย ก็คนพวกนั้นล้วนเดินเข้ามาหาพวกเราเองทั้งนั้น แล้วการที่เราจะเก็บดอกเมื่อฝ่ายนั้นผิดคำหรือผิดสัญญามันก็เป็นเรื่องปกติหรือเปล่า? หรือใช้บางสิ่งทดแทนการขัดดอกที่ควรจะได้ มันผิดอย่างนั้นเหรอ? เรื่องตีรังฟันแทงกันก็ใช่ว่าพวกมาเฟียจะบ้าอำนาจไล่ตีฆ่าฟันผู้คนไปทั่ว มาเฟียจะมีเรื่องกับมาเฟียด้วยกันเองเท่านั้น นี่คือสังคมที่ฉันอยู่

บรรยากาศข้างในคลับเปิดเพลงเสียงดังครึกครื้น จังหวะดนตรีหนักหน่วงพอๆกับจังหวะหัวใจของฉันในตอนนี้เลย

ใบปอยืนมองชุดที่ตัวเองสวม มันถูกสรรสร้างด้วยฝีมือของธารินเพื่อนรักของเธอ

“โป๊ไปหรือเปล่าเนี่ย”

“ยิ่งโป๊สิยิ่งดี พี่ธิวาไม่มั่วผู้หญิงมานานมากๆแล้วนะ แกต้องใช้จังหวะนี้ให้เป็นประโยชน์! และที่สำคัญคืนนี้คืนพระจันทร์แดงเดือด” ธารินสาธยายบรรยายบรรยากาศโดยรวม ราวกับรวบรวมกำลังใจชวนให้หึกเหิม

“ใบปอ ต้องเป็นเหยื่อให้เสือธิวาตัวนั้น ขยำ ขย้ำ จนเนื้อแตก เลือดต้องสาดกระเซ็น!”

“..ยิ่งฟังยิ่งเหมือนฉันกำลังจะไปตายอะ==^”

“เอออ ไปเถอะน่า เตรียมใจไว้นะ พี่ธิวาไม่ได้กินผู้หญิงมานานมากๆแล้วจริงๆ” ถ้าพ่อฉันรู้นะได้ด่ายาวจนเป็นสะพานเที่ยวรอบโลกได้แน่ๆ ฉันเป็นลูกสาวของเฉินมือขวาของเจ้าพ่อมาเฟียอย่างคุณเจนภพพ่อของพี่ธิวากับยัยธารินช่างยุ แต่จริงๆแล้วท่านก็แทบจะวางอำนาจแล้วละ ส่งไม้ต่อให้กับพี่ธิวาเรียบร้อย แล้วนี่ก็คือสาเหตุที่ฉันต้องรวบรวมความกล้าที่มีบอกความรู้สึกออกไป

“ถ้าคืนนี้พี่ธิวาเขาไม่สมยอม แกเตรียมเรื่องแก้ตัวกับพ่อฉันไว้เลย”

“โอยย อย่าคิดว่าจะไม่ได้สิ ต้องได้เท่านั้นฉันจะเฝ้าประตูไว้ให้” ธารินว่าจบก็ดันหลังใบปอและผลักให้เพื่อนรักของตัวเองผลุบหายเข้าไปในห้องทำงานของธิวา

“เอ่อ.. คือ”

“ดื่มกันหน่อยไหม” เป็นประโยคแรกที่ธิวาทักเธอ มือหนาที่เต็มไปด้วยรอยสักผายเชิญใบปอในชุดสีครีมเว้าหลัง กลิตเตอร์ที่ธารินลงให้จะสะดุดตาพี่เขาหรือเปล่านะ ต้องลองดู!

ใบปอหันไปมองที่ประตูเล็กน้อยก่อนจะเงอะๆงะๆ

“ได้สิ ปอเองก็อยากดื่มอยู่พอดี”

“ได้ข่าวว่าช่วงหลังดื่มหนัก อย่าให้มันมากนักละ อาเฉินได้บ่นเป็นหมีกินผึ้งให้พ่อฉันฟังอีกแน่” บรั่นดีสีอำพันถูกรินในปริมาณที่พอเหมาะ กลิ่นน้ำหอมที่แปลกไปแอบทำให้ธิวาเลิ่กคิ้วแต่ก็ไม่คิดทักท้วงอะไร เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ใบปอพยายามทำให้ตัวเองอยู่ในสายตาของธิวา รวบผมยาวสลวยและโชว์คอขาวระหงส์ด้วยท่าทีที่แปลกไป

กลิตเตอร์.. เหมือนจะดึงดูดความสนใจมาเฟียตรงหน้าเข้าอย่างจัง

พี่ธิวามองที่ไหล่ของฉัน จุดนี้เป็นจุดที่ธารินลงผิวให้สวยฉ่ำเงาเล่นแสงสุดๆ ใบปอหลุบยิ้ม

มันได้ผลวะริน!

“ทาอะไรขนาดนี้ อ่อยผู้หรือไง?” ธิวาไม่ว่าเปล่า ด้วยความสนิทแม้จะพูดห้วนๆด้วยสีหน้าตายด้าน นิ้วโป้งสากๆก็ปาดเช็ดความเงาฉ่ำที่ธารินอุตส่าห์สรรสร้างเนรมิตรให้เกือบชั่วโมงหลุดติดไปกับมือ พร้อมกับโยนกล่องทิชชู่ให้กับใบปอที่นั่งนิ่งกับสิ่งที่ได้กลับมา สบัดมือที่เปื้อนกลิตเตอร์ลงผิวสองสามที เจ็บจี๊ดยิ่งกว่าเมื่อมาเฟียหนุ่มดึงทิชชู่จากกล่องที่โยนให้ เช็ดถูที่ปลายนิ้วต่อหน้าต่อตาฉันเลยยยยย

“ผิวดีๆก็ดีอยู่แล้ว”

“พี่ธิวา เอาตรงๆเลยนะ.. คือ ปอมีเรื่องจะบอก!”

“อืม บอกดิ” เเต่เพราะความชิลที่ดูตั้งใจฟังมันก็อุดปากรั่วๆของฉันจนได้ ฉันไม่กล้าพูดออกไป แม้ว่าในใจจะตะโกนไปแล้วสิบแปดขุมว่า!!!!

พี่ช่วยเป็นผัวฉันที! ฉันชอบพี่มาก! ชอบคนเดียว ชอบมาตลอดสิบปี! อดทนต่อไปไม่ไหวแล้วโว้ยยย!!

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก.. ให้ตายเถอะ หัวใจเต้นเร็วขนาดนี้

“ว่าไง? เรื่องอะไรที่อยากจะคุย” ใบปอกลืนน้ำลาย การพูดจาต่อหน้าต่อหน้าธิวากลายเป็นเรื่องยากสำหรับเธอซะงั้น แต่จะต้องไม่เสียโอกาส ฉันไม่ยอมเสียโอกาส..

ใบปอคว้าบรั่นดีดื่มพรวดเดียวจนหมด ความขมร้อนเล่นงานจนสีหน้าบูดเบี้ยว มือบางเสยผมและคาดคะเนว่าหากทำเพียงแค่เอ่ยปากพูดออกไปโทงโทงแบบนี้ เธอได้โดนเขกมะเงกกลับมาแน่นอน

พรึ่บ! คนสวยขาลุกขึ้นยืนกระพริบตาปริบๆข่มความกลัวเอาไว้ในใจ เดินหน้าตรงเข้าไปหามาเฟียหนุ่มที่ยังนั่งวนแก้วมองสีบรั่นดีกลิ้งไปมา ใบปอคว้าบรั่นดีออกจากมือของธิวา เธอดื่มมันอีกครั้ง เป็นไงเป็นกัน! จะเสียพี่เสียน้องก็ช่างหัวมัน ไม่ได้คลานตามกันมาอยู่แล้วนี่เนอะ

กึก! เพียงเสียงแก้ววางกระแทกแรงๆกับโต๊ะทรงเตี้ย ใบปอก็ทิ้งตัวลงนั่งไพร่ทับตักหนาๆของธิวา เป็นไปตามคาด มาเฟียหนุ่มเลิ่กตาเบิกแต่ไม่ได้ผลักไสไล่ส่งเธอ มือหยาบถูกจัดแจงให้จับเอวบางๆ ชุดเว้าหลังทำให้ธิวาสัมผัสกับเรือนกายของใบปอได้เต็มไม้เต็มมือเป็นครั้งแรก

“พี่ธิวา ปอชอบพี่นะ”

“….”

“ปอชอบพี่มาก ชอบพี่คนเดียวมาตลอด.. พี่คงจะสงสัยใช่ไหมละว่าเป็นบ้าอะไรถึงมาพูดเอาตอนนี้” ใบปอพูดไป หน้าเสียไป น้ำตาคลอไป แต่เมื่อเธอตั้งใจแล้วบอกแล้วไง ต่อให้เสียพี่เสียน้องก็จะทำ

“มันทนไม่ไหวแล้วต่างหาก ฉันไม่รู้ว่าพี่จะมองฉันว่าฉันเป็นผู้หญิงคนนึงได้ไหม ฉันไม่ได้อยากให้พี่เอ็นดูฉันแบบน้องสาวอีกแล้ว” ธิวายังไม่ได้กลั่นกรองอะไรออกไปสักคำ ใบปอก็ใช้มือบางทั้งสองข้างประคับประคองใบหน้าหล่อเหลาคมคายเอาไว้ในมือ แค่ไม่ผลักกันก็พอแล้ว.. ก่อนจะตัดสินใจทำในสิ่งที่ว่า

ใบปอประทับริมฝีปากลงไปที่ริมฝีปากของธิวา เธอจูบเขาทั้งๆที่สั่นขนาดนั้น ขบเม้มดูดคลึงอย่างมือใหม่หัดทำสุดๆ ใบปอพยายามจะทำทุกอย่างให้สถานการณ์ผ่อนคลาย

มือที่นิ่งอยู่กับที่ถูกบังคับให้ลูบไล้ที่ต้นขาจนสูง ล้วงเข้าไปถึงก้นเล็กๆที่เด้งรับฝ่ามือ อกสวยแอ่นถูกแผงกายหนาๆ สันจมูกแตะสัมผัสกัน ใบปอหายใจหอบถี่ สบมองสายตาในระยะประชิดในท่าหน้าผากจรดกัน

แล้วก็อยากจะถามออกไปว่า..

“..พ่อเรารู้จักกันนะ มันดีแล้วเหรอ” ธิวาพูดขัดซะก่อน

“แต่ว่า นี่คือเรื่องของเรานะ แค่พี่บอก ว่าพี่ไม่ได้รังเกียจปอ”

“ฉันไม่เคยรังเกียจ”

“….”

“ฉันเห็นเธอเป็นแค่น้องคนนึงเท่านั้น”

“อึ่ก”

“อย่าแบให้ใครถึงที่แบบนี้อีก” ใบปอปากสั่น แค่จูบไม่พอเหรอ? พี่ธิวาจัดแจงเสื้อผ้าที่หล่นตกไปบางส่วนให้กับฉัน จะเอ่ยปากขอบคุณที่ยังถนอมฉันทั้งความรู้สึกทั้งสัมผัสมันก็ยังไงยังไงอยู่ ฉันไม่ต้องการแบบนี้ซะหน่อย

“ลุกได้แล้ว”

ไม่ยอมหรอกนะ พี่ธิวาต้องเป็นผู้ชายของฉัน สิบๆปีที่ผ่านมา ฉันจะไม่ยอมให้มันสูญเปล่า!

ใบปอยืนยันที่จะนั่งทับตักหนาต่อไปอีกหลายนาที ในเมื่อจูบแล้วยังไม่ได้..

“ใบปอ!” คนตัวน้อยไม่สนสี่สนแปด เธอยอมทำเรื่องที่หน้าอายไปแล้วขนาดนี้ ไม่รับแน่นอนคำปฎิเสธที่ว่า ใบปอเปลี่ยนจากที่นั่งไพร่ทับตัก เป็นนั่งคร่อมตักหนา คล้องคอของธิวาและพยายามบดบี้ช่วงล่างจนมันเสียดสีกัน เอวบางร่อนแอ่นได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ จุดสงวนถูสัมผัสกันจังๆจนธิวาขมวดคิ้วและเริ่มใช้กำลัง

“หยุด!”

“ไม่! พี่ต้องเป็นผู้ชายของปอ” ใบปอเย้ายวนทุกลีลา ธิวาไม่ใช่พระอิฐพระปูนขนาดนั้น ที่ปฎิเสธเพราะเห็นว่าพ่อเราสนิทกันและทำงานด้วยกันมานาน เกิดเขาอยากจะเอาเธอเล่นๆขึ้นมา พวกพ่อๆได้ต่อกันไม่ติดแน่

“อ๊ะ..” ได้ผลหรือเปล่า ที่บีบก้นกันนี่ได้ผลหรือเปล่า.. ใบปอแอ่นอ้อนอรชน แนบอกกับใบหน้าคมอย่างเชื้อเชิญ สอดนิ้วประสานเข้ากับเส้นผม ขยุ้มหัวมาเฟียแอบแนบอกอีกครั้ง ท่าทีที่ธิวาขมวดปมคิ้วและเสยผม มือข้างนึงบีบก้นกลมตามสัญชาติญาณ

แข็ง.. ตรงเป้า..

เป็นจังหวะเดียวกันที่ธิวาเลื่อนมือขึ้นจับไหล่บางทั้งสองข้าง ความรุนแรงที่ว่าสร้างประกายในแววตาของใบปอ เธอหันมองประตูห้อง ธารินยังคงเฝ้าอยู่สินะ

อีกสักนิดนะริน อีกแปบเดียว

ใบปอเลื่อนมือลงต่ำ จับหัวเข็มขัดด้วยความสั่น ร่อนเอวเนิบนาบจนเหมือนกับว่า ธิวากำลังจะ.. เคลิบเคลิ้ม ปลายนิ้วสากล้วงเกี่ยวขอบแพนตี้ซะแล้ว เสร็จแน่ๆ แกโดนแน่ๆใบปอ! แพนตี้ถูกเกี่ยวด้วยมือหยาบลดต่ำลงทีละนิด ทีละนิด ธิวาเป็นเสือซ่อนเล็บจริงๆด้วย

ปึง! เสียงประตูดันเปิดด้วยความแรงแบบกระทันหัน ใบปอที่ตกใจนั่งทับตักธิวาค้างแล้วฟุบหน้าลงกับแผงอกหนาๆ

“แย่แล้วพี่! ปอ!”

“อะ อะไร?” เสียงหวานถามกลับ

“รีบแต่งตัวก่อนได้ไหม!” ใบปอเหลือบมองธิวาเมื่อธารินพูดโพล่งออกมาแบบนั้น ก่อนจะรีบจัดเเจงตัวเองกันทั้งสองฝ่าย

“ว่ามาดิ” มาเฟียหนุ่มถามพร้อมกับแค่นถอนหายใจ

“คือ.. คือ”

“คือ?” ธิวาแค่นถามน้องสาวตัวเองอีกครั้ง ธารินมองหน้าเพื่อนอย่างใบปอไม่ละ

“มีอะไรเหรอ?”

“เข้มบอกว่า รถที่คุณอาเฉินขับออกไป เกิดอุบัติเหตุ!”

“ห๊ะ!”

“ไปกับฉัน” ธิวาว่าจบก็คว้าแขนใบปอแล้วลากเธอให้กึ่งวิ่งกึ่งเดินออกไป ธารินวิ่งตามหลัง คำสั่งของธิวาดูเหมือนจะมีผลทันที

“ไอ้เข้มมึงรีบส่งโลให้กู” คำสั่งต่อมาหลังจากวางมือถือ คือการกระจายคำสั่งกับจำนวนการ์ดส่วนตัวของตน ธารินและใบปอ

“ตามกูมา ถ้าไม่ใช่อุบัติเหตุ มึงเก็บได้เลย”

“ครับ! / ครับ!”

“พี่คะ ฮึ่ก”

“อาเฉินต้องไม่เป็นอะไร ไม่ต้องกลัว” ธิวาลูบหัวใบปอแนบอกที่นั่งข้างเขาในรถ ธารินที่นั่งเบาะหน้าเอื้อมมือกุมมือมือบางๆของใบปอ เธอบีบและมองใบปอด้วยความเป็นห่วง

“แม่คะ แม่คุ้มครองพ่อด้วยนะ”

ˋ°•*⁀➷ ˚₊· ͟͟͞͞➳❥

กดใจ กดเข้าชั้น คอมเมนต์ = กำลังใจนะคะ

cm ยังไม่มีวันหยุดนะคะ เรื่องวันหยุดอัพจะแจ้งอีกทีนะ ตอนนี้จะพยายามอัพวันละ1ตอนใน14ตอนแรกนะคะ ฝากด้วยน๊าาาา?