๓ เกลียดตัวกินไข่ เกลียดปลาไหลกินน้ำแกง (๑)

๓

เกลียดตัวกินไข่ เกลียดปลาไหลกินน้ำแกง

ไม่เพียงแค่พลอยบัวที่ตกอยู่ในภวังค์เพราะช่างภาพจำเป็นก็อ้าปากค้างไม่คิดว่านางแบบของเซ็ทต้อนรับฤดูร้อนจะเป็นหล่อน มือหนากำเข้าหากันแน่นเมื่ออีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้

“นี่หนูพลอยบัวนางแบบคอลเลคชั่นใหม่ เดี๋ยวให้ไปเปลี่ยนชุด..” ร่างบางรีบปรับเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มแย้มแล้วค้อมศีรษะเป็นการกล่าวทักทายทีมงาน

มีเพียงคนเดียวที่ยืนนิ่งไม่ไหวติงก็คือช่างภาพจำเป็น เขียนฟ้าไม่เอ่ยสักคำเอาแต่จ้องใบหน้าหวานอย่างเอาเรื่อง ตั้งแต่เจอหน้ากันแทบไม่เคยมีความรู้สึกที่ดีเลย

ทว่าแปลกที่พวกเขาต้องพบหน้าอยู่ร่ำไป ไม่รู้สวรรค์แกล้งหรือเปล่า

“ผมไม่ถ่ายถ้าแม่ไม่เปลี่ยนนางแบบ” สรรพนามที่ชายหนุ่มเรียกคุณชมเดือนเล่นเอานางแบบจำเป็นอ้าปากค้าง หล่อนผินมามองเจ้านายที่ยืนเคียงข้างอย่างคาดไม่ถึง

อ่านประวัติก็พอจะทราบว่าท่านเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว แต่คิดว่าลูกชายน่าจะอยู่ชั้นประถมหรือมัธยมต้น ใครเล่าจะรู้ว่าโตจนอายุสามสิบ แถมยังนิสัยไม่ดีปากเสียจนไม่อยากเสวนาด้วย

แม่ลูกต่างกันราวฟ้ากับเหว

“พูดอะไรไม่เป็นมืออาชีพเลย” เอ็ดเสียงเข้มกับคำพูดของลูกชายตัวดี

บรรยากาศในสตูดิโอเริ่มเปลี่ยนเมื่อเห็นว่าช่างภาพไม่พอใจกับนางแบบหน้าใหม่ ดวงตาคมที่น่าเกรงขามจ้องหล่อนเหมือนจะขย้ำให้ตายคามือ ทำเอานึกสงสัยว่าพลอยบัวไปทำอะไรให้ถึงมีท่าทีเช่นนี้กับคนเพิ่งเคยเจอ

“ผมพูดจริง แม่เลือกเอาแล้วกันว่าจะเปลี่ยนนางแบบหรือเปลี่ยนช่างภาพ” เป็นตัวเลือกที่ทำให้เจ้าของแบรนด์ต้องถอนหายใจ

เขียนฟ้าเป็นลูกชายของเธอซึ่งเกิดจากความรักช่วงวัยรุ่น ยังเรียนไม่จบก็ตั้งท้องจนมีแต่คนประณาม หล่อนยืนหยัดเลี้ยงเขาจนเติบใหญ่ ดูภายนอกเหมือนพี่น้องมากกว่าแม่ลูกซะอีก ส่วนคนเป็นพ่อไปมีรักใหม่แทบไม่ได้ติดต่อกัน

อาชีพของเขาไม่ใช่ช่างภาพแต่เป็นผู้กำกับเสียง ซึ่งมีความสำคัญเป็นอย่างมากและไม่ค่อยว่างเท่าไหร่ ทว่าความสามารถในการถ่ายภาพดีจนคนเป็นแม่ต้องขอร้องให้มาทำหน้าที่นี้ทุกครั้ง อาจเพราะรู้ใจท่านเป็นอย่างดีว่าต้องการภาพแบบไหน และต้องจัดสีหรือองค์ประกอบเช่นไร

“ตอนนี้เรากำลังทำงาน ไม่ว่าลูกจะมีเรื่องอะไรกับนางแบบของแม่ก็ขอให้ทิ้งทุกอย่างไปก่อน แม่ต้องการงานที่สมบูรณ์แบบ” คุณชมเดือนข่มอารมณ์แล้วบอกลูกชาย การทะเลาะต่อหน้าทีมงานหลายสิบชีวิตไม่ใช่เรื่องดี

จะทำให้บรรยากาศอึดอัดซะเปล่าซึ่งข้อนี้ร่างสูงทราบ แต่ไม่อาจทำตามได้

“อ่ะ” เดินดุ่มมาคว้าแขนคนตัวเล็กกว่าแล้วจูงกึ่งลากออกไปคุยข้างนอก พลอยบัวไม่ทันได้ตั้งตัวจึงเดินตามแรงดึงอย่างเสียไม่ได้ ถ้าโวยวายยิ่งจะทำให้เรื่องบานปลายซะเปล่า

“เขียนฟ้า!” เรียกลูกเสียงดังก้องสตูดิโอ จนคนที่กำลังสนใจกับงานสะดุ้งแล้วหันมามองว่าทั้งห้องเกิดอะไรขึ้น

ความมาคุมาเยือนเมื่อทุกสายตาจับจ้อง ร่างหนาทำเพียงหันมามองแล้วบอกอย่างรวดเร็วโดยไม่ลดฝีเท้าลงสักนิด

“ผมขอเวลาคุยกับผู้หญิงคนนี้ห้านาที” เปิดประตูแล้วปิดลงก่อนพาหล่อนมายังบันไดหนีไฟเพื่อพูดคุยจะได้เป็นส่วนตัว

ผลักหญิงสาวให้ห่างตนแล้วมองเหมือนรังเกียจ เธอจับแขนตัวเองพลางลูบไปมาเพราะเจ็บจากการถูกบีบจนแน่น ไม่รู้ไปทำอะไรให้โกรธนักหนาถึงจ้องเหมือนจะฆ่าแกงตลอดเวลา

ยอมรับว่าไม่ถูกชะตากับเขา และเพิ่งรู้ว่าชายหนุ่มชื่อเขียนฟ้าจากการที่คุณชมเดือนเรียก คนเป็นแม่ก็ช่างสรรหาชื่อได้ตรงข้ามซะเหลือเกิน

คนแบบนี้น่าจะชื่อเหลือขอมากกว่า

“เธอมีจุดประสงค์อะไรถึงเข้ามาทำงานกับแม่ฉัน” ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะมองตนดีหรอก ดูจากการพบกันคราวแรกก็เสนอเงินให้หนึ่งแสนบาทโดยไม่ถามความจริง ฟังความข้างเดียวแล้วตีโพยตีพายไปเอง

ร่างบางยกมือขึ้นกอดอก เชิดใบหน้าเล็กน้อย คิดว่าตนเองก็สูงพอสมควรแต่พอยืนคุยกับเขียนฟ้ากลับรู้สึกว่าความสูงนั้นลดลง

“จุดประสงค์ของฉันคือต้องการทำงานหาเงิน ไม่มีอย่างอื่นแอบแฝงและไม่คิดจะจับเพื่อนคุณ” ย้ำข้อหลังชัดเจน หล่อนบอกคิรินไปหลายรอบถึงสถานะที่สามารถให้เขาได้ คือการเป็นเจ้านายกับลูกน้องเท่านั้นไม่มีสิ่งอื่นแอบแฝง

แต่ดูเหมือนฝ่ายชายจะไม่ยอมเลิกราและยังคงไปมาหาสู่เช่นเดิมจนน่าโมโห หล่อนพยายามหาเงินมาคืนเขาจะได้ตัดขาดสักที

ทั้งเพื่อนสนิทและแฟนสาวของคิรินจะได้เลิกยุ่งกับหล่อน โดยเฉพาะคนตรงหน้าที่บังเอิญเจอกันบ่อยยิ่งกว่าพรหมลิขิต

ไม่ใช่สิ...เรียกว่าเวรกรรมน่าจะถูกกว่า

“เชื่อได้มากแค่ไหน” ประโยคคำถามที่ตราหน้าหล่อนไปแล้วว่าสิ่งที่พูดไม่เป็นความจริงเล่นเอาหัวร้อน ถึงจะพูดจนน้ำลายหมดคงไม่สามารถทำให้อีกฝ่ายเชื่อได้หนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์

และเธอก็ไม่ได้มีหน้าที่ต้องแก้ต่างให้ตนเอง เขาอยากเชื่ออย่างไรก็เชื่อไปเถอะ เหนื่อยการจะพูดให้คนที่เกลียดเข้าใจ

ดวงตากลมมองตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าของฝ่ายตรงข้าม ไม่ปิดบังว่าดูแคลนถึงเขาจะสวมเสื้อผ้ามีระดับ ราคาแพงแต่จิตใจกลับตรงข้ามอย่างสิ้นเชิง

“แล้วทำไมฉันต้องทำให้คุณเชื่อด้วย เจ้านายโดยตรงของฉันคือคุณชมเดือน ไม่ใช่คุณ” พยายามให้เกียรติคนที่ดูหมิ่นตน และใจเย็นในการโต้กลับ ถึงความจริงอยากด่าให้ลืมทางกลับบ้านก็ต้องข่มใจเอาไว้

ไม่เชื่อว่าแม่แสนดีขนาดนั้นแต่ลูกชายจะเป็นคนเช่นนี้ ลูกไม้หล่นไกลต้นของจริง เพิ่งเห็นกับตาตัวเอง

กล่าวจบร่างบางก็คิดจะหันหลังกลับเพื่อเข้าไปทำงาน เธอค่อนข้างตื่นเต้นกับการถ่ายแบบครั้งแรก แต่พอมาเจอช่างภาพที่ต้องทำงานร่วมกันความตื่นเต้นก็กลายเป็นอารมณ์คุกรุ่น คาดว่าวันนี้งานอาจไม่ราบรื่นเท่าไหร่

“ฉันยังพูดไม่จบ” คว้าข้อมือเล็กไว้แล้วดึงเข้าหาตัว จนหล่อนเซถลามาซบแผงอกเขาอย่างเสียไม่ได้ มืออีกข้างของเขียนฟ้าก็ทำหน้าที่ได้ดีโดยการเอื้อมมือโอบแผ่นหลังเล็ก แล้วกดจนร่างบางแนบชิดกับตัว

พลอยบัวหน้าเสียพยายามดิ้นและยังสู้สายตาไม่หลบ เกลียดการฉวยโอกาสที่สุด

“ปล่อย! ไหนบอกว่าเกลียดฉันไง ทำแบบนี้มันเหมือนคนเกลียดกันมากนักเหรอ” ไม่คิดว่าจะถึงเนื้อถึงตัวจนต่อสู้เพื่อตนเองไม่ได้

“ถ้าอยากให้ฉันเลิกหาเรื่อง เธอก็เลิกยุ่งกับคิรินก่อนสิ” เรื่องยังกลับมายังจุดเดิม เหมือนพายเรืออยู่ในอ่างเพราะเขียนฟ้าไม่เคยเชื่อสิ่งที่หล่อนบอกสักครั้งจนคร้านจะเอ่ย

หญิงสาวถอนหายใจเสียงดังให้เขารับรู้ว่าเบื่อมากแค่ไหน เจอหน้ากันสามครั้งไม่เคยประทับใจชายหนุ่มเลย มีแต่เรื่องวุ่นวายให้รำคาญใจ

“ฉันจะพูดอีกแค่รอบเดียว ฟังแล้วก็ช่วยใช้สมองของคุณคิดอีกที ฉันกับคุณคิรินเราไม่ได้มีอะไรกัน ฉันไม่เคยคิดกับเขาเกินกว่าเจ้านายลูกน้อง มีแต่พวกคุณนั่นแหละที่ตามราวีฉันไม่เลิก ต่อจากนี้ก็ช่วยต่างคนต่างอยู่ด้วยนะคะ” พูดจบก็กระแทกส้นเท้าใส่หลังเท้าเขาอย่างแรงจนร่างสูงจำต้องปล่อยเธอให้เป็นอิสระพลางกระโดดเหยงอย่างลืมตัว

มือหนากุมเท้าเอาไว้แน่นอย่างเจ็บปวด มองรองเท้าส้นเตี้ยที่หล่อนใส่ทันที ยังดีที่เป็นรองเท้าธรรมดา เพราะถ้าเป็นส้นสูงเขาคงเจ็บหนักกว่านี้

“จากนี้ก็ช่วยทำงานอย่างมืออาชีพด้วยนะคะ และขอย้ำอีกครั้งว่าฉันจะไม่ยอมออกจากบริษัทของแม่คุณเด็ดขาด งานมันหายากเข้าใจไหม” หันไปย้ำแล้วเดินออกจากบันไดหนีไฟ เธอจัดชุดให้เรียบร้อยค่อยเข้าไปในสตูดิโอ ปล่อยช่างภาพหนุ่มร้องโอดครวญแล้วมองตามอย่างคาดโทษ

ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ

การถ่ายแบบเป็นไปอย่างราบรื่น...ซะที่ไหนล่ะ

กว่าจะกดชัตเตอร์ออกมาได้แต่ละภาพเขียนฟ้าพิถีพิถันกว่าทุกครั้ง ติไปหมดซะทุกอย่างตั้งแต่การโพสของนางแบบ องศาเอียงหน้า ท่าทางหรือการวางตัว เล่นเอาคุณชมเดือนต้องหายาดมมาติดมือเอาไว้ กลัวว่าจะเกิดสงครามขึ้นเสียก่อน

ท่านอยากรู้ว่าเหตุใดลูกชายที่แยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวออกจากกันชัดเจนถึงมาตกม้าตายได้

“นางแบบช่วยฉีกยิ้มให้กว้างกว่านี้หน่อยนะครับ หน้าเหมือนอยากนอนตลอดเวลาเลย” ระยะเวลากว่าหนึ่งชั่วโมงที่ถ่ายภาพ พลอยบัวพยายามข่มอารมณ์ท่องนะโมไปหลายจบเพื่อระงับโทสะ

ไม่รู้ว่าตนไปทำอะไรให้นักหนาถึงถูกเขียนฟ้าตามจองเวรไม่เลิก ขนาดพูดชัดเจนว่าไม่ชอบคิรินและตีตัวออกห่างเขาก็ไม่เชื่อ จิตใจมืดบอดยิ่งกว่าหลุมดำ

ชาตินี้ทั้งชาติก็หาแฟนไม่ได้หรอก

“เปลี่ยนชุดครับ นางแบบเหมือนอยากฆ่าคนจะแย่แล้ว” สไตลิสเข้ามาพาร่างบางไปเปลี่ยนชุดเพื่อถ่ายแบบเซ็ทถัดไป

เมื่อไม่มีสายตาคนอื่นจับจ้องคุณชมเดือนจึงเดินเข้ามาฟาดหลังลูกชายเสียงดัง เล่นเอาเขียนฟ้าสะดุ้งจนต้องหันไปมอง พบดวงตาเขียวปั๊ดของมารดาที่จ้องอย่างหาเรื่อง ทำเอาเขาลอบกลืนน้ำลายคิดหนัก

ความจริงแล้วตนก็ไม่ใช่คนชอบหาเรื่องใครไปทั่วหรอก ออกจะไม่สนใจโลกด้วยซ้ำเพราะส่วนใหญ่อยู่แต่ห้องสี่เหลี่ยมเพื่อทำงานกับเสียง ช่วงนี้ว่างจึงได้มาช่วยท่านถ่ายรูปโปรโมทเสื้อผ้า แต่ใครจะคิดเล่าว่านางแบบดันเป็นคนที่ไม่ชอบหน้า

จุดไต้ตำตอจริงๆ นั่นแหละ

“ทำไมไปหาเรื่องเขาแบบนั้น มีปัญหาอะไรค่อยไปคุยกันทีหลังไม่ได้เหรอ เราคอยพูดประชดตลอดเวลารู้ไหมมันทำให้บรรยากาศเสีย วันนี้กลับไปนอนบ้านแม่ไม่อนุญาตให้อยู่คอนโด” ช่างภาพหนุ่มหล่อถึงกับหน้ามุ่ยเมื่อได้ยินแบบนั้น

เขากำลังจะโต้แย้งก็ถูกขัดจากทีมงานที่เข้ามาปรึกษาเรื่องชุดเสียก่อน จึงต้องทำตามคำสั่งของท่านไปโดยปริยาย

ความจริงอายุอานามของชายหนุ่มไม่ใช่น้อย การออกมาอยู่คนเดียวค่อนข้างสะดวกสบายแถมยังใกล้บริษัทที่ตนทำงาน ไม่เหมือนบ้านที่อยู่แถบชานเมืองกว่าจะเข้าเมืองทีต้องเผื่อเวลาเอาไว้เยอะ

คุณชมเดือนชอบอยู่บ้านเพราะมีความเป็นส่วนตัว มีสมาธิทำงาน ถ้าไม่ใช่ช่วงโปรโมทคอลเลคชั่นใหม่ท่านก็จะขลุกอยู่บ้านทั้งวัน ไม่ค่อยออกมาพบปะผู้คนสักเท่าไหร่ ยิ่งเวลามีแฟนก็แทบจะไม่ออกไปไหนเลย เห็นแม่เขาอายุเยอะแต่มีชายหนุ่มมาจีบเต็มไปหมดจนลูกชายต้องเป็นคนแสกนให้อีกที

หลังจากนั้นการถ่ายจึงราบรื่นกว่าเดิม พองานเสร็จเขียนฟ้าก็ต้องรีบกลับไปประชุมเพื่อกำกับเสียงภาพยนตร์เรื่องใหม่ที่จะเข้าฉายในอีกสี่เดือนข้างหน้า

งานของเขาค่อนข้างมีความสำคัญ เสียงในภาพยนตร์ที่ได้ยินทำให้คนดูอินไปกับเนื้อเรื่อง ไม่ว่าจะแนวคอมเมดี้ โรแมนติก ดราม่า สยองขวัญ ต่างก็ต้องใช้เสียงในเพิ่มความสนุก เขียนฟ้าจึงถูกดึงไปทำงานบ่อยมาก สี่ถึงห้าปีมานี้แทบไม่มีเวลาว่างจนแม่เป็นห่วงเรื่องสุขภาพ ต้องหาคนส่งข้าวส่งน้ำให้ลูกชาย ไม่อย่างนั้นคงได้ทำงานไม่สนวันเวลา

“เย็นนี้ไว้เจอกันที่บ้าน” ตบบ่าลูกชายก่อนจะออกจากบริษัท

เขียนฟ้าถอนหายใจไม่วายเหลียวมองคนตัวเล็กที่ส่งยิ้มให้คนอื่นไปทั่ว บทจะเจอก็เจอกันง่ายเหลือเกิน ยิ้มมุมปากยามมองพลอยบัวก่อนจะรีบออกจากสตูดิโอเพื่อไปให้ทันเวลานัด

เขาเลือกขับรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่กลับบ้านแทนรถยนต์ที่จอดอยู่คอนโดมิเนียม ประตูอัลลอยด์เปิดออกเมื่อใช้รีโมทอัตโนมัติ เขาเข้าจอดที่โรงรถแล้วค่อยถอดหมวกกันน็อคแขวนไว้ที่เสา ก้าวเท้าเข้าทางข้างหลังเพราะใกล้บันไดขึ้นชั้นสอง

เข้าไปในห้องที่ถูกทำความสะอาดอย่างดีจากแม่บ้าน จัดการถอดกระเป๋าและวางไว้ที่โต๊ะทำงาน แล้วไปอาบน้ำเอาคราบเหงื่อไคลออกจากร่างกาย

ห้องของเขาแต่งด้วยโทนขาวน้ำตาลตามความชอบ คุมโทนสีทุกอย่างตั้งแต่ผ้าปูเตียง ผ้าม่าน โต๊ะเก้าอี้ ถูกออกแบบอย่างดีจากอินทีเรียซึ่งเป็นคนรู้จักของมารดา

อาศัยอยู่บ้านหลังนี้ตั้งแต่เกิด เพิ่งออกไปอยู่คนเดียวหลังเรียนจบมหาวิทยาลัยและได้งานเบื้องหลัง ช่วงนั้นเริ่มเก็บเงินได้เองแล้วจึงออกกันคนละครึ่งกับแม่เพื่อซื้อคอนโดมิเนียม ค่อยผ่อนคืนท่านจนหมด

“เฮ้ย แม่! ตกใจหมดเลย” สะดุ้งสุดตัวเมื่อเห็นมารดาเข้ามานั่งในห้องของตน เอามือลูบอกปอยๆ แล้วเอื้อมมือไปเปิดไฟให้สว่างกว่าเดิม เพราะตอนเข้ามาเขาไม่ได้เปิดไฟห้อง เดินเข้าห้องน้ำทันที

“ขวัญอ่อนจริงนะ ตกลงว่ากับหนูพลอยบัวรู้จักกันมาก่อนเหรอ” ร่างหนาเช็ดผมที่เปียกให้แห้ง เขาสวมเสื้อยืดและกางเกงขาสามส่วนเพื่อลงไปข้างล่าง แต่ดูเหมือนคุณชมเดือนจะอดรนทนรอไม่ไหว อยากรู้เต็มแก่ว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นระหว่างคนทั้งสอง